Η Λατινική Αμερική βρίσκεται πολύ μακριά, και το θέατρό της είναι για εμας εδώ στην Ελλάδα, εν πολλοίς, terra incognita. Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια στα διεθνή ευρωπαϊκά φεστιβάλ άρχισαν να εμφανίζονται εκπρόσωποι αυτών των χωρών, και κάποιες φορές εντυπωσιάζουν με τη φρεσκάδα και τη διαφορετικότητά τους. Στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε συγκεντρωμένα πράγματα που, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να ταξιδέψει πολύ κανείς για να τα δει. Καθώς τα περισσότερα από τα φιλοξενούμενα ονόματα ίσως δεν είναι γνωστά στον μη εξειδικευμένο Έλληνα θεατρόφιλο, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια χαρτογράφηση, και να εξηγήσουμε επιγραμματικά για ποιους λόγους αξίζει να κάνετε το δρόμο ως το 107 της Συγγρού για τον καθένα από τους φιλοξενούμενους.
Η ζωή μου μετά, της Λόλα Αρίας.
Γιατί πρόκειται για μια από τις ευφυέστερες δημιουργούς του λεγόμενου θεάτρου – ντοκουμέντου παγκοσμίως. Αν έστω πλησιάζει το αξέχαστο Airport Kids, δεν πρέπει να το χάσετε.
Όσα είναι δίπλα μου, του Φερνάντο Ρούμπιο.
Γιατί γκρεμίζει κάθε φραγμό μεταξύ θεατή και ερμηνευτή, αγγίζοντας τα όρια του προσωπικού χώρου σε βαθμό που μπορεί να προκαλέσει αμηχανία. ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν λαμβάνει χώρα στη ΣΓΤ, αλλά στη Στοά του Βιβλίου.
Το Σχολείο, του Γκιγιέρμο Καλντερόν
Το Σχολείο, του Γκιγιέρμο Καλντερόν.
Γιατί με το πολύπλευρο ταλέντο του ερευνά τις επώδυνες μνήμες του λαού του, ενός από τους πλέον βασανισμένους της περιοχής.
LOOP 3, του Χοσέ Βιδάλ.
Γιατί όλοι ξέρουμε πως ο σύγχρονος χορός προχωρά παγκοσμίως με αλματώδη βήματα.
Ο κήπος, του Λεονάρδο Μορέιρα.
Ο κήπος, του Λεονάρδο Μορέιρα.
Για να δείτε σήμερα αυτό που θα συζητηθεί αύριο.
Αστέρια, του Φεδερίκο Λεόν.
Γιατί μερικά πράγματα δεν περιγράφονται, πρέπει να τα δει κανείς για να τα πιστέψει.
Το παρελθόν είναι ένα ζώο αλλόκοτο, του Μαριάνο Πενσότι.
Γιατί αναδομεί διαρκώς το χώρο, το χρόνο και τα πρόσωπα μέσω της αφήγησης.
Πιντόραμα, της Λία Ροντρίγκες.
Ο διανοούμενος συγγραφέας και Οι Δράστες, του Χόρχε Χιούγκο Μαρίν.
Γιατί δύσκολα μπορεί κανείς να νιώσει σε βάθος τι σημαίνει να ζει κανείς στην Κολομβία, όπως αν δει αυτά τα δύο διαμαντάκια.
Πιντόραμα, της Λία Ροντρίγκες.
Γιατί με τη χρήση του γυμνού και την κατάργηση της απόστασης μεταξύ σκηνής και πλατείας, βγάζει το θεατή από την άνεσή του – ή τουλάχιστον έτσι νομίζει.
Δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα του φεστιβάλ εδώ.
