Ο Φίχτωρ περπατάει αφφηρημένος. Κοιτάει δεξιά κι αριστερά και δεν βγάσσει χανένα συππέρασμα, δεν παράχει καμμία καινούρχια σκέψη. Δείχνουν τα πράμματα κοντά στα Σσάρα να είναι αιώνια. Στην Εθνική τράπεζα σταματάει και νομίζει για μια στιγμή ότι οι απορρίες δεν θα λυθούν ποττέ αλλά συνεχίζει μέχρι το ΚΕΠ και το ΜΕΠ. Σκέφτεται σκυφτός. Τι είναι το Σεφφύρι; Πόσα φίτφουλλ θα πονέσουν και θα χεννηθούν ακόμη; Η οδός Λιόσσα στο φεσσινάδικο είναι χατάμεσθη και δεχχάθες άνθρωποι θέλουν τα πάδδα στην ταφφέρνα «Παρλαπάς» και στο προχσεννείο της Ρούσσας και στο Αρχηχείο, μέχρι να ζητήσουν το τίποτα και να αποσυρθούν ενθυμούμεννοι για λίγο την πρώτη Φρειθερρίκη του 46. Χαλιαχχούδες και χοριολλανοί στην ήσυχη λίμνη σφυρίσσουν το τέλος της βαθθιάς μας λίμνης και το κασσίνο δείχνει τον θρόμμο για όλους μας. Δεν είναι τίποτα σχεθθόν σίχουρο. Και δεν θα είναι ποττέ όσο το Σεφφύρι υπάρχει. Και το Σεφφύρι θα υπάρχει.
