Τις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα κείμενο που τιτλοφορείται «Ανοιχτή επιστολή στο καλύτερο βιογραφικό της χώρας» και αναπαράγεται από πολλούς χρήστες αναμφισβήτητα καλών προθέσεων. Το υπογράφει ο κ. Ιωάννης Ιωαννίδης, Καθηγητής Παθολογίας, Έρευνας, Πολιτικής Υγείας και Στατιστικής Πανεπιστημίου Stanford. Οι πληροφορίες μας λένε ότι ο κ. Ιωαννίδης είναι ένας διαπρεπής επιστήμονας, έχω ακούσει να χαρακτηρίζεται μέχρι και superstar της επιστήμης. Δεν έχω κανένα λόγο να το αμφισβητήσω και χαίρομαι γι’ αυτόν (περήφανος δεν είμαι γιατί περήφανοι δικαιούνται να είναι μόνο ο ίδιος, οι γονείς του και οι δάσκαλοί του), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι κάτοχος της απόλυτης σοφίας και οι απόψεις του είναι θέσφατα. Και δυστυχώς αυτό επιβεβαιώνεται από την επιστολή του που είναι μνημείο αλαζονείας, νιχιλισμού, κακών εκτιμήσεων και άστοχων απαντήσεων σε λάθος ερωτήσεις.
o καθηγητής Ιωάννης Ιωαννίδης
Από την πρώτη κιόλας παράγραφο ο κ. καθηγητής μας πληροφορεί ότι η Ελλάδα έχει γίνει Συρία. Χωρίς καν εισαγωγικά. Η φράση αυτή είναι προφανέστατα άκυρη για την Ελλάδα που αυτή την εβδομάδα κατατάχθηκε 26η στον κόσμο και προσβλητική για τις χιλιάδες Σύρων προσφύγων και θυμάτων του πολέμου και συνήθως σταματώ την ανάγνωση αμέσως μόλις διαβάζω τέτοιους αφορισμούς. Η περιέργεια όμως και οι περγαμηνές του συντάκτη με έκαναν να συνεχίσω.
Η επιστολή συνεχίζει να απευθύνεται στον κ. Μητσοτάκη, μιας εβδομάδας πρόεδρο κόμματος της αντιπολίτευσης, με ειρωνικό ύφος και να του καταλογίζει περίπου όλα τα κοινωνικά προβλήματα της χώρας και όλες τις παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος από καταβολής Ελληνικού κράτους, αλλά και πρόσφατες προσωπικές επιλογές άλλων. Συγκρίνει δε το βιογραφικό και τις σπουδές του με αυτά της «βοηθού γραμματέα της γραμματέως» (διατηρώ τη σύνταξη του πρωτότυπου) σε ένα τμήμα που διευθύνει στο Στάνφορντ και με πάνω από 200.000 Ελλήνων επιστημόνων. Εδώ είναι που αυθόρμητα, και χωρίς να διεκδικούμε δάφνες πρωτοτυπίας, ψάλλουμε εν είδει mantra «Drei professoren, vaterland verloren». Αν η επιστημονική επάρκεια έφτανε για να κυβερνηθεί ο κόσμος τα προβλήματά μας θα ήταν λυμένα. Δεν είναι όμως. Οι μακαρίτες Κόνραντ Αντενάουερ, Σάντρο Περτίνι, και Κωνσταντίνος Καραμανλής που είχαν ένα ταπεινό πτυχίο νομικής δεν θα άξιζαν ούτε καν την περιφρόνηση του κ. καθηγητού υποθέτω.
Ο υποχρεωτικός ψόγος περί οικογενειοκρατίας περνάει υπαινικτικά και ξώφαλτσα αλλά υπάρχει και είναι αμείλικτος. Αλλά σε μια χώρα που κυρίαρχος θεσμός είναι η οικογένεια και ισχυρότερο εργαλείο κοινωνικής και επαγγελματικής εξέλιξης οι δεσμοί της, πάντα με εξαιρέσεις, είναι υποκριτικό να κατηγορούμε τους πολιτικούς για οικογενειοκρατία. Η κριτική στέκεται και έχει βάση αλλά πρέπει να στραφεί προς την ελληνική κοινωνία και την ελληνική οικογένεια και τον τρόπο που αυτές λειτουργούν, και τότε έχουμε πολλά να πούμε.
O Κυριάκο Μητσοτάκης την Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015
Η επιστολή συνεχίζει σε μάκρος. Ο κ. καθηγητής σφυροκοπά ανελέητα τον κ. Μητσοτάκη, τον κ. Τσίπρα, τον κ. Βαρουφάκη (για τον οποίο έλεγα χειρότερα από το 2010) και άλλους λέγοντας τα ίδια αυτονόητα και με το ίδιο αφ’ υψηλού ειρωνικό ύφος που συναντάμε στα social media, τις οπαδικές πολιτικές ιστοσελίδες που έχουν ξεφυτρώσει κατά δεκάδες τα τελευταία χρόνια και τα πολιτικά πρωινάδικα της τηλεόρασης. Και κάνοντας την ίδιας ποιότητας αντισυστημική κριτική που οδήγησε στο να έχουμε στη Βουλή νεοναζί και σούργελα της trash τηλεόρασης. Οποία απογοήτευση από αυτούς που περίμεναν έγκυρο, πρωτότυπο και τεκμηριωμένο λόγο από έναν καθηγητή της Ιατρικής, στους οποίους δεν βλέπω καμιά ουσιαστική διαφορά από αυτούς που περίμεναν έγκυρο, πρωτότυπο και τεκμηριωμένο λόγο από έναν πετυχημένο διασκεδαστή.
Το χειρότερο στοιχείο της επιστολής όμως είναι η μηδενιστική ισοπεδωτική διάθεση απέναντι σε όλους και όλα στην Ελλάδα. Δεν έχω σκοπό να υπερασπιστώ κανέναν πολιτικό με αυτό το κείμενο, και στα περισσότερα στραβά που βρίσκει έχει δίκιο, αν και αυτά τα έχουν πει και άλλοι πολύ πριν από αυτόν και πολύ πιο σοβαρά. Αλλά για μια στιγμή. Εμείς που ζούμε εδώ, είτε από επιλογή είτε επειδή έτσι ήρθαν τα πράγματα, δεν το έχουμε ανάγκη αυτό. Για πέντε χρόνια μέσα στην κρίση στεκόμαστε όρθιοι και κρατάμε ζωντανή τη χώρα. Αγωνιζόμαστε και είμαστε αισιόδοξοι, όχι επειδή οι συνθήκες το επιτρέπουν, κάθε άλλο, αλλά επειδή δεν έχει νόημα να μην είμαστε. Ο κυνισμός, η ειρωνεία και οι αφορισμοί των πετυχημένων expats δεν βοηθάνε σε τίποτα. Αν θέλει να γίνει χρήσιμος ας βρει κάποιον άλλο τρόπο. Δε νομίζω να δυσκολευτεί, ολόκληρος καθηγητής.
