Είμαστε όλοι άρρωστοι αλλά τα φάρμακα δε φτάνουν για όλους. Το σύστημα υγείας (λέγε με Obamacare) καταρρέει. Οι μονάδες ψυχικής υγείας κλείνουν η μία μετά την άλλη. Ούτως ή άλλως οι κοινωνικοί λειτουργοί δε μας ακούνε πια. Επαναλαμβάνουν μονότονα τις ίδιες ερωτήσεις για να συμπληρώσουν τα κουτάκια. Όλα μπαίνουν σε κουτάκια. Όλα κανονικοποιούνται. Όλα χάνουν το νόημά τους.
Έξω τα σκουπίδια ξεχειλίζουν. Μεταλλαγμένα ποντίκια (super rats) εξαπλώνονται στην πόλη. Όλος ο κόσμος είναι αυτή η βρόμικη, καταθλιπτική πόλη. Δεν υπάρχει τίποτα καλό εκεί έξω. Καμία φροντίδα. Καμία προστασία πουθενά. Στο δρόμο θριαμβεύει η βία. Στους χώρους εργασίας το ίδιο. Οι εργοδότες μας πετάνε από τη δουλειά χωρίς αποζημίωση. Στο μετρό μεθυσμένα κωλόπαιδα με ακριβά κουστούμια και λυμένες γραβάτες μας πουλάνε τσαμπουκά και μας χτυπάνε. Νομίζουν ότι ο γαμημένος κόσμος τους ανήκει.
Ευτυχώς έχω ένα πιστόλι στην τσέπη.
Όλοι περιμένουν να αντιδράσουμε σαν κανονικοί άνθρωποι αλλά συνεχώς ξεχνούν ότι δεν είμαστε άνθρωποι κανονικοί. Χαμογελάμε ύστερα από ατελείωτες ώρες πρόβας μπροστά στον καθρέφτη. Το γέλιο μας είναι βαμμένο με κραγιόν και αίμα. Μεγαλώσαμε με βίαιους πατριούς κι ανισόρροπες μανάδες που μας φωνάζανε «Happy» – σαν εκείνο το ηλίθιο τραγούδι. Μας είπαν ότι οι πατεράδες μας είναι φιλεύσπλαχνοι εκατομμυριούχοι που κάποια μέρα θα μας δεχτούν πίσω στις επαύλεις τους. Τι γελοία αυταπάτη! Τι ηλίθιος ναρκισσισμός! Λες και η φτώχεια είναι περαστική. Λες και η ελίτ νοιάζεται.
Από μικρά παιδιά μάθαμε να γελάμε ψεύτικα. Να πνιγόμαστε στα ψεύτικα γέλια που μοιάζουν πιο πολύ με αληθινά κλάματα. Μας έλεγαν «Happy» αλλά δεν είμαστε ποτέ happy. Ούτε για μια στιγμή. Πιστέψαμε όμως ότι γελώντας θα μπορούσαμε να κάνουμε και τους άλλους να γελάσουν. Ονειρευόμασταν καριέρα κωμικού.
Η κωμωδία είναι μέρος της κανονικότητας. Οι κανονικοί άνθρωποι γελάνε με κανονικά αστεία. Το τι είναι αστείο και τι όχι κρίνεται με όρους αντικειμενικούς. Περιμένω να ακούσω το punchline σου. Πού είναι το punchline σου; Ε λοιπόν, χεστήκαμε για το punchline, Μάρεϊ. Εμείς γελάμε πριν πούμε καν το αστείο. Μόνο με την σκέψη, σκάμε στα γέλια. Πνιγόμαστε στα γέλια. Κλαίμε από τα γέλια. Και οι σκέψεις μας είναι πάντα μαύρες, κατάμαυρες, χολωμένες -ίσως γι’ αυτό να είναι και τόσο διασκεδαστικές. Αν η ζωή μας είναι τόσο μαύρη, τότε ο θάνατός μας θα είναι πιθανότατα κάτι πολύ διασκεδαστικό και αστείο. Πόσες φορές δε φαντασιωθήκαμε ότι αυτοκτονούμε με ένα αόρατο πιστόλι στον κρόταφο!
Αλλά τώρα έχω ένα πραγματικό πιστόλι στην τσέπη μου κι αυτό κάνει όλη τη διαφορά. Με αυτό το πιστόλι μπορώ να διαταράξω την κανονικότητα, να διασαλεύσω την τάξη. Με αυτό το πιστόλι μπορώ να γίνω πάλι ορατός. Απέχω μια σφαίρα μακριά από το να γίνω κάποιος.
Θα χρησιμοποιήσω αυτήν την σφαίρα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Όχι γιατί έχω κάποιο σχέδιο για τον κόσμο αλλά γιατί αυτός ο θόρυβος με κάνει να νιώθω καλά. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω καλά από τότε που μου έκοψαν τα φάρμακα. Μαθαίνω να είμαι ευτυχισμένος. Μαθαίνω να μη φοβάμαι την κανονικότητα. Μαθαίνω να είμαι ο Τζόκερ όπως ειρωνικά με αποκάλεσε ο Μάρεϊ στην τηλεόραση. Μαθαίνω να σκοτώνω τον μπαμπά και τη μαμά όπως έλεγε εκείνο το τραγούδι των Doors. Στο περίπου.
Μόνο οι παρείσακτοι θα γλιτώσουν από τις σφαίρες μου. Οι αόρατοι. Οι μη κανονικοί. Και, για δες, είναι χιλιάδες εκεί έξω. Εκατομμύρια. Έτοιμοι να φορέσουν την μάσκα του κλόουν. Έτοιμοι να ξεκινήσουν μια εξέγερση. Να κάψουν τα πάντα. Να φάνε τους πλούσιους.
Σε μια χώρα μακρινή, που δεν υπάρχει στον χάρτη, οι αστυνομικοί βγάζουν από τις αίθουσες τους ανήλικους που βλέπουν την ταινία μου. Στην ίδια μακρινή χώρα ένας πρώην πρωθυπουργός με θεωρεί μοχλό στην ταξική πάλη κι ένας υπουργός δημόσιας τάξης θέλει να παραβιάσει τον νόμο για χάρη μου. Ο κόσμος ψάχνει απεγνωσμένα για ένα σύμβολο. Έναν Μπάτμαν. Μία Γκρέτα. Εγώ δεν είμαι τίποτα από αυτά. Εγώ δεν πιστεύω στην πολιτική –η πολιτική είναι για τους εκατομμυριούχους τύπου Τραμπ. Εγώ πιστεύω στην ευτυχία. Εγώ θέλω να κάνω τον κόσμο να γελάει, να γελάει και να πνίγεται από τα γέλια του.
