Η επικολλημένη φωτογραφία του Μαρίνου Αντύπα σε αυτοσχέδιο κίτρινο λάβαρο στο κουβούκλιο ενός τρακτέρ σε μπλόκο του Θεσσαλικού κάμπου τέτοιες μέρες του 2009 στάθηκε η αφορμή για να θυμηθούμε (και να επισημάνουμε) κάποια πράγματα. Στη Wikipedia περιγράφεται ως «υπέρμαχος των λαϊκών ελευθεριών και των φυσικών δικαιωμάτων του ανθρώπου, κυρίως των ανθρώπων του μόχθου. Αγωνίστηκε σ’ όλη του τη ζωή για την αφύπνιση του λαού, και μάλιστα των αγροτικών και εργατικών τάξεων». Ο Κεφαλλονίτης ΜΑ, ο Κρητικός Σταύρος Καλλέργης, μαζί με τον Σαλονικιό Ισραηλίτη Αβραάμ Μπεναρόγια της Φεντερασιόν, συνθέτουν μια εμβληματική τριάδα του Σοσιαλιστικού Κινήματος στη χώρα μας. Με μια μεγάλη διαφορά: Εκεί στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, το να μιλάς και να υπερασπίζεσαι καλύτερους όρους εργασίας και διαβίωσης ισοδυναμούσε με έγκλημα. Οι δύο δολοφονήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και ο τρίτος (Καλλέργης) πέθανε πάμφτωχος έχοντας ξοδέψει όλη του την περιουσία για την ιδέα του Σοσιαλισμού (και την εγκαθίδρυση του στην Ελλάδα). Πολλά χρόνια μετά, οι αγρότες του Θεσσαλικού Κάμπου δηλώσαν ζημίες από χαλαζόπτωση που το άθροισμά των ημερών ξεπερνούσε την ηλιόλουστη Ελλάδα τις ημέρες του έτους. Κι αυτό μόνο και μόνο επειδή δεν λειτουργεί με ασφαλιστικούς όρους και η αγροτική παραγωγή (όπως οι υπόλοιποι παραγωγοί προϊόντων ή επιχειρήσεις), εμμένοντας έτσι σε έναν κρατισμό σοβιετίας ως προς τις παροχές (απαλλαγές διαφόρων φόρων και εισφορών, αποζημιώσεις, κλπ), αλλά διεκδίκησης μια καλύτερης τιμής πώλησης προς την Αγορά (ενδεικτικό το χύσιμο γάλακτος στους δρόμους). Για τους Συναιτερισμούς δεν υπάρχουν λόγια. Αντί να αντιταχθούν οι ίδιοι συντεταγμένα απέναντι στις (εγκληματικλές σε πολλά επίπεδα) πολυεθνικές και μονοπωλιακές εταιρείες, «μπλοκάρουν» και «κόβουν-στη-μέση-την-Ελλάδα», «παλεύοντας» συνολικά για τους Ελληνες Αγρότες, αλλά όλως παραδόξως η κατάληξη συνήθως είναι κάτι μικροπαροχές σε ατομικό επίπεδο. Στο βίντεο του Γεράσιμου Δομένικου από τη Fosphotos που ακολουθεί, ακούγονται αποσπάσματα από αιτήματα και αιτιολογίες, εστιάσεις στο δίκαιον του αγώνα τους. Και πάλι είναι Γενάρης. Αλλά του 2009.
Στην ταινία το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο τον Μαρίνο Αντύπα ενσαρκώνει ο Νότης Περγιάλης
Οι τελευταίες λέξεις του Μαρίνου Αντύπα ήταν: «Ισότης, Αδελφότης, Ελευθερία»
Σαν Παλιό Ρεμπέτικο – Διονύσης Σαββόπουλος
Τα ξεπούλησα φτηνά, το χαλί μου, τα ρούχα και το μπρίκι.
Είμαι άρρωστος παιδιά, ο γιατρός μου συμβούλεψε ταξίδι.
Χα, κι είπα “γεια χαρά σου” στον Αντύπα
κι άφησα ξωπίσω μου μια τρύπα
κι άφησα ξωπίσω μου μια τρύπα
κι είπα “γεια χαρά σου” στον Αντύπα.
Όποιος αδελφός δε συμφωνεί
ας έρθει κι ας μου δώσει ένα φιλί.
Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι.
Το ξημέρωμα αργεί και δεν βρίσκεται παρέα για ξενύχτι.
Χα, στέκομαι στη στάση το βραδάκι
αχ, πάει το χρυσό καλοκαιράκι
αχ, πάει το χρυσό καλοκαιράκι
κι οι τουρίστες φορτωθήκαν το δισάκι.
Χέι νε ε νε…
Α να να να…
Σα ρεμπέτικο παλιό σβήνει η φωνή μου και σκορπάει.
Πουθενά στον τόπο αυτό η μπογιά μου τώρα πια δεν περνάει.
Χα, κι είπα “γεια χαρά σου” στον Αντύπα
κι άφησα ξωπίσω μου μια τρύπα
κι άφησα ξωπίσω μου μια τρύπα
κι είπα “γεια χαρά σου” στον Αντύπα.
Χέι νε ε νε…
ας έρθει κι ας μου δώσει ένα φιλί.
Για στίχους πάντα http://www.stixoi.info/
