Έχει και κάποια σπόιλερ μέσα.
O τίτλος είναι κλεμμένος από ένα από τα δεκάδες άρθρα που δημοσιεύει το Vulture κάθε εβδομάδα και για κάθε επεισόδιο της 8ης και τελευταίας σεζόν. Η αλήθεια είναι πως πολλά «τρίτα επεισόδια τελευταίου κύκλου έχουμε δει» αλλά λίγα από αυτά είχαν τόσο μεγάλη τηλεθέαση, πάνω από 7 εκατομμύρια τιτιβίσματα στο τουίτερ, εκατομμύρια ποστ στο Facebook, χιλιάδες άρθρα στο διαδίκτυο και μια απήχηση που συναντάμε μόνο σε αθλητικά γεγονότα, κοσμογονικές καταστροφές ή τον θάνατο του David Bowie.
18 εκατομμύρια το είδαν ζωντανά μόνο στην Αμερική. Αριθμός ρεκόρ για καλωδιακό κανάλι. Αν σε αυτό προσθέσουμε τις πλατφόρμες, τις πόσες χώρες προβάλλεται στον κόσμο και τα παράνομα κατεβάσματα, τότε καταλαβαίνουμε ότι η λέξη φαινόμενο είναι λίγο για να το περιγράψει. Ίσως καλύτερα θα πρέπει να μιλάμε για την πριν Game Of Thrones εποχή και για τη μετά.
Έχει τηλεθέαση ακόμα και σε χώρες που δεν υπάρχουν.
Αν οι Sopranos είναι η στιγμή που η τηλεόραση απέκτησε την ποιότητα του σινεμά, το Game Of Thrones είναι αυτή που ένωσε αυτόν που το Friends είναι το καλύτερο πράγμα που έχει δει ποτέ με αυτή που τα βράδια βλέπει πρώτη δανέζικες αστυνομικές σειρές με ήρωες transgender δολοφόνους και λευκούς αστυνομικούς που είναι οπαδοί της άριας φυλής. Όλους, δηλαδή.
Φυσικά και δεν έχει την ποιότητα των Sopranos. Μην τρελαθούμε κιόλας. Μια σαπουνόπερα με σπέρμα και αίμα που βασίστηκε σ΄έναν ολοκληρωμένο μαγικό και μεταφυσικό κόσμο που προσέφερε η σειρά βιβλίων του G.R.R. Martin, ο οποίος σίγουρα θα μείνει στην ιστορία και θα μνημονεύεται όπως ο J.R.R. Tolkin. Άλλωστε, ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών με το GoT έχουν αρκετά κοινά.
Φαντασία, μυθικά τέρατα, ήρωες, φωτιές, βασιλιάδες, βασίλισσες, μάγισσες, μάγους, ήρωες που μας άφησαν νωρίς, ήρωες που πέθαναν αλλά αναστήθηκαν και τον Σον Μπιν (φωτογραφία κάτωθι) που έπαιξε και στα δύο. Η μόνη χτυπητή διαφορά είναι πως η κινηματογραφική μεταφορά βασίστηκε στον Άρχοντα σ’ ένα λογοτεχνικό έργο με αρχή και μέση και τέλος ενώ στο GoT δεν έχουμε τέλος καθώς ο Martin δεν τα έχει τελειώσει.
Ήδη από την προηγούμενη, 7η σεζόν, είναι γνωστό πως βαδίζουμε εκτός βιβλίων και το μόνο που ξέρουμε είναι πως το ποιος ή ποια θα κάτσει στο τέλος στο θρόνο έχει συμφωνηθεί από τους παραγωγούς της σειράς και από τον συγγραφέα. Άρα το τέλος (μάλλον) θα είναι το ίδιο αλλά το πώς θα φτάσουμε εκεί θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα είναι διαφορετικό. Ο Martin στο τέλος θα θέλει να δικαιώσει όλους αυτούς που λένε ότι «τα βιβλία είναι καλύτερα από τη σειρά.»
Το Κυριακοδεύτερο του Πάσχα αποδείχθηκε όμως περίτρανα γιατί το βλέπουμε όλοι μαζί σχεδόν την ίδια στιγμή. Πρώτον γιατί αμέσως μετά την προβολή των επεισοδίων στην Αμερική, κυκλοφορούν σε νανοσέκοντ σπόιλερ που για να τα αποφύγεις πρέπει να κλείσεις το ίντερνετ, να βγεις από τα σόσιαλ, να απενεργοποιήσεις τα τσατ και κάθε συνάντηση με φίλο και γνωστό να την ξεκινάς μ’ ένα «μη μου πεις, μη μου πεις».
Μπορούμε να πούμε πως αυτή η δευτεριάτικη υστερία είναι η απάντηση στο binge watching. Το όλα μαζί και όποτε θέλω έχει μια προσωπική ευχαρίστηση και ταιριάζει στο σύγχρονο τρόπο ζωής αλλά δεν δημιουργεί μανίες, δεν έχει χρονικές ταυτίσεις. Γι’ αυτό το λόγο τηλεοπτικά γεγονότα όπως το Survivor, το Master Chef, το GNTM, οτιδήποτε που συμβαίνει ζωντανά, κρατά ακόμα την τηλεόραση πολύ ψηλά απέναντι στο streaming, ακόμα και αν υστερούν σε ποιότητα. Έτσι, σηκώνεται κουβέντα.
Όπως γιατί δεν «βάζει τους δράκους μέσα» ή το «είναι σκοτάδι μάτια μου/ πάντα σ’ αυτή την πλάση/ μια χαραμάδα αφήνουμε/ το φως για να περάσει» ή τέλος την αγανάκτηση γιατί στη μεγαλύτερη μάχη που έχουμε δει ποτέ δεν πέθανε ούτε ο Πόντρικ σε μια σειρά που μας έχει συνηθίσει για την έξη που έχει να σκοτώνει τους ήρωες της. Ευτυχώς που καθάρισε η Άρια στο τέλος, σε μια σκηνή που θα με κάνει να θυμάμαι το Πάσχα του 2019 για πάντα.
Λίγες ώρες μετά την προβολή του Long Night του GoT, o Λιονέλ Μέσι αναγορεύτηκε για μια ακόμα φορά ως GOAT (Greatest Of All Time) με τα δύο γκολ που έβαλε εναντίον της Λίβερπουλ. Λίγους μήνες πριν ήταν ένας looser επειδή δεν κατάφερε για μια ακόμη φορά να κατακτήσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την Αργεντινή. Και το GoT και o GOAT έχουν την ευχή και την κατάρα να είναι μέρος της πεμπτουσίας της ζωής που είναι η «καφενειακή ανάλυση» που όλα τ’ ανεβάζει και όλα τα κατεβάζει και αυτό κάνει τα δύο φαινόμενα αν όχι σπουδαία, τουλάχιστον μοναδικά στο είδος τους. Τραβούν την προσοχή, την εποχή της απύθμενης πληροφορίας, μιας ακόμα πηγής της απίστευτης εξατομίκευσης των πάντων που ζούμε. Στο τέλος μπορεί άραγε να καταναλώνει ο καθένας μόνο ό,τι παράγει ο εαυτός του;
Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι, αλλά για να πάμε όμως στο ερώτημα του τίτλου: είναι το Game Of Thrones ένα από τα λίγα πράγματα που κάνουμε πια όλοι μαζί; Ευτυχώς για την ώρα, όχι. Απλά είναι αυτό που συμβαίνει τώρα, μέχρι το επόμενο. Δόξα την κατανάλωση, θεάματα υπάρχουν πολλά.
