Μεσημέρι με την έξοχη λαϊκή αγορά της γειτονιάς να εκπνέει και οι φωνές να λιγοστεύουν και μόλις ήρθε ένας κοντός αλλά σουλουπωμένος και γεροδεμένος με ένα τεράστιο σακί πατάτες, περίπου 350 κιλά. Το τσουβάλι ήταν φτιαγμένο από περίεργο πολύχρωμο ροζ μετάξι και οι πατάτες ήταν τεράστιες, σχεδόν δύο κιλά η καθεμιά. Τον ευχαρίστησα διότι νόμιζα ότι ήταν δώρο αλλά είπε ότι πρέπει να τις τηγανίσω και να του τις δώσω πίσω, και οι φλούδες να μαζευτούν σε έτερο τσουβάλι και να κατευθυνθούν σε περίεργη φάρμα μεταλλαγμένων γεώμηλων στο Ισραήλ για να μελετηθούν , να αναλυθούν και να ανακυκλωθούν. Αμέσως άρχιζα να καθαρίζω με ένα αστραφτερό μαχαίρι αλλά στα 50 κιλά κουράστηκα και πέταξα τις υπόλοιπες πατάτες γιατί όλα έδειχναν ότι θα ασχοληθώ για μέρες και δεν θα τελείωναν ποτέ. Έστειλα τις φλούδες σε περίεργη φάρμα μεταλλαγμένων στην Σαουδική Αραβία για να αναλυθούν και ήδη ελπίζω να μην αποκαλυφθεί ο διπλός ρόλος μου ως πράκτορας της πατάτας και ξεκινήσει μέσα στο μαγαζί νέος πόλεμος 6 ημερών. Ή τουλάχιστον να ξεκινήσει την επόμενη Δευτέρα για να μην τρέχω με μπαζούκα και Μ-16 το Σαββατοκύριακο, έξω, στην έρημο δίπλα στο μαγαζί. Πάντως οι πατάτες είχαν περίεργη βιομηχανική γεύση. Κάτι φαινόταν περίεργο, όντως.
