εκατόν εξηνταδύο φωτογραφίες

βρήκα στα σκουπίδια ένα κουτί με παλιές φωτογραφίες, ίσως σε ενδιαφέρει,
μου είπε η β.

σκάλισα τις φωτογραφίες, αναμνηστικές όλες, πρόχειρα τραβηγμένες, με τη βιαστική χαρά των ανθρώπων που επιθυμούν να κατοχυρώσουν τον εαυτό τους σε σχέση με ένα γεγονός ή ένα τόπο, χωρίς κρυμμένα σύμβολα· ξένοιαστες, δίχως τη βαριά σκιά του επαγγελματία ή ερασιτέχνη φωτογράφου που μας προσφέρει την άχαρη ευτυχία να διακρίνουμε το μήνυμα του.

φωτογραφίες κοινότοπες τραβηγμένες με τις απλές μηχανές της δεκαετίας του ογδόντα, συνθέτουν στιγμές από τα εφηβικά και νεανικά χρόνια ενός ανθρώπου, σχολικές και φοιτητικές εκδρομές, οικογενειακές γιορτές, διακοπές, φίλοι, ένα κορίτσι στα χιόνια, ένα άλλο κορίτσι σε καλοκαιρινές διακοπές και αργότερα σύζυγος(;)

από τις λίγες ημερομηνίες που υπάρχουν, πρέπει να τραβήχτηκαν από το εβδομήντα οκτώ έως το ογδόντα πέντε. χωρίς κάποιο ειδικό βάρος, θα μπορούσαν να ανήκουν στους περισσότερους νέους αυτής της εποχής.

για κάποιο λόγο που δεν έχει για μας σημασία πετάχτηκαν, οι περισσότερες ήταν κολλημένες μεταξύ τους, τις έβαλα στο νερό, τις ξεκόλλησα και προσπάθησα να τις βάλω σε μια σειρά· περισσότερες από εκατόν πενήντα φωτογραφίες από οκτώ έως δέκα διαφορετικές χρονικές στιγμές και γεγονότα ή καλύτερα τόσες βρέθηκαν γιατί μπορ πετά και άλλα κουτιά.

τις κοιτάζω πάνω στο τραπέζι, ταλαιπωρημένες, σε απόχρωση ματζέντα οι περισσότερες, κρύβουν περισσότερα από όσα αποκαλύπτουν, και δεν αναφέρομαι στον πρωταγωνιστή των εικόνων, προφανώς δεν με αφορά· αναρωτιέμαι αν φανερώνουν κάτι για την ίδια τη ζωή, ή αυστηρά δεμένες με το ανάφορο τους το προστατεύουν στην ασφάλεια ενός χαρούμενου καθωσπρεπισμού, παρά το εκθέτουν στο μεγάλο λιβάδι της πραγματικότητας.

έτσι κι αλλιώς (δηλαδή μάλλον) ζούμε ότι φωτογραφίζουμε, όλα τα άλλα είναι κενός χρόνος ανάμεσα.

σε μια από αυτές διακρίνεται η ταράτσα που σπιτιού που κατοικώ.