Διαβάζοντας τον σημερινό Τύπο αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς τι παίχτηκε εχθές στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Ράιχσταγκ, Χίτλερ, Ναζί, Φύρερ, Πραξικόπημα, Φασιστικό show και άλλα πολλά τέτοια, πρωτοστάτησαν για μία ακόμη φορά. Συμφωνώ με όλα αλλά δεν κάνουν τίποτα. Κοιμόμαστε τον ύπνο του δημοκράτη και η κοινωνία εκφασίζεται κάθε μέρα και πιο πολύ. Από την άλλη πρέπει να το παραδεχτούμε: δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παρά να βαυκαλιζόμαστε σε ένα επίπεδο συμβολισμών.
Η κρίση έχει οπαδοποιήσει τον πολιτικό διάλογο. Η κριτική σκέψη κάπου είναι κρυμμένη και παρακολουθεί. Η «πόλωση» που διατυμπανίζουν δεξιά και αριστερά, στην ουσία είναι ένα -πενταετούς διάρκειας- ποδοσφαιρικό ντέρμπι, όπου όλοι ψάχνουν να σκοράρουν. Από το ποιος θα σκοράρει κάθε φορά καθορίζονται οι συμπεριφορές και οι πηγές ενημέρωσης. Αν παρατηρήσετε τι λένε οι κομματάρχες και η αυλή τους, θα διαπιστώσετε ότι το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να ικανοποιήσουν το ακροατήριό τους. Δεν θέλουν ούτε να ερμηνεύσουν, ούτε καν να υποδείξουν τις αδυναμίες της αντίπαλης ιδεολογίας. Στη χθεσινή περίπτωση οι δημοκράτες ικανοποιούνται με το ότι αυτοί είναι φασίστες και οι φασίστες ικανοποιούνται βλέποντας τα παλικάρια τους να δέρνουν, να φτύνουν, να βρίζουν, να τσαμπουκαλεύονται και όλα τ’ άλλα. Η οικονομική κατάντια, σε συνδυασμό με το χαμηλό μορφωτικό που παρέχει το ελληνικό κράτος, έχει οδηγήσει τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής να νιώθουν όμορφα βλέποντας τους μπουνταλάδες να κοκορεύονται. Και εγώ ένιωσα όμορφα γράφοντας την προηγούμενη φράση. Μια όμορφη ατμόσφαιρα με λίγα λόγια.
Με το να λέμε φασίστες τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής είναι σαν να λένε οι Παναθηναϊκοί στους Ολυμπιακούς ότι το βράδυ θα κάνουν έρωτα με τις μαμάδες τους. Τόσα βράδια έχουν περάσει και ακόμα αυτές οι σχέσεις να ευοδωθούν. Η ικανοποίηση όμως ήτο, είναι και θα είναι τεραστία. Οι δυνητικοί φασίστες δεν θέλουν να τους δείξεις, δουλειά θέλουν.
«Βγήκα προχθές στον τάδε σταθμό του μέτρο και ήταν όλοι μαύροι. Αν ζεις εκεί, είναι λογικό να ψηφίζεις Χρυσή Αυγή», άκουσα να λέει ένας δεξιός σε μια παρέα. Αληθεύει αυτό; Φταίνε οι μετανάστες τόσο για την άνοδο της ΧΑ ή είναι ένας εύκολος στόχος για όλες τις πλευρές; Δηλαδή στις αρχές της δεκαετίας του ’90 που άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία γιατί δεν ψήφισαν όλοι ΧΑ; Όταν οι Κούρδοι βρήκαν μια πρόχειρη πατρίδα στην πλατεία Κουμουνδούρου είδαμε τον Μιχαλολιάκο πουθενά; Ακόμα και όταν οι Τούρκοι έκαναν πικνίκ στα Ίμια, ακούσαμε κανέναν να λέει ότι υπάρχει ένα καλό παιδί, ο Παναγιώταρος, που τα λέει σωστά; Προσωπικά δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Οι σαρκοβόρες ψυχές θα ζουν πάντα δίπλα μας αλλά είναι 500.000 ή μήπως πολύ λιγότερες;
Κυνικό, υλιστικό αλλά αληθινό. Αν έχει ο κόσμος λεφτά για να επιβιώσει σκέφτεται πιο δημοκρατικά. Όταν τα λεφτά τα τρώνε οι οικονομικές ελίτ, τότε ο κόσμος ψάχνει να πιάσει το τσεκούρι και να βάλει φωτιά. Και όταν ο κόσμος φοβάται, αγκαλιάζει κόμματα όπως τους «επαναστάτες» του Μιχαλολιάκου. Λένε πολλοί ότι «ο Κασιδιάρης έκανε δουλειά στις δημοτικές εκλογές χτυπώντας πόρτα-πόρτα». Οι άλλοι γιατί δεν χτύπησαν πόρτες; Γιατί το πρωτογενές πλεόνασμα πήγε στους ένστολους και δεν μοιράστηκε στις περιοχές με υψηλή ανεργία; Γιατί δεν εστιάζεται εκεί η κυβερνητική πολιτική; Γιατί το δημόσιο δεν πάει να «δημιουργήσει» δουλειές εκεί που δεν έχουν; Γιατί, αλήθεια, τα λεφτά πάνε στα λεφτά; Ας μη γελιόμαστε: το Ελληνικό πήγε στον Λάτση, ο ΟΠΑΠ στον Μελισσανίδη, η ΔΕΗ θα πάει πάλι σε εγχώριο παράγοντα, όλα πουλιούνται σε Έλληνες μεγιστάνες. Πού είναι οι επενδύσεις από το εξωτερικό; Πού είναι τα funds; Κρυμμένα τα είχαν τα λεφτά οι κροίσοι και τα δίνουν τώρα που όλα πουλιούνται κοψοχρονιά; Είναι ολοφάνερο πια ότι η οικονομική στρατηγική είναι η εξής: ξεφορτώνεται το δημόσιο τα καλά φιλέτα, τα παίρνουν οι ντόπιοι κεφαλαιούχοι και μετά κάνουμε το σταυρό μας ότι αυτοί θα συνεχίσουν τις επενδύσεις, θα προσλάβουν κόσμο, θα μειωθεί η ανεργία και όλοι θα έχουν μισθούς της πείνας αλλά θα έχουν μια δουλίτσα. Με το σταυρό στο χέρι θα μείνουμε.
Μπορεί να αλλάξει αυτό; Μπορεί, χωρίς μάλιστα να πληγούν τα μεγάλα συμφέροντα και να χάσει η Βενετιά κάνα βελόνι. Μια αφελής πρόταση είναι να αλλάξει ο προγραμματισμός και να στραφεί το κράτος απευθείας στα χαμηλά οικονομικά στρώματα. Με κρατικές δαπάνες ή πρόνοια, να βοηθήσει κάποιες χιλιάδες ανθρώπους να σταθούν στα πόδια τους. Αυτομάτως ο πρωθυπουργός βαφτίζεται σε Έλληνα Τσάβες και οι #filelesteam ωρύονται στα social media για την επανεμφάνιση του Ανδρέα Παπανδρέου. Η μεσαία τάξη ασφυκτιά και συνεχίζει να τραβάει το κουπί της φορολογίας αλλά περιμένει με ανυπομονησία να «γλιστρήσουν» τα λεφτά από κάτω προς τα πάνω. Η ιστορία έχει δείξει ότι τις περισσότερες φορές την οικονομία την απογειώνουν οι «από κάτω» παρά οι από πάνω που τα κάνουν μασούρια και τα στέλνουν στην Ελβετία.
Μία δεύτερη αφελής πρόταση έχει να κάνει με τον λεγόμενο μεσαίο χώρο. Λιγότερη φορολογία, ευκολότερος δανεισμός, λιγότερη γραφειοκρατία, περισσότερα οφέλη. Οι πλούσιοι συνεχίζουν να είναι πλούσιοι, οι φτωχοί φτωχοί, οι μεσαίοι όμως θωρακίζουν την αστική τάξη, παράγοντας έναν ηγεμονικό δημοκρατικό λόγο με στόχο την επανεμφάνιση του κοινωνικού κράτους.
Τώρα που θα βγει νέος υπουργός οικονομικών μπορεί κάτι να σκεφτεί. Αλλιώς οι φασίστες με τους φασίστες και οι υπόλοιποι, πάλι με τους φασίστες.
