«Το μυαλό μας είναι πλατύτερο από τον ουρανό. Έχουμε πάρα πολλά να ζήσουμε, πάρα πολλά να μεταμορφώσουμε, κι επειδή η θλίψη είναι η πιο μεγάλη ποιήτρια, όσοι από μας ξέρουμε να τη κάνουμε ποιήματα θα τη κάνουμε ποιήματα, κι όσοι από μας ξέρουμε να τη κάνουμε δεσμούς αγάπης, χαρά και σύσφιξη σχέσεων, θα τη κάνουμε έτσι.» Είπε η καθηγήτρια Ψυχολογίας και συγγραφέας Φωτεινή Τσαλίκογλου σε μια βραδιά γεμάτη συναισθήματα και αναρχία σκέψεων στην Σφίγγα, στο πλαίσιο των συναντήσεων της Λίνας Νικολακοπούλου και της Αλεξάνδρας Χριστακάκη με σπουδαίους καλεσμένους.
Το γεγονός ότι σε αυτήν την χώρα που ζούμε, υπάρχουν μόνο 4 ραντάρ ελέγχου ταχύτητας στο εθνικό δίκτυο που είναι διαθέσιμα στην τροχαία. Ακόμη πιο θλιβερό το ότι η οδηγική μας συμπεριφορά μας κατατάσσει στην τελευταία θέση της λίστας με τα τροχαία ατυχήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάτι πρέπει να γίνει. Διόρθωση: Πολλά πρέπει να γίνουν.
Το Digg. Έχοντας δοκιμάσει τις περισσότερες εφαρμογές που αναζητούν τ’ «άρθρα που σου ταιριάζουν» κατέληξα με διαφορά σε αυτό. Κανένα Flipboard. Αν και είναι πρωτόγονο σχεδιαστικά, οι περισσότερες επιλογές που κάνει είναι ταμάμ με τ’ αναγνώσματά μου. Ελπίζω και με τα δικά σας.
Business as usual. Η Shell γνώριζε εδώ και 25 χρόνια ότι γαμούσε τον πλανήτη. Μήπως η Google ξέρει κάτι και δεν μας το λέει;
Το μάθημα ανθρωπιάς, το οποίο έδωσε σε όλους μας ο Υπάτιος Πατμάνογλου, ο άνδρας που έχασε τη σύζυγο και τον τρίχρονο γιο του στο τραγικό τροχαίο δυστύχημα της περασμένης Κυριακής. Χωρίς να επιρρίψει ευθύνες ή να αναφερθεί στη μάρκα του αυτοκινήτου από το οποίο προκλήθηκε το συμβάν, σχολίασε μόνο – με εντυπωσιακή ψυχραιμία και αξιοπρέπεια – ότι ο 24χρονος οδηγός «δεν είχε πρόθεση να σκοτώσει», ενώ εξέφρασε και τα συλλυπητήριά του προς τους γονείς. Κι αυτό, όταν οι υπόλοιποι είμαστε έτοιμοι να «φαγωθούμε» ανά πάσα στιγμή, από τον δρόμο έως τα social media, με κάθε ασήμαντη αφορμή.
Η είδηση ότι υπάρχει η σκέψη για αλλαγή των προστίμων που προβλέπει ο ΚΟΚ τα οποία θα είναι ανάλογα με τα εισοδήματα του παραβάτη, όπως περίπου ισχύει στην Ελβετία και την Φινλανδία. Είναι ίσως το μόνο σοβαρό πράγμα που ακούστηκε τις τελευταίες μέρες.
#MyViewForThe(Last)Weekend που λέει και το ινσταγκραμικό κλισέ. Αν έχετε 2 ώρες και 45 λεπτά για να κάνετε το ταξίδι, περιέργεια για το μυστήριο του αυστηρού Ταϋγετου έχοντας κλικάρει πολλές φορές «Λιαντίνης» στο Google και λίγο χώρο στο κεφάλι για να χωρέσετε μια πολύ ενδιαφέρουσα τοπική πολιτική ιστορία (διαφορετική από αυτήν που φαντάζεστε) η Άρνα Λακωνίας σας περιμένει. Κι αν το ιδανικό weekend για σας είναι απόλυτη απομόνωση, 5 λεπτά οδήγηση ας πούμε από το υπόλοιπο χωριό σε ένα ύψωμα κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά (αλλά με αυτήν τη θέα), ο ξενώνας Ραχίδι και ο Πέτρος έχουν ανάψει ήδη τη φωτιά…
To Τ2: Trainspotting… που μοιραία (αναμενόμενα;) συνετρίβη ανάμεσα στις υπερβολικές προσδοκίες της νοσταλγίας όσων δια παντώς το τοποθετήσαμε στο ποπ βάθρο όσων μας καθόρισαν σε μια πιο τρυφερή ηλικία και στην ανάγκη να φτιαχθεί ένα all inclusive προϊόν που θα απευθύνεται παντού και θα περιέχει τα πάντα, με πρωταρχικό όλων το brand των ίδιών των συντελεστών που το 1996 ήταν από άσημοι έως ανερχόμενοι και σήμερα μικροί έως μεγάλοι σταρ.
To T2 Trainspotting αν εξαιρέσεις το τόσο άστοχα τοποθετημένο μέσα στην ταινία, όπως σωστά λέει και ο Παναγιώτης Μένεγος, επικαιροποιημένο Choose Life, είναι άψογο όχι γιατί δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο, αλλά γιατί είναι αυτό που θα μπορούσε να είναι. Άλλωστε όπως έχει πει και κάποιος εκλιπών πολύ πιο σοφός από τους περισσότερους ακόμη ζώντες, το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να μας συμβεί είναι αυτό που μας συμβαίνει κάθε στιγμή, γιατί οτιδήποτε άλλο δεν υπάρχει καν. Irvine κάνε παιχνίδι.
Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που συνδυάζεται με τον ερχομό της άνοιξης. Το γυάλινο κουτί της Αριστοτέλους, το λιμάνι και το Ολύμπιον που γεμίζουν κόσμο. Φυσικά, δε συγκρίνεται με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, αλλά οι φεστιβαλικοί ρυθμοί της πόλης -έστω και χαμηλοί- της δίνουν πάντα αέρα και ντοκιμαντέρ για όλα τα ενδιαφέροντα!
Η ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας να πατήσει επί πτωμάτων. Κυριολεκτικά.
Οι τρύπες του χωροχρόνου που πέφτεις τυχαία και αναπόφευκτα μέσα τους. Η Αθήνα αποτελεί ιδανικό μέρος για τέτοια ταξίδια. Βόλτα στον Βοτανικό.
Τα χειροκροτήματα. Οι ηθοποιοί που θέλουν να γίνουν πολιτικοί και οι πολιτικοί που νομίζουν ότι είναι ηθοποιοί. Και οι δύο κατηγορίες λατρεύουν το χειροκρότημα.
Παναγιώτης Τζάμαρος/ Fosphotos
Ευτυχώς που συγχρόνισαν το πρώτο teaser της νέας τηλεοπτικής σειράς του David Fincher με τη δεκαετή επέτειο του Zodiac, και μας θύμισαν τι αριστούργημα επιβάλλεται να βάλουμε στον προτζέκτορα αυτό το ΣουΚου να γεμίσει μεγαλείο το πανάκι μας, για να μας περάσει και το αντανακλαστικό στερητικό της συνειδητοποίησης ότι θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τον Οκτώβρη για να δούμε το Mindhunter στο Netflix.
Η μόλις τριών επεισοδίων βρετανική δραματική σειρά Rillington Place, συμπαραγωγή του ΒΒC και της Bandit Television. Η αληθινή ιστορία του κατά συρροή δολοφόνου John Cristie δίνεται μέσα από υποβλητική, αποπνικτική ατμόσφαιρα και διαρκείς αλλά καθόλου περιττούς υπαινιγμούς υπογραμμίζοντας ότι ένας serial killer δεν κυκλοφορεί με την ένδειξη ΤΕΡΑΣ πάνω από το κεφάλι του. Αντιθέτως μπορεί εκείνος να είναι ένας ευυπόληπτος πολίτης, από αυτούς που συνήθως ένα κράτος χρησιμοποιεί για να ανάταση του εθνικού φρονήματος˙ ο Cristie ήταν τραυματίας του Α’ Παγκοσμίου πολέμου ενώ κατά τον Β’ παρασημοφορημένος αστυνομικός. O Tim Roth, στον ρόλο του Christie, και η Samantha Morton, σε εκείνον της συζύγου του, παίζουν με ανάσες, βλέμματα και σιωπές που δημιουργούν μια παρατεταμένη αίσθηση απειλής.
Το αυθεντικά kitsch αποκριάτικο γλέντι στους Άγιους Πάντες Φωκίδας.
Το ότι η θα ξαναρχίσει να προβάλλεται στην ΕΡΤ η εκπομπή «Με Αρετή και Τόλμη».Έλεος.
Σφαγείο Νούμερο Πέντε – Kurt Vonnegut: Αντιπολεμικό, ολίγον sci-fi, ημι-αυτοβιογραφικό ταξίδι στο χρόνο στα καλύτερά του.
https://www.youtube.com/watch?v=A13vj5vdlCU
Περπατάς ένα πρωί σκυφτός σκεβρωμένος σκυθρωπός και ρημάδης και σκάει μια μπάντα που γεμίζει την Καλαμιώτου μουσική, κοντοστέκεσαι λίγο, αράζεις λίγο, καταπίνεις τον ήχο και φεύγεις λυγερός ξανά, ίσια η πλάτη, ανάλαφρα τα πόδια, ρυθμικά τα λαγόνια, σουίνγκ σουίνγκ σουίνγκ, τι ωραία που είναι η ζωή!
Εμείς που κυνηγάμε το μικρό μαρούλι, το ζαρωμένο φιρίκι και το αρχαϊκό σκόρδο στις βιολογικές πιάτσες μαθαίνουμε τώρα εδώ ότι ένα ολόκληρο σύστημα αγκυλωτικής γραφειοευνοιοκρατίας απειλεί τη στερνή αυτή πολυτέλεια στη χώρα μας : τη γνήσια γεύση. Αλί και τρισαλί!
