Ξεκίνησε από τη ΓΥΝΑΙΚΑ όταν το περιοδικό ήταν στις δόξες του. Σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με τα καλύτερα περιοδικά της εποχής του: Vogue, Elle, Marie Claire, Votre Beauté κ.ά. Βγήκε εκτός συνόρων για να φωτογραφίσει τα μεγαλύτερα fashion shows του πλανήτη αλλά και προσωπικότητες όπως ο Γούντι Άλεν, ο Ζαν Μισέλ Ζαρ, η Τζέρι Χολ. Συνεργάστηκε με την Puma και το 2004 η φωτογραφία του με τον αθλητή Γιώργο Αφρουδάκη άνοιξε το βιβλίο του Αρμάνι “Facce da Sport/Faces of Sport”. Ο Βαγγέλης Κύρης με αφορμή την κατάρρευση των περιοδικών μηδένισε το κοντέρ και τώρα δουλεύει με νεανικό ενθουσιασμό μια πληθώρα projects με σταθερή του έμπνευση την ελληνική μυθολογία και τα γυμνά κορμιά των χορευτών.
ΒΙΒΛΙΑ: Έχω μια μανία καθώς θεωρώ ότι είναι η πιο οικονομική αγορά τέχνης καθώς με 10-20 € αγοράζεις ένα έργο και το κάνεις δικό σου. Ξεκίνησα να διαβάζω εντατικά στην εφηβεία, μετά έκανα ένα διάλειμμα λόγω «έκλυτης» ζωής και επέστρεψα στα βιβλία τα τελευταία 15 χρόνια. Παθαίνω εμμονές με συγγραφείς και τους εξαντλώ. Έτσι έχω περάσει με τον Ντοστογιέφσκι, τον Καζαντζάκη και την τελευταία χρονιά με την Βιρτζίνια Γουλφ. Μου αρέσουν τα ψυχογραφήματα και η εμβάθυνση στους χαρακτήρες. Επίσης μου αρέσουν πολύ οι Ιάπωνες συγγραφείς και κυρίως ο Γιούκο Μισίμα. Από Καζαντζάκη, που αγαπώ τα άπαντα, με συγκίνησε ιδιαίτερα το «Αναφορά στον Γκρέκο» ενώ με τα ταξιδιωτικά του ένιωσα σαν να επισκέφτηκα αυτές τις χώρες. Λάτρεψα τον «Φάρο» της Βιρτζίνια Γουλφ και με εξέπληξε ο «Ορλάντο». Πρόσφατα τελείωσα το «Σανταράμ» του Γκρέγκορι Ντέιβιντ Ρόμπερτς. Επειδή θα κάνω ένα φωτογραφικό ψυχογράφημα με αφορμή τα 50 χρόνια από τον θάνατο του Έρμαν Έσσε επιστρέφω στα βιβλία του και αυτή τη στιγμή διαβάζω τον «Λύκο της Στέπας».
ΜΟΥΣΙΚΗ: Μεγάλωσα σε ένα μουσικό περιβάλλον με γονείς που χόρευαν και άκουγαν rock ‘n’ roll. Έχοντας κι έναν μεγαλύτερο, κατά έξι χρόνια, αδερφό η μουσική μου παιδεία ξεκίνησε από μικρή ηλικία. Όταν ήμουν παιδί άκουγα και ροκ και ντίσκο. Η πρώτη δική μου επιλογή ήταν o David Bowie και όταν στα 80ς ήρθε η μόδα στη ζωή μου άκουγα όλα τα γκρουπ που τη διαμόρφωναν, από τους Cure και τους Bauhaus μέχρι τον Elvis Costello. Στα 90ς εγκατέλειψα τη μουσική, δεn συνδέθηκα με το dj style. Τώρα πια περισσότερο ακούω μουσική από το Νεπάλ, από μοναστήρια, επαναλαμβανόμενα μοτίβα που χρησιμοποιούν στη γιόγκα. Τέτοια ακούω στο σπίτι μου και ηρεμώ.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Αγαπώ τον ιταλικό κινηματογράφο του ’50 και του ’60. Μου αρέσει πολύ ο Βισκόντι, με ενέπνεε πάντα, επίσης ο Μπερτολούτσι και ο Παζολίνι που όταν τον ανακάλυψα τον θεωρούσα πολύ underground. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο τέρας ηθοποιός από την Μέριλ Στριπ.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Στις αρχές είχα μια άρνηση, είχα μείνει εκτός της φάσης. Η δουλειά με ανάγκασε να το συνηθίσω και πλέον έχει γίνει μέρος της ζωής μου, σε τέτοιο βαθμό που καταναλώνω σχεδόν το 80% της ημέρας μου σε αυτό. Δεν είμαι fan του facebook, κάνω στην αρχή της ημέρας ένα πέρασμα κι αυτό είναι. Προτιμώ το tumblr που έχει τέχνη και πολύ πορνό και δεν υπάρχει λογοκρισία. Αντιθέτως δεν νιώθω φιλικά με το facebook ή με το instagram που μπορεί να μου κατεβάσει μια φωτογραφία, άλλωστε εγώ κάνω πολύ γυμνό. Βέβαια, είχα περάσει μια φάση τεσσάρων χρόνων που ανέβαζα καθημερινά στο instagram μια φωτογραφία με τον τίτλο a day in life. Σταμάτησα όταν κατάλαβα ότι είχε γίνει ψυχαναγκασμός και έψαχνα να δω τι θα φωτογραφίσω για να ανεβάσω παρότι δεν έβρισκα κάτι ενδιαφέρον, και από τον εκνευρισμό γιατί ανέβαζα φωτογραφίες πχ από μια παραλία γυμνιστών και μου τις έριχναν.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Δεν την αγαπώ και χαίρομαι κάπως γιατί θεωρώ ότι ήρθε το τέλος της. Μιλάω όχι φυσικά για καλογυρισμένα ντοκιμαντέρ ή σειρές αλλά για την κουλτούρα της τηλεόρασης, κυρίως των ειδήσεων αλλά όχι μόνο, που είναι βάρβαρη. Ούτε παιδάκι δεν ακολουθούσα την τηλεόραση κι αυτό μόνο καλό μου έκανε, ειδικά στη δουλειά που κάνω.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Είναι η ζωή μου. Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ κι έχω πάει σε παράξενα μέρη, για παράδειγμα στην Υεμένη, στο Κασμίρ, στο Νεπάλ, στην Αυστραλία. Την Ευρώπη και τις ΗΠΑ τις έχω γυρίσει πολύ λόγω δουλειάς. Πάντα με συγκινούσε η Ασία και πήγαινα από νωρίς εκεί, ελπίζω να επιστρέψω γιατί δεν τη χόρτασα. Ως κεντρική ιδέα στη ζωή μου, έχω την «Ιθάκη» του Καβάφη γιατί εκεί είναι ο ορισμός του ταξιδιού, αυτό που με κάνει να θέλω να πάω σε άλλα, νέα μέρη. «Θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους», αυτή ακριβώς η αίσθηση του να μην ξέρεις και να ανακαλύπτεις, να μυρίζεις, να βλέπεις θεωρώ ότι είναι η σημαντικότερη εμπειρία στη ζωή και γι’ αυτό θέλω πάντα να πηγαίνω σε μέρη που τα έχω ονειρευτεί, τα έχω φανταστεί κι ας απογοητεύομαι ορισμένες φορές. Υπάρχουν όμως κι αυτές οι περιπτώσεις που μένεις άναυδος όπως στην Υεμένη, που είχα επισκεφτεί το 2006. Τα τελευταία πέντε χρόνια λόγω των οικονομικών δυσκολιών δεν ταξιδεύω όπως παλιά, θέλω όπως πολύ να πάω στη Μογγολία και στην Ιαπωνία.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Δεν έχω μετακομίσει ποτέ στη ζωή μου. Έχω ζήσει σε όλο της το μεγαλείο της γειτονιά της Νέας Σμύρνης. Είμαι πάνω στην Ελευθερίου Βενιζέλου, κοντά στην πλατεία και θυμάμαι ότι ως παιδιά νιώθαμε πως ήμασταν στη λεωφόρο και πηγαίναμε να παίξουμε ή στην πάνω ή στην κάτω γειτονιά.
ΤΩΡΑ: Συμβαίνει αυτή τη στιγμή μια μεγάλη έκθεση του Giorgio Armani στο Μιλάνο, με τίτλο “Emotions of the Athletic Body” με τις φωτογραφίες των αθλητών που χρησιμοποιούσε και στις καμπάνιες του, από το 1985. Αισθάνομαι τυχερός και περήφανος, καθώς από ένα τεράστιο υλικό επιλέχθηκαν να εκθέσουν τις φωτογραφίες τους μόνο 12 φωτογράφοι, μεταξύ των οποίων κι εγώ δίπλα σε ονόματα όπως Steven Klein, Richard Phibbs, Kurt Markus, Howard Schatz, David McKnight, Mert Alas & Marcus Piggott. Όταν το 2004 είχαν μπει φωτογραφίες μου στο βιβλίο του Armani είχα πει: «Κέρδισα τους δικούς μου Ολυμπιακούς Αγώνες». Μαζί με τον συνεργάτη μου Ανατόλι Γεοργίεφ έχουμε το The Deco Project, τυπώνουμε σε ύφασμα φωτογραφίες μου από διάφορες συλλογές, και μετά είτε ζωγραφίζουμε σε ορισμένα σημεία το ύφασμα είτε προσθέτουμε κέντημα. Επίσης βγήκε το πρώτο τεύχος του Voyage, premium οδηγού της Αθήνας. Παράλληλα ασχολούμαι με το project Mythos με έμπνευση την ελληνική μυθολογία και την φωτογραφία των ‘20ς.
