ΜΟΥΣΙΚΗ: Μέχρι τα 13 μου άκουγα μόνο κλασσική μουσική και Λιλιπούπολη. Μετά αποφάσισα να βγω λίγο από τη μουσική μου απομόνωση και το έριξα στο Heavy Metal, στο Punk, στο κλασσικό και στο ελληνικό Rock. Στα 15 άρχισα να ενδιαφέρομαι για την ποπ μουσική που μέχρι τότε θεωρούσα λίγο φτηνή (ένας Θεός ξέρει τι κάλο στον εγκέφαλο είχα). The Beatles, The Smiths, Pulp, Saint Etienne, Blur, Suede αναμείχθηκαν με The Velvet Undergound, Joy Division, Violent Femmes και Bauhaus ενώ κάπου εκεί σιγόνταρε και ο μοναδικός εκπρόσωπος της ηλεκτρονικής σκηνής στα εφηβικά μου χρόνια, ο Aphex Twin του οποίου το Selected Ambient Works Volume Ι πρέπει να είναι ο δίσκος που έχω ακούσει πιο πολλές φορές στη ζωή μου καθώς τον έβαζα κάθε βράδυ για να κοιμηθώ . Αγαπημένα μουσικά είδη (αν και μπορώ να βρω κάτι που να μου αρέσει σε οποιοδήποτε είδος της ποπ) είναι η Indie pop, τα girl groups του 60, το New Wave και η Northern Soul. Αγαπημένοι καλλιτέχνες είναι οι The Velvet Underground, The Beach Boys, Magnetic Fields, Kate Bush, Saint Etienne, The Field Mice, Jonathan Richman, Jens Lekman, Blondie, The Supremes, The Shangri Las, Nico, Marianne Faithfull. Οι δυο συναυλίες που θυμάμαι περισσότερο είναι δυο από τις τελευταίες που έχω πάει και που μου στοίχισαν ποταμούς δακρύων, κάτι που δε μου είχε συμβεί σχεδόν ποτέ πριν. Είδα την θριαμβευτική επιστροφή της Kate Bush στο Λονδίνο και την παρουσίαση του νέου δίσκου της Marianne Faithfull στη Βαρκελώνη. Από παλιότερες συναυλίες, οι Violent Femmes και οι Pet Shop Boys στο Λυκαβηττό και ο Jens Lekman στο Primavera Sound την ώρα που έδυε ο ήλιος, δίπλα στη θάλασσα. Ήταν μαγικά σίγουρα.
ΒΙΒΛΙΑ: Μόλις διάβασα το Εφτά Ψυχές Στο Στόμα του Ζαχαρία Μαυροειδή και το βρήκα πάρα πολύ χαριτωμένο ενώ ακριβώς πριν από αυτό διάβασα Το Βιβλίο της Κατερίνας του Αυγούστου Κορτώ. Παράλληλα διαβάζω τις αυτοβιογραφίες του Morrissey και της Tracey Thorn αλλά και ένα βιβλίο που λέγεται Αθήνα: Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία, των Θανάση Γιοχάλα και Τόνιας Καφεντζάκη.Τα 3 αγαπημένα μου βιβλία όλων των εποχών είναι το Ανεμοδαρμένα Ύψη της Emily Brontë, οι Επικίνδυνες Σχέσεις του Pierre Ambroise François Choderlos de Laclos και το Faithfull, η αυτοβιογραφία της Marianne Faithfull, που έχω διαβάσει 100 φόρες.
ΤΑΙΝΙΕΣ: H αγαπημένη μου ταινία είναι σίγουρα Το Μωρό Της Ρόζμαρι του Roman Polanski και από ελληνικές Η Γλυκιά Συμμορία του Νίκου Νικολαϊδη. Από εκεί και πέρα, μου αρέσει πολύ το σινεμά των Federico Fellini, Woody Allen, Lars Von Trier (το Melancholia το είδα μόλις φέτος και ήταν η πιο συγκινητική ταινία που έχω δεί εδώ και χρόνια), David Lynch, Pedro Almodovar,αλλά δεν θα έλεγα ότι έχω πολύ εξεζητημένα σινεφίλ γούστα.. Φέτος βρήκα απολαυστικές και πολύ φρέσκιες τη γαλλική ταινία Stranger By The Lake του Alain Guiraudie και το Only Lovers Left Alive του Jim Jarmusch.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είμαι σίγουρα εθισμένος στο διαδίκτυο, ακόμα και οι γονείς μου μου το λένε συνεχώς με ανήσυχο ύφος. Με το που ξυπνάω τσεκάρω τα μέηλ μου και το Facebook και μετά ξεκινάει το χάσιμο μου σε οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Χωρίς να το πάρω χαμπάρι έχω χάσει ώρες ολόκληρες. Δεν έχω κανένα σελιδοδείκτη και δυστυχώς δεν θα σας καταπλήξω με κάποια υπερ -κουλ σελίδα που ακολουθώ, συνήθως είτε διαβάζω ατάκτως ερριμμένες πληροφορίες στη Wikipedia, είτε βλέπω βίντεο με ζωάκια στο YouTube είτε καταναλώνω απολαυστικά και συχνά ξεκαρδιστικά σκουπίδια στο Buzzfeed. Ευτυχώς το newsfeed στο Facebook είναι πάντα πλήρες από ενδιαφέρουσες αναρτήσεις φίλων μου, οπότε καταλήγω να μπαίνω σε πολλές ιστοσελίδες κάθε μέρα,τις οποίες ποτέ δεν θυμάμαι…Πάντως στο Popaganda μπαίνω αρκετά συχνά!
ΣΠΟΡ: Η σχέση μου με τα σπορ είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη αν και έχω κάνει διάφορα, κολύμπι, τένις, ιππασία, θαλάσσιο σκι, σερφ, κουνγκ φου, σουηδική γυμναστική, όλα με μέτριες επιδόσεις. Κατα καιρούς πάω για τρέξιμο ή για κολύμπι αλλά μόνο και μόνο επειδή είναι αναγκαίο να είσαι σε κάποια φόρμα μετά τα τριάντα. Νοσταλγώ την εποχή που ήτανε βαθιά uncool να πηγαίνεις στο γυμναστήριο, δεν αντέχω το πόσο έχει φουσκώσει όλος ο κόσμος και για το πώς όλοι μιλάνε για τα προγράμματα που ακολουθούν. Όσο για το τι ομάδα είμαι, ας γελάσω, σιχαίνομαι το ποδόσφαιρο με πάθος. Ήμουν ήδη 3 χρόνια στη Βαρκελώνη και μια μέρα ρώτησα όλο απορία τι είναι πια αυτή η Barca που όλοι μιλάνε για αυτή και οι φίλοι μου ξεκαρδίστηκαν από το πόσο στον κόσμο μου ήμουν.
TV: Δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ωστόσο βλέπω σειρές στο διαδίκτυο. Η αγαπημένη μου τώρα τελευταία ήταν το Transparent, μια γλυκόπικρη, τρυφερή και ενίοτε ξεκαρδιστική ιστόρία γύρω από μια οικογένεια στο Los Angeles και τις ριζικές αποφάσεις που παίρνει ο πατέρας σε προχωρημένη πια ηλικία. Επίσης συνεχίζω τις σειρές Mad Men, Game Of Thrones, American Horror Story και Looking αλλά μάλλον μέχρι εκεί θα φτάσω και δε θα ξεκινήσω άλλες γιατί το να παρακολουθείς πολλές σειρές είναι σαν να έχεις μια δουλειά κανονικής απασχόλησης, και μάλιστα χωρίς απολαβές. Πάντως όταν είναι αργα το βράδυ και νιώθω μόνος, ξενιτεμένος και με το κεφάλι γεμάτο υπαρξιακά φαντάσματα να ουρλιάζουνε μανιασμένα, τίποτε δε με ηρεμέι και δε μου δίνει γλυκύτερη άισθηση ασφάλειας από κάποιο χιλιοπαιγμένο επεισόδιο από Το Ρετιρέ ή τις Τρείς Χάριτες. Φοβερό αντιδοτο στην αυπνία είναι και το τηλεοπτικό έκτρωμα που ακούει στο βαρύγδουπο όνομα Στο Σύμπλεγμα Της Αράχνης. Ειναι τόσο παραλογα κακό που με ρίχνει πάντα νοκ άουτ, μετά τα πρώτα γέλια που μου προκαλέι.
ΤΑΞΙΔΙ: Το ταξίδι που περισσότερο με άγγιξε ήταν αυτό στην Κωσταντινούπολη, με τους γονείς μου και τον τότε φίλο μου. Από μικρό παιδάκι διάβαζα πυρετωδώς για την πόλη αυτή και ήξερα για δεκάδες μνημεία της χωρίς να έχω πατήσει εκεί το πόδι μου, σε βαθμό που σχεδόν δε χρειαζόμουνα χάρτη για να μετακινηθώ, από μνήμης και ενστικτωδώς έβρισκα τα πάντα. Ως απόγονος προσφύγων από εκεί, το να πάω και μάλιστα με τη μητέρα μου είχε μια έντονη συγκηνισιακή φορτιση. Υπαρχουν δεκάδες μέρη που με τραβάνε αλλά σίγουρα η Δυτική Ακτή της Βορείου Αμερικής κρατάει την πρώτη θέση, μακάρι να μπορούσα μια μέρα να ξεκινήσω από το Ακαπούλκο και να ανέβω σιγά σιγά μέχρι την Αλάσκα.
ΤΩΡΑ: Είμαι έτοιμος να κυκλοφορήσω τον τρίτο μου δίσκο ως Evripidis and his Tragedies με τον τίτλο Futile Games In Space and Time . Παράλληλα ηχογραφώ με το πιο ηλεκτρονικό μου project, EVIL και γράφω και κάποια τραγούδια στα Ισπανικά. Επίσης τρέχω το μουσικό/αυτοβιογραφικό μπλογκ evripidisandhistragedies.
Περισσότερες πληροφορίες για την αποψινή του εμφάνιση στο six d.o.g.s, εδώ.
