ΜΟΥΣΙΚΗ Ακούω Jazz, lounge jazz και μ’ αρέσει πολύ η παλιά ροκ. Η μουσική είναι κάτι που με βοηθά να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι και θυμάμαι πάρα πολλά τραγούδια που άκουγα στην εφηβεία μου να μου αρέσουν ακόμα. Για παράδειγμα το “I’m Turning Japanese” των Vapors που το τραγούδαγε ο θείος μου όταν ήταν στο Πολυτεχνείο και κάθε φορά που δυσκολεύομαι με κάτι μου έρχεται στο μυαλό. Είναι ψυχοθεραπεία η μουσική, είναι απαραίτητη και ακολουθεί την κουλτούρα και την αισθητική μας. Είναι μέρος της τέχνης και της αισθητικής και πρέπει να είναι κομμάτι του χαρακτήρα μας.
ΒΙΒΛΙΑ Αυτή τη στιγμή διαβάζω το “Memoir” της Grace Coddington. Είναι στυλίστρια μεγάλου βεληνεκούς, μια διεθνής φιγούρα της μόδας που ξεκίνησε από μοντέλο και έκανε styling στην Αμερικάνικη Vogue, ήταν το δεξί χέρι της Anna Wintour, μια προσωπικότητα πάρα πολύ έντονη αλλά ταυτόχρονα ταπεινή, με χαμηλό προφίλ που έχει αφιερώσει τη ζωή της στην αισθητική, στην κουλτούρα, την τέχνη και τη μόδα. Εμπνέει το να διαβάζεις τέτοια βιβλία γιατί έτσι καταλαβαίνεις, αντιλαμβάνεσαι και καταλήγεις ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα θέλουν πάρα πολλή δουλειά κι ακόμη το παραμικρό που μπορείς να καταπιάνεσαι αν δεν το κάνεις με αγάπη και γνώση, γιατί η ημιμάθεια είναι επικίνδυνο πράγμα, δε σε βγάζει τελικά πουθενά. Δεν είναι που αυτοί οι μεγάλοι καλλιτέχνες, μεγάλες προσωπικότητες και μεγάλοι επαγγελματίες είναι εκεί απλά για να είναι. Υπάρχει και ένα υπόβαθρο από πίσω.
ΤΑΙΝΙΕΣ Από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι “Η Ωραία της Ημέρας” του Λουίς Μπουνιουέλ με την Κατρίν Ντενέβ και το “Kάλλιο αργά…Παρά αργότερα” με τον Τζακ Νίκολσον και την Νταϊάν Κίτον. Γενικά μου αρέσουν όλες οι ταινίες της Νάνσι Μάγιερς, είναι μια σκηνοθέτης που τα κάνει όλα πιο όμορφα, πιο ιντελέκσουαλ, πιο γλυκά. Επίσης μου αρέσουν πολύ τα ντοκιμαντέρ μόδας. Πρόσφατα είδα το ντοκιμαντέρ για τον Μπιλ Κάνινγκχαμ και συγκινήθηκα πάρα πολύ. Όχι μόνο επειδή είναι εργάτης της μόδας αλλά γιατί είναι πολύ συναισθηματικός, πολύ θρήσκος και βλέπεις μια πτυχή που δεν την περιμένεις να υπάρχει. Είναι ταγμένος στη δουλειά του. Ο πρώτος μπλόγκερ που υπήρξε ποτέ.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ Το πρώτο πράγμα που θα κοιτάξω το πρωί είναι το δικό μας portal και πράγματα που έχουν να κάνουν με τη σχολή. Μπαίνω να δω τι έχει ανέβει και μετά βλέπω το Voguepedia, το Instyle.com, το CNN, το BBC για μόδα ή νέα. Παρακολουθώ ωστόσο την ελληνική πραγματικότητα. Όλα τα διαβάζω κι όλα τα ακούω. Δεν είμαι μονοδιάστατη.
ΣΠΟΡ Κάνω ιππασία τον τελευταίο χρόνο, water ski και τρέχω. Είμαι στον αθλητισμό από μικρό παιδί. Η μητέρα μου με έτρεχε στα γυμναστήρια από τεσσάρων χρονών. Σταμάτησα αναγκαστικά στα 18 όταν έφυγα για να κάνω μόντελινγκ στο Παρίσι. Ποτέ δε σταμάτησα να τρέχω ή να κάνω yoga. Eίμαι υπερκινητική και πολύ δραστήριος άνθρωπος.
ΜΟΔΑ Είναι η ζωή μου. Είναι ο τρόπος που σκέφτομαι, ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα και ο τρόπος που εξελίχθηκε η αισθητική μου όλα αυτά τα χρόνια αν λάβουμε υπόψιν μας ότι ξεκίνησα στα 14. Οπότε εδώ και 20 χρόνια έχει διαφοροποιηθεί το πως σκέφτομαι και έχει καλλιεργηθεί από την αρχή. Από την εφηβεία μου. Είναι πολύ σημαντικό που ξεκίνησα τότε γιατί πιθανόν αν το έκανα δέκα χρόνια μετά να μην μιλούσαμε για την ίδια αισθητική και την ίδια πορεία.
ΤΑΞΙΔΙ Ξεκίνησα να ταξιδεύω από τα 18 και για τα επόμενα 12-13 χρόνια γύρισα όλο τον κόσμο. Δεν μπορώ να πω ότι έχω αγαπημένο μέρος γιατί πάντα όταν πήγαινα κάπου αλλού, άλλαζα προτιμήσεις. Από το Παρίσι, στη Νέα Υόρκη κι από’ κει στην Καραϊβική, στο Τόκιο και στη Χιλή. Έμαθα να μη λέω αγαπημένο, να μη λέω πάντα και ποτέ. Κάθε μέρος έχει την κληρονομιά του, την ομορφιά του, το φαγητό του, το μουσείο του, το βιβλίο του και πρέπει να βλέπουμε και να μαθαίνουμε τον κόσμο με αυτή τη λογική. Βέβαια υπάρχουν μέρη που δεν μου άρεσαν καθόλου. Για παράδειγμα τη Σαουδική Αραβία δεν τη μπορούσα. Δεν μου άρεσε ο τεχνητός πλούτος που ξαφνικά μέσα στην έρημο έβλεπες τη Νέα Υόρκη. Θα ήθελα να πάω στη Γαλλική Πολυνησία, που είναι κάτω από την Αυστραλία, 24 ώρες ταξίδι. Κάποια στιγμή θέλω να πιστεύω ότι θα τα καταφέρω να ταξιδέψω μέχρι εκεί.
ΤΩΡΑ Είμαι διευθύντρια και ιδιοκτήτρια του Fashion Workshop by Vicky Caya. Ήταν κάτι που το ήθελα πολύ, ένας λευκός καμβάς που θα επιτρέψει στα νέα παιδιά με fashion forward sense να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα. Είναι ένα πολύ αυστηρό σχολείο με πιστοποιήσεις από παιδαγωγικό κολοσσό στη Γαλλία και από το Υπουργείο Παιδείας. Είναι μια δύσκολη και συγκεκριμένη σχολή που αφορά μόνο τη μόδα από ανθρώπους που την αγαπούν και την υπηρετούν επαγγελματικά τα τελευταία 20 χρόνια. Περνάμε τη γνώση μας στα παιδιά και από την πρώτη μέρα ξεκινάμε δουλειά. Είμαι πάρα πολύ υπερήφανη, το “μωρό μου” έχει γίνει τριών χρονών και όλοι μας οι απόφοιτοι, οι περσινοί και οι προπέρσινοι, δουλεύουν σε θέσεις κλειδιά στο χώρο της μόδας. Καμαρώνω, συγκινούμαι και δακρύζω θέλω να σου πω γι’ αυτούς.
