ΜΟΥΣΙΚΗ: Η μουσική, για μένα, είναι το πρώτο πράγμα και κινητήριος δύναμη. Και στην υποκριτική και στη διδασκαλία, αναζητώ συνέχεια νέα ακούσματα, ψάχνομαι πολύ. Είμαι λίγο παράξενη βέβαια στη μουσική που ακούω. Δεν ακούω ελληνικά, με την έννοια του λαϊκού. Ακούω ξένη μουσική, τύπου παλιά jazz και swing. Αγαπώ τη Billie Holiday. Εμπνέομαι ακούγοντας και μου έρχονται ιδέες σχετικά με το πώς θα αποδώσω κάτι πάνω στη σκηνή ή πώς θα μεταδώσω κάτι στα παιδιά, στη σχολή. Παλιά, δεν έκανα τίποτα χωρίς μουσική. Τώρα πια, όταν είμαι σπίτι και στο αμάξι θέλω ησυχία, κανένα τραγούδι, κανένας ήχος. Μπαίνω στη διαδικασία της ακρόασης της μουσικής, δηλαδή να καθίσω να ακούσω αφοσιωμένη εκεί και με το 100% της προσοχής μου, όχι κάνοντας άλλες δουλειές παράλληλα. Θεωρώ τους μουσικούς κάτι όντα από άλλο πλανήτη. Μου φαίνεται αδιανόητο κάποιος να ξέρει να παίζει πιάνο ή ντραμς! Με ξεπερνάει. Δεν παίζω μουσική, αλλά τραγουδάω και, πια, αρκετά συχνά. Χάρηκα πολύ που έπαιξα στην οικογένεια Άνταμς, ήθελα πολύ να κάνω musical και μια ωραία στιγμή δική μου, γιατί τόλμησα να τραγουδήσω. Η φωνή μου ήταν πάντα σωστή, τώρα θα ήθελα να είναι και καλή.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Δεν υπάρχει, προς το παρόν, άλλη ταινία μετά το La La Land. Το είδα στο σινεμά και πλάνταξα στο κλάμα. Είναι ένα stoρy τόσο κοινότυπο, τόσο απλό, χωρίς κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο στο σενάριο, αλλά ξαφνικά έρχονται τα πάνω κάτω στα μάτια και τα αυτιά του θεατή: υποκριτική, μιούζικαλ, σύνθεση… Εκπληκτική ταινία, με υπέροχη σκηνοθεσία και πολύ καλούς ηθοποιούς. Είναι ωραίο να κλαις με μια ταινία που δεν έχει μελούρα, αλλά ατόφιο συναίσθημα, μέσα από τη χαρά. Δεν προλαβαίνω να πηγαίνω σινεμά, όσο συχνά θα ήθελα, αλλά σπίτι βλέπω καμιά φορά ταινίες. Η τελευταία που έκανα εγώ ήταν το Αν με τον Παπακαλιάτη και θυμάμαι χαρακτηριστικά τις προσπάθειες που κάναμε να ισορροπήσω σε αυτά τα τεράστια ψηλοτάκουνα και μέσα σε εκείνο το θεόστενο φόρεμα, γιατί εγώ δεν είμαι καθόλου έτσι. Του χρόνου ίσως συμβεί κάτι κινηματογραφικό πάλι, θα δούμε.
ΒΙΒΛΙΑ: Αν με αφήσεις στο Public και έρθεις την άλλη μέρα, θα με βρεις στο ίδιο σημείο, στα βιβλία. Αγαπώ τα βιβλία κι έχω ερωτική σχέση μαζί τους. Τα χαϊδεύω, τα κοιτάω, τα μυρίζω… Μου αρέσει να τα δωρίζω, λατρεύω να μου κάνουν δώρα βιβλία, επίσης. Πάντα, στο σπίτι μου υπάρχουν 20 με 30 βιβλία αδιάβαστα. Έτσι, να υπάρχουν. Διαβάζω και παράλληλα δύο-τρία διαφορετικά, κάτι που παλιότερα δεν μπορούσα να φανταστώ. Μου αρέσει το μυθιστόρημα ως λογοτεχνικό είδος, πολύ. Δεν πολυμπορώ βιβλία με τσιτάτα, με φιλοσοφικές διαθέσεις τύπου «ενδυνάμωσε τον εαυτό σου» και, για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι φαν της ποίησης. Δεν με ενδιαφέρουν, δε, καθόλου τα τυπικά, «γυναικεία» μυθιστορήματα. Όμως, δεν έχω κάτι με τις συγγραφείς τους και τους συγγραφείς τους, άλλωστε κάνουν, καθώς φαίνεται, σωστά τη δουλειά τους και είναι πρώτα τα έργα τους στις προτιμήσεις των μανάδων μας, των θειάδων μας και των γιαγιάδων μας. Απολαμβάνω να μαθαίνω περεμπιπτόντως με την ανάγνωση λογοτεχνίας πράγματα, οπότε σίγουρα κάποιο έργο που θα έχει ένα ιστορικό, ας πούμε ενδιαφέρον, με κερδίζει λίγο ευκολότερα. Θεατρικά έργα διαβάζω μόνο από ανάγκη, δεν είναι κάτι που μου προσφέρει απόλαυση.
ΣΠΟΡ: Δεν θέλω να κάνω σπορ, τα σιχαίνομαι και, μάλλον, δεν με θέλουν ούτε κι αυτά. Για γυμναστήριο ούτε λόγος, μου κάνει γελοίο να ακούω να λένε, ας πούμε, «Η Σολωμού με κολάν». Όμως, τον τελευταίο καιρό πάω γήπεδο και τρέχω. Ανακάλυψα ότι, για να τρέχεις, δεν είσαι καλά. Πολύ μοναχικό πράγμα. Είμαστε εκατοντάδες άνθρωποι με κάτι ακουστικά, ιδρωμένοι και πάνε πάνω κάτω. Στα ακουστικά μου παίζουν τραγούδια που με ενεργοποιούν και με κάνουν να συνεχίζω να τρέχω. Κάνω και πολύ ποδήλατο. Γενικώς, προσπαθώ να αποκτήσω μια πολύ καλή φυσική κατάσταση. Η παράσταση τώρα το απαιτεί αυτό, έχει έντονη σωματικότητα κι εγώ πρέπει να έχω καλές ανάσες και να είμαι ευκίνητη πάνω στη σκηνή.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Όταν αρχίζω να μιλάω για διαδίκτυο και social media, αισθάνομαι ότι τις ίδιες κουβέντες θα μπορούσε να πει η γιαγιά μου. Δεν τα πάω καλά με το Internet, αν και καταλαβαίνω τη χρησιμότητά του, αλλά και τη χαρά που δίνει σε μερικούς ανθρώπους, στους περισσότερους. Εγώ αυτή τη χαρά δεν μπορώ να τη συμμεριστώ. Χρησιμοποιώ το Internet κυρίως για κάποια σήριαλ που με ενδιαφέρει να τα δω, ξένα ιδίως και για μια βασική ενημέρωσή μου για το τι γίνεται εκεί έξω. Ε, φυσικά για μουσικές και για videoclip. Ώρες ώρες, σκέφτομαι να βρω άνθρωπο να μου τρέχει το facebook, γιατί έχω βαρεθεί να βλέπω άσχετους λογαριασμούς με το όνομά μου και μέσα υλικό και φωτογραφίες, χωρίς να ξέρω ποιος είναι από πίσω και γιατί το κάνει. Πριν οκτώ χρόνια, μια εταιρεία με πήρε τηλέφωνο για να με ενημερώσει ότι η σελίδα μου είχε 300.000 άτομα και ότι, μαζί με της Ελένης Ράντου, ήταν από τις πιο δημοφιλείς στο facebook. Με λίγα λόγια, μου είπανε ότι μπορώ να βγάλω λεφτά, αν διαφημίσω μια καραμέλα. Αδιαφόρησα απέναντι σε αυτό και συνεχίζω να αδιαφορώ. Δεν με ενδιαφέρει να γίνει viral το μαλλί μου μέσω facebook ή να πουλήσω ένα ζευγάρι γυαλιά, ούτε να με αποκαλούν influencial. Τι πράγμα κι αυτό, σαν αρρώστια ακούγεται. Με αυτά και με εκείνα, μου υπενθυμίζω ότι δεν είμαι πια στην καινούργια γενιά ηθοποιών. Ανήκω στους σαραντάρηδες κι ας μου φαίνεται αδιανόητο.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Η τηλεόραση δεν ανοίγει σπίτι. Δεν έχω δει ολόκληρο σήριαλ δικό μου ποτέ. Ούτε άλλα, για να πω την αλήθεια.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Τα ταξίδια είναι το όνειρό μου. Θέλω να γνωρίζω άλλους κόσμους, άλλους ανθρώπους, άλλες κουλτούρες. Το τελευταίο μου υπέροχο ταξίδι ήταν στο Άμπου Ντάμπι, με την αφορμή του Grand Prix. Ο κολλητός μου μένει εκεί τα τελευταία χρόνια, οπότε ήταν όλα πολύ ωραία και άνετα. Κι ο γιος μου το καταχάρηκε με τη φόρμουλα. Ήταν εμπειρία αξέχαστη! Πήγαμε και στη συναυλία της Ριάννα… Έχω ταξιδέψει και Αμερική, όχι LA , όμως Ίσως βρεθώ κι εκεί, αλλά νομίζω πως θα γελάσω με τους ανθρώπους τους καταγχωμένους που τρέχουν πάνω κάτω. Με τρομάζει το γεγονός ότι στην Αμερική οι άνθρωποι είναι υπερεξειδικευμένοι σε κάτι, δεν είναι σαν εμάς που είμαστε «οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές». Το καλοκαίρι δεν ξέρω πού θα πάω, είναι νωρίς ακόμα, θα δούμε…
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μένω στο Χαλάνδρι τα τελευταία χρόνια και άργησα να συνηθίσω. Έμενα Λυκαβηττό για πολλά χρόνια, ενώ παραμένω παιδί του κέντρου. Αγάπησα, όμως, τώρα το εκτός κέντρου, είναι και το σχολείο του παιδιού εκεί. Χάρη στο Χαλάνδρι, γνωρίστηκα και με το ποδήλατο και είναι κάτι που το γουστάρω πολύ.
