ΜΟΥΣΙΚΗ: Μετά την αναπνοή, είναι η επόμενη προτεραιότητα. Σχεδόν συνέχεια ακούω μουσική είτε από τα ακουστικά μου είτε από τα ηχεία στο σπίτι μου. Θα ακούσω πολλή κλασική, από Έλληνες πολύ Χατζιδάκι, Νταλάρα, Πρωτοψάλτη, Νένα Βενετσάνου και Ελεωνόρα Ζουγανέλη ενώ από ξένους έχω τους παλιούς μου αγαπημένους George Michael, Whitney Houston, Lara Fabian (είμαι παιδί των 90s, τι να κάνω;) ενώ καμιά φορά μπορεί να βάλω και Pet Shop Boys. Επίσης, κατά καιρούς τρώω κολλήματα με καλλιτέχνες που ανακαλύπτω τώρα σε βάθος όπως ο ΜΙΚΑ και η Christine and the Queens που εδώ και 5-6 μήνες της έχω δώσει να καταλάβει. Δεν είναι λίγες οι φορές βέβαια που ξεκινάω να ψάχνω κάτι για μελέτη και φτάνω από τον Aznavour στα παραδοσιακά τραγούδια Λατινικής Αμερικής. Επίσης το κουμπί του repeat δεν μου είναι καθόλου άγνωστο, αν τρελαθώ με κάτι θα το ακούω απανωτά για μέρες.
Μόνο όταν είμαι σε έντονη περίοδο όπως η τωρινή, λόγω ηχογραφήσεων και προβών, δεν θέλω να ακούω πολλή μουσική γιατί το κεφάλι μου παθαίνει τρέλα.
ΒΙΒΛΙΑ: Μικρός διάβαζα πάρα πολύ οτιδήποτε ερχόταν στα χέρια μου. Μετά γύρω στα 24 πέρασα μία κρίση και δεν ήθελα να διαβάσω τίποτα. Η κρίση αυτή μου κράτησε 3-4 χρονάκια, το ομολογώ. Επέστρεψα στο άθλημα χαλαρά, διαβάζοντας σχεδόν μόνο βιογραφίες. Εδώ και πέντε περίπου χρόνια ξανάπιασα τους κλασικούς. Ήθελα να γνωρίσω και πάλι τους Έλληνες και Γάλλους κλασικούς, από Καραγάτση, Καζαντζάκη και Μυριβήλη μέχρι Albert Camus και Simone De Beauvoir.
Είναι άπειρες οι φορές να ξέρετε που ξεκινάω να διαβάζω μία σελίδα και στην 6η γραμμή συνειδητοποιώ ότι δεν έχω καταλάβει τίποτα γιατί σκεφτόμουν κάτι άλλο και δώστου απ’την αρχή. Επίσης να πω ότι δεν ντρέπομαι -για λόγους βάρους στα ταξίδια και πρακτικότητας- να ομολογήσω ότι πια τα περισσότερα τα διαβάζω σε ηλεκτρονική μορφή, από το iPad. Και ότι συνήθως διαβάζω 2-3 ταυτόχρονα λόγω απληστίας.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Με αφορμή αυτό το άρθρο τώρα συνειδητοποίησα ότι δεν πάω σινεμά πια τόσο συχνά, βλέπω τις ταινίες στην τηλεόραση στο apple tv. Τρελαίνομαι να βλέπω περιπέτειες στα IMAX theatres στην Αμερική, είναι αυτά με την τεράστια κυρτή οθόνη που πιάνει σχεδόν όλο το θέατρο, δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις. Η τελευταία ταινία που με συγκίνησε τρομερά, σχεδόν μου άλλαξε την ζωή μου σε κάποια πράγματα, ήταν το “Call me by your name”. Φέτος ανυπομονώ να δω την “Judy” που είναι η ζωή της Judy Garland.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Την ημέρα που κρέμασα στον τοίχο την τεράστια 65άρα τηλεόραση, κατάλαβα ότι είχε έρθει η καταστροφή μου. Μου φαινόταν καλή ιδέα όταν την αγόραζα, όλες οι ιδέες μου μου φαίνονται υπέροχες εξάλλου στην αρχή. Στην πράξη είναι που έχουμε το θέμα. Παίζει να έχω έναν μικρό εθισμό στις σειρές. Από το “House of cards”, το “Casa del papel”, το “The Young Pope”, το “Broadchurch” μέχρι και το “Pose”, αν κολλήσω με μία σειρά την έχω βάψει. Κάθομαι εκεί και δεν καταλαβαίνω για πότε άλλαξαν οι μέρες και οι εποχές. Προτού κατηγορηθώ για λαϊκισμό, να πω πως στην τηλεόραση βλέπω μόνο τις σειρές που μου αρέσουν, που έχουν κάτι να μου πουν. Δεν βλέπω ποτέ αυτές τις θηριώδεις ειδήσεις που μας ταΐζουν σκουπίδια, φόβο και τρόμο, ούτε τις εξοργιστικές εκπομπές που γκρεμίζουν κάθε αισθητική.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Μονίμως. Ξέχασες πως λένε κάποιον; τον ψάχνεις. Δεν θυμάσαι μια συνταγή; πώς λεγόταν ένας ηθοποιός; ποιος είναι ο πληθυσμός της Ουρουγουάης; ίντερνετ. Τα social media τα χρησιμοποιώ μόνο ως εργαλείο της δουλειάς μου και για ενημέρωση. Δηλαδή ποστάρω μόνο στο βαθμό που εγώ θέλω προκειμένου να μοιραστώ με τον κόσμο μου τη μουσική μου ή κάτι στην προσωπική μου ζωή που θέλω να τους πω και τελειώνει εκεί. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα κάνω αμέτρητα στόρι για να δείξω αν τρώω μήλο ή αχλάδι, αν περπάτησα στο δρόμο και είδα το πεζοδρόμιο, αν μαγείρεψα φασολάκια ή μπιφτέκια, ούτε κάθε δευτερόλεπτο των διακοπών μου. Και νομίζω πως οι δικοί μου, ο κόσμος μου, το ξέρουν αυτό και το καταλαβαίνουν. Επίσης το ίντερνετ το χρησιμοποιώ για ενημέρωση, μόνο από εκεί πληροφορούμαι για το τι συμβαίνει στον κόσμο, από κάποια μέσα τόσο ελληνικά όσο και διεθνή που εμπιστεύομαι.
ΣΠΟΡ: Δεν γνωριζόμαστε με τον κύριο. Καμία σχέση. Τα απεχθανόμουν από μικρός. Δεξιά πήγαινε η μπάλα, στα αριστερά έτρεχα εγώ προσπαθώντας να την πιάσω. Είμαι ανίκανος να κάτσω να δω ένα ματς στην τηλεόραση, μπορώ να τρελαθώ. Όταν βλέπουν κάποιοι φίλοι μου, συνήθως είναι η ώρα που πάω στην κουζίνα να φτιάξω φαγητό, βάζω τα ακουστικά μου και δεν καταλαβαίνω τι τρέχει. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που πρέπει να παρακολουθήσω μία μπάλα ποδοσφαίρου να πηγαινοέρχεται πάνω κάτω στο γήπεδο επί δύο ώρες. Συγχωρέστε με, ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Προφανώς για να αρέσει σε τόσο κόσμο, κάτι υπάρχει που εγώ δεν μπορώ να καταλάβω. Ευτυχώς όμως ανακάλυψα την Ειρηάνα, την θεά γυμνάστριά μου που μου κάνει γυμναστική και στα 35 μου αποφάσισα να αλλάξω το σώμα μου, αλλιώς θα κυκλοφορούσα σε ζελεδοειδή μορφή.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Άπειρα. Κυρίως λόγω δουλειάς αλλά και κάποια αναψυχής. Κυρίως με αεροπλάνα. Από μικρός είχα τρέλα με τα αεροπλάνα και τα αεροδρόμια. Ξέρω να σου πω η κάθε αεροπορική εταιρεία τι στόλο έχει, αν είναι καινούργια ή παλιά τα αεροπλάνα, αν έχουν καλό σέρβις κλπ κλπ, το ίδιο και για τα αεροδρόμια. Μέσα στα αεροπλάνα αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου, άσε που είναι η ώρα που ησυχάζω και λίγο από τα τηλέφωνα. Μου αρέσουν επίσης πολύ τα ταξίδια με αυτοκίνητο. Τρελαίνομαι για τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Δεν θα με δείτε όμως ποτέ σε ένα από αυτά τα τεράστια κρουαζιερόπλοια, δεν μου αρέσουν καθόλου. Τα ταξίδια σου ανοίγουν τον ορίζοντα, βλέπεις καινούργια πράγματα, νοοτροπίες, διαφορετική καλοσύνη αλλά και διαφορετική βία. Βλέπεις την αμέτρητη ομορφιά που υπάρχει σε αυτό τον κόσμο. Βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις.. και όλο αυτό μπαίνει στο υποσυνείδητό σου και σε ανύποπτο χρόνο γίνεται δικός σου πλούτος, δικό σου κομμάτι.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Έχω τέσσερις γειτονιές να σας πω. Τον Αγ. Δημήτριο, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τα πέντα μου και όπου είχε η μητέρα μου το φροντιστήριο της. Πέρασα ατελείωτες ώρες να παρακολουθώ μαθήματα αγγλικών και γαλλικών στην οδό Καλλιθέας 33. Όλα μου τα μαθητικά χρόνια τα πέρασα στη Βούλα, ανάμεσα στα δέντρα, στη θάλασσα και την ησυχία. Εκεί γνώρισα τους παιδικούς μου φίλους που είμαστε μέχρι σήμερα γροθιά, στα υπέροχα δημόσια σχολεία που πήγα, τόσο δημοτικό, όσο Γυμνάσιο και Λύκειο. Μαρία, Γεωργία και Γαλάτια είναι αδέρφια μου. Τα τελευταία χρόνια ζω στην Νέα Σμύρνη. Στην αρχή δεν μου άρεσε ο θόρυβος, τώρα πια μου αρέσει το ότι είμαι στο Σύνταγμα σε πέντε λεπτά και πως ό,τι χρειαστώ υπάρχει σε απόσταση τριών λεπτών με τα πόδια. Επίσης τα τελευταία χρόνια ζω και στην Νέα Υόρκη, άλλη υπόθεση αυτή. Πώς γίνεται μέσα σε ένα πολυδαιδαλώδες χάος με θόρυβο και καυσαέριο να έχω βρει την ησυχία μου; ανεξήγητο. Ονειρεύομαι όμως τη μέρα που θα πάω να μείνω κάπου προς Σαρωνίδα, Ανάβυσσο, κοντά στη θάλασσα.
ΤΩΡΑ: Τώρα έχουν πέσει όλα μαζί. Κατ’αρχάς πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησε ο δεύτερος μου αγγλικός δίσκος με τίτλο “Who I’m meant to be”, κυρίως στην Αμερική και σε κάποιες άλλες χώρες. Αυτό τον καιρό ολοκληρώνω το δίσκο μου με την Ευανθία Ρεμπούτσικα και την Λίνα Νικολακοπούλου. Μεγάλη ευλογία το να δουλεύεις με δύο τέτοιες μορφές, σου βάζει την συγκίνηση ως απόλυτη προτεραιότητα στην τέχνη σου, τίποτε άλλο. Παράλληλα, σε μερικές μέρες παρουσιάζουμε την παράσταση “Traveller” σε επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου στο θέατρο Ακροπόλ στην Αθήνα στις 4 & 11 Νοεμβρίου, στις 8 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στην Πάτρα στις 22. Είναι μία παράσταση εντελώς διαφορετική καθώς χρησιμοποιούμε μία νέα τεχνολογία, κάποιες «αόρατες» οθόνες στις οποίες προβάλλονται βίντεο και ολογράμματα που αλληλεπιδρούν με εμένα. Τα βίντεο έχουν επιμεληθεί οι εξαιρετικοί Fly Theatre (Κατερίνα Δαμβόγλου και Robin Beer). Έτσι ξαφνικά έρχεται στο χέρι μου και κάθεται ένα αστέρι ή έχουμε έναν γκεστ μαζί μας, που είναι το ολόγραμμά του. Είναι τεράστια η πρόκληση για μένα καθώς η φωνή, το κορμί και η ψυχή πρέπει να είναι απόλυτα συντονισμένα. Ο ήχος είναι πολύ πιο φρέσκος φέτος, μέσα από τις ενορχηστρώσεις του Αλέξανδρου Λιβιτσάνου ενώ εκτός από τα δικά μου κομμάτια από το «Ποιος φοβάται την αγάπη» και το “Je suis malade”, θα σας πω το ολοκαίνουργιο μου τραγούδι που λέγεται «Όλα Ένα» και κυκλοφόρησε πριν μερικές μέρες, αλλά και διασκευές από τους Supertramp μέχρι την Madonna και την Amy Winehouse.
Στο ενδιάμεσο αυτών των παραστάσεων θα πεταχτώ στην Αμερική για να τραγουδήσω στο ετήσιο συνέδριο του PBS μιας και εδώ και μερικούς μήνες εκεί παίζεται στην τηλεόραση η συναυλία μου από το Ηρώδειο με εκλεκτή μου καλεσμένη την Αυστραλέζα σούπερσταρ Tina Arena. Με το που τελειώσουν οι εμφανίσεις θα κυκλοφορήσει ένα νέα αγγλικό single με το κλιπ του με τίτλο “Lay Down Your Love” ενώ θα επιστρέψω στην Αμερική για να το προωθήσω.
