ΜΟΥΣΙΚΗ: Οι πρώτες νότες που θυμάμαι είναι ελληνικές. Αττίκ, Βέμπω, Καζαντζίδης όταν οι γονείς μου διάλεγαν την μουσική. Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια για πάντα, -το βρίσκω τόσο βαθιά συγκινητικό-, είναι το «Μια Βοσκοπούλα Αγάπησα», ειδικά όπως το έλεγε ο παππούς μου. Όταν ανακάλυψα τον Γιάννη Πετρίδη και το Ποπ Κλαμπ του στο Πρώτο πρόγραμμα του ραδιοφώνου, τα απογευματά μου απέκτησαν νόημα, ενώ ξεκίνησα να ξενυχτάω με την βραδινή ζώνη του Δεύτερου Προγράμματος, τον Χρήστο Βακαλόπουλο, την Μαριτίνα Πάσαρη, τον Νίκο Σαββάτη. Από το “Walk on the Wild Side” του Lou Reed μέχρι το “Don t Go” των Yazoo, κι από τον Σαββόπουλο μέχρι τα Μπαράκια του Βαγγέλη Γερμανού η μουσική μου έμαθε τον κόσμο (πριν ακόμη κι από το σινεμά). Και με κάποιο τρόπο μου τον άλλαξε κιόλας: Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που άκουσα το “This Charming Man” των Smiths στο ραδιόφωνο και δεν έχω πάψει να ακούω τους Smiths και τον Morrissey με το ίδιο πάθος ακόμη και σήμερα. Ή τους Στέρεο Νόβα. Στην πορεία φυσικά αγάπησα ξανά: Pulp, Belle and Sebastian, Magnetic Fields, πιο πρόσφατα τους National, τον John Grant. Πολλές φορές, πολλές μουσικές. Τα τελευταία χρόνια βαριέμαι τις συναυλίες -εκτός κι αν πρόκειται για τον Morrissey- κι ακόμη πιο πολύ τα μουσικά φεστιβάλ. Νιώθω ότι οι άνθρωποι πάνε εκεί περισσότερο γαι να τους δουν οι άλλοι, ή για τα selfies, παρά για την μουσική. Ακόμη κι έτσι όμως, κάποτε ξεκινώντας με το «Rock in Athens 85» (σχεδόν στα κρυφά με την μητέρα μου στα όρια της καρδιακής προσβολής λόγω επεισοδίων), την ίδρωνα την φανέλα στις αρένες.
ΒΙΒΛΙΑ: Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα σπίτι με πολλά βιβλία -τα οποία διαβάζαμε κιόλας- οπότε ξεκίνησα να διαβάζω από πολύ μικρός και μερικές φορές και πράγματα που μάλλον δεν ήταν της ηλικίας μου. Από τον Ροβινσώνα Κρούσο του Daniel Defoe που ήταν το πρώτο βιβλίο που αγόρασα με δική μου πρωτοβουλία μέχρι τον Καραγάτση, τον Καζαντζάκη, τους Αθλίους, τα Ψηλά Βουνά, τον Tolstoy και τον Dostoyevsky, ήμουν απόλυτα βουλιμικός στο διάβασμα. Στην εφηβεία ανακάλυψα την επιστημονική φαντασία, τον γοτθικό τρόμο, το περιοδικό Βαβέλ και μαζί τα κόμικς. Μερικά από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι graphic novels, κυρίως Αμερικάνων σχεδιαστών: Chris Ware, Daniel Clowes, Adrian Tomine. Τα τελευταία χρόνια οι φίλοι μου που γιορτάζουν παίρνουν δώρο το Black Hole του Charles Burns, ή το Building Stories του Ware. Εξακολουθώ να διαβάζω πολύ, δυστυχώς όχι όσο θα ήθελα. Μόλις τελείωσα το Under the Skin του Michel Faber -το ξεκίνησα σχεδόν αμέσως αφού βγήκα από την προβολή της ταινίας. Ανυπομονώ να ξεκινήσω το Bellweather Rhapsody της Kate Racculia, ενώ σειρά έχουν πάρει το Barracuda του Χρήστου Τσιόλκα και το Ελάχιστο Ιχνος του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη που είναι ίσως ο καλύτερος Έλληνας συγγραφέας που έχω διαβάσει εδώ και χρόνια -αν κι οφείλω να ομολογήσω ότι δεν διαβάζω όσους Ελληνες ίσως θα έπρεπε.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Έβλεπα από μικρός τα πάντα, εκτός από γουέστερν -ακόμη τα βαριέμαι- κι από παλιές ελληνικές ταινίες στην τηλεόραση. Μεγαλώνοντας ανακάλυψα πως και η Βλαχοπούλου, η Καρέζη, ο Αλεξανδράκης έχουν την γοητεία τους, αλλά μικρότερος είχα πέσει (ευτυχώς) θύμα της Κινηματογραφικής Λέσχης του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου. Θυμάμαι να ανατριχιάζω με τα Les yeux sans visage του Georges Franju ή να παθαίνω σοκ με το Θεώρημα του Pasolini αργά τα βράδια ενώ θα έπρεπε να κοιμάμαι. Αλλά αγάπησα εξίσου τα Goonies και τον Indiana Jones, το Brazil του Terry Gilliam και τον Querelle του Fassbinder. Βαριέμαι τα Star Wars, κλαίω πάντα με το To Kill a Mockingbird, το Fight Club θα είναι ως το τέλος μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Όπως και το Donnie Darko. Βρίσκω τον Lars von Trier έναν από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες (και είμαι σίγουρος ότι είναι αξιαγάπητος άνθρωπος). Δεν θεωρώ το νέο ελληνικό σινεμά «weird», αλλά συχνά σπουδαίο. Μου αρέσουν πολλές ταινίες-μπαίνω στην αίθουσα θέλοντας να μου αρέσουν και χαίρομαι όταν συμβαίνει-, αλλά δεν παθαίνω συχνά «πλάκα». Φέτος την έπαθα με το Under the Skin του Τζόναθαν Γκλέιζερ.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Ιδανικά, θα ήθελα όλα να μπορούν να γίνονται μέσα από το internet. Οκ, σχεδόν όλα! Το πρωί, μόλις ανοίξω τα μάτια τσεκάρω email. Και το instagram -είναι το αγαπημένο μου application κι ένας ωραίος τρόπος να βλέπεις τον κόσμο μέσα από το βλέμμα των άλλων. Περνάω ώρες στο internet κάθε μέρα. Πολλές από αυτές στο www.flix.gr το κινηματογραφικό site που έχουμε φτιάξει με την Λήδα Γαλανού, την Πόλυ Λυκούργου και τον Μανώλη Κρανάκη για το οποίο είμαι αληθινά περήφανος. Κατά τα άλλα, όσο κι αν σιχαίνομαι το Facebook το χρησιμοποιώ σαν αναγκαίο κακό και σαν έναν curated τρόπο να σερφάρω στην ειδησιογραφία μέσα από τα timelines ανθρώπων που ακολουθώ και φίλων που εκτιμώ. Ελάχιστες είναι οι σελίδες που επισκέπτομαι κατ ευθείαν, οι περισσότερες κινηματογραφικού ενδιαφέροντος, το Variety, το Indiewire, αλλά και η Guardian. Το μεγαλύτερο κομμάτι του internet το βλέπω μέσα από apps όπως το Flipboard.
ΣΠΟΡ: Στο σχολείο έπαιζα μπάσκετ και βόλεϊ. Έκανα επίσης ποδήλατο με μανία. Έχω παίξει μόνο μία φορά «μπάλα» στη ζωή μου, όταν ο γυμναστής με απείλησε με αποβολή και ήταν τόσο βαρετό που θα έπρεπε να είχα προτιμήσει την αποβολή. Επίσης δεν έχω πάει ποτέ σε γήπεδο ποδοσφαίρου σε διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα. Πέρσι ξεκίνησα το τρέξιμο. Ανακάλυψα ότι με συγκεντρώνει με έναν τρόπο που δύσκολα κατορθώνεις πλέον -αν και υποσυνείδητα μπορεί και να το έκανα για να έχω λόγο να διαβάσω το What I Talk About When I Talk About Running του Haruki Murakami.
TV: Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που άνοιξα την τηλεόραση για να δω κάτι που παίζει εκείνη την στιγμή. Βλέπω μόνο ταινίες και σειρές. Κάθε επεισόδιο του Game of Thrones όσο πιο γρήγορα γίνεται. Το πρώτο επεισόδιο σχεδόν από κάθε καινούρια σειρά, αλλά ελάχιστες ακολουθώ στο δεύτερο. Ανυπομονώ για τον δεύτερο κύκλο του Rectify, μια από τις σειρές που είναι ίσως ό, τι απρόβλεπτα καλύτερο είδα την περασμένη χρονιά.
ΤΑΞΙΔΙ: Ταξιδεύω συχνά, αλλά τις περισσότερες φορές σε φεστιβάλ κινηματογράφου, οπότε βλέπω κυρίως ταινίες. Τον περασμένο Σεπτέμβρη όμως βρέθηκα στην Ισλανδία και ήταν ένα από τα πιο αλλόκοτα όμορφα μέρη που έχω ταξιδέψει και μια εμπειρία που θα θυμάμαι. Με έλκουν εξίσου οι μεγάλες πόλεις όσο και οι ακραίοι προορισμοί. Η φύση, τα ψηλά βουνά, οι παραλίες, οι γκρεμοί στις άκρες της θάλασσας, οι ανοιχτοί ορίζοντες. Ονειρεύομαι να ταξιδέψω ως το τέλος της Ευρώπης με αυτοκίνητο, να διασχίσω την Αυστραλία ή να περάσω έναν μήνα σε μια καλύβα στο πουθενά. Κι αν δεν το κάνω όμως και πάλι δεν πειράζει.
ΤΩΡΑ: Γράφω για σινεμά στο flix.gr και την athens voice, βλέπω ταινίες για το διεθνές πρόγραμμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, βγάζω φωτογραφίες (και τις ανεβάζω εδώ). Μετά από αυτή τη συνέντευξη θα φάω κεράσια.
