Η Μυρτώ Αλικάκη θεωρεί ότι το σινεμά είναι το ναρκωτικό της

ΜΟΥΣΙΚΗ: Τα γούστα μου διαμορφώθηκαν από τη δεκαετία στην οποία μεγάλωσα. Έχω ακούσματα από τα 70ς αλλά κυρίως από τα 80ς. Διαμορφώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τον πατέρα μου που ήταν ροκάς, αγόραζε βινύλια και έγραφε κασέτες με προσεγμένες μουσικές για το αυτοκίνητο. Αγάπησα πολύ την καλή μουσική γιατί ό,τι ακουγόταν στο σπίτι είχε ένα καλό επίπεδο είτε ήταν ροκ είτε τζαζ είτε ρεμπέτικο και γι’ αυτό έχω ενοχές αν μου αρέσει κάτι πιο φλώρικο αλλά το ενίοτε το παραδέχομαι. Υπάρχουν πράγματα που δεν έχω καταφέρει ποτέ να ακούσω ή έστω να περάσω καλά με αυτά πχ με ό,τι σκυλάδικο ή με κάποια είδη ηλεκτρονικής μουσικής όπως η trance. Μεγάλωσα με Cure, Clash, U2, Siouxsie and the Banshees. Υπάρχουν δύο τραγούδια που μου προκαλούν κάτι το αδιανόητο. Το ένα είναι το “Enola Gay” των OMD που το νιώθω βαθιά μέσα μου και το “Getting Away With It” των James. Σήμερα δεν είμαι μακριά από αυτά τα ακούσματα. Μάλλον αυτή είναι η μουσική της καρδιάς μου, Nick Cave, Radiohead, τέτοια πράγματα.

ΒΙΒΛΙΑ: Είμαι τυχερή επειδή μεγάλωσα σε σπίτι με πολλά βιβλία. Θυμάμαι στην εφηβεία που διάβασα το «Νάρκισσος και Χρυσόστομος» του Έσσε και έπαθα τρέλα με αυτό το βιβλίο, δεν μπορούσα να κοιμηθώ και περίπου στην ίδια ηλικία τις «Ακυβέρνητες πολιτείες» του Τσίρκα. Διαβάζω πολύ και με ευχαριστεί. Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα και με συγκλόνισε ήταν το καλοκαίρι που μας πέρασε το Confiteor του φοβερού Καταλανού Ζάουμε Καμπρέ.

ΤΑΙΝΙΕΣ: Αγαπάω τη μουσική και τα βιβλία αλλά το σινεμά νομίζω ότι είναι το ναρκωτικό μου, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Το σινεμά υπήρξε για μένα η σανίδα σωτηρίας στην εφηβεία, εκεί που άλλοι έκαναν αλητείες εγώ πήγαινα σινεμά. Έβλεπα σχεδόν τα πάντα, όχι τα πολύ blockbuster γιατί τα βαριόμουν κάπως. Πήγαινα μόνη μου σινεμά 6-8 τις καθημερινές, έβλεπα περίπου 3-4 ταινίες την εβδομάδα. Αντιθέτως, σινεμά δεν βλέπω στο σπίτι, δεν έχω το κουράγιο, σε αυτή τη φάση της ζωής μου δεν έχω καν τον χρόνο. Πεθαίνω για τον Κιούμπρικ, τον Μάλικ, τον Τριφό, μου αρέσει ο Αρονόφκσι πάρα πολύ, όπως και ο Κεν Λόουντς και εκατομμύρια άλλοι. Στην εφηβεία είχα τρέλα με τον Τζέιμς Άιβορι, δεν θυμάμαι καν πόσες φορές έχω δει το Δωμάτιο με θέα. Από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες είναι το Dogville του Τρίερ και το Μπάρι Λίντον του Κιούμπρικ. Τρελαίνομαι και στο σινεμά και στα βιβλία γι’ αυτό που θα έλεγα ότι είναι φιλοσοφικό μυθιστόρημα. Όταν δηλαδή μέσα από μια ιστορία γίνεται μια βαθιά έρευνα, σχεδόν μια διατριβή πάνω στην ανθρώπινη φύση.

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Έχω πάνω από μια δεκαετία που δεν την ανοίγω. Βέβαια είναι ανοικτή στο σπίτι, παίζει, ξέρω τι γίνεται, απλώς εγώ δεν επιλέγω να την ανοίξω. Αυτό ήταν μια συνειδητή απόφαση που πήρα κάποια στιγμή όταν κατάλαβα ότι είχα παρασυρθεί τότε που είχα μωρά παιδιά και έμενα πολλές ώρες στο σπίτι. Έχω έναν ψυχαναγκασμό να μην αφήνω τον χρόνο να πηγαίνει χαμένος, ότι η ζωή είναι μικρή και δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε όσα θέλουμε. Φυσικά δουλεύω στην τηλεόραση πολύ συχνά και δεν την απαξιώνω καθόλου. Ξέρω ότι είναι συντροφιά για πολλούς ανθρώπους αλλά θεωρώ ταυτοχρόνως ότι ενίοτε το επίπεδό της είναι φοβερά χαμηλό και άλλες φορές ότι μπορείς να δεις πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Έχω δει το True Dedective, το πρώτο, που είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχω δει στη ζωή μου και το δανέζικο Killing. Σκέφτομαι ότι στο μέλλον θα κάτσω να δω όλες αυτές τις φοβερές σειρές που έχουν βγει.

ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Η σχέση μου με το ίντερνετ είναι μέτρια. Κοιτάω τα mail μου, μπαίνω για να ψάξω επιτόπου κάτι που δεν γνωρίζω όπως θα χρησιμοποιούσα μια εύκολη εγκυκλοπαίδεια ή λεξικό αφού το γεγονός ότι έχουμε διαρκώς ίντερνετ στο κινητό παρέχει αυτή την ευκολία. Ειδήσεις δεν πολυδιαβάζω δυστυχώς, παραδέχομαι ότι είμαι στην κοσμάρα μου. Από social έχω εδώ και έξι μήνες μόνο instagram με το οποίο ψιλοασχολούμαι.

ΣΠΟΡ: Ομαδικό αθλητισμό μετά το σχολείο δεν έκανα ξανά. Είμαι ένα παιδί που από μικρό  έχω κάνει ενόργανες, ρυθμικές, μπαλέτα κι όλο αυτό με έχει συνοδεύσει στη ζωή μου έστω και με διαλείμματα.  Κάνω πια ένα πρόγραμμα γυμναστικής ένα μισάωρο στο σπίτι μου, μόνη μου. Είναι η πρωινή μου ρουτίνα.

ΤΑΞΙΔΙΑ: Μου αρέσουν τα ταξίδια αν και δεν με χαρακτήριζα ταξιδιάρη άνθρωπο. Θέλω να πάω πολύ Λατινική Αμερική, με ενδιαφέρει αυτό που φαντάζομαι ότι θα συναντήσω εκεί. Μου αρέσει η κουλτούρα τους, η μουσική τους, με επηρεάζει ότι κάποτε αυτοί οι άνθρωποι διαλύθηκαν από την «Μεγάλη Ευρώπη». Έχω διαβάσει πολλά γύρω από αυτό. Νιώθω οικεία. Επίσης, θέλω πάρα πολύ να πάω Ισπανία που δεν έχω πάει. Από μακρινά ταξίδια έχω πάει Χονγκ Κονγκ και Καναδά. Μπορώ να θυμηθώ στιγμές από ταξίδια. Την πρώτη φορά που πήγα στα Ζαγοροχώρια συγκλονίστηκα, το βρήκα μυσταγωγικό αυτό το μέρος. Δεν ξέρω, τα ποτάμια, η σκοτεινιά, η ατμόσφαιρα. Γενικώς, μου αρέσει πολυ το χειμερινό τοπίο.

ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μένω Ιλίσια, πολύ κοντά στο Μέγαρο Μουσικής. Είχα ζήσει και μικρή εκεί αλλά μόνο για δύο χρόνια οπότε δεν έχω ιδιαίτερες παιδικές αναμνήσεις. Από τα πέντε μου μέχρι τα 22 μεγάλωσα στο Χαλάνδρι αλλά νιώθω ότι είμαι παιδί του κέντρου, αυτό αγαπάω. Η γειτονιά μου είναι το κέντρο και μου λείπει πάρα πολύ το καλοκαίρι. Την πρώτη μέρα που γυρνάω από τις διακοπές στην πόλη είμαι πολύ χαρούμενη.