«Ήταν δύσκολο για εμένα ψυχολογικά. Φυσικά και είχαν το δικαίωμα να μου ζητήσουν τα χαρτιά και να μου κάνουν έλεγχο, αλλά δεν είχαν το δικαίωμα να με βασανίσουν με αυτό τον τρόπο και να με σύρουν μέχρι την Πέτρου Ράλλη σε ένα κελί με 35 άντρες. Δεν ήταν σωστό. Μου προξένησε μελαγχολία όλο αυτό. Έχω ζήσει περισσότερα χρόνια εδώ από ότι στην πατρίδα μου, έχω εργαστεί, έχω προσπαθήσει και δεν περίμενα να μου φερθεί κανείς έτσι. Σαν κοινό εγκληματία», λέει η Λορέτα Μακόλεϊ, Πρόεδρος της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών σχολιάζοντας την αναίτια προσαγωγή την προηγούμενη βδομάδα από άντρες της ομάδας Δίας. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η σύλληψη της ίδιας και δύο ακόμα Αφρικανών κυριών έγινε λίγο μετά την ολοκλήρωση της πρόβας για την παράσταση «Όχι στον ρατσισμό από την κούνια».
Αυτή όμως δεν ήταν η πρώτη φορά που η Λορέτα Μακόλεϊ έπεσε θύμα ρατσιστικής συμπεριφοράς. «Δε με έχουν ξανασυλλάβει, αλλά έχω βιώσει τον ρατσισμό πολλές φορές. Έχασα δουλειές εξαιτίας του χρώματός μου. Θυμάμαι μία κυρία να τηλεφωνεί μπροστά μου στο γραφείο που συνεργαζόμουν για να τους ρωτήσει γιατί της έστειλαν μαύρη».
Η ζωή στην Ελλάδα ξεκινάει για τη Λορέτα το 1982. Μόλις 18 χρονών αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα της εξαιτίας των δύσκολων συνθηκών. «Τότε στη Σιέρα Λεόνε είχαμε δικτατορία και η ζωή ήταν χάλια. Σύστημα υγείας δεν υπήρχε και όσοι δεν είχαν χρήματα για να πάνε σε ιδιωτικές κλινικές πέθαιναν από μία απλή σκωληκοειδίτιδα. Φαγητό δεν υπήρχε και οι διακοπές ρεύματος ήταν συνεχόμενες. Η κατάσταση ήταν τραγική και πήρα την απόφαση να φύγω», θυμάται η Λορέτα Μακόλεϊ. Στην Ελλάδα ήρθε νόμιμα με βίζα που της είχε εκδοθεί και όπως εξηγεί στη Popaganda την είχαν βοηθήσει κάποιοι Έλληνες που είχαν τις επιχειρήσεις τους εκεί. «Παρόλα αυτά ήταν πολύ δύσκολα στην αρχή. Δεν μιλούσα την γλώσσα και αν και είχα βιώσει πολύ δύσκολες στιγμές στη χώρα μου, κατάφερα με δυσκολία να προσαρμοστώ».
Νοίκιασε το πρώτο της σπίτι στο Κουκάκι και ξεκίνησε να ψάχνει δουλειά. «Οι γονείς μου ήταν μορφωμένοι άνθρωποι. Ο πατέρας μου είχε σπουδάσει στην Αγγλία και όταν επέστρεψε εργαζόταν ως γραμματέας. Και οι δύο τόνιζαν πόση σημασία έχει η μόρφωση. Η μητέρα μου μάλιστα μας έλεγε να πηγαίνουμε στο σχολείο για να μην καταλήξουμε οικιακοί βοηθοί σε σπίτια. Φαντάσου πόσο στενοχωρήθηκα όταν ένας συμπατριώτης μου είπε ότι όλοι εδώ εργάζονται ως οικιακοί βοηθοί», λέει η Λορέτα. Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα που έπρεπε όμως να αντιμετωπίσει ήταν η χορήγηση της άδειας παραμονής. «Άρχισα να ψάχνω πως θα βγάλω άδεια παραμονής και πήγα και ζήτησα πολιτικό άσυλο. Μου είπαν ότι δε μπορούν να μου το δώσουν γιατί δεν έχει πόλεμο στην πατρίδα μου. Φυσικά, τότε δεν υπήρχε το ίντερνετ για να γνωρίζουν τι ακριβώς γίνεται στην άλλη άκρη του κόσμου και έτσι αναγκάστηκα να κρύβομαι μέχρι το 1998 που νομιμοποίησαν τους μετανάστες. Εργαζόμουν ως οικιακή βοηθός και κρυβόμουν μέσα στα σπίτια για να μη με πιάσει η αστυνομία και με στείλουν πίσω. Μέχρι να πάρω την 10ετή άδεια η κατάσταση ήταν ένας διαρκής φαύλος κύκλος», θυμάται η Λορέτα Μακόλεϊ που ως Πρόεδρος της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών έχει προσπαθήσει να αποδοθεί η υπηκοότητα στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στη χώρα μας. «Δεν έχω κάνει οικογένεια ακριβώς για αυτό το λόγο. Η ζωή είναι τόσο δραματική εδώ και δεν ήθελα. Βλέπω τις φίλες μου που έχουν οικογένεια και είναι κάθε δύο – τρεις μέρες στην αστυνομία. Έχουν τεράστια προβλήματα, με το σχολείο για τα παιδιά τους, με θέματα ρατσισμού, αλλά και με την υπηκοότητα. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες η υπηκοότητα δίνεται αμέσως, εδώ όμως όχι. Η οργάνωσή μας έχει ξεκινήσει μία καμπάνια με τίτλο “Όχι ρατσισμό από την κούνια”, αλλά ακόμα βρισκόμαστε στο σκοτάδι».
Με την κρίση να έχει χτυπήσει και τη δική της πόρτα, η Λορέτα το τελευταίο διάστημα είναι άνεργη. «Η κρίση έκανε τόσο δύσκολη την κατάσταση που η πλειοψηφία των μεταναστών έχει φύγει. Από τη Σιέρα Λεόνε δεν έχουμε απομείνει ούτε 100 στην Ελλάδα», εξηγεί όμως ότι είναι διατεθειμένη να παραμείνει μέχρι να γίνουν τα πράγματα όπως πριν. «Είναι αργά πια για να φύγω και δε θέλω. Δε μπορώ να αφήσω μία ακόμα πατρίδα γιατί για εμένα η Σιέρα Λεόνε είναι η μάνα που με γέννησε, αλλά η Ελλάδα είναι η μάνα που με μεγάλωσε», καταλήγει.
* Η Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών της Αφρικής θα πραγματοποιήσει το 40 Φεστιβάλ Αλληλεγγύης και Πολιτισμού το Σάββατο και την Κυριακή 13 και 14 Σεπτεμβρίου στην Πλατεία Κλαυθμώνος
