Από το βράδυ της 22ης Δεκεμβρίου του 2008, τότε που δέχτηκε μαφιόζικη επίθεση με βιτριόλι, η Κωνσταντίνα Κούνεβα έχει κερδίσει το σεβασμό όσων ανθρώπων σέβονται ακόμα τα δικαιώματα και την ανθρώπινη ζωή. Η Κούνεβα εργαζόταν τότε στην ιδιωτική εταιρεία ΟΙΚΟΜΕΤ και ήταν ενεργή συνδικαλιστικά προσπαθώντας να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας. Οι δράστες παραμένουν ακόμα ασύλληπτοι και στην υπόθεση δεν δόθηκε η αρμόζουσα προσοχή.
Έχουν περάσει έξι χρόνια από τότε και η Κούνεβα άφησε για δεύτερη φορά μια πατρίδα (μετά τη Βουλγαρία) για να ζήσει στο Παρίσι, εκεί που λαμβάνει και την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Είναι έτοιμη όμως να φύγει πάλι. Αυτή τη φορά για τις Βρυξέλλες αφού είναι υποψήφια με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια λέει ότι δεν την ενοχλεί αφού ξέρει να προσαρμόζεται εύκολα.
Γιατί επιλέξατε τον ΣΥΡΙΖΑ για να κατεβείτε υποψήφια στις Ευρωεκλογές; Γιατί πιστεύω ότι είναι με τους εργαζόμενους. Εγώ έχω μέσα μου δύναμη και θέληση να βοηθήσω για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο για τους εργαζόμενους και για όλους τους νέους. Εάν φυσικά με θεωρήσουν άξια της ψήφου τους οι άνθρωποι. Έπειτα και οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και πολλοί άλλοι, πολλοί νέοι έξω από κόμματα στάθηκαν αλληλέγγυοι στο πλάι μου.
Είχατε πάντα αριστερό πολιτικό προσανατολισμό; Εάν με αυτό εννοείτε ότι ήμουν πάντα με τον άνθρωπο, με τις ανάγκες του, ότι πάντα έψαχνα βαθιά μέσα να δω το «γιατί» σε αυτό που δημιουργεί τη δυστυχία και την επιθετικότητα στους ανθρώπους, ότι πάντα αναζητούσα τι είναι αυτό που τους στερεί τη χαρά να εργάζονται με αξιοπρέπεια και να προσφέρουν μια κανονική ζωή στα παιδιά και την οικογένειά τους, τότε ναι, τότε ήμουν πάντα αριστερή. Πιστεύω ότι το να είσαι αριστερός σημαίνει να νοιάζεσαι για το δίκιο και να παλεύεις γι’ αυτό με την ψυχή σου, χωρίς μίσος για όσους δεν σε καταλαβαίνουν.
Μια «καθημερινή εργαζόμενη» σε ευρωψηφοδέλτιο. Σύμπτωση; Αν όχι, τι σηματοδοτεί; Ευτυχώς, δεν είμαι η μόνη «καθημερινή εργαζόμενη» υποψήφια. Υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα υποψήφιοι για την Ευρωβουλή. Νομίζω, σχεδόν σε όλα τα ψηφοδέλτια των κομμάτων.Όλο και περισσότερα κόμματα καταλαβαίνουν ότι πρέπει να δώσουν χώρο σε καθημερινούς ανθρώπους και όχι μόνο σε αυτό που λέμε επαγγελματίες πολιτικούς. Η πολιτική είναι δικαίωμα και υποχρέωση, όχι προνόμιο όπως στη φεουδαρχία ή στα καθεστώτα με νομενκλατούρες. Όλα αυτά τα έχουμε ζήσει.
Περιμένατε να βρεθείτε ποτέ υποψήφια; Τίποτε από όσα μου συνέβησαν δεν το περίμενα. Αλλά και τίποτε δεν απέκλεια και ούτε αποκλείω. Θα σας φανεί περίεργο αλλά πάντα ήξερα κάπου βαθιά μέσα μου ότι η ζωή μπορεί να είναι τα πάντα. Ότι μπορεί να μας επιστρέψει το καλύτερο και το χειρότερο, ανάλογα σε ποια μεριά θα βρεθούμε: με τον αδύναμο ή με τον αδίστακτο.
Ποιες είναι οι προτεραιότητές σας αν εκλεγείτε; Ξέρω τι σημαίνει αναπηρία, ανεργία. Ξέρω τι σημαίνει να μην εργάζεσαι σε αυτό που έχεις σπουδάσει, να μεγαλώνεις μόνη ή μόνος το παιδί σου. Για μένα αυτές είναι και οι προτεραιότητές μου. Ένας χάρτης για τις υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρίες, ώστε να μην ζουν αποκλεισμένοι. Και έπειτα, θεωρώ υποχρέωσή μου να ασχοληθώ ιδιαίτερα με τους πιο επισφαλείς εργαζόμενους και τους μετανάστες που πέφτουν θύματα ακραίας εκμετάλλευσης. Πρέπει να σπάσουμε την ευρωπαϊκή υποκρισία γύρω από το ζήτημα αυτό.
Χρησιμότερο ένα Ευρωκοινοβούλιο με περισσότερους «απλούς» ανθρώπους; Όλοι χρειάζονται. Και οι επιστήμονες και οι τεχνοκράτες και οι ειδικοί. Αλλά κυρίως χρειάζονται οι άνθρωποι που ζουν την πραγματική ζωή και δεν σκοπεύουν να πάνε στην Ευρωβουλή για να γίνουν πλουσιότεροι, που δεν πάνε εκεί για να χτίσουν καριέρα πολιτική αργότερα στη χώρα τους. Ναι, χρειάζονται περισσότεροι «απλοί», όπως λέτε, άνθρωποι αρκεί να μην είναι απλοϊκοί.
Τι θα λέγατε σ’ έναν νέο ώστε να τον πείσετε να σας ψηφίσει; Θα του έλεγα ότι, έχοντας ζήσει και εγώ στα νιάτα μου μια οδυνηρή, βίαιη αλλαγή στη χώρα μου, ξέρω τι σημαίνει ν’ αναγκάζεσαι να μεταναστεύσεις για να βρεις μια δουλειά. Ξέρω τι σημαίνει, ενώ είσαι πτυχιούχος ιστορίας να αναγκάζεσαι να κάνεις μια άλλη δουλειά για να ζήσεις. Δεν μετάνιωσα που εργάστηκα ως καθαρίστρια. Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους , συναδέλφους και συναδέλφισσες που προσπαθούσαν να μεγαλώσουν τα παιδιά μέσα από το κινητό γιατί δεν προλάβαιναν ούτε στο σχολείο τους να πάνε για να μάθουν την πρόοδό τους. Θα του έλεγα ότι μέσα μου νοιώθω πολύ νέα γιατί έχω ένα παιδί 17 ετών και ξαναζώ πάλι την εφηβεία. Θα του έλεγα ότι εάν με ψηφίσει, θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου και τη φωνή μου για να έχει δυνατότητες να γνωρίσει τον κόσμο και να εργαστεί χωρίς να αναγκάζεται να πουλήσει την ψυχή του. Nα μην παρασύρονται από τα κακά παραδείγματα των πολιτικών και να ξεχωρίζουν πάντα αυτούς τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές και τους ανθρώπους που έχουν ήθος και λένε την αλήθεια χωρίς φόβο. Θα του έλεγα, τέλος, ότι δεν αρκεί να ψηφίσει εμένα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ανθρώπους που θα τον εκπροσωπήσουν έντιμα, αλλά πρέπει και ίδιος να κινητοποιηθεί, να μη φοβάται να υπερασπίσει τον εαυτό του, τους συνομήλικούς του, τους συναδέλφους του συλλογικά.
Πριν κάποια χρόνια ζήσατε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Σε λίγο καιρό μπορεί να είστε ευρωβουλευτής. Πως βιώνετε αυτήν την αντίθεση; Είναι ανάμικτα τα συναισθήματα. Χρειάστηκε να εγκατασταθώ στο Παρίσι με το γιο μου, μακριά από τους δικούς μου. Τώρα είμαι μπροστά στο ενδεχόμενο μιας ακόμη μετανάστευσης. Βρυξέλλες και Στρασβούργο. Είμαι άνθρωπος που προσαρμόζεται, χωρίς να βολεύεται.
Αν σας δινόταν η ευκαιρία θα φεύγατε για πάντα από την Ελλάδα; Έφυγα από τη Βουλγαρία για την Ελλάδα, όταν το επέβαλε η ανάγκη. Και έφυγα από την Ελλάδα για τη Γαλλία, γιατί το επέβαλε η βία που ασκήθηκε πάνω μου. Τώρα, υπάρχει το ενδεχόμενο να πρέπει να μοιράζω τη ζωή μου ανάμεσα σε τέσσερις χώρες -Βέλγιο, Γαλλία, Ελλάδα, Βουλγαρία. Αύριο δεν ξέρω που μπορεί να είμαι. Νομίζω ότι μπορώ να είμαι παντού. Δεν αναζητώ τρόπο να φύγω από την Ελλάδα. Αλλά όπου και αν είμαι, μέσα μου νοιώθω ισορροπία και μια μεγάλη ευθύνη για ό,τι κάνω. Νομίζω ότι αυτό είναι η βαλίτσα που μπορεί να με πάει παντού, όπου μπορώ να είμαι χρήσιμη για το παιδί μου, την οικογένειά μου και τους ανθρώπους που με εμπιστεύονται για να τους εκπροσωπήσω.
