O Στέλιος Στρογγύλης δεν είναι απλά designer· είναι ο Μobile product manager του e-food, τη μεγαλύτερη, αυτή τη στιγμή, start-up της Ελλάδας. Έχει εργαστεί ως UI designer στο Taxibeat και αργότερα ως lead UI/UX mobile designer στην Travelplanet24 & Airtickets. Πριν καν ακόμα ολοκληρώσει τις σπουδές του στο τμήμα Graphic Design του ΑΚΤΟ, το προσωπικό του project Splum (www.splumapp.com), προβλήθηκε στο WWDC 2014 της Αpple και τον επόμενο χρόνο απέσπασε έπαινο design στα ελληνικά βραβεία ΕΒΓΕ 2015.
Ο Στέλιος μιλώντας στην Popaganda, εξέφρασε ανοιχτά την προτίμηση του για τον ψηφιακό κόσμο, τι είναι το design thinking και πώς ακολουθεί το απρόβλεπτο μέλλον του. «Το design, πέρα από αυτό που βλέπουμε σαν χρώματα και φόρμες, είναι για μένα τρόπος σκέψης. Μια διαδρομή από όπου μπορούμε να προσφέρουμε καλύτερες υπηρεσίες στον άνθρωπο, μέσω του ψηφιακού κόσμου. Πιστεύω ότι το design μπορεί να πλάσει ένα ψηφιακό κόσμο χωρίς την αδικία του αναλογικού. Το design thinking, το οποίο εξελίσσεται πολύ γρήγορα, στην Ελλάδα το καλλιεργούν λίγοι. Στο εξωτερικό όλοι προσπαθούν να το υιοθετούν μέσα στην κουλτούρα μεγάλων εταιρειών Internet, όπως είναι η AirBnB, η booking.com , η Google κ.α.»
Και τι ακριβώς σημαίνει αυτό το design thinking; «Το design thinking στη βάση είναι ένας τρόπος σκέψης για δημιουργική επίλυση προβλημάτων. Επικεντρώνεται στο πρόβλημα δίνοντας πρωτότυπες λύσεις πέρα από τις ισχύουσες επιλογές με απόλυτη προσαρμογή στις ανάγκες του καθενός. Παρατηρείς κάτι θεωρητικά απλό και το κάνεις ακόμα απλούστερο. Aντιλαμβάνεσαι το πρόβλημα, δημιουργείς μια πρόχειρη λύση, την τεστάρεις σε πραγματικές συνθήκες και επαναλαμβάνεις μέχρι να επιτύχεις το πιο εύχρηστο αποτέλεσμα για τον καθένα. Το design ως όρος δεν έχει να κάνει μόνο με τα χρώματα και την αισθητική. Φαντάζομαι όλοι έχουμε βρεθεί σε μαγαζιά που ψάχνεις σε μια όμορφη βρύση πως γυρίζει το ζεστό στο κρύο νερό ή την αμήχανη στιγμή που δεν βρίσκεις καν πως ανοίγει. Γιατί καποιος την σχεδίασε όμορφη και όχι χρηστική.
Αυτά είναι όλα σχεδιαστικά θέματα απλά σαν σχεδιαστές (designers) δεν δίνουμε βάση ή θεωρούμε ότι είναι δουλειά κάποιου
βιομηχανικού σχεδιαστή. Στον ψηφιακό κόσμο, καλείται να τα κάνει ένας designer. Να αναλύσει τις δυσκολίες, να νιώσει το προβληματισμό και να σχεδιάσει πρωτοποριακές λύσεις. Θεωρώ τον εαυτό μου
digital product designer. Σχεδιάζω ψηφιακά προϊόντα, ολόκληρες εφαρμογές με γνώμονα τον άνθρωπο που θα τις χρησιμοποιήσει. Σέβομαι το χρόνο τους και θέλω, με τη βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας να τους ελευθερώνω όσο περισσότερο γίνεται. Πχ, το
e-food, όπου είμαι τώρα, προσφέρει την βασικότερη υπηρεσία που όλοι έχουμε σαν standard στο μυαλό μας, τη παραγγελία φαγητού. Αλλά πλέον σου προσφέρει ταχύτητα, επιλογές, αποθηκευμένες πληροφορίες κλπ. Πράγματα που επαναλάμβανες κάθε φορά παλαιότερα καλώντας τηλεφωνικά αφού έχανες χρόνο να ψάχνεις τα φυλλάδια στο «γνωστό» συρτάρι της κουζίνας(!). Δεν υπάρχει εφάμιλλη ευκολία στον αναλογικό κόσμο. Στο
Taxibeat πχ, δεν υπάρχει ένα αναλογικό μηχάνημα που μπορείς να δεις τα ταξί γύρω σου και να έρθει όποιο επιλέξεις. Οπότε όλα αυτά με τη βοήθεια της τεχνολογίας, τα βάζεις μέσα σε ένα κινητό ή ένα υπολογιστή με internet, και δημιουργείς έναν ολόκληρο κόσμο από πίσω. Πατάς ένα κουμπί και προσφέρεις ευκολίες και ταχύτητα. Χωρίς να ξεχνάμε ότι όλος αυτός ο κόσμος πρέπει να συμφωνεί με τον κόσμο που ζούμε τώρα και που έχουμε συνηθίσει. Εκεί βάζω και το design thinking, μεταφράζεις αναλογικές ανάγκες σε ψηφιακές λύσεις με τα εκάστοτε πολιτισμικά χαρακτηριστικά του κοινού σου. Πρέπει να ξέρεις τους κοινωνικούς κώδικες της ομάδας ανθρώπων για τους οποίους σχεδιάζεις για να προσφέρεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.»
Όταν τον ρωτάω πώς τον κέρδισε ο ψηφιακός κόσμος, ο Στέλιος δεν έχει συγκεκριμένη χρονική στιγμή που άρχισε να ενδιαφέρεται για τα ψηφιακά κατά τη διάρκεια των σπουδών του στον ΑΚΤΟ. «Είχα υπολογιστή από τα 5 μου, μπήκα στο ίντερνετ πρώτη φορά το 1996 και πίστεψα από τη πρώτη στιγμή σε αυτό. Με εντυπωσίασε, ήταν σαν ένα μαγικό κουτί! Πώς να στο εξηγήσω, τα παιδικά όνειρα μεγαλώνοντας διαψεύδονται. Ε, εγώ μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι μπορούν πολλά να πραγματοποιηθούν, δεν πίστεψα ποτέ ότι δεν θα γίνουν. Πιστεύω στους μονόκερους. Τους ψηφιακούς!”.
Τι θα κάνει όμως στο μέλλον; Το μπορεί να περιλαμβάνει το μενού μετά; «Δεν θέλω να δώσω όνομα σε αυτό που θα κάνω. Δεν θέλω να είμαι designer με τη στερεοτυπική εικόνα. Θέλω να το αφήσω πιο αόριστο. Βάζω στόχους αλλά δε με νοιάζει η διαδρομή. Θέλω να είμαι σε μόνιμη κίνηση και να εξελίσσομαι. Δεν ξέρω εκ των προτέρων το προορισμό. Αν με ρώταγες πριν δέκα χρόνια που με φαντάζομαι στο μέλλον, δεν έχει καμία σχέση με το που κινούμαι τώρα. Το ίδιο και πριν τέσσερα χρόνια, ακόμα και πέρσι, δεν ήξερα ότι θα είμαι εδώ, αλήθεια…»
Για έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει τόσο καλά τον ψηφιακό κόσμο και ζει και εργάζεται μέσα σε αυτόν, μάλλον δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να κινείται εξίσου απρόβλεπτα και γρήγορα. Ίσως ακριβώς εκεί βρίσκεται και η γοητεία του.
