Η σειρά Mafia είναι μία από τις παλιότερες που κυκλοφορούν τη σήμερον ημέρα καθώς μετρά περί τα 14 χρόνια ιστορίας: μέσα σε αυτά, βέβαια, έχει καταφέρει να αποκτήσει μόλις τρία «επεισόδια» με το πρώτο να κάνει την εμφάνισή του το 2002 και το δεύτερο μια οκταετία αργότερα. Για ακόμα μια φορά τα ηνία του franchise άλλαξαν χέρια με τη Hangar 13 να παίρνει τη σκυτάλη από την 2K Czech, έχοντας ως αποστολή να μας παρουσιάσει ένα παιχνίδι ικανό να μας βάλει στα… μοκασίνια του Μάρλον Μπράντο.
Το Mafia III βέβαια δεν σχετίζεται όσο οι προκάτοχοί του με την ιταλική μαφία στις ΗΠΑ καθώς εξελίσσεται μεταγενέστερα (δεκαετία του ’60) στη Νέα Ορλεάνη (New Bordeaux στο παιχνίδι), μία πόλη που είχε να αντιμετωπίσει διαφορετικούς «δαίμονες». Πρωταγωνιστής ο Lincoln Clay, ένας υιοθετημένος από τη «μαύρη μαφία» μιγάς ο οποίος μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ επιστρέφει στα πάτρια εδάφη και πριν καν το καταλάβει, βρίσκεται μπλεγμένος στον πόλεμο μεταξύ των συμμοριών που λυμαίνονται την πόλη. Το σενάριο του παιχνιδιού είναι εξαιρετικό, το ίδιο και η πλοκή του: δεν θα ήταν υπερβολή αν υποστήριζε κανείς ότι αμφότερα μοιάζουν έτοιμα για τον κινηματογράφο. Προσθέστε σε αυτά και τη δεικτική διάθεση του παιχνιδιού απέναντι σε κοινωνικά φαινόμενα όπως ο φυλετικός ρατσισμός και η βία, που μπορεί να απεικονίζονται στα 60s όμως μια χαρά επιβιώνουν μέχρι και τις μέρες μας, και έχετε έναν τίτλο που από “soft skills” τα πάει περίφημα.
Το κακό όμως είναι ότι για να προχωρήσει το στόρι παρακάτω πρέπει να παίξετε κιόλας: το Mafia III δεν είναι κακό σαν παιχνίδι, όμως ας πούμε ότι δεν έχει κάτι το ουσιώδες να προσφέρει, ιδίως αν συγκριθεί με τον ανταγωνισμό (GTA, Assassin’s Creed, Watch Dogs κλπ). Μιλάμε για ένα παιχνίδι ανοιχτού κόσμου όπου περιηγείστε στον χάρτη ολοκληρώνοντας απαραίτητες ή προαιρετικές αποστολές, κρατώντας τη συμμορία σας δεμένη, παίρνοντας μέρος σε καυγάδες και συμπλοκές και βέβαια οδηγώντας –αυτό το τελευταίο πολλαπλασιάστε το επί κάμποσο μιας που δεν υπάρχει επιλογή “fast travel”. Το κακό με τα παραπάνω είναι ότι επαναλαμβάνονται διαρκώς καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού με αποτέλεσμα αυτό που τραβά κουπί μετά το πρώτο τρίωρο gameplay, να είναι η εξέλιξη της ιστορίας.
Οι μάχες δεν λένε και πολλά αφού ουσιαστικά χρησιμοποιείτε το σύνηθες για το είδος σύστημα κάλυψης έχοντας στη διάθεσή σας μια σειρά όπλων που δεν διαφέρουν ιδιαίτερα μεταξύ τους και βρίσκοντας απέναντί σας μια τεχνητή νοημοσύνη που σαφέστατα θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη. Το οδήγημα από την άλλη, αν και θα σας ακολουθεί μέχρι το φινάλε, σώζεται από το γεγονός ότι η Νέα Ορλεάνη (είπαμε, New Bordeaux) είναι γεμάτη εκπλήξεις, συνθέτοντας ένα πανέμορφο σκηνικό που θα σας καθηλώσει και θα σας «ρουφήξει» -συν τοις άλλοις δεν πρόκειται για τη χιλιοπαιγμένη Νέα Υόρκη ή το πολυτραγουδισμένο Λος Άντζελες οπότε ετοιμαστείτε για ένα σκηνικό που όμοιό του δεν έχετε ξαναδεί σε videogame. Σε αυτό βοηθούν αρκετά και τα γραφικά του παιχνιδιού που αν και δεν βγάζουν μάτι είναι πάνω από τον μέσο όρο, συνεισφέροντας σε ένα οπτικό αποτέλεσμα που αν μη τι άλλο πείθει.
Το Mafia III δεν είναι το παιχνίδι της χρονιάς. Με το άνευ εκπλήξεων επαναλαμβανόμενο gameplay του δεν θα μπορούσε να είναι ούτε καν υποψήφιο. Αποτελεί ωστόσο ένα παιχνίδι δράσης ανοιχτού κόσμου ικανό να προσφέρει κάμποσες ώρες ψυχαγωγίας σε όλους εκείνους που πετούν τη σκούφια τους για γκανγκστερικές ταινίες, νονούς, Ποτοαπαγόρευση, Τρούμπα και άλλα τέτοια ωραία.
#instareview: παιχνίδι δράσης για ‘κείνους που αρέσκονται στα γκανγκστερικά φιλμ. Εν ανάγκη βάλτε κάποιον να παίζει και απολαύστε το.
Βαθμός δυσκολίας
Δεν ξεχωρίζει από τον μέσο όρο για κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Μη σας πούμε ότι η «φτωχή» του Α.Ι. διευκολύνει κιόλας τον παίκτη –με τρόπο που πάντως δεν εγκρίνουμε.
