Η πρώτη επαφή. Αν σκεφθώ τη ζωή μου προς τα πίσω, η σχέση μου με τη μόδα άρχισε από τα παιδικά μου χρόνια, χωρίς φυσικά τότε να το συνειδητοποιώ. Στο νηπιαγωγείο ακόμη, επέμενα να φοράω κόκκινα παπούτσια κι όχι μαύρα ή μπλε που φορούσαν τα περισσότερα παιδιά. Είχα τα μαλλιά μου κοντά και μου άρεσε να κουρεύομαι σε μπαρμπέρη. Έπαιζα ποδόσφαιρο με τ’ αγόρια αλλά ταυτόχρονα ζωγράφιζα και έκανα μπαλέτο. Τα ρούχα του χορού τα συνδύαζα μόνη μου. Ποτέ δεν φόρεσα τη γνωστή, συνηθισμένη στολή του μπαλέτου. Μου άρεσε να παρατηρώ το ντύσιμο των μεγαλυτέρων γυναικών και τις φιλενάδες της γιαγιάς μου όταν έρχονταν για επίσκεψη. Η γιαγιά μου, η Κοχάρ, ήταν μία ιδιαίτερη φυσιογνωμία. Πάντα έχω στο μυαλό μου την εικόνα της. Κάτασπρα μαλλιά, λευκή επιδερμίδα και κόκκινο κραγιόν.
Η επικοινωνία μέσα από το σώμα. Η τέχνη και η πρόκληση πίσω από το ρούχο είναι να δείξεις όμορφο ένα σώμα με ατέλειες. Ένα πραγματικό γυναικείο σώμα, δηλαδή και όχι το σώμα ενός μοντέλου. Η κίνηση του σώματος επίσης, έχει άμεση σχέση με το ρούχο. Είναι αυτή που αποκαλύπτει τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου και το ρούχο πρέπει κατά τη γνώμη μου να τον εκφράζει. Δεν με ενδιαφέρουν τα ιδανικά σώματα.
Το Ιερό Φόρεμα. Το πρώτο μου σχέδιο ήταν το Priest Dress. Ένα φόρεμα που φανέρωνε την προσωπική μου ισορροπία στη ζωή, μέσα από τη μοναχικότητά μου. Ήταν ένα κλειστό, αυστηρό φόρεμα, με σταθερό, αδιαφανές ύφασμα και κουμπιά που συμβόλιζαν τις πόρτες της ζωής. Ανάμεσά τους περνούσε το πιο ντελικάτο τούλι, το οποίο ξεδίπλωνε τη σοφία της ζωής και τον δρόμο προς τις πόρτες της. Ήταν ένα φόρεμα που κάλυπτε το σώμα, για να αποκαλύψει έμμεσα άλλες πλευρές της θηλυκότητας. Ό,τι φτιάχνω είναι η συνέχεια και η εξέλιξη αυτής της δημιουργίας. Νιώθω έντονα αυτό που λέγεται πνευματικότητα γύρω μου και γοητεύομαι από το μυστήριο της ζωής.
Τα σύγχρονα πρότυπα. Οι κοινωνικές συνθήκες και ο τρόπος ζωής έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Δεν υπάρχουν πια “φιγούρες”, τύποι ανθρώπων, παρά κοινές μορφές που όλο και περισσότερο τείνουν να μοιάζουν μεταξύ τους. Μου αρέσουν γυναίκες όπως η Piaf και η Chanel, προσωπικότητες πίσω από την τυπική ομορφιά. Η διαφορετικότητα, βέβαια, προκαλεί τον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα είναι νομίζω και κινητήρια δύναμη για δημιουργία. Δυστυχώς, το λεγόμενο American Dream βρίσκεται στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων, χωρίς να υπολογίζουν τη διαδρομή, το τίμημα για την κατάκτησή του. Προσωπικά, διαφοροποιούμαι από αυτό. Προσπαθώ να βρίσκομαι σε διαρκή αναζήτηση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με τα καλά και τα κακά. Τι είναι το glamour και το in στην τελική;
Βιομηχανίες και Μόδα. Δεν με αντιπροσωπεύει η λέξη μόδα και αυτό γιατί σήμερα έχει αλλοιωθεί. Τα πάντα είναι μέρος μίας τεράστιας βιομηχανίας. Είδη και καρικατούρες δημιουργούνται συνεχώς. Δύσκολα βρίσκει κανείς πηγή γνησιότητας στον 21ο αιώνα. Η κρίση δημιουργήθηκε γι’ αυτόν τον λόγο, για να αναγκαστούμε να γυρίσουμε στις αρχικές μας ισορροπίες ως όντα αυτού του πλανήτη. Η μόδα έχει χάσει το μυστήριο που είχε παλιότερα.
Η πηγή. Για εμένα η έμπνευση έρχεται από οτιδήποτε είναι γνήσιο και αυθεντικό. Η φυσιογνωμία ενός ανθρώπου, το βλέμμα, η κίνησή του, μπορεί να είναι πηγές έμπνευσης. Η φύση της Κύπρου, αυτός ο συνδυασμός του ξερού τοπίου με το μπλε της θάλασσας, μαζί με την ιστορία του τόπου και των ανθρώπων του, είναι μία εντύπωση που κρατάω πάντοτε έντονη μέσα μου και με εμπνέει. Επίσης, η μουσική, οι μυρωδιές, οι εικόνες της πόλης, το χρώμα του ουρανού, ένα κτίριο, ένα μνημείο, οτιδήποτε έχει σχέση με τη ζωή και τον τρόπο που υπάρχουμε σαν άνθρωποι, μπορεί να γίνει αφορμή έμπνευσης και δημιουργίας. Κοίταξτε την Ακρόπολη και το Ντουόμο και σκεφθείτε την αυθεντικότητα που εκφράζουν, την ενέργεια που έχει ξοδέψει ο ανθρώπινος νους για να τα φτιάξει. Τότε υπήρχε όραμα και αυθεντικότητα.
Η επικοινωνία μέσα από τον πελάτη. Η αληθινή πρόκληση για εμένα είναι να δουλέψω μαζί με την πελάτισσά μου και όχι να την μεταμορφώσω σε κάτι που θέλω εγώ. Στόχος μου είναι ο άνδρας της να τη θαυμάσει. Αν κάποια μου πει ότι το ύφος των δημιουργιών μου δεν την εκφράζει, θα το δεχθώ. Αλλά δεν θέλω να ακούσω παράπονο για το πατρόν και τη ραφή των ρούχων μου. Δεν θέλω να το σκέφτομαι αυτό, γιατί θέλω το ρούχο μου να πάει από την πελάτισσά μου στην κόρη της και κατόπιν στην εγγονή της. Να αντέξει και να αρέσει όχι μόνο για μία ή δύο σαιζόν.
Το τελευταίο σχέδιο. Τελευταία φορά δημιούργησα το ξημέρωμα πριν την κουβέντα μας, στις πέντε το πρωί. Ένα σχέδιο γεμάτο κύκλους από κλωστές. Μη με ρωτήσεις πως προέκυψε, απλά βγήκε. Η μεγαλύτερη πληρότητα για εμένα, είναι να βλέπω το φως του ηλίου να βγαίνει καθώς δημιουργώ.
Τα χρώματα. Μου αρέσουν τα χρώματα και πιο πολύ οι συνδυασμοί τους. Δεν με ενδιαφέρουν τόσο οι συμβολισμοί που συνδέονται με τα χρώματα αλλά η εντύπωση που δημιουργούν μόνα τους ή σε συνδυασμό με άλλα. Αυτή η εντύπωση είναι τροφή για την φαντασία. Ταξιδεύει ο νους με τα χρώματα κι αυτό προσπαθώ να πετύχω με τις αποχρώσεις των ρούχων μου. Μόνο το κόκκινο το νιώθω διαφορετικά, σαν να με στιγματίζει κι ένα πράγμα που δεν μπορώ να αποχωριστώ, είναι το κόκκινο κραγιόν μου. Είναι κάτι που πολλοί λένε πως είναι το σήμα κατατεθέν μου, μα για εμένα είναι πολλά περισσότερα.
Το απόλυτο μέρος. Ο Παρθενώνας, χωρίς λόγια.
Info, Levinia Konyalian Atelier, Νεόφυτου Βάμβα 7, 3ος όροφος, Κολωνάκι.
