Ο καθένας μας έχει τις διατροφικές του συνήθειες και παραξενιές. Κάποιοι ακολουθούν πιστά κάθε λίστα με υγιεινές προτάσεις, άλλοι βλέπουν πρασινάδες και κόβουν δρόμο, άλλοι θέλουν μόνο υπερτροφές και veggie συνταγές ή μόνο σουβλάκια και σάλτσες. Η γκάμα πλέον με τις επιλογές ενός διατροφικού προγράμματος είναι τόσο τεράστια που σίγουρα στο τραπέζι μιας παρέας θα υπάρχει πάντα κάποιος που θα θέλει να φάει κάτι “διαφορετικό”. Και σχεδόν πάντα κάποιος που θα τον τραμπουκίζει με τον τρόπο του. Άλλοτε με δήθεν προστατευτικό τρόπο προσπαθώντας να περάσει την άποψή του ως “κίνηση πραγματικού ενδιαφέροντος” για την υγεία του φίλου και, πιο συχνά, χωρίς ίχνος τακτ δημιουργώντας δυσαρέσκεια και νευρικότητα τόσο σε εκείνον που έχει απέναντί του όσο και στην υπόλοιπη παρέα.
Γιατί άραγε ο μόνος τρόπος να αποφύγει κάποιος να βρεθεί σε αμυντική θέση για τις διατροφικές του ιδιαιτερότητες είναι να αναγκαστεί να πει ότι είναι αλλεργικός σε κάποια πράγματα; Ίσως πρέπει να μάθουμε να βάζουμε στη θέση τους εκείνους που οτιδήποτε διαφορετικό το αντιμετωπίζουν ως πρόβλημα, ξεκινώντας με τις σωστές απαντήσεις στις λάθος υποδείξεις τους. Αν από την άλλη αναγνωρίζετε τον εαυτό σας σε κάποιες από τις φράσεις που θα διαβάσετε τότε ήρθε η στιγμή να σκεφτείτε ότι ίσως δεν θέλουν όλοι τη γνώμη σας για το πώς πρέπει να είναι το προσωπικό τους μενού. Αν έχετε πει έστω και μία από αυτές τις φράσεις σε κάποιον τότε, λυπάμαι που σας το λέω, έχετε συμβάλλει και εσείς σε αυτό που ονομάζεται διατροφικό bullying.
«Πάλι θα φας; Πριν λίγο δεν έφαγες; Θα σκάσεις»
Είχα μία φίλη που μετρούσε όλες τις μπουκιές μου κάθε φορά που βρισκόμασταν. Θυμάμαι σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό που είχαμε κάτσει σε ένα εστιατόριο με “All you can eat buffet”, να μου λέει ακριβώς αυτή τη φράση τη στιγμή που γέμιζα το πιάτο μου δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν μόνο με σαλάτες). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μας ακούσει όλο το εστιατόριο και ο πρώην, Βρετανός, σύζυγός μου να αρχίσει να τη “στολίζει” στη μητρική του γλώσσα. Σε περίπτωση λοιπόν που δεν έχω ζητήσει επιτηρητή για να μην ξεφύγω από κάποια δίαιτα, δεν με ενδιαφέρει η άποψη του άλλου τη στιγμή που απολαμβάνω το φαγητό μου. Δεν δηλώνει ενδιαφέρον αυτή η μόνιμη αστυνόμευση. Από τότε, κάθε φορά που γίνομαι μάρτυρας αντίστοιχου περιστατικού κάνω την εξής σκέψη: “Άραγε εσύ που τώρα τη λες στον άνθρωπο αυτό, έχεις ασχοληθεί με τα προσωπικά σου θέματα; Μήπως πίσω από αυτά τα σχόλια κρύβεται ο καταπιεσμένος σου εαυτός που προτιμά να ασχολείται με όλους τους άλλους παρά με τον ίδιο”; Ίσως μία τέτοια απάντηση χρειάζεται πάντα.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Madame Ginger
