Είναι εκείνη η μέρα που όλα είναι Έρωτας, ακόμα κι αν δεν είσαι στη Θεσσαλονίκη. Στο Google Doodle δύο μακινέτες εσπρέσο πιάνονται χέρι χέρι και κρατανε μαζί ένα κόκκινο μπαλόνι, το Facebook δίνει επιλογή για ειδικό Βαλεντίνικο προσωπικό μήνυμα, τα μενού των εστιατορίων έχουν διαμορφωθεί ανάλογα με την περίσταση, οι παρέες που θα πάνε για μεσημεριανά παϊδάκια στον Ηλία στο Θησείο θα θυμούνται ιστορίες από τη Ρεζέρβα ενώ γδέρνουν με τους κoπτήρες τους την καψαλισμένη σάρκα, μέχρι και apps κυκλοφόρησαν για να μη νιώσεις μόνος.
Ματαιότητα. Φενάκη. Στάχτη στα μάτια. Η συντακτική ομάδα της Popaganda φετος του Αγίου Βαλεντίνου, αποφάσισε να προσφέρει. Να χτυπήσει το καμπανάκι του συναγερμού για να μην παρασυρθείτε. Κι αποκαλύπτει, φίλες και φίλοι αναγνώστες, αυτά που παραμονεύουν στη γωνία και μας κρύβουν επιμελώς όσοι από ερωτα εκπέσανε…
«Πρέπει να πηδιόμαστε όλοι μεταξύ μας» ή «γιατί να μην πηδιόμαστε όλοι μεταξύ μας;». Άντρες γυναίκες την έχουμε περάσει αυτή τη φάση. Νομίζω η διαφορά μεταξύ στα δύο φύλα είναι ότι οι άντρες το περνάνε έντονα πιο μικροί και οι γυναίκες πιο μεγάλες. Αλλά και πάλι δεν υπάρχουν κανόνες σε αυτά. Η μανία με το σεξ λοιπόν ανήκει στα φυσικά φαινόμενα; Μπορεί κανείς να την εξημερώσει τη στιγμή που όπου και να κοιτάξει γύρω του βλέπει σημάδια που τον καλούν να κάνει σεξ όπως και δήποτε αλλιώς είναι … δυστυχισμένος.
Αντιγράφω από παλιά ανάρτηση ιατρικού site που αφορά τις επιδόσεις όσων έχουν χρόνια σχέση: «Σύμφωνα με το περιοδικό Newsweek, οι ψυχολόγοι εκτιμούν ότι το 15 με 20% από τα παντρεμένα ζευγάρια με παιδιά κάνει σεξ μόνο δέκα φορές το χρόνο! Την ίδια στιγμή ένα άλλο περιοδικό το Psychology Today αναφέρει ότι, μόνο στις ΗΠΑ, το ένα τρίτο των γυναικών και το ένα πέμπτο των ανδρών πάσχουν από μόνιμη έλλειψη σεξουαλικού ενδιαφέροντος, δεν έχουν καθόλου σεξουαλικές σκέψεις και αυτή η κατάσταση θεωρείται ως ψυχογενής πάθηση. Οι ψυχολόγοι είναι κατηγορηματικοί: Ένας γάμος ή μία συμβίωση χρειάζεται το σεξ, ώστε και οι σύντροφοι να είναι ευτυχισμένοι αλλά και καλά στην υγεία τους!»
Στη συνέχεια λέει και πολλά άλλα που να μας κάνει να καταλαβαίνουμε ότι το σεξ είναι βασικό στοιχείο του να νιώθεις καλά σε αυτή τη ζωή. Η συντροφικότητα είναι σχεδόν κάτι το αναγκαίο, μετά και από μια ηλικία το σεξ μπορεί να σε κάνει να νιώθεις αριστουργηματικός αλλά δεν είναι και πανάκεια.
Για να μην υπάρχουν παρανοήσεις. Όσοι επιχειρούν συστηματικά σωματικές ενώσεις πολύ καλά κάνουν και μπράβο τους. Απλά να προσέχουν μετά από τα πρώτα -ήντα γιατί μια καρδιά την έχουμε δεν αντέχει και πολλά. Από την άλλη δεν είναι και αυτοσκοπός. Κάποια στιγμή φεύγει ή έξαψη και φυσικά αποκτά άλλο ρόλο ο άνθρωπος. Μην τρελαθούμε κιόλα. Ποιος σας φαίνεται πιο δυστυχισμένος; Ένας παππούς που περιμένει την Κυριακή να παίξει με τα εγγόνια του ή ένας άλλος παππούς που περιμένει το Σάββατο για κάνει πάρτι με πολλές νεαρές και ακούσει στο όνομα Σίλβιο Μπερλουσκόνι; Ακραίο το παράδειγμα αλλά βγαλμένο από τη ζωή.
Αλλά και πριν φτάσουμε στην τρίτη ηλικία περνάμε από πολλές ενδιάμεσες. Πριν από μήνες βρέθηκα σε μια παρέα χρόνια δεσμευμένων αντρών (πια) που τους γνώριζα από μικρούς. Σε κάποια γύρα η κουβέντα έπεσε στη συχνότητα που γίνεται το τσίκι τσίκι και όλοι με μια συγκαταβατικότητα στο βλέμμα μίλησαν για κάτι μεταξύ μιας φοράς και μισής… την εβδομάδα. Γιατί; Γιατί και τα δύο μέρη νυστάζουν από τις εννιά το βράδυ, γιατί έχουν μικρά παιδιά και είναι όλη την ώρα στο να τα προσέχουν, γιατί το πρωινό δεν το προλαβαίνει κανείς αφού πρέπει να τρέξουν στη δουλειά, γιατί μπορεί να τρώνε βαριά, γιατί πονάνε, γιατί βαριούνται, γιατί μέθυσαν πολύ, γιατί μέθυσαν λίγο, για χίλιους τριακόσιους πενήντα επτά λόγους. Και δεν είναι δυστυχισμένοι για αυτό. Ευτυχώς το 2015 εμφανίστηκε μια έρευνα που τους δικαιώνει γιατί δείχνει πως τα ζευγάρια πια ζουν σαν αδελφές ψυχές, χωρίς σεξουαλική επιθυμία, αλλά επίσης δεν θεωρούν ότι η απουσία του σεξ είναι σημαντική αιτία χωρισμού! Ο τίτλος μάλιστα ήταν «”Oχι πια σεξ, μόνο… σύζυγοι” λέει το 70% των Ελλήνων».
Ν’ αγιάσει το στόμα τους μέρα που ‘ναι.
«Η πολυγαμία είναι φυσική επιλογή», αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο hit ενός φίλου που είχε δύο μεγάλες αγάπες: τις μπίρες και την φιλοσοφία μπάρας. Ωραίο τσιτάτο, μας άρεσε, το χρησιμοποιούσαμε για να πουλάμε μούρη και κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας, τρακάραμε στον τοίχο του. Εντάξει, ας μην τα δραματοποιώ. Υπάρχουν όλα αυτά που διαβάζετε στο υπόλοιπο αφιέρωμα: εκείνες οι φορές που περπάτησες όλο το Παρίσι κι όχι απλά δεν κουράστηκες αλλά θα μπορούσες να γυρίσεις στην Αθήνα επίσης με τα πόδια, τα πρωινά που πήρες μαζί του στο κρεβάτι που τα δικαιωματά τους θα τα χρυσοπλήρωναν όλες οι rom coms αυτού του κόσμου, η χωροχρονική τρύπα που είχατε πέσει στην κεραυνοβόλα περίοδο και όλα (εκλογές, δημοψηφίσματα, σεισμοί, λιμοί, 2 κόκκινες στον Ολυμπιακό) έμοιαζαν αδιάφορα φυσιολογικά.
Όμως, κι αυτό δεν είναι κακό άνθρωποι, όλα κάποια στιγμή ξεθυμαίνουν. Έστω λίγο. Και τότε παίρνει μπρος αυτό το τέρας της μητέρας των ανασφαλειών, το τέρας της ακόρεστης ανάγκης για επιβεβαίωση, με τον διαφορετικό τρόπο και στο διαφορετικό χρόνο που μας χτυπά αγόρια και κορίτσια. Γιατί κανείς δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι «έκλεισε». Γιατί κανείς ποτέ δεν «κλείνει» (εντάξει, εκτός από τη Δημητρα Λιάνη μετά τον Ανδρέα). Ούτε ο μπαμπάς σας. Έκπληξη, ούτε η μαμά σας.
Δεν απευθύνω κάλεσμα προς αποενοχοποίηση του κερατώματος. Τουναντίον. Νομίζω, όμως ότι η συνειδητοποίηση της μονογαμίας ως ουτοπία, ανοίγει την πόρτα για το βασίλειο της ευτυχισμένης συντροφικότητας
*** 15 δευτερόλεπτα παύση για να χωνέψετε τη σοφία που μοίρασα απλόχερα και τζάμπα ***
Πρώτος απ’ όλους θα μπορούσε να μας το επιβεβαιώσει ο φίλος της εισαγωγής που τέτοια ώρα παίζει με τη γυναίκα του και το παιδί του στο όμορφο σπιτικό τους.
Από την πρώτη στιγμή σου έκανε κάτι αυτό το αγόρι. Έχει έντονο βλέμμα, ωραίο χαμόγελο, γελάς με τ’ αστεία του, αυτός γελάει που γελάς με τ’ αστεία του, πάτε μαζί στη συναυλία την Παρασκευή, τραγουδάτε και οι δύο λάθος τους στίχους στα ίδια σημεία, σου κάνει λαβή γύρω από το λαιμό και καλά άνετος αλλά μυρίζει τα μαλλιά σου και νιώθεις ότι ζαλίστηκε, ζαλίζεσαι κι εσύ, φιλιέστε δίπλα από την έξοδο, εντάξει δεν φιλάει συγκλονιστικά, του γλείφεις λίγο τα δόντια αλλά είναι αρχή ακόμη, θα συντονιστείτε δεν μπορεί, σε κάνει να γελάς, δεν μπορεί να μην συντονιστείτε, πας σπίτι του, σου δείχνει την πρώτη έκδοση του αγαπημένου σου/του βιβλίου, φιλιέστε στον καναπέ, πέφτει λίγο άγαρμπα επάνω σου, ζητάει συγγνώμη, φιλιέστε και κουνιέται περίεργα η γλώσσα του, σου λέει «είσαι όμορφη», γδύνεστε, φιλιέστε, χαϊδεύεστε, εντάξει δεν είναι άσχημα, άλλωστε πρώτη φορά είναι, μα τι κάνει εκεί; άουτς, φιλιέστε, ωχ τον έχει μικρό ρε γαμώτο, εντάξει μπορεί να ξέρει τι πρέπει να κάνει, χμ, ναι, σχεδόν, α, κάτι πάει να γίνει, τελείωσε; κιόλας; σε παίρνει αγκαλιά, σου λέει «είσαι όμορφη», μιλάτε για την ταινία που θα πάτε αύριο να δείτε, μιλάτε για αγαπημένη σου/του ταινία, όλα τέλεια, σε χαϊδεύει, κοιμάστε, εντάξει ήταν η πρώτη φορά, η δεύτερη, η τέταρτη, η δωδέκατη. Γελάς τόσο με τ’ αστεία του αλλά ο οργασμός είναι μια άγνωστη χώρα κοντά στο Τζιμπουτί. Εντάξει είναι αρχή, έχουν περάσει μόνο 3 μήνες συμπαθητικού (δηλαδή βαρετού) σεξ, ακόμη άλλωστε γελάς τόσο με τ’ αστεία του, όσο δε γελάς με κανένα άλλο αγόρι. Οπότε δεν πειράζει, ε; Πειράζει; Ε, ναι. Πειράζει. Θα χωρίσετε.
Πέμπτο ραντεβού: Μέχρι να σε μάθει καλύτερα και να αντιληφθεί πως δεν ξυπνάς με αυτή τη μπούκλα κάθε πρωί αλλά υπάρχει ένα μαγικό πράγμα που λέγεται ψαλίδι μαλλιών και σε κάνει μια οπτασία μπορείς να του κρύψεις πολλά πράγματα. Δε χρειάζεται να πεις τραγικά ψέματα όμως φίλη μου, γιατί θα τα βρεις μπροστά σου.
Αφού έχετε βάλει κάτω τις προτιμήσεις σας στη λογοτεχνία, τη μουσική, την έβδομη τέχνη έρχεται εκείνη η ώρα που σε ρωτάει ποιες σειρές παρακολουθείς. Εκείνος ακουμπάει το ποτό του στη μπάρα και τρώει μανιωδώς τους ξηρούς καρπούς που σας έχουν σερβίρει. Σε έχει χτυπήσει ο έρωτας κατακούτελα, σου φαίνεται ακαταμάχητος. Τι απαντάς;
α) Δε με ενδιαφέρουν οι σειρές (δεν είσαι χαζή όμως, για να σε ρώτησε βλέπει και εκείνος, όποτε σκέψου ποια από τις 15 που παρακολουθείς είναι κατάλληλη να πεις).
β) Παρακολουθώ μόνο μίνι σειρές του BBC (αν τολμήσεις να ξεστομίσεις αυτό το πράγμα και παραγγείλει και δεύτερο ποτό, άρχισε να ψάχνεις για κατάλληλο νυφικό παπούτσι γιατί θα δυσκολευτείς να βρεις κάτι της προκοπής).
γ) Θέλω δράση, θέλω πολιτική ίντριγκα, τρελαίνομαι για την εις βάθος ανάλυση των χαρακτήρων σε ένα σενάριο (εδώ είμαστε, απλώς μην ξεχάσεις να αφαιρέσεις από τις καρτέλες σου το forum με τις αναλύσεις για το ποιος τελικά είναι αυτός ο -Α που τρομοκρατεί την αγαπημένη σου στυλάτη κοριτσοπαρέα στο Pretty Little Liars)
Έξι μήνες μετά: Έχετε εξαντλήσει όλες τις μπάρες της πόλης και το βραδινό χουχούλιασμα στον καναπέ σου φαίνεται το πιο ρομαντικό που μπορεί να σας συμβεί (όχι ότι δεν είναι, αλίμονο). Από τα οχτώ κομμάτια μαργαρίτα σου έχει αφήσει τα δύο γιατί τόσο καιρό το παίζεις λιτοδίαιτη. Εξακολουθείς να τον βρίσκεις ακαταμάχητο παρότι σε πίστεψε δις και σου προτείνει να ξεκινήσετε μια σειρά μαζί. Τι απαντάς;
α) Αχ ναι αγάπη μου, θα σου το πρότεινα και εγώ ( και γιατί δεν το έκανες;).
β) (δεν υπάρχει)
Κάνεις πως δε γνώρισες ποτέ την οικογένεια αρχέγονων βαμπίρ που επιστρέφει στη Νέα Ορλεάνη και διεκδικεί εκ νέου τη θέση των τσιφλικάδων στο The Originals και ταυτίζεσαι με τον Frank Underwood. Μαθαίνεις ότι κυκλοφορεί ολόκληρη η τέταρτη σεζόν του House of Cards, έχετε τσακωθεί όμως και για κάποιο λόγο ταυτίζεις το προσωπικό σου δράμα με τις μηχανορραφίες που εκτυλίσσονται στον Λευκό Οίκο, αντί να κάτσεις να ασχοληθείς με τους έφηβους της υψηλής κοινωνίας στη Νέα Υόρκη που διατηρούν κυριλέ στριπτιτζάδικα, πετάγονται με το ιδιωτικό τους τζετ μέχρι το Παρίσι προκειμένου να αγοράσουν τα αγαπημένα σοκολατάκια της εκλεκτής της καρδιάς τους και καταστρώνουν σχέδια εκδίκησης καθώς τρώνε μακαρόν καθισμένοι στις χρυσοποίκιλτες μπανιέρες τους στο Gossip Girl. Βλέπεις μονοκοπανιά τα 13 νέα επεισόδια και θυμάσαι τα βράδια που διαφωνούσατε για τα κίνητρα της Zoe. Ενώ σε παίρνουν τα ζουμιά πάνω από τα ποπ κορν με γεύση μπάρμπεκιου χτυπάει το κουδούνι, είναι εκείνος. Μπούκλα δεν προλαβαίνεις να στρώσεις, ανοίγεις βιαστικά και έχεις ξεχάσει να κλείσεις το λάπτοπ, σε πιάνει επ’ αυτοφώρω ενώ έχεις κόψει τη σκηνή στο παγωμένο βλέμμα της Claire, απογοητεύεται που θεώρησες ότι η σχέση σας τελείωσε και θεώρησες δική σου πλέον τη σειρά «σας». Κάπως έτσι ξεκινάει ο ανούσιος τσακωμός round 2. Μόλις κατάλαβες τι έκανες λάθος πριν έξι μήνες, ποτέ δεν είναι αργά, συγχαρητήρια.
Αν κάνατε ενα top 10 χειρότερων δώρων που έχετε λάβει στη ζωή σας πόσα απο αυτά θα ήταν με αφορμή τον Άγιο Βαλεντίνο; Καλά θυμάστε, 7 στα 10 ήταν με αφορμή τη γιορτή των ερωτευμένων. Σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς με παράξενη υγρή γέμιση (που δεν τρώγονται), μαξιλαράκια σε σχήμα καρδιάς σε κόκκινο βελούδο με κεντημένο μήνυμα αγάπης, λούτρινα αρκούδια, ελέφαντες, σκυλιά, γατιά, πτεροδάκτυλοι που τους ζουλάς και σου λένε I Love You, μπαλόνια με ήλιο (εννοείται σε σχήμα καρδιάς) που έχουν τάσεις αυτονόμησης, ανιαρές ερωτικές ποιητικές συλλογές, κάρτες σε μέγεθος Α3 και βάλε με γκλίτερ και μουσικούλα (πολλές φορές οχι σε ορθογώνιο σχήμα , αλλα σε σχήμα καρδιάς), κοσμήματα (σε σχήμα καρδιάς), μπρελόκ με μικρό λούτρινο (ή μικρή καρδιά) ή ακόμα χειρότερα μικρό λούτρινο που κρατά μια μικρή καρδιά και πάνω το όνομα του/της αγαπημένου/ης, ζευγάρι κούπες του καφέ που αν τις ενώσεις σχηματίζουν μια καρδιά και τόσα αλλα πράματα που πληγώνουν την αισθητική και σκοτώνουν τον έρωτα. Το να δίνεις και να λαμβάνεις δώρα είναι κάτι όμορφο, πάρτε του/της κάτι φυσιολογικό που θα παίρνατε και στα γενέθλιά του/της.
«Ρομαντική απόδραση στα Ζαγοροχώρια, ερωτικό διήμερο στο Παρίσι, εκδρομή για δύο στο Ναύπλιο». O κατάλογος είναι ατελείωτος και η λέξη «απόδραση» χρησιμοποιείται τόσο συχνά που αναρωτιέσαι αν οι διαφημιστές νομίζουν ότι περνάς τις μέρες σου σε ένα υπόγειο διαμέρισμα χωρίς παράθυρα, σφαλιαρίζοντας το έτερον ήμισυ από τη βαρεμάρα. Για να εξηγηθούμε, τίποτα το κακό δεν υπάρχει στις ρομαντικές αποδράσεις αρκεί να ισχύουν τρεις βασικές προϋποθέσεις: κοινή συναίνεση, όρεξη και ευνοϊκές συνθήκες. Αν, για παράδειγμα ο ένας από τους δύο έχει παραδοθεί στο ζαχαρένιο ψυχαναγκασμό του Αγίου Βαλεντίνου και αναζητά παραδοσιακούς ξενώνες στη Βυτίνα και ο άλλος σκέφτεται με τρόμο το παρασκευιάτικο μίτινγκ με τον πελάτη και το σαββατιάτικο μπασκετάκι που θα θυσιάσει, τότε μιλάμε για ένα όχι και τόσο ιδανικό ξεκίνημα. «Μα βρε αγάπη μου, πού να τρέχουμε τώρα, κι εδώ καλά θα περάσουμε», είναι συνήθως η ύστατη προσπάθεια να αποθαρρυνθεί ο φιλόδοξος εκδρομέας που κατεβαίνει αναμαλλιασμένος απ’ το πατάρι κραδαίνοντας το σακ βουαγιάζ με ζέση έφηβου προσκόπου. Και όταν η «αγάπη» αγνοήσει την ικετευτική παράκληση με ένα «έλα μη γίνεσαι μίζερος», τότε το εγχείρημα είναι μάλλον καταδικασμένο να αποτύχει. Γιατί ξυπνώντας για άλλη μια μέρα με το ξυπνητήρι και οδηγώντας χιλιόμετρα συνειδητοποιείς (τόσο εσύ, όσο και ο πρόσκοπος κι ας μην το παραδέχεται), πόσο περισσότερο ανάγκη είχατε έναν καλό ύπνο κι ένα κυριακάτικο άραγμα στο σπίτι. Πόσο ακατάλληλη ήταν η μέρα με τη συννεφιά και το ψιλόβροχο, για εκδρομή. Πόσο αυτή η «απόδραση» δεν σημαίνει και απόδραση από τα προβλήματά σας, τα οποία δε λύνονται μαγικά με την πρώτη μπουκιά γραβιέρας τοπικής παραγωγής. Πόσο δύσκολο είναι να αναθερμανθεί το πάθος πάνω στα άσπρα σεντόνια που τσιμπάνε, κάτω από την κουβέρτα που είναι σφηνωμένη με λύσσα στα πλαϊνά του κρεβατιού (αλήθεια γιατί το κάνουν αυτό;), δίπλα στο καλοριφέρ που κάνει θόρυβο όλη τη νύχτα. Αλλά και σε πολυτελή σουίτα να είσαι, μόλις περάσει το σοκ του καινούριου θα νοσταλγήσεις το κρεβάτι σου, το λάπτοπ, το τραπέζι με τους κοινούς φίλους, το πορτοφόλι σου πριν τη χθεσινή βενζίνη, την κανονικότητα που αφήσατε κακήν κακώς για να χασμουριέστε από τις 10 μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα. Και όταν η επιστροφή στην πόλη σας βρίσκει κολλημένους στην κίνηση μαζί με τους άλλους χαρωπούς εκδρομείς, σκέφτεσαι ότι μια πραγματικά πετυχημένη εκδρομή σημαίνει να συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, αλλά να μη σε πειράζουν στο ελάχιστο.
«Αγάπη μου Πέμπτη βράδυ θες να βγούμε με την κολλητή/ο μου, θα φέρει και το αγόρι/η κοπέλα της/ του» (μουσικό θέμα Psycho). Με σκηνή από ταινία τρόμου πρέπει να παραλληλίζει αυτός ο δύσμοιρός, μόλις του ανακοινώνεται ότι θα βγει με (το καταραμένο) «φιλικό ζευγάρι». Όλοι το έχουμε κάνει, θα το ξανακάνουμε και στο μέλλον. Θα βγούμε ζευγάρια. Οι τετράδες φυσικά ευδοκιμούν (από έξι και πάνω είναι κάτι άλλο) και υπάρχουν δύο κατηγορίες. Είτε πρόκειται για κοινή παρέα που έτυχε και τέσσερα από τα μέλη της ζευγάρωσαν, είτε οι δύο δεν γνωρίζονται.
Ειδικά στη δεύτερη κατηγορία, όταν σου λέει το έτερον σου ήμισυ ότι ο κολλητός του θα φέρει και την κοπέλα του, δε νιώθεις λίγο σαν αξεσουάρ; Κι έπειτα, ποια είναι αυτή; Τι θα συζητάτε τώρα; Θα κάνετε την πρώτη τυπική γνωριμία, τι κάνεις, που δουλεύεις και λοιπά και μετά θα απλωθεί ανάμεσά σας ένα παχύ στρώμα awkward silence, την ώρα που τα αγόρια σας, «οι κολλητοί» θα κάνουν τα inside jokes τους. Ειδικά δε, αν δεν συμπαθήσεις την κοπέλα του φίλου του, ή αν δεν ταιριάζουν τα χνώτα σας βρε αδερφέ, κάθε έξοδος με το «φιλικό ζευγάρι» μοιάζει με κινέζικο βασανιστήριο.
Μετά είναι το άλλο, αν δεν συμπαθείς ούτε τον κολλητό του ή εκείνος δεν συμπαθεί την κολλητή σου; Τότε η έξοδος με το «φιλικό ζευγάρι» μετατρέπεται σε ένα λεκτικό πινγκ πονγκ, όπου ο ένας τη λέει στον άλλο και στη διαδρομή για το σπίτι θα ακούς πόσο ανυπόφορη είναι εκείνη ή θα γκρινιάζεις για το πόσο κάφρος ο δικός του. Ξεκάθαρο δηλητήριο για τη σχέση.
Ακούστε με καλά, φίλοι αναγνώστες. Το «φιλικό ζευγάρι» σπάνια λειτουργεί. Αφήστε το για καμιά κοινωνική εκδήλωση που δεν μπορείτε να αποφύγετε, άντε και για μέρη με δυνατή μουσική που δεν απαιτούν πολύ κουβέντα παρά μόνο χορό, ή κρατήστε το μπαλαντέρ, αν θέλετε να πάτε κάπου που πρέπει να κλείσετε μπουκάλι και χρειάζεστε άτομα για να σας βγει το μπάτζετ. Τις υπόλοιπες μέρες μπορείτε να κρατάτε ζωντανό τον έρωτά σας, βγαίνοντας με τον αγαπημένο σας σε ατμοσφαιρικά μπαρ, ή πηγαίνοντας σινεμά και τα Σάββατα ξεφτιλιστείτε ανεύθυνα με τους κολλητούς.
Μία σχέση που έχει ξεπεράσει τις 2000 ημέρες σου μαθαίνει πολλά πράγματα. Το κυριότερο, αγάπη μου, είναι το εξής: Η πρώτη μέρα που σε γνώρισα δεν είχε καμία, μα καμία σχέση, με εκείνη που τελικά μου ξεστόμισες το αμίμητο: «Δεν είσαι πια ο άνθρωπος που είχα γνωρίσει κάποτε». Προφανώς: Σε γνώρισα επί Καραμανλή και με χώρισες επί ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρω ότι τα φανταζόσουν αλλιώς τα πράγματα. Ότι περίμενες ο έρωτάς μας «να γίνεται κάθε μέρα πιο δυνατός», η αγάπη μας -κάτσε να δεις πώς το λένε, α ναι- να «μπολιάζεται» με τα πιο λεπτά και υψηλά αισθήματα. Όμως, γλυκιά μου πριγκίπισσα, η ζωή δεν είναι σαν το παραμύθι που σου διάβαζε η μαμά σου πριν κοιμηθείς. Είναι σαν τη φυσική που δεν παρακολουθούσες για να μου στέλνεις μηνύματα, λέγοντάς μου ότι περιμένες να σχολάσεις «για να βρεθούμε». Όταν ο καθηγητής σου μιλούσε για τη δύναμη της τριβής που προκαλεί «φθορά», σε εμάς αναφερόταν: Όταν βλεπόμαστε, πιανόμαστε και μιλάμε κάθε μέρα, κάνουμε τα πάντα μαζί, κάποτε, όσο υπέροχοι και αν είμαστε εγκεφαλικά και σωματικα, το θέμα εξαντλείται. Μετά από τρεις – θες έξι;- μήνες, όλα «αυτοματοποιούνται» και γίνονται πιο «υποχρέωση» και «συνήθεια». Το σεξ γίνεται λιγότερο και -κατά βάση- χειρότερο, οι ώρες που περνάμε μαζί δεν είναι το ίδιο συναρπαστικές, θέλω να περνάω περισσότερες όλες με τους φίλους μου, δεν σου λέω ότι σε αγαπώ σε κάθε δεύτερη πρόταση, σου πετάω το σχεδόν «προσβλητικό» για το πρόσωπό σου ότι «δεν μπορώ να βγούμε γιατί δουλεύω». Ο αλήτης. Σε απογοήτευσα, το ξέρω. Όμως κάποια στιγμή όλοι μας έχουμε μία «μετωπική» με την πραγματικότητα (Υ.Γ.: Όταν μου είπες ότι δεν ήμουν ειλικρινής μαζί σου από την αρχή, έπρεπε να σου είχα απαντήσει ότι δεν σου συστήθηκα ποτέ ως «πρίγκιπας» κάποιου μακρινού βασιλείου).
