Στη Νέα Σμύρνη για τα ψητά κεφτεδάκια της Μέρκελ

 

Αυτό που παρατηρεί κανείς στα food blogs, διαβάζοντας τα σχόλια των Ελλήνων και ειδικά των Αθηναίων για το φαγητό, είναι ότι βρίσκονται σε μια συνεχή νοσταλγική αναζήτηση. Και μπορεί στο λεξιλόγιο να μην υπάρχει ακριβής μετάφραση του όρου comfort food, στο υποσυνείδητο όμως είναι χαραγμένη με μεγάλα γράμματα η ανάγκη να βρεθούν οι γεύσεις εκείνες που θα διακτινίσουν την πραγματικότητα σε ένα κόσμο πιο ασφαλή, αθώο και ανακουφιστικό.

 

Ένα από τα μαγαζιά που λειτουργούν λίγο πολύ με αυτό τον τρόπο, σαν το θρυλικό διαστημόπλοιο Star Trek δηλαδή, βρίσκεται στη Ν. Σμύρνη και ακούει στο όνομα – λογοπαίγνιο «Κεφτές και…δε φταις». Εκεί λοιπόν, ανάμεσα στα λευκά τραπέζια και στα καθίσματα από παλέτες, φωλιάζει η χαρακτηριστική μυρωδιά από το κλασικό πιάτο της παιδικής ηλικίας (ναι αυτό με τα αφράτα κεφτεδάκια που μόλις έχουν βγει από το τηγάνι), η οποία ξεχύνεται από την ανοιχτή κουζίνα του εστιατορίου. Όχι όμως απειλητικά, να κολλήσει με εμμονή στα ρούχα και στα μαλλιά, αλλά με τρυφερότητα, να χορτάσει το συναίσθημα, πριν ακόμη δει το μάτι και γευτεί το στόμα.

Το μενού, στις διαστάσεις που πρέπει, πλούσιο, αλλά όχι κουραστικό να σε ζαλίζει, περιλαμβάνει εξαιρετικούς κιμάδες ζυμωμένους με γνώση και μαγειρεμένους με διάφορους τρόπους. Προτιμά ο φιλοξενούμενος (ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη) να φάει κάτι κλασσικό; Δεν έχει παρά να επιλέξει από το καρό μενού (ευθεία παραπομπή στο τραπεζομάντιλο του πικ-νικ) τους κεφτέδες που αράζουν σε μια φωλιά από χοντροκομμένες και καλοτηγανισμενες πατάτες με αυγά – μάτια, μελάτα και ολόφρεσκα. Ολόκληρος ύμνος πρέπει να γραφτεί για αυτό το πιάτο. Η πεμπτουσία της παιδικής αθωότητας και του άγχους της μαμάς «τι θα φάει το παιδί το Σάββατο το μεσημέρι». Και η μαγεία ξεκινά τη στιγμή που το πιρούνι θα σπάσει το μελάτο κρόκο, και η κίτρινη θάλασσα θα περιλούσει το τσουπωτό κεφτεδάκι και την πατατο-τηγανιά, σαν να ναι η πιο ακριβή σάλτσα στον κόσμο.

 

 

Για πιο πληθωρικούς ουρανίσκους, αλλά όχι φλύαρους, υπάρχει ο κεφτές του Μπερλουσκόνι. Ελληνικά υλικά σε άψογα εκτελεσμένη ιταλίζουσα συνταγή. Λιγκουίνι σε ρουστίκ σάλτσα ντομάτας, με μπόλικους κεφτέδες στα πέριξ του πιάτου, ώστε να μπορούν να συνοδεύουν κάθε μπουκιά. Θα μπορούσε να το τρώει κανείς κάθε μέρα, χωρίς να το βαρεθεί και χωρίς να ζητήσει έξτρα παρμεζάνα από πάνω.

Φυσικά, αν θέλει κάποιος να προσέξει τη γραμμή του δεν έχει παρά να επιλέξει τους ψητούς κεφτέδες της Μέρκελ. Μπορεί η Γερμανίδα πολιτικός να μην είναι ιδιαίτερα αγαπητή, το πιάτο που φέρει το όνομά της όμως είναι εξαιρετικό. Κι αυτό συμβαίνει κυρίως διότι παραμένει απλό στη σύνθεση και στην εκτέλεση, σχεδόν δωρικό, χωρίς πολλά, πολλά. Ζουμεροί ψητοί κεφτέδες, απλωμένοι σε πιτούλες, συνοδεία φρέσκιας ντομάτας και ωμού κρεμμυδιού. Λιτά, ξεκάθαρα πράγματα, αλλά και φίνα. Σε αυτή τη «σειρά – προσέχω τι τρώω» υπάρχουν και άλλες επιλογές, όπως τα βουβαλίσια κεφτεδάκια με πολύ χαμηλή περιεκτικότητα σε λίπος, αλλά και τα μπιφτεκάκια γαλοπούλας, αυτά με κοτόπουλο, καθώς και τα σούπερ δυναμωτικά με μοσχαρίσιο κιμά και βρώμη (που βοηθά στην απορροφητικότητα του σιδήρου και στην ευεξία του οργανισμού, γενικότερα).

 

Ιδιαίτερα εντυπωσιακοί όμως και λίγο έξω από τα συνηθισμένα είναι οι κεφτέδες καρότου (!) με μέλι. Πρόκειται για ένα πιάτο που δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος που θα το κατατάξει ακριβώς, στα γλυκά ή στα κυρίως πιάτα, καθώς η μελένια επίγευση κυριαρχεί για πολύ μετά τη πρώτη δαγκωματιά σε αυτές τις καυτές μπουκιές. Παρόλα αυτά πρόκειται για χορταστικούς και τραγανούς κεφτέδες με ψιλοτριμμένο καρότο και γενναία δόση μυρωδικών, ιδανικούς για χορτοφάγους. Στη «vegan» κατηγορία ανήκουν και οι κεφτέδες από μάραθο, αυτοί με το μπρόκολο, οι ρεβιθοκεφτέδες (ναι, το ρεβίθι είναι πλέον τάση) και ο κεφτές του Ποπάϋ, με σπανάκι τυρί και μυρωδικά. Οι πιο εντυπωσιακοί όμως παραμένουν οι κολοκυθοκεφτέδες, (ακόμη και τώρα το χειμώνα που το κολοκύθι δεν είναι στις δόξες του γευστικά) για τον εξής λόγο: Το μείγμα είναι τόσο καλοφτιαγμένο που, ακόμη και σε θερμοκρασία περιβάλλοντος, το εσωτερικό κρατάει την τρυφεράδα και τη ζουμερή υφή και δεν μετατρέπεται στο συνηθισμένο πέτρινο μπαλάκι, το οποίο μπορεί να γκρεμίσει τοίχο, αν μπει κάποιος  στον πειρασμό να το πετάξει όταν κρυώσει.

 

Οι σαλάτες δε λείπουν και είναι έτσι επιλεγμένες, ώστε να ταιριάζουν με τους κιμάδες. Προσωπική προτίμηση η ελαφριά και δροσερή που φέρει το όνομα του μαγαζιού «Κεφτές και…δε φταις» και περιλαμβάνει μαρούλι, φουντούκια, πράσινο μήλο κοτόπουλο και μπέικον τυλιγμένα σε μια ενδιαφέρουσα σως με πινελιές μπαλσάμικου. Στη λίστα με τα ορεκτικά οι επιλογές είναι επίσης αρκετές, με το τηγάνι να δικαιώνει το σαγανάκι με μέλι ή το πιο «πολίτικο» γεμιστό με παστουρμά και ντομάτα.

 

Στον «Κεφτές και…δε φταις» έχουν μια καλώς εννοούμενη εμμονή με τη λεπτομέρεια. Δεν είναι μόνο η προσωπική εμπλοκή του ιδιοκτήτη κ. Νίκου Θεοφιλόπουλου με την κουζίνα και η μαγειρική του συμβολή, ειδικά στα χρυσαφένια και κρουστά κεφτεδάκια βακαλάου με σκορδαλιά. Φαίνεται η προσπάθεια στο προσεγμένο ασπρόμαυρο ντεκόρ με τις κόκκινες πινελιές και τις ατάκες στους τοίχους, αλλά και στη σοφή επιλογή του κρασιού που σερβίρεται χύμα (λευκό μοσχοφίλερο, ή κόκκινο- ροζέ αγιωργίτικο του Ρεπάνη), θέμα το οποίο δεν το ξεπετάνε βιαστικά. Υπάρχουν και τρία εμφιαλωμένα, τα bio ροζέ και κόκκινο του Ρεπάνη και το λευκό «Ηλίου Φως» – μοσχάτο με μαλαγουζιά. Από τον κατάλογο δε λείπουν επιλογές από ούζο και τσίπουρο (Παπατζίμ με κλειστά μάτια), αλλά και λίγο πιο ψαγμένες μπύρες όπως η ΖΗΤΑ και η Gulden Draak.

 

Για το φινάλε διατίθενται δύο γλυκά. Μια εξαιρετική σύνθεση με cookies και πραλίνα (για όσους αρνούνται πεισματικά να απεξαρτηθούν από τη λαγνεία της σοκολάτας) και η κλασσική σιροπιαστή πορτοκαλόπιττα. Ανάμεσα στα δύο η ζυγαριά γέρνει προς το δεύτερο, καθώς η πικράδα και το άρωμα του πορτοκαλιού ξεπλένουν ευχάριστα τη γεύση του κρέατος από το λουκούλλειο γεύμα. Διότι θα είναι λουκούλλειο. Εγγυημένα. Αν οπλιστεί κανείς με υπομονή μέχρι να παρκάρει, η γεύση, το σέρβις και οι τιμές θα τον αποζημιώσουν σίγουρα. Είναι αυτό που πέταξε πειρακτικά μια κοπέλα από διπλανή παρέα σε ενθουσιασμένο με το μενού συνδαιτυμόνα: «Εσύ που θες να ξαναρθείς, δε φταις. Κουμάντο κάνει τελικά ο …κεφτές». Παρέλειψε να του πει ότι κάθε Τετάρτη μπορεί να φάει όσο ποθεί η καρδιά του και να πιει μπύρα ή τσίπουρο όσο αντέχει μόνο με 12 ευρώ το άτομο.