Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FOSPHOTOS
Αλλιώς θα την περίμενε κανείς μια Δευτέρα στα μέσα του Ιούλη, αλλά η 17η Μέρα του μεσαίου μήνα του καλοκαιριού του 2017 ήταν γεμάτη εκπλήξεις.
Το μεσημέρι, όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, μικρά, μεγάλα, μέτρια, εναλλακτικά και παραδοσιακά, θαμπωμένα από την κακοκαιρία με τον κωδικό όνομα «Μέδουσα» ανέφεραν πως έχει χτυπήσει χιονοθύελλα τον Όλυμπο και πολλά μετέφεραν εικόνα από κάποιον άλλο Όλυμπο στη Νέα Ζηλανδία. Αργότερα οι ειδικοί διέψευσαν τα περί χιονοθύελλας και είπαν ότι μπορεί να έπεσε λίγο χιονόνερο. Δυστυχώς, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της Τρίτης δεν είχαν την υπομονή να περιμένουν και πλημμύρισαν από ιουλιανές νιφάδες.
Το απόγευμα, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, το Εφετείο που εκδίκαζε την αίτηση για αναστολής της ποινής των Ηριάννα και Περικλή μέχρι να γίνει το δεύτερο δικαστήριο, πήρε μια πολιτική απόφαση μην επιτρέποντας στα δύο αυτά πρόσωπα ν’ αποφυλακισθούν με περιοριστικούς όρους.
Το βράδυ ο υπουργός Δικαιοσύνης δήλωσε μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο πως από τη μία η απόφαση του φαίνεται άδικη, πως η δικαιοσύνη δικάζει με δύο μέτρα και δύο σταθμά, πως κακώς, όμως, τα βάζουμε με τους δικαστές, αλλά και πως θα «τη βρούμε τη λύση» όταν θα ξαναγίνει αίτηση αποφυλάκισης.
Να το μαζέψουμε όλο αυτό σε μια πρόταση; Η βεντέτα μεταξύ κυβέρνησης και δικαιοσύνης έχει κάνει τους δικαστές να «πολιτεύονται», τους πολιτικούς να «δικάζουν» την ώρα που τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παίρνουν θέση ενώ δεν μπορούν να πουν ούτε τον καιρό.
Είναι προφανές ότι διάκριση εξουσιών δεν υφίσταται, είναι επίσης αντιληπτό πως πλέον αν θες να ενημερώνεσαι θα πρέπει να είσαι σε θέση ως πολίτης να επαληθεύεις μόνος σου κάθε είδηση. Και τα τρία παραπάνω γεγονότα, μιας τυχαίας μέρας του Ιούλη, «φωνάζουν» πως οι βασικοί πυλώνες της αστικής δημοκρατίας, άρα και η ίδια η δημοκρατία, είναι πια σε μεγαλύτερη κρίση και από τον Δεκέμβρη του 2008, όταν και η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έφερε στο προσκήνιο μια γενικευμένη οργή, μια απελπισία που μετατράπηκε σε βία που πολλές φορές ξεπερνούσε τα όρια του χουλιγκανισμού.
Δυο παιδιά, μιας γενιάς χωρίς δουλειά, χωρίς μέλλον, που ζει από τις συντάξεις και από τους μισθούς των μεγαλύτερων, βρίσκονται ανάμεσα σ’ ένα πινγκ πονγκ άχρηστων κυριολεκτικά ανθρώπων που απροκάλυπτα ύστερα από 10 χρόνια απερίσκεπτων και ηλιθιωδών κινήσεων σκέφτονται μόνο πως θα διατηρηθούν ή θα επανέλθουν στην εξουσία. Τι κατάντια είναι αυτή, τι άρρωστη μανία αυτοϋπονόμευσης;
Μια αυτοϋπονόμευση που δημιουργείται από το ατελείωτο δηλητήριο που χύνεται παντού. Μα όπου υπάρχουν πολλά φαρμάκια, στο τέλος, υπερισχύουν τα φίδια. Και στην Ελλάδα που ξέρουμε ποιες είναι οι οχιές και τα αυγά τους, μην πέσουμε από τα σύννεφα όταν μια μέρα θα μας δαγκώνουν όλους: αριστερίζοντες, φιλελέδες, μνημονιακούς και απολιτίκ.
