Ένα boutique hotel στη σκιά της Ακρόπολης για ταξιδευτές με άποψη

Ο Γιάννης Κόνσολας μέχρι πρόπερσι ήταν ένας αρχιτέκτονας που ονειρευόταν να φτιάξει ένα boutique hotel σε καμιά τριανταριά χρόνια όταν με το καλό θα έβγαινε στη σύνταξη, όπως μου είπε γελώντας. Το όνειρο τελικά πραγματοποιήθηκε λίγο νωρίτερα και φέτος κλείνει δύο χρόνια ζωής στην καρδιά της Πλάκας ένα ιδιαίτερο, θεματικό ξενοδοχείο που αντί για κάρτες έχει τραπουλόχαρτα και το λένε Alice inn Athens (εμπνευσμένο όχι από το κλασικό παραμύθι αλλά απ’ την Ιρλανδέζα γιαγιά του, την Alice) και τα δωμάτιά του έχουν ονόματα όπως Anthony Quinn , Harry Belafonte και Betty Boop.

«Ο πατέρας μου έχει hostel στην Αθήνα απ’ τη δεκαετία του 80, οπότε κατά κάποιον τρόπο ήξερα από μικρός την έννοια της φιλοξενίας. Πάντα με ενδιέφερε και είχα στο μυαλό μου να φτιάξω το ιδανικό για τα δικά μου γούστα και δεδομένα, κατάλυμα. Ήρθε η κρίση και οι δουλειές μου σαν αρχιτέκτονας άρχισαν να πηγαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο μέχρι που έμεινα άνεργος. Δεν ήθελα όμως με τίποτα να φύγω απ’ την Ελλάδα, οπότε σκέφτηκα να υλοποιήσω το όνειρο μου. Δανείστηκα 1000 ευρώ από έναν φίλο και βρήκα αυτό τον υπέροχο χώρο που λειτουργούσε σαν hostel παλιότερα. Μέσα σε λίγους μήνες είχα χάσει δέκα κιλά! Ό,τι βλέπεις εδώ μέσα έχει περάσει απ΄ το χέρι μου. Από το λογότυπο μέχρι τα έπιπλα. Γέμισα τον χώρο με έπιπλα μεταχειρισμένα που μεταποιούσα και με τη βοήθεια μιας πολύ καλής φίλης έφτασε στη σημερινή του μορφή. Το περίεργο είναι ότι ειδικά τον πρώτο καιρό που ήταν και ο πιο δύσκολος, δεν είχα στρες ούτε μια μέρα. Ήμουν κουρασμένος και ευχαριστημένος».

 «Βρήκα ονόματα υπαρκτά και φανταστικά που εκτός από γνωστά στους περισσότερους ανθρώπους είναι και αγαπημένα. Η σουίτα της Betty boop, του Harry Belafonte, του Anthony Quinn και η σουίτα της πασίγνωστης ταινίας του Woody Allen, mighty Aphrodite, έχουν παίξει έναν ρόλο στη ζωή μου. Ακόμα και το όνομα του ξενοδοχείου που συνδέεται με την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, στην ουσία το έβγαλα γιατί Alice έλεγαν την Ιρλανδέζα γιαγιά μου που όνειρό της ήταν να κάνει μια πανσιόν. Δεν το έκανε ποτέ και της είχε μείνει σαν ανεκπλήρωτο όνειρο. Αυτό το έμαθα στην κηδεία της και ενώ ήμασταν πολύ δεμένοι δεν μου το είχε πει ποτέ. Το Alice, λοιπόν, ήρθε αβίαστα σαν φόρος τιμής στη γιαγιά μου. Και κάπως έτσι προέκυψε Alice inn Athens».

 Κόσμος μπαινοβγαίνει και ο Γιάννης τους μιλάει με τρόπο που δείχνει ότι έχουν περάσει μαζί λίγο ποιοτικό χρόνο. Τον ευχαριστούν για τις συμβουλές, φαίνεται πως πέρασαν όμορφα στα Εξάρχεια που τους έστειλε για βολτούλα. «Έρχονται πολλοί Γάλλοι, οι οποίοι πιάνουν κατευθείαν την λογική του χώρου γιατί το έχουν στην κουλτούρα τους το απλό και το εναλλακτικό, τους βλέπω, τα λέμε λίγο και αμέσως καταλαβαίνω τι θα τους άρεσε να δουν. Έρχονται όμως και νιόπαντροι απ’ την Κίνα που έκανα το λάθος μια φορά να τους στείλω για ψώνια στην Ερμού και γύρισαν ξενερωμένοι λέγοντάς μου, δεν θέλουμε Zara! Μετά τους έστειλα στο Κολωνάκι. Από όπου κι αν είναι οι επισκέπτες και ανεξάρτητα από το αν ταιριάζουμε η λογική μου είναι να αντιμετωπίζω τον κόσμο σαν να είναι φίλοι μου. Να νιώθουν άνετα, ζεστά και φιλόξενα. Για παράδειγμα έχω δύο ποδήλατα γιατί μετακινούμαι μόνο έτσι πλέον και τα δίνω στους ανθρώπους που έρχονται να μείνουν εδώ, χωρίς να τα χρεώσω ή όταν κάποιος έχει κάνει ένα μεγάλο ταξίδι για να έρθει, είναι αυτονόητο για μένα να του προσφέρω κάτι να φάει ή να πιει. Το εκτιμάνε όμως τόσο πολύ, σαν να μην είναι αυτονόητο για αυτούς».

Με ορισμένους, μάλιστα, έχει αναπτύξει πραγματική φιλία. «Ένας τυπάς είχε έρθει απ’ την Τουρκία για μια κοπέλα και είχε κλείσει το δωμάτιο για μια βδομάδα. Το πρώτο βράδυ που βγήκε μαζί της τον απέρριψε και αντί να σηκωθεί να φύγει έκατσε εδώ όλες τις μέρες και με βοηθούσε στις δουλειές, βαψίματα, τριψίματα και τέτοια. Γίναμε κολλητάρια όπως καταλαβαίνεις και τώρα που παντρεύεται μια άλλη κοπέλα στην Τουρκία είμαι καλεσμένος στο γάμο». Πάνω στο γραφείο παρατηρώ ένα κομμάτι μαύρου πετρώματος και ο Γιάννης μου εξηγεί ότι είναι απ’ την Ιρλανδία και το έχει πάντα μαζί του. «Η μητέρα μου είναι απ΄ την Ιρλανδία και ο πατέρας μου απ’ την Ελλάδα, τη μισή μου ζωή την έχω ζήσει στην Αγγλία και την άλλη μισή εδώ. Η Ελλάδα έχει τρομερές δυσκολίες σαν χώρα. Δεν σε αφήνει σε ησυχία αλλά στην Αγγλία δεν θα γυρνούσα. Τόσο προγραμματισμένα τα πάντα που χάνεται το ενδιαφέρον σου για οτιδήποτε. Ξέρεις ακριβώς πως θα είναι η επόμενή σου μέρα, για να μην σου πω εβδομάδα. Εδώ βγαίνεις για τσιγάρα και τσακώνεσαι! Είσαι σε εγρήγορση. Η Αθήνα θα μπορούσε να γίνει ένας προορισμός όπως είναι το Βερολίνο. Εκτός από τον αρχαίο πολιτισμό που ανέκαθεν τραβούσε τον κόσμο χρόνια, βλέπω ότι μετά την κατρακύλα των τελευταίων δύο χρόνων, έχει αρχίσει και αναπτύσσεται ένας άλλου τύπου τουρισμός που ενδιαφέρεται και για τις νέες προσπάθειες που γίνονται σήμερα από παιδιά που βρήκαν τον τρόπο να ακολουθήσουν τα όνειρά τους μέσα στην κρίση. Λόγω internet αυτές οι προσπάθειες επικοινωνούνται στο εξωτερικό πολύ πιο άμεσα και η Αθήνα έχει αρχίσει να γίνεται ένας δημιουργικός προορισμός».

Κωνσταντίνου Τσάτσου 9, Αθήνα 105 58, τηλ. 21 0323 7139, aliceinnathens.com