10 Χρόνια Λατέρνατιβ σε Πρώτο Πρόσωπο

Το να κάνεις ένα ωραίο πάρτι, είναι ίσως, το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να σου τύχει

Ο Παναγιώτης, θυμάμαι, τις πρώτες μέρες της εκπομπής είχε ένα μπλοκάκι τύπου moleskine και ένα κινητό της κακιάς ώρας και έλεγε πως θεωρεί ότι είναι μια αηδία τα σμάρτφονς. Ούτε καν φιδάκι δεν είχε η συσκευή του. Εγώ από την άλλη είχα δώσει ένα νεφρό και τη σπλήνα μου για να πάρω το πρώτο iPhone που το άγγιζα όπως ο Πάρις τις γάμπες της ωραίας Ελένης. Αυτός όμως είχε Facebook, εγώ myspace που πίστευα τότε ότι θα υπερισχύσει γιατί είναι πιο αληθινό. Σήμερα και ο Μένεγος είναι κολλημένος στο σμάρτφον, το myspace δεν υπάρχει πουθενά, το Facebook έχει γίνει παγκόσμιος αυτοκράτορας, αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία γιατί η ιστορία μας θα επικεντρωθεί στο moleskine.

Μετά από μια τιτάνια προσπάθεια είχαμε πείσει τους ιθύνοντες του Σκάι να κάνουμε μικρά unplugged live μέσα στο στούντιο του production που είχε περισσότερο χώρο. Ενημερώθηκαν οι ηχολήπτες, βγήκαν τα καλώδια, έγιναν τα τεστ, και από τον Θάνο Μικρούτσικο και το πιάνο του που φώναζε παλαιότερα ο σταθμός ήρθαν μια Παρασκευή βράδυ του 2008, οι My Wet Calvin, o Άρης και ο Λεωνίδας δηλαδή, για να κάνουν μια ώρα live από την εκπομπή.

Κατά τη διάρκεια της ιδιαίτερης αυτής συναυλίας, ο Παναγιώτης παίρνει ένα στυλό, ανοίγει το moleskine και γράφει με κεφαλαία γράμματα: «ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ». Ή «ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ»; Γουατέβς! Ανεβαίνοντας μετά στο BarTesera στην Κολοκοτρώνη, όπου dj ήταν τότε ο μουσικός συντάκτης της εκπομπής Γιώργος Μιχαλόπουλος, ένιωθα πραγματικά ότι έχω αλλάξει τον κόσμο, ότι το Σάββατο που θα ξυπνήσουμε θα είναι όλα διαφορετικά. Μετά συζήταγα με μανία πως «ενώσαμε το εναλλακτικό με το mainstream, ότι πήραμε τον indie κόσμο μας και τον βάλαμε στον πλανήτη του Σκάι» και δε συμμαζεύεται. Ότι κάναμε τη φάση μας με λίγα λόγια, κάτι να έχουμε να πούμε στους φίλους μας. Την εκπομπή δεν την άκουγε τότε όλη η Ελλάδα, όπως συμβαίνει τώρα (sic), και αυτό που είχε σημασία τότε ήταν να κάνεις τον έξυπνο στους γύρω σου μέχρι να σε καταλάβουν φυσικά.

Τώρα, έχουν περάσει δέκα χρόνια, ξυπνάμε πρωί στον En Lefko 87.7, οι φίλοι μας εκείνη την ώρα κοιμούνται, μας έχουν μάθει και είναι δύσκολο πια να τους εντυπωσιάσεις. Εκτός κι αν κάνεις ένα πάρτι. Μια φιέστα όπως αυτή που θα γίνει στο six d.o.g.s το Σάββατο 14 Απριλίου. Μια φιέστα που κάποιοι έβγαλαν εισιτήριο από την Αγγλία για να είναι, κάποιες ετοιμάζονται για να κάνουν «χαμούλη», κάποιοι θα βγουν μετά από 6 μήνες, κάποιοι άλλοι δεν θα πάνε την εκδρομή που είχαν προγραμματίσει. Είναι ίσως η πιο σημαντική κατάκτηση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος που πάει προς τα σαράντα: να μπορεί να κάνει ένα πάρτι που να μην είναι ο γάμος του και να βλέπει ότι όλοι του οι φίλοι θα είναι εκεί. Τα υπόλοιπα ακολουθούν.

Υ.Γ. Το καταπληκτικό είναι ότι οι My Wet Calvin θα παίξουν ζωντανά πάλι μαζί μας. Θα φέρει άραγε το moleskine ο Παναγιώτης;

– Σταύρος Διοσκουρίδης

Community – season 10, episode party

Στο στοχευμένα ανελέητο σπάμινγκ που έχετε υποστεί τις τελευταίες μέρες (και ζητούμε στοχευμένα συγγνωμη γι’ αυτό, απλά θέλαμε να σιγουρευτούμε ότι δε θα γιορτάσουμε μόνοι μας) μιλήσαμε και στο Vice. Στην εισαγωγή της συνέντευξης γράφει «με έναν περίεργο τρόπο έχουν εξελιχθεί από μια ραδιοφωνική εκπομπή σε μια κοινότητα ανθρώπων με κοινό γούστο, αισθητική και άποψη».

Εντάξει, όταν γράφουν για σένα φίλοι, γράφουν καλά. Το ξερω από πρώτο χέρι, από την άλλη πλευρά. Όμως έστω και στο ελάχιστο να ισχύει η παραπάνω πρόταση, εγώ είμαι ευχαριστημένος μετά από αυτά τα 10 χρόνια. Είπαμε αυτά που θέλουμε να πούμε με τον τρόπο μας – για την ποπ κουλτούρα με (συχνά υπερβολικό) ενθουσιασμό, για την πολιτική με (σπανίως διαταραγμένη) ψυχραιμία, για την κοινωνία με σεβασμό στον άλλο (κυρίως που δεν είναι ή μοιάζει σαν κι εμάς), για την Αθήνα πότε με αυτοσαρκασμό (μην ξεχνάτε, ανατραφήκαμε στη βαριά βιομηχανία των free press) και πότε με το να βρισκόμαστε την στιγμή που έπρεπε εκεί που έπρεπε. «Τα δικά σας παιδιά», άλλωστε.

Αν έχουμε πει και μαλακίες; Ουυυυυ. Και θα πούμε και περισσότερες, στη αρχή είμαστε ακόμα. Το μικρόφωνο έχει σχήμα φαλλικό, σε κάνει να την ακούς καμιά φορά. Αλλά, αυτήν την δεκαετία -κι αυτό νομίζω είναι το βασικό- όσοι αισθάνονταν ότι έκαναν κάτι σε αυτήν την πόλη (και όχι μόνο), ανεξάρτητα αν ήταν μάπα ή σπουδαίο, ήξεραν ότι αν έβρισκαν κάπως τον τύπο με τα hoodies και τον άλλο με τα στενά παντελόνια θα έβρισκαν ένα βήμα να τους ακούσει τουλάχιστον η μαμά τους. Από μπάντες που υπήρξαν για μια εβδομάδα σε βρετανούς εικαστικούς που δεν καταλαβαίναμε τι μας έλεγαν στην τηλεφωνική σύνδεση, κι από ερασιτέχνες ανταποκριτές στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα (που απάντούσαν στην καυτή ερώτηση «τι φάγατε σήμερα;») σε ανθρώπους που η ιδιότητά τους είναι καλο να μην αποκαλυφθεί – όλοι βγήκαν στον αέρα. Η κοινότητα που λέγαμε.

Στην πορεία γίναμε λίγο πιο ~~γεροπαράξενοι~~ picky, καταλάβαμε ότι και το mainstream έχει τις δικές του καλές ιστορίες (ίσως και καλύτερες). Σήμερα στο Ντογκζ, θα δούμε σίγουρα φάτσες που ξεκίνησαν μαζί μας, έμαθαν να ζουν με την Κρίση, έχουν μεταβολίσει την απογοήτευσή της και τώρα μοιράζουν αυτοί την μπαλίτσα σε διάφορα πόστα (ίσως παρέα με έναν/μια σύζυγο και κανένα παιδάκι). Και, φυσικά, θα δούμε και τους πιτσιρικάδες που απλά θέλουν ένα καλό κομμάτι «να τους τα σκάσει». Και τους μεγαλύτερους που έρχονται «να κάτσουν με τη νεολαία».

Την κοινότητα, δηλαδή. Που εκτός από «κοινό γούστο, αισθητική και άποψη», μοιράζεται και την ίδια ακαταπόνητη όρεξη για ένα καλό πάρτι. Μέχρι τελικής πτώσεως…σάμπως θα φτάσουμε στα 20;

– Παναγιώτης Μένεγος