Ένα εξαιρετικό ανέβασμα στο Εθνικό Θέατρο του έργου του Δημήτρη Ψαθά, οδηγεί και έναν άνθρωπο, που δεν έχει τις άπειρες γνώσεις από θέατρο, να το αποθεώσει.
Το 2018 ολοκληρώνεται ως έτος πηχτού φανατισμού, το 2019 επιφυλάσσει τρεις κάλπες. Με σχεδόν ολοκληρο το πολιτικό-μιντιακό σύστημα να έχει καταστήσει τον εθνικισμό εντελώς mainstream, ποιος ξέρει τι θα βγάλουν; Του Παναγιώτη Μένεγου.
Η Λίνα Ρόκου αναρωτιέται γιατί το γυμνό έγινε πάλι αντικείμενο λογοκρισίας και πώς ξαναγυρνάμε σε θέματα που έμοιαζαν λυμένα είτε στην τέχνη είτε στη ζωή.
Η Λίνα Ρόκου ρίχνει μια ματιά στην έννοια της «ερωτικής φιλίας» και παραδέχεται ότι όλα είναι δυνατά ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπιούνται. Όμως τελικά τι μετράει πιο πολύ στη ζυγαριά των συναισθημάτων;
Όχι άλλο, «τι ωραία που ήταν τότε που παίζαμε Ρουκ Ζουκ, ο Βαζέχα πάγωνε το Άμστερνταμ, τα κορίτσια ήταν αγνά και τα αγόρια λεοντόκαρδα». Του Παναγιώτη Μένεγου.
Η Λίνα Ρόκου συλλέγει 10 «μαγικές» στιγμές από την ελληνική μιντιακή πραγματικότητα, εκεί που μάθαμε, μεταξύ άλλων, ότι το πιο σημαντικό πράγμα για μια γυναίκα είναι να νοικοκυρευτεί.
Μετά το θέαμα του Γιάννου Παπαντωνίου με χειροπέδες, ήρθαν πάλι στο προσκήνιο τα έργα και οι ημέρες του πρώην Πρωθυπουργού. Γνώριζε ή όχι τι συνέβαινε; Και να μας απαντήσει, όμως, που δεν θα το κάνει, τι νόημα έχει πια;
H δολοφονία του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι απασχολεί όλο τον πλανήτη, δείχνοντας για μια ακόμη φορά ότι η Σαουδική Αραβία κυβερνάται από μια βασιλική οικογένεια, εφάμιλλη των Ναζί.
Η Λίνα Ρόκου θεωρεί ότι το μεγαλύτερο ψέμα είναι ότι η ειλικρίνεια είναι πανάκεια αλλά αναγνωρίζει ότι κάθε ζευγάρι πρέπει να ορίσει τη δική του αλήθεια.
Η ταινία του Πολ Γκρίνγκρας διαπραγματεύεται επιδερμικά την τρομοκρατική επίθεση του Άντερς Μπρέιβικ στη Νορβηγία θεωρώντας πως στο τέλος η ανθρωπότητα θα βγει κερδισμένη την ώρα που οι ακραίοι εξελίσσονται σε παγκόσμια κυρίαρχη τάση.
Μια απόπειρα αποτύπωσης του προφίλ μιας πολιτικά ακραίας και διχαστικής προσωπικότητας, του «Τραμπ των Τροπικών» και διεκδικητή του προεδρικού χρίσματος στη Βραζιλία, Ζαΐρ Μπολσονάρο. Του Βασίλη Μουρδουκούτα.
ΤΑ ΓΚΟΜΕΝΙΚΑ: Η Λίνα Ρόκου θεωρεί ότι το να ποθείς να καταπιείς ή να σε καταπιεί ο άλλος είναι ιερή στιγμή και σε καλεί να θυμηθείς πόσο αναστατώνεται το σώμα σου για ένα άλλο κορμί.
Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε γι' αυτό που βλέπουμε στην κάμερα. Δε μας βοηθάει η δημοσιογραφία. Δε δίνει καμία απάντηση η καλλιέργεια της «συλλογικής ενοχής». Του Παναγιώτη Μένεγου.