Σταύρος Διοσκουρίδης
Ο συνδυασμός μακεδονικού χαλβά με αμύγδαλο με μπανάνα. Απορώ πώς δεν το έχει ανακαλύψει κανείς.
Οι συνεντεύξεις τύπου. Δεν αφορά τον απλό κόσμο αυτό αλλά την εποχή του ίντερνετ δεν έχουν κανένα νόημα.
Βασίλης Κ. Κουρουμιχάκης
Η διαβεβαίωση ότι θα υπάρξει μια περίοδος προσαρμογής μετά το Brexit στις σχέσεις ΗΒ-ΕΕ που θα λύσει ανοιχτά θέματα και θα αποτρέψει πιθανές καταστρεπτικές συνέπειες όπως ένα hard border μεταξύ της Ιρλανδίας και του βορείου κομματιού της. Ίσως η μόνη καλή είδηση από μια διαπραγμάτευση που μοιάζει αδιέξοδη.
Η αυστραλιανή γερουσία πέρασε ψήφισμα (το οποίο στη συνέχεια αναγκάστηκε να ανακαλέσει με γελοίες δικαιολογίες) που κατέθεσε μια ακροδεξιά γερουσιαστής με τίτλο το γνωστό σύνθημα της ΚΚΚ και αμερικάνών νεοναζί “It’s ok to be white”. Ο χειρότερος τρόπος για να τιμήσει η Αυστραλία την 50η επέτειο που ένας σπουδαίος Αυστραλός, ο Πίτερ Νόρμαν φόρεσε την κονκάρδα για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών δηλώνοντας την αλληλεγγύη του στους Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος στη θρυλική πια απονομή των μεταλλείων των 200μ των ολυμπιακών του Μεξικού.
Ελένη Μαραγκού
Η gothic παραγωγή του Netflix “Curious Creations of Christine McConnell” είναι ό,τι καλύτερο – και πιο σουρεαλιστικό – έχει βγει από την εμμονή της ποπ κουλτούρας με τις εκπομπές μαγειρικής.
Αυτό το κείμενο στο
Business Insider που θα μπορούσε να εξελιχθεί και σε sequel του
American Psycho.
Θεοδόσης Μίχος
Ο «Τύριον Λάνιστερ» τα λέει πολύ ωραία: “As soon as you feel hurt on a personal level because people whom you don’t know don’t like you anymore, that’s a tragedy.”(Άλλη μία πάρα πολύ ωραία συνέντευξη από τον David Marchese του New York).
Όποιος/α μου πει έστω 1 (ένα) λόγο για τον οποίο αξίζει να κυκλοφορήσει κάνεις τη μουσική του σε κασέτα σήμερα, θα του/ης σιδερώνω τα ρούχα για 1 (ένα) μήνα. Αυτά. Εσείς τι άλλα;
Πάνος Μπάρας
Το κίνημα #MeToo, έφτασε «καθυστερημένα» στην Ινδία, όπως συχνά αναφέρουν ακτιβιστές της ασιατικής χώρας, ωστόσο η μαζικότητα που έχει λάβει, είναι σίγουρα κάτι περισσότερο από ικανοποιητική. Το τελευταίο διάστημα, αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός των γυναικών, που βρίσκουν το θάρρος, να καταγγείλουν την σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση που έχουν υποστεί από «ισχυρούς άνδρες», σε μια κοινωνία και πολιτεία με εξαιρετικά ανθεκτικές πατριαρχικές δομές, όπου οι γυναίκες ποινικοποιούνται συστηματικά, ως υπαίτιες, για περιστατικά δικής τους έμφυλης θυματοποίησης. Συνολικά 48 μέλη του Ινδικού κοινοβουλίου αντιμετωπίζουν σχετικές καταγγελίες.
H προκλητική δήλωση του πάπα Φραγκίσκου, ο οποίος κατά τη διάρκεια ομιλίας του, στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, συνέκρινε την άμβλωση με την προσφυγή σε πληρωμένο δολοφόνο. Τα λόγια από ένα σημείο και μετά περιττεύουν.
Λίνα Ρόκου
«Η Μεγάλη Νύχτα του Φρανσίσκο Σάνκτις», είναι μια αργεντίνικη λιτή αλλά μεγάλης συμπύκνωσης ταινία που αποτυπώνει τον καθημερινό τρόμο και τα ηθικά διλήμματα ενός πολίτη σε καθεστώς δικτατορίας.
Ο
Ara Guler υπήρξε ο σπουδαιότερος Τούρκος φωτογράφος. Μεγάλη η απώλεια, σπουδαία η παρακαταθήκη του.
Ελένη Τζαννάτου
Η έκθεση
Mondo Scripto στην Halcyon Gallery στο Λονδίνο (9 Οκτωβρίου – 30 Νοεμβρίου 2018) με χειρόγραφους στίχους του
Bob Dylan από το 1961-2006 σε νέα επιμέλεια από τον ίδιο και με συνοδεία σκίτσων του. Another side of Bob Dylan.
To
The House That Jack Built είναι μια ταινία για το θάνατο. Όχι μόνο για τον προφανή λόγο του ότι ακολουθεί την (υποκειμενική) εξιστόρηση πέντε φόνων του ψυχοπαθούς serial killer Τζακ, αλλά γιατί μέσα από ένα ντόμινο απαθανατίσεων (κι εδώ το δεύτερο συνθετικό της λέξης κρατά όλη του τη σημασία), φέρνει στο προσκήνιο τον θάνατο του υποκειμένου στον εξωτερικό παρατηρητή και στην προκειμένη, τον «θάνατο» του ίδιου του Τρίερ στα μάτια όσων τον κατακρίνουν: ο Τζακ σκοτώνει, απαθανατίζει τα πτώματα με τον φωτογραφικό του φακό (σαν άλλος
Peeping Tom), κι όλοι μαζί βλέπουμε την απαθανάτιση των γεγονότων μέσα από την κινηματογραφική κάμερα (μαζί με άλλους εικονικούς «θανάτους» του πρωταγωνιστή, όπως όταν σπάει τον τέταρτο τοίχο με μια αναφορά στο βίντεο του “Subterranean Homesick Blues” του Dylan). Σαν ο Τρίερ σε μια πλήρως αυτοαναφορική ταινία να θέλει να δείξει πως σαν άλλος Τζακ οικοδομεί την τέχνη του μέσα από τα αποκαΐδια όσων εκεί έξω τον έχουν αποκηρύξει. Έτσι ενώ ο Τζακ ακολουθεί την κατάβαση μαζί με τον συνομιλητή/Βιργίλιο/Διάβολο/φωνή της ηθικής (!), μπορεί να καίγεται τελικά στην κόλαση, αλλά ίσως έτσι θέλει να δείξει πως η κόλαση είναι οι άλλοι και ο ίδιος (ο Τρίερ) βουτάει στην δική του τρέλα. Το θέμα είναι ότι παρά την ανοιχτή σε ανάλυση κι ερμηνείες αυτή κινηματογραφική αφήγηση, υπάρχουν ερωτηματικά στο κατά πόσο το μήνυμά του σκηνοθέτη περνιέται επιτυχώς και δεν χάνεται σε μία απλοϊκή σε σημεία παραβολή που δίνει ανεπιτυχές χιούμορ και το παίρνει πίσω σε μια σοβαροφανή κορύφωση, ανάμεσα στα θεμέλια «του σπιτιού που έχτισε ο Τζακ» και μπάζουν αέρα από παντού.
