Ταινίες, δίσκοι, σειρές, βιβλία τραγούδια, γεύσεις, ποτά και καταστάσεις σ’ ένα ατελείωτο namedropping. Πότε με λίγα λόγια, πότε με πολλά. Ρίξτε του μια ματιά γιατί όλο και κάτι θα συγκρατήσετε από αυτά που μπορεί να σας ξέφυγαν από το 2017.
The War on Drugs- A Deeper Understanding
LCD Soundsystem – American Dream
Perfume Genious – No Shape
Big Thief – Capacity
Aldous Harding –Party
Twin Peaks
The Deuce
Fargo
Big Little Lies
Peaky Blinders
Πατρίκ Μοντιανό, Souvenirs Dormants (Gallimard)
Ρίτσαρντ Φορντ, Ημέρα Ανεξαρτησίας (Πατάκη)
Ειρικούρ Ερτν Νόρδνταλ, Ilska/ Το Kακό (Πόλις)
Τζον Γουίλιαμς, Ο Στόουνερ (Gutenberg)
Ζαν Εσνόζ, Ειδική Aπεσταλμένη (Ίκαρος)
Get Out! , μια παρανοϊκή αφήγηση για το white supremacy στις ΗΠΑ με όχημα έναν μαύρο φωτογράφο.
The Handmaid’s Tale, με τα ιδιοφυή επεισόδια που σε καθηλώνουν καθώς σκαρφαλώνουν τρομακτικά από το βάθρο της μυθοπλασίας στην σφαίρα του δυνατού, σε μια μελλοντική Τραμπική κοινωνία. (Όλο και κάποιος θα αντιπαραβάλλει το Big Little Lies).
https://www.youtube.com/watch?v=BxwAPBxc0lU
Ό,τι λέει ο τίτλος.
Η Elena Favili και η Francesca Cavallo δημιούργησαν ένα βιβλίο από γυναίκες για γυναίκες (σ.σ.: «Ιστορίες Καληνύχτας για Επαναστάτριες»).
To βιβλίο που μου άρεσε περισσότερο το 2017 είναι το «Μήτε κι η σιωπή δεν είναι πια δική σου» της Ασλί Ερντογάν κι αυτό που θα ‘θελα να είχε βγει πολλά χρόνια πριν είναι το «Ιστορίες Καληνύχτας για Επαναστάτριες».
Τον μπουφέ του The Saints Store στην Θεσσαλονίκη, όπου παίρνεις το βιοδιασπώμενο πιάτο και το γεμίζεις με ό,τι νοστιμιά τραβάει η ψυχή σου από σαλάτες, μέχρι λαζάνια και μουσακάδες, all in one, σε ένα πεντάμορφο περιβάλλον, όπου όλα είναι φτιαγμένα από ξύλο στο χέρι και τίποτα δεν πάει χαμένο. Γιατί να πρέπει να διαλέγεις μόνο ένα φαγητό την φορά και να μην διαμορφώνεις εσύ το πιάτο σου;
Το κινηματογραφικό cocktail “Big Lebowski” στο Freni E Frezioni στην Αιώνια Πόλη.
Η καλύτερη απόφαση που πήρα το 2017 ήταν να ζήσω #crueltyfree, πετυχαίνοντας μ’ ένα σμπάρο τρία τρυγόνια: βελτίωση της υγείας μου, προστασία του περιβάλλοντος, σεβασμός στα ζώα. New year’s resolution? Το #zerowastelifestyle.
Η καλύτερη ομιλία που παρακολούθησα ήταν της Angela Davis που σχολίασε την εξέλιξη του φεμινισμού, την προσφυγική κρίση αλλά και την αδιάρρηκτη σχέση του καπιταλισμού με τον ρατσισμό, ενώ το πιο δυνατό κίνημα του 2017 ήταν χωρίς αμφιβολία ο φεμινισμός και το #metoo.
Jim & Andy, του Kρις Σμιθ. Ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε από το Netflix και δείχνει πλάνα από τα γυρίσματα από το Man On The Moon του Μίλος Φόρμαν. Ο Τζιμ Κάρεϊ για να μπει στο πετσί του ρόλου «μεταμορφώθηκε» σε Άντι Κάουφμαν προκαλώντας ένα τεράστιο μπέρδεμα στο πλατό. Εκτός από το γεγονός ότι γνωρίζουμε αυτόν τον εκπληκτικό ηθοποιό, μπαίνουμε και οι ίδιοι σε μια αναζήτηση για το ποιοι είμαστε τελικά.
The Crown, 2ος κύκλος. Είναι τόσα πολλά που δεν ξέρεις τι να διαλέξεις. Αλλά το Crown έχει ένα χαρακτηριστικό που δεν το έχουν οι υπόλοιπες σειρές. Είναι τόσο καλοδουλεμένο, τόσο μεγάλη, χορταστική παραγωγή, που όταν τελειώνει σου λείπει.
LCD Soundsystem, American Dream. Όπως θα δείτε όλη η Popaganda το λέει, τι είμαι εγώ να διαφωνήσω.
https://www.youtube.com/watch?v=IBLagwi_m2c
O καλύτερος δίσκος έχει και το καλύτερο τραγούδι.
Ρόζμαρι Σάλιβαν, Η Κόρη του Στάλιν, εκδόσεις Πατάκη. Μπορεί να σας τρομάξει το μέγεθος αλλά είναι απολαυστικό. Ειδικά φέτος που ήταν και τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Τα πρώτα κεφάλαια που ο Στάλιν είναι ζωντανός διαβάζονται σαν νεράκι.
Πηγή: Cretans.gr
Το παϊδάκι που φτιάχνει ο παπα-Μανώλης στην ταβέρνα Η Στροφή της Γεύσης στο Βυζάρι. Περιοχή Νότιο Ρέθυμνο. Η πρώτη φορά στη ζωή μου που έφαγα αρνί και μετά το στόμα μου μύριζε τριαντάφυλλο.
To ροζέ κρασί Κροκιδάς, στο χωριό Σόλος, στην ορεινή Αχαΐα, στην ταβέρνα Νηρηίδες. Αξίζει να την επισκεφθείτε και δεν θα χάσετε.
Δεν θα έβγαζα τη χρονιά χωρίς την παράσταση 887 του Ρόμπερ Λεπάζ που είδαμε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και χωρίς το NBA2k18 που βλέπω κάθε απόγευμα σπίτι μου.
Get Out!/Τρέξε! Κατ’ εμέ η πιο έξυπνη ταινία της χρονιάς. Αιχμηρότατο σχόλιο, ωραίο χιούμορ και ανηλεής κριτική του «ακούσιου ρατσισμού». Εξαιρετικό σκηνοθετικό ντεμπούτο από τον Jordan Peele και σπουδαία ερμηνεία από τον Daniel Kaluuya.
Mindhunter & The Handmaid’s Tale. Το Mindhunter είναι ένα αριστοτεχνικό slow-burner θρίλερ που φέρει ξεκάθαρη την υπογραφή του David Fincher και μοιάζει με τηλεοπτική μεταφορά του Zodiac. Το Handmaid‘s Tale μας παρουσίασε ένα όχι-τόσο-απίστευτο δυστοπικό μέλλον, γράφοντας ιστορία για το Hulu και τις streaming υπηρεσίες στα Emmy’s.
Cigarettes After Sex, s/t. Η εύκολη απάντηση θα ήταν το DAMN του Kendrick Lamar, αλλά θα πω τo ομώνυμο ντεμπούτο των Cigarettes After Sex. Μπορεί να άργησε αρκετά χρόνια, αλλά δύσκολα θα βρεις κάποιο πιο ερωτικό και υπνωτικό άλμπουμ μες το 2017.
Ο Kendrick Lamar είναι πιο δημοφιλής από ποτέ και στρογγυλοκάθεται στο θρόνο της χιπ-χοπ. Επιστρέφει στις ρίζες του με το πρώτο single του DAMN αφήνοντας στην άκρη τους πολλούς πειραματισμούς και μας προσφέρει κι ένα εξαιρετικό βιντεοκλίπ.
John Fante, Ρώτα τη Σκόνη. Επανεκδόθηκε μετά από χρόνια στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα της αμερικανικής λογοτεχνίας, αφηγείται τη ζωή του Arturo Bandini (alter ego του Fante) στο Λος Άντζελες της Μεγάλης Ύφεσης. Επηρέασε σημαντικά τον σπουδαίο Charles Bukowski.
Η συναυλία του Nick Cave. Κάθε φορά που τον βλέπω είναι και καλύτερος. Σε μια μαγευτική βραδιά, ο Nick Cave και οι Bad Seeds μας παρουσίασαν το σπαρακτικό τους πρόσφατο άλμπουμ, που γράφτηκε μετά το θάνατο του γιου του Cave. Εξαιρετικός ήχος, εξαιρετικό setlist, εξαιρετική ατμόσφαιρα, εξαιρετικός Nick Cave.
Detroit. Από το Mississippi Burning είχα να δω μια ταινία που να δείχνει τόσο ωμά το θέμα του ρατσισμού στις ΗΠΑ. Μακριά από τη γενική πεποίθηση ότι ο ρατσισμός ήταν ή/και είναι μια υπόθεση που αφορά κυρίως τον νότο, ο John Boyega που γνωρίσαμε στα Star Wars (και μάλλον θα ακούμε όλο και πιο συχνά γι’αυτόν στο μέλλον) πρωταγωνιστεί σε ένα σφιχτό και γρήγορο δράμα που σε κρατά κολλημένο στο κάθισμα ή τον καναπέ με σφιγμένες γροθιές.
4η σεζόν Peaky Blinders. Εκεί που λες τι άλλο θα κάνουν για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού για τέταρτη χρονιά και να μην κάνει κοιλιά να σου ο Adrien Brody ως σικελός μαφιόζος εξ Αμερικής. Μια ερμηνεία που επισκιάζει τον πρωταγωνιστή Tom Shelby δίνοντας μια καλή εναλλακτική για το πως θα μπορούσε να είναι ο νεαρός Vito Corleone σ’ ένα παράλληλο σύμπαν.
Zola Jesus, Okovi. Ότι δεν κατάφερε να κάνει με το Taiga το 2014 το κατάφερε φέτος. Ένα dark wave που ξέφυγε από την αρχή ότι πρέπει να αρέσει μόνο στους σκληροπυρηνικούς του είδους και απευθύνθηκε σε ένα ευρύτερο κοινό με μουσική που πέρασε στην ενηλικίωση και στίχους που έχουν να πουν μερικές ενδιαφέρουσες ιστοριες.
Μπαίνει κι αυτό στη μακρά λίστα των κομματιών των Black Angels που έχω ακούσει εμμονικά στο repeat.
Κόκκινη Αμερική από τον Κωστή Καρπόζηλο και τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Με μια πρώτη ματιά ένα «βαρύ» ιστορικό βιβλίο ειδικού ενδιαφέροντος, όμως όταν ξεκινήσεις να το διαβάζεις σε κρατάει όμηρο μέχρι να το τελειώσεις σαν μυθιστόρημα. Η ιστορία μιας επανάστασης που δεν έγινε κι ένα απολαυστικό γκρέμισμα στερεοτύπων των Ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ.
Οι φακές dal makhani στο Taste of India στην Πλατεία Θεάτρου. Ξεπερνώντας την κακή φήμη της περιοχής μπορείς να απολαύσεις με ελάχιστα χρήματα μια ωδή σε ένα παρεξηγημένο όσπριο που εγκλωβίζει όλα τα αρώματα και τις γεύσεις της Ινδίας σε αυτό το χαρακτηριστικό μεταλλικό σκεύος.
Το 45άρι του Γιαννατσή. Η old school πρόταση της ιστορικής ποτοποιίας, αφού λένε ότι το φτιάχνουν με τον ίδιο τρόπο που φτιαχνόταν από παλιά. Τόσο καθαρή γεύση που το κάνει ένα ποτό που στέκεται από μόνο του γκρεμίζοντας τον παραδοσιακό ρόλο του ούζου ως συνοδευτικό μεζέ .
Μετά από 16 χρόνια μοτοσυκλετισμού πήρα το πρώτο μου δίχρονο. Από τη στιγμή που η λίπανση είναι το Α και το Ω ενός δίχρονου κινητήρα δοκίμασα κάθε διχρονόλαδο της αγοράς αναζητώντας τη χρυσή τομή νορμάλ τιμής, υψηλής απόδοσης και περιορισμένης μυρωδιάς/κάπνας. Κατέληξα στο Motul 710.
Manchester by the Sea, γιατί αργά ή γρήγορα η ζωή θα συνεχιστεί.
Baby Driver, γιατί εκτός του ότι εξ ορισμού, ως heist movie, σφύζει από γκαζωμένο φαν, έχει το πιο ζόρικο σάουντρακ.
Dunkirk, γιατί ο Nolan είναι ο Nolan, γατάκια.
Moster Of None
The Deuce, γιατί όπως λέει και ο CurtisMayfield στο τραγούδι των τίτλων: «Μην ανησυχείτε. Αν υπάρχει κόλαση, εκεί θα πάμε όλοι». Τα εξηγεί καλύτερα ο συνδημιουργός της σειράς, George Pelecanos στην αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε στην Popaganda.
Better Call Saul, γιατί έκανε το Breaking Bad να φάει τη σκόνη του (που λέει ο λόγος).
Master of None, γιατί πρέπει επειγόντως να επιστρέψω στη Νέα Υόρκη.
Mogwai, Every Country’s Sun, γιατί έκλεισαν 20 χρόνια με έναν από τους καλύτερους δίσκους τους, στον οποίο, όπως έγραφα αμέσως μετά το καλοκαίρι «οι Mogwai, δώστε βάση, ακούγονται σαν τους Mogwai. Έχετε ακούσει αυτό που λένε για τους μεγάλους συγγραφείς, ότι γράφουν διαρκώς το ίδιο βιβλίο; Κάντε μόνοι/ες σας την αναγωγή.»
Floating Points, Reflections: Mojave Desert, γιατί αν δεν τον/ους δω live το 2018, δεν θα βγάλω τη χρονιά.
The War On Drugs, A Deeper Understanding, γιατί πρωτάκουσα Ramones στα 12 μου και παρόλο που συνεχίζω να πιστεύω ότι το πανκ μου/μας έσωσε τη ζωή, στα 38 μου βαριέμαι να μετράω ποιος την έχει πιο μεγάλη (τη μοϊκάνα).
https://www.youtube.com/watch?v=cbOMvegSPpc
Γιατί πάμε πάλι: αργά ή γρήγορα η ζωή θα συνεχιστεί, μερικά βράδια χορεύοντας το καλύτερο break-up song του σωτήριου έτους 2017.
https://www.youtube.com/watch?v=uQsHZ0eyPl8
Γιατί κάθε φορά που το έβαζα πρωί πρωί στην εκπομπή, οι ακροατές μουρλαίνονταν. Και μπράβο τους. #bestradio926 #choosemusic.
https://www.youtube.com/watch?v=S0tJ0rc3zKY
Γιατί όπως έγραψε ο Άρης Καραμπεάζης: «η πολιτική ορθότητα συμπλέει με τις απαιτήσεις της μουσικής βιομηχανίας και ο Ian Dury δεν θα είχε καν το δικαίωμα να ουρλιάξει ότι είναι σπαστικός και αυτιστικός σήμερα. Ο Morrissey το διεκδικεί, το έχει και το κάνει».
Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ, Χορεύοντας στο σκοτάδι (Ο Aγώνας μου – Βιβλίο 4, Καστανιώτη), γιατί η υπερβατική αυτοβιογραφική κατάθεση αυτού του one of a kind Νορβηγού καλά κρατεί (στα ελληνικά, γιατί έξω έχουν ήδη κυκλοφορήσει νέα βιβλία του). Ραντεβού το 2018 με το πέμπτο και προτελευταίο βιβλίο.
Hunter S. Thompson, Μεθυσμένο Ημερολόγιο (ΟΞΥ), γιατί επανακυκλοφόρησε με νέο, πολύ ωραίο εξώφυλλο και αναθεωρημένη μετάφραση από τον Αλέξη Καλοφωλιά – η αφορμή που έψαχνα τόσα χρόνια για να το ξαναδιαβάσω. Δρ Γκόνζο ζεις, εσύ μας οδηγείς!
Lizzy Goodman – Meet Me In The Bathroom, γιατί κάποτε το σχεδόν-OCD, μεταξύ άλλων πραγμάτων, πήγαινε σύννεφο και καθόμουν και σημείωνα την ημερομηνία αγοράς ακόμη και σε δίσκους ομολογουμένως ασήμαντους και αδιάφορους που δικαίως δεν θυμάμαι καν ότι έχω. Ευτυχώς όμως και σε δίσκους ποικιλοτρόπως σημαντικούς, σαν και το The Modern Age EP (που αν κρίνω από το ότι σημείωσα ότι το αγόρασα από το Happening στις 6-4-00, ορισμένες φορές μάλλον σημείωνα και λάθος ημερομηνίες, στην προκειμένη λογικά το αγόρασα στις 6-4-01, γιατί υποτίθεται ότι κυκλοφόρησε στις αρχές του 2001), τον δίσκο που αποτέλεσε την Αρχή και επί της ουσίας το Τέλος τόσο των Strokes (“the last real rock-stars”) όσο και όλης της «αναγέννησης του νεοϋορκέζικου rock ‘n’ roll» (ή έστω του νεοϋορκέζικου κουλ) που καταγράφει στο σε αυτό το βιβλίο με συναρπαστικό τρόπο η δημοσιογράφος Lizzy Goodman, που ήταν εκεί και έζησε από μέσα και σε πραγματικό χρόνο τη saga που ζούσαμε και οι συνομήλικοί της πολλές χιλιάδες μίλια μακριά από το κέντρο του κόσμου. Και μετά ήρθαν αυτοί οι μαλάκες οι Vampire Weekend και οι υπόλοιποι Μπρούκληδες και τα γάμησαν όλα…
Dry Martini στο Au Revoir που το 2017 έκλεισε τα 60, από τα επιδέξια, ροζιασμένα χεράκια του κ. Λύσανδρου, που με την χαμηλών τόνων παρουσία του λειτουργεί κάπως σαν καταπραϋντική παραπλάνηση ότι η ζωή στην Αθήνα δεν θα υποκύψει ολοκληρωτικά στη λήθη, ότι δεν θα χάσει κάθε έρμα της, ότι η αφασία τελικά θα αποφευχθεί.
“Black as garlic” (Cardhu 12. Y.O., sherry και εσπρέσο με infusion μαύρου σκόρδου) στο Feedέλ Urban Gastronomy από τον Αλέξη Σιμωνίδη στο πρώτο Cardhu Supper Club που διοργάνωσε ως οικοδεσπότης ο brother from a different mother Φώτης Βαλλάτος. Γιατί οι εμπειρίες είναι δυνατότερες όταν τις μοιράζεσαι. Και γιατί τότε δημιουργούν δυνατότερες ιστορίες.
Βότκα σκέτη με τρεις πάγους στο Galaxy, το τρίτο (μετά το λόκαλ μου, που δεν το γράφω δημόσια, γιατί έτσι) σπίτι μου.
Γιατί έπρεπε να περιμένω μέχρι τα 38 για να πάω στο τέ-λει-ο Εδιμβούργο;
Πάση Θυσία/Hell or High Water, του David Mackenzie. Μακριά από την blockbuster υστερία των ανεστημένων franchises τύπου Star Wars ή Blade Runner 2049, χωρίς την ατέρμονη ναρκισσιστική ανάλυση για το πώς έβηχε ο Christopher Nolan γυρίζοντας (με περισσή είναι η αλήθεια δεξιοτεχνία) την Δουνκέρκη και με λίγο παραπάνω σοβαρές προθέσεις από το ακαταμάχητα διασκεδαστικό Baby Driver, το φιλμ του σκωτσέζου υπήρξε η πιο στιβαρή προσαρμογή του όρου western στο σινεμά των τελευταίων χρόνων. Αντρίκειο, επίκαιρο, με χαρακτήρες που ισορροπούν στο αμφιλεγόμενο σκοινί κι έναν Jeff Bridges να κάνει περίπατο. Θα το έδινα ισοπαλία με το υπέροχο Moonlight, αλλά εκείνο έκλεψε ολόκληρο Όσκαρ, τι ανάγκη να έχει τα δικά μου εύσημα;
The Deuce. Τα 70s έχουν ταλαιπωρηθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια, ειδικά στην τηλεόραση που προσπαθούν να τα αναπαραστήσουν με όρους, φάτσες κι αισθητική που να μην αποκλείουν τους millennials βλ. το αδικοχαμένο Vinyl. Από το δίδυμο David Simon– George Pelecanos δε θα μπορούσαμε βέβαια να περιμένουμε τίποτα λιγότερο από μια ουσιαστική καταγραφή-τομή της δεκαετίας της παρακμής στην πόλη που την αγκάλιασε περισσότερο από κάθε άλλη: τη Νέα Υόρκη της έκρηξης της πορνογραφίας, των μαφιόζων της διπλανής πόρτας και τους πληρωμένου έρωτα στην Times Square (από την άλλη, το Big Little Lies ήταν «η πιο μεγάλη γυναικεία στιγμή στη μοντέρνα τηλεόραση»)
LCD Soundsystem, American Dream (DFA). Θα έπρεπε να μην είχε κλονιστεί η πίστη μας και να ξέρουμε ότι ο James Murphy θα γράψει έναν δίσκο, μάλλον τον καλύτερό του(ς) μέχρι τώρα, που περιγραφεί βασανιστικά εύστοχα τη μετάβαση από την αγωνία του να είσαι cool στην αγωνιώδη ανακούφιση του να μην είσαι πια και τόσο νέος.
Θα έπρεπε να είμαι ειλικρινής και να διάλεγα το “How Do You Sleep?”, ίσως το καλύτερο τραγούδι ταπεινών ελατηρίων που έχει γραφτεί ποτέ, αλλά για λόγους πλουραλισμού αφήνω τους LCD Soundsystem και πάω σε αυτό το ατμοσφαιρικό έπος του μαθηματικού από την Οξφόρδη που μεγαλώνει μεγαλώνει σοφό παιδί…
Η Σύντομη Ιστορία Επτά Φόνων, του Μάρλον Τζέιμς (εκδ. Αίολος). Οι Τυφλοί του Νίκου Μάντη είναι ένα ασύλληπτα φιλόδοξο μυθιστόρημα που ανανέωσε την εμπιστοσύνη μου στις δυνατότητες των νέων ελλήνων λογοτεχνών να υπερβαίνουν τους περιορισμούς του κοινού και της αγοράς που απευθύνονται, ενώ με το Meet Me in the Bathroom της Lizzy Goodman συγκινήθηκα διαβάζοντας το χρονικό μιας σκηνής, εκείνης από τη Νέας Υόρκη αμέσως μετά το μιλένιουμ, που ήταν η σκηνή της γενιάς μου. Όμως το βραβευμένο με Booker, πολυδαίδαλο έργο του Τζέιμς δικαίωσε τις προσδοκίες (πολύ περισσότερο σε σύγκριση με την Πόλη στις Φλόγες προπερσι) ενός μυθιστορήματος που έχει αφετηρία την ποπ κουλτούρα (απόπειρα δολοφονίας Μπομπ Μάρλεϊ), τέμνει τη συνείδηση ενός ιδιαίτερου λαού (Τζαμαϊκανοί) και δε χάνει ποτέ τον κινηματογραφικό ρυθμό ενός σοβαρού pageturner που σε κρατάει μέχρι το φινάλε αναμμένο.
Δεν έχεις πάει στο Τέξας, αν δεν έχεις πάει σε ένα σωστό ΒΒQ joint. Στο Salt Lick, 40 χιλιόμετρα έξω από το Austin, ένα απόγευμα του Μάρτη έχασα για λίγο το σαγόνι μου…
H πρώτη σου φορά στην Ιμπίθα δεν μπορεί να μην είναι αξέχαστη. Άκουσα στο ιστορικό Pacha, το μόνο που μένει ανοιχτό και το χειμώνα όταν τα clubbing στίφη γυρνάνε σπίτια τους, τον Maceo Plex και τους Kiasmos, παρακολούθησα τον μυθικό σεφ Ferran Adrià να μοιράζεται μερικά μυστικά της επιτυχίας του κι έφαγα γλυκά χαρτονομίσματα πίνοντας νερό από αβοκάντο και καταβροχθίζοντας ολόκληρα τριαντάφυλλα στο φαντασμαγορικό σόου του Cirque du Soleil ως καλεσμένος της Estrella Damm. Μερικές φορές, η πρώτη φορά δεν πονάει καθόλου…
Τα πιο συνηθισμένα σουβενίρ που μπορείς να βρεις στη Σικελία, ειδικά στην ανατολική πλευρά που κεντράρει στην Κατάνια, έχουν να κάνουν με τη μυθολογία των Κυκλώπων. Σχεδόν 3000 μέτρα από την επιφάνεια της γης, σχεδόν στην πιο ψηλή κορυφή της Αίτνα δε θα συναντήσεις τον Πολύφημο, αλλά θα καταλάβεις πως σειόταν η γη στα ομηρικά έπη όταν το ηφαίστειο φτερνιζόταν μέσω της μυθικής του παρουσίας…
Το Αυτό. Ξανάζησα τους παιδικούς μου φόβους και όπως αποδείχθηκε δεν τους είχα ξεπεράσει ποτέ.
Big Little Lies. Έχοντας τις γυναίκες σε πρώτο πλάνο, αυτή η σειρά με έκανε να συμπαθήσω την Νικόλ Κίντμαν, κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι θα γίνει. Εκείνη όμως που έκλεψε την δική μου παράσταση ήταν η Λόρα Ντερν.
New Years Resolutions: Να μάθω από μουσική και να ακούσω έναν δίσκο ολόκληρο.
https://www.youtube.com/watch?v=5juMI_oCV6A
Αν θυμάμαι καλά, σε μια διαδρομή Σεπόλια-Ελληνικό, το άκουσα 6 φορές, όσο περίπου διαρκεί και η ίδια η διαδρομή. Μετά λίγο το σιχάθηκα, αποτοξινώθηκα από αυτό και τώρα το λατρεύω και πάλι.
Ρένα του Αύγουστου Κορτώ. Το διάβασα μέσα σε ένα μεσημέρι και αυτό λέει πολλά, ειδικά για έναν άνθρωπο που μετέφερε όλο το καλοκαίρι στην τσάντα του το Μόμπι Ντικ και είχε διαβάσει μόλις 7 σελίδες.
Χοιρινή τηγανιά με τυρί μασκαρπόνε από τα χεράκια της λατρεμένης μου φίλης Διονυσίας. Άξιζε να σπάσω την διατροφή μου (εις διπλούν).
Κοκτεϊλάρα Omerta στην Arbaroriza στο Παγκράτι. Ένα δεν είναι αρκετό και ευτυχώς κάνει μόνο 5 ευρώ.
Ξαναμπήκα στο κόκκινο παντελόνι μου!!!!
Annabelle. Φέτος δυστυχώς δε μπορώ να πω πως ήταν η χρονιά κατά την οποία έλιωσα είτε μπροστά στην οθόνη του σινεμά, είτε σε εκείνη του υπολογιστή, αλλά η Annabelle ήταν αρκετή για να με κάνει να αλλαξοπιστήσω και να με πείσει πως τελικά ίσως και να φοβάμαι τα θρίλερ, Και το περιβόητο IT μπροστά σε εκείνη, φαντάζει ως μία απλή κωμωδία…
2ος κύκλος του Stranger Things. Αυτή η σειρά που κάνει το δυσνόητο να φαντάζει τόσο γοητευτικό και περιπετειώδες, είναι εθισμός, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας και φέτος μας έκανε να κολλήσουμε.
Royal Blood- How did we get so dark? Εάν αναρωτιέστε πώς μονάχα δύο άτομα μπορούν να προκαλέσουν έναν τόσο δυνατό και συνάμα όμορφο θόρυβο μέσα από τη μουσική τους, τότε το ίδιο αναρωτήθηκα κι εγώ όταν έπεσε στα χέρια μου το καλοκαίρι του 2017, το νέο άλμπουμ, του πιο πολυσυζητημένου ροκ διδύμου της χρονιάς.
Breath After Coma- Leaders. Οι Breath After Coma αποτελούν κατ’ εμέ την πιο υπολογίσιμη κιθαριστική δύναμη για το μέλλον της εγχώριας rock σκηνής και κυκλοφόρησαν ένας από τους συνθετικά αρτιότερους στο σύνολό του, alternative rock δίσκους του 2017. Έχοντας επιδοθεί σε λυσσαλέο και καθημερινής σχεδόν βάσεως replay, δε θα μπορούσα να κρύψω την αγάπη μου προς αυτό το διαμαντάκι.
Οι BRMC μέσα από αυτό το δείγμα της νέας τους δουλειάς, έκαναν στον ψυχικό μου κόσμο κάτι που δε μπορώ να το προσδιορίσω και είναι σαφέστατα ταραχώδες. Απλά ακούστε το.
Ένα εθιστικό και άρτιο άλμπουμ εν ονόματι Alarm, ένα ακόμη πιο εθιστικό χιτάκι που ακούει στο όνομα Backseats και με βρίσκει με πληγές στο σώμα έπειτα από κάθε live εμφάνιση. Αναμφίβολα το 2017 για την εγχώρια rock σκηνή, ανήκει στους πολυαγαπημένους μου Deaf Radio.
Όταν Σκοτώνουν Τα Κοτσύφια, της Harper Lee. Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχει κυκλοφορήσει το 2017, όμως το διάβασμα κατά τις τελευταίες ημέρες του έτους και είναι τόσο διαχρονικό που θα μπορούσε να έχει γραφτεί εντός του 2017, καθώς θίγει επίμαχα ζητήματα της κοινωνικής πραγματικότητας, όπως εκείνα του ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων. Τι κι αν γράφτηκε το 1960, τι κι αν η ιστορία του εκτυλίσσεται το 1935…
Στην προσπάθεια αναζήτησης ενός κοκτέιλ που επιτέλους θα μου αρέσει, μία καλοκαιρινή νύχτα ήπια στο Barrett, στο αγαπημένο μου στέκι, το πιο γλυκό και φρουτώδες κοκτέιλ που έχω πιει ποτέ. Το όνομά του βέβαια ακόμη μου διαφεύγει.
Αυτό που σίγουρα στιγμάτισε το 2017, αλλά δε μπορεί να κατηγοριοποιηθεί, είναι το σε πόσα live της rock σκηνής βρέθηκα και το πόσες μπύρες κατανάλωσα. Να ευχηθώ ένα 2018 με πολλές μπύρες και ανεξάντλητο ροκ εντ ρολ λοιπόν.
Το Τρέξε! είναι το πιο ειλικρινές και σαρκαστικό κινηματογραφικό σχόλιο για τη ρατσιστική Αμερική επί εποχής Τραμπ. Γνήσιο, έξυπνο και πρωτότυπο.
Το The Handmaid ‘s Tale για την άψογη αισθητική, το δυνατό σενάριο, τη σφιχτή σκηνοθεσία και την καταπληκτική Elizabeth Moss στον κεντρικό ρόλο. Και το Fargo 3 γιατί ακόμη και το πιο αδύναμο Fargo έχει στιγμές που σε τσακίζουν.
Το American Dream των LCD Soundsystem, δίσκος που υμνεί τις απώλειες μας και συν-κινεί τα μέσα μας. Το Blade Runner 2049 OST που το άκουσα τις τρεις πρώτες φορές non stop και σχεδόν μπήκα σε trance.
https://www.youtube.com/watch?v=RIGgn1s3AvI
Το The Gate της Bjork γιατί σε πάει αλλού. Πού; Στη γαλήνη. Αφήστε με να πεθάνω μέσα στο σύμπαν της.
https://www.youtube.com/watch?v=mrc1zGEPPmg
Το Oh Baby των LCD Soundsystem γιατί “Oh baby Lean into me There’s always a side door Into the dark Into the dark”
Οι θείες του Βασίλη Νούλα. Ιστορίες από τη Ρουμανία, την Αργεντινή, την Αθήνα και τη Νέα Υόρκη μπλέκονται στις σελίδες του χάρη στη λιτή, πυκνή, ανάλαφρα χιουμοριστική, βαθιά συγκινητική και τρυφερή αφήγηση του Νούλα.
Mπεϊτί (η σπεσιαλιτέ με κεμπάπ σε φύλλο, καυτερή σάλτσα, γιαούρτι) στο κεμπαμπτζίδικο Ασία του Παγκρατίου. Γευστική έκρηξη.
Μango Chilly Margarita (Οlmega Altos tequila reposado, mango, chilly syryp, fresh lime juice, triple sec liquer). Το βρίσκετε στο Monsieur Cannibale, εκεί που πίνετε μερικά από τα καλύτερα cocktail της πόλης.
To Στέλλα, Κοιμήσου ήταν η πιο συγκλονιστική θεατρική εμπειρία του 2017.
Dunkirk. Ο Christopher Nolan αφηγείται ένα κομβικής σημασίας επεισόδιο του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Mέσα από ένα ευρηματικό μοντάζ, ενώνει τρεις διαφορετικές ιστορίες που εκτυλίσσονται παράλληλα με πρωταγωνιστές αντιήρωες, αποφεύγοντας οποιοδήποτε μελό ερωτικής φύσης που συχνά συναντάμε σε τέτοιου είδους ταινίες.
The Handmaid’s Tale. Με σκηνές σαν πίνακες, θίγει με τον πιο έξυπνο τρόπο ζητήματα σεξισμού και θρησκευτικού φανατισμού.
Omar Souleyman –To Syria, with Love. Στο τρίτο του άλμπουμ, ο μυστηριώδης ανέκφραστος perfomer απομακρύνεται κάπως από τη μουσική που έπαιζε σε γάμους και τον έκανε γνωστό. Προσφέρει ένα εξαιρετικό μουσικό χαλί για ξέφρενα πάρτι χωρίς κοιλιά με μπόνους, για τις ώρες που έχετε νεύρα στο γραφείο, περιέχει το Mawal που ο Guardian χαρακτήρισε «μπαλάντα».
Ο Δημήτρης Κουλελής κάθεται δίπλα μου στο γραφείο και το άκουγε για κανένα τρίμηνο περίπου, ή τόσο μου φάνηκε. Μου κόλλησε.
Κουραφέλκυθρα – Εμένα μου φαίνονται συμπαθέστατα. Δεν είναι καν λέξη, αλλά τα στριπάκια του Αντώνη Βαβαγιάννη έκαναν το facepalm ένοχη απόλαυση.
Ψητά σύκα με κεφαλοτύρι στην Αξίωτισσα, γιατί μερικές φορές δε χρειάζονται πάνω από δύο άψογες πρώτες ύλες για να δημιουργηθεί ένα τέλειο πιάτο.
Spritz στο Drupes & Drips γιατί το έχω συνδέσει σαββατιάτικα ραντεβού που ξεκίνησαν στις αρχές του 2017 κι έγιναν θεσμός.
Ταξίδια το 2017. 960 χιλιόμετρα στη Νάξο, 11 ώρες για Ανάφη, δύο πτήσεις για την Ανατολική Ευρώπη και το πρώτο ταξίδι μόνη μου στην πόλη των Βρυξελλών μπορεί να μην μπαίνουν σε κατηγορία αλλά είναι στα καλύτερα του 2017.
Η φετινή ταινία που ξεχωρίζω ήταν το Patterson του Jim Jarmusch γιατί μέσα από την αποθέωση του καθημερινού καταφέρνει να αποδώσει με έναν παραμυθικά γήινο τρόπο όλη αυτή την εγκεφαλική έκρηξη όσων σκέφτονται και μετουσιώνουν τον κόσμο γύρω τους με λέξεις.
American Epic. Μέσα από τρία μονόωρα επεισόδια αποπειράται ένα ταξίδι στις ρίζες της αμερικανικής μουσικής του προηγούμενου αιώνα, καταλήγοντας σε ένα δίωρο session επεισόδιο με εν ζωή μουσικούς που γράφουν στο τελευταίο σύστημα ηχογράφησης των αρχών του αιώνα που έχει διασωθεί, υπό την καθοδήγηση του ιδιοφυούς Jack White που εκτελεί χρέη executive producer σε όλη τη σειρά. Μία απόπειρα που ενώνει το νήμα του χθες και του σήμερα, φέρνοντας στο προσκήνιο την πραγματική πηγή αυτού που αποκαλούμε popular music. Αν το δέος είναι μεγάλη λέξη, τότε ας αρκεστούμε στο ότι όσα συνέβαιναν στα 20s και τα 30s σε απομακρυσμένες άκρες της Αμερικής ήταν πολύ βαθύτερο ροκ εν ρολ από οτιδήποτε συνέβη έκτοτε.
Καμιά φορά οι δίσκοι δεν χρειάζεται να είναι πραγματικά ρηξικέλευθοι ή σπουδαίοι, αλλά όμορφοι και ανθρώπινοι. Έτσι λοιπόν, μία ωραία πρωία, η κυνική Αυστραλέζα Courtney Barnett και ο Αμερικανός πάλαι ποτέ κιθαρίστας των War On Drugs, Kurt Vile αποφάσισαν χωρίς πολλή σκέψη ότι εφόσον ταιριάζουν σαν δύο σταγόνες νερό ως φίλοι, θα ταν ωραίο αυτό να το κάνουν μουσική. Το αποτέλεσμα που βαφτίστηκε δισκογραφικά Lotta Sea Lice ήταν εννέα τραγούδια που είτε γράψαν από κοινού, είτε προέρχονταν από τον δικό τους ή άλλων καλλιτεχνών κατάλογο. Εννέα κομμάτια που τελικά έγιναν ολόδικά τους, με τις φωνές τους να είναι το yin και το yang της ράθυμης, χαριτωμένης και μελωδικής ακουστικής τους πρότασης. Γιατί τελικά, στο τέλος της ημέρας δεν θες μεγαλεπίβολα έργα και ακραίους πειραματισμούς, αλλά ωραία τραγούδια.
Μία πιθανή μονάδα μέτρησης για το τι κάνει ένα τραγούδι αγαπημένο θα μπορούσε να είναι το πόσο εκείνο σιγοτραγουδήθηκε (και) νοητά στις πιο απίθανες στιγμές της ημέρας αλλά και ακούστηκε περισσότερο back-to-back. Έτσι με πρόχειρους υπολογισμούς, για το 2017 αυτό θα ήταν το “High Ticket Attractions” των Καναδών New Pornographers από το εξίσου πολύ δυνατό Whiteout Conditions. Σφιχτοδεμένη ποπ μελωδία, ματζόρε new wave synths, κολλητικά γυναικεία back vocals, εξίσου δυνατό κουπλέ και ρεφρέν. Τέσσερα λεπτά υποδειγματικής ποπ τραγουδοποιίας και μάλιστα με την ωραιότερη μουσικότητα στίχων που ακούσαμε πρόσφατα.
Επίσης
Το 2017 ίσως και να έκανα λίγο περήφανο κάποιον που δεν είναι πια εδώ.
Το Big Little Lies του HBO, βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Liane Moriarty. Υπέροχες ερμηνείες, εικόνες και σκηνές που μπορούσαν να δημιουργήσουν πληθώρα συναισθημάτων συνθέτουν αυτό το τηλεοπτικό αριστούργημα. Επίσης, αποτελεί μία αποθέωση για τις πιο όμορφες υπάρξεις αυτού του κόσμου: τις Γυναίκες.
Jay-Z – 4:44 Τι συμβαίνει όταν ένας από τους πιο επιτυχημένους ράπερ αποφασίζει να αφήσει για λίγο τις χρυσές αλυσίδες και την κόντρα με άλλους ράπερ για να αναφερθεί στους προσωπικούς του δαίμονες; Η απάντηση είναι το 4:44. Ο Jay-Z, στην πιο ώριμη φάση του απολογείται στη Beyonce για τα προβλήματα του γάμου τους, μιλά για την αφροαμερικανική κοινότητα και παρουσιάζει ένα άλμπουμ, που όπως είπε και ο ίδιος σε συνέντευξη στους NY Times, ισοδυναμεί με προσωπική θεραπεία.
Μπορεί να ηχογραφήθηκε για τις ανάγκες του soundtrack της ταινίας Justice League όμως η διασκευή του Come Together των Beatles από τον Gary Clark Jr ήταν μία από τις πιο σέξυ νότες του 2017.
Το παραδοσιακό αυστριακό σνίτσελ που δοκίμασα στο εστιατόριο Wienerwald της Βιέννης ήταν ξεκάθαρα το κορυφαίο φαγητό που γεύτηκα μέσα στο 2017.
Το κοκτέιλ Love is Blind στο Rehab της Αθήνας.
Η συναυλία του Michael Kiwanuka στο Gazi Music Hall. Η ειρωνεία είναι ότι δε θα βρισκόμουν ποτέ σε αυτή τη συναυλία αν δεν είχα δει την αγαπημένη μου σειρά για το 2017, το Big Little Lies. Το soundtrack της σειράς ‘’Cold Little Heart’’ ήταν η αφορμή για να ακούσω το δίσκο Love & Hate του Kiwanuka ο οποίος με έκανε να θέλω να βρεθώ σε αυτό το υπέροχο πάρτυ που έστησε στο Γκάζι.
![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
