Οι Βιετνάμ φωνάζουν «Ηλία ριχ’ το» και σμπαραλιάζουν ό,τι βρουν στο διάβα τους

Για την εξάδα των Βιετνάμ το αναγκαίο συστατικό μίας αρμονικής συνύπαρξης είναι η «ροπή» στο κέφι και στη διασκέδαση, ενώ τον τελευταίο χρόνο στη ζωή τους, τα ελληνικά ποπ και λαικοπόπ hits δίνουν τη θέση τους στα «ανόθευτα σκυλάδικα».

Απαλλαγμένοι από δήθεν καθωσπρεπισμούς, κόμπλεξ και «καλούπια», είναι πεπεισμένοι πως ακόμη κι όταν όλα τριγύρω τους θα γκρεμίζονται, εκείνοι θα συνεχίζουν να κάνουν αυτό που γνωρίζουν καλά. Να τα σπάνε!

Μεταφορικά και κυριολεκτικά, αφού σε κάθε «επεισοδιακή» live εμφάνισή τους εκατοντάδες πιάτα σπάνε πάνω και κάτω από τη σκηνή. Μερικές ημέρες πριν ισοπεδώσουν τη σκηνή του TRES στις 9/12, o Nεκτάριος Κουβαράς, ο τραγουδιστής της μπάντας που όταν βρίσκεται στη σκηνή με τους Βιετνάμ προτιμά να χρησιμοποιεί το δεύτερο όνομά του, Χρυσοβαλάντης δηλαδή, μιλάει στην Popaganda.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα των Βιετνάμ και γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο όνομα για το project σας; Υπάρχει ενδεχομένως κάποια σύνδεση με τους Vietnam Veterans ή πρόκειται για απλή «συνωνυμία»; Η ιδέα προέκυψε με τον εντοπισμό μιας τρύπας στις επιλογές  νυχτερινής διασκέδασης που έχει ο μέσος νέος άνθρωπος στην παρούσα φάση στην Ελλάδα: Eνώ η νοσταλγία και οι θεματικές βραδιές 80s, 90s κτλ. κάνουν θραύση σε parties (με DJ sets), έλειπε μια αξιόλογη μπάντα που να παίζει τέτοιο υλικό ζωντανά. Με τους Veterans απλή συνωνυμία, το όνομα το πήραμε από το σκυλάδικο στο «Όλα Είναι Δρόμος» του Παντελή Βούλγαρη – είναι το μαγαζί που ρίχνει τελικά με την μπουλντόζα ο Ηλίας,  μετά τη μνημειώδη ατάκα του Γιώργου Αρμένη: «Ηλία, ρίχ’ το!».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γκάιντες, λύρες, νταούλια και ηλεκτρικές κιθάρες. Σαν να λέμε ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC

Αθάνατο ελληνικό pop, λαϊκοπόπ hits από τα 80s, 90s, 00s, άμα λάχει και σκυλάδικα, ακόμη και black metal. Η «ακραία» αυτή ηχητική συνύπαρξη, πηγάζει από κάποιες εξίσου έντονες και ακομπλεξάριστες προσωπικότητες ή εξυπηρετεί καθαρά τους σκοπούς της διασκέδασης; Θέλουμε να εισάγουμε στη nightlife κουλτούρα της σύγχρονης Ελλάδας το ότι είναι OK να είσαι (και) silly, το ότι δεν είναι ανάγκη να έχεις ένα παλούκι στον κώλο κάθε φορά που πας να διασκεδάσεις και τελικά ένα notion αβάσταχτα προφανές: Αν κάποιος που το ρίχνει ΝΔ μπορεί να λέει ότι του αρέσει το Ghostown των Specials επειδή «είναι το post truth ηλίθιε», έχω δικαίωμα να χρησιμοποιήσω την ίδια θολούρα και να χορέψω με Μάκη Δημάκη χωρίς απαραίτητα να ασπάζομαι τις απόψεις του για την πατριαρχία, το ποδόσφαιρο ή τ ξέρω γω το μουσακά (that being said, έχουμε ασκήσει βέτο στους εαυτούς μας και για ευνόητους λόγους δεν παίζουμε Σφακιανάκη). Εντάξει για το black metal πλάκα κάνουμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαστε πολύ πιο ακομπλεξάριστοι από το μέσο Έλληνα μουσικό. 

Τα ακούσματά σας όταν βρίσκεστε κάτω από το stage ποια είναι; H αγαπημένη μπάντα του ντράμερ μας είναι οι Beastie Boys, του πληκτρά οι Dream Theater (ήδη είναι σούπερ περίεργη η φάση), η δικιά μου οι Pixies, του κιθαρίστα μάλλον οι Radiohead, ο μπασίστας μας τελευταία έχει κολλήσει με τον King Krule και τέλος ο μπουζουξής μας μόλις σήμερα αποφάνθηκε ότι ο λαουτιέρης Γιώργος Μανωλάκης είναι ο πιο ξεχωριστός μουσικός της γενιάς του. Κοινώς, πολύ χλωμό να μας πετύχεις όλους μαζί σε κάποια συναυλία εκτός κι αν είναι δική μας.

Πιστεύετε πως στη δική σας περίπτωση λόγω της μαζικής απήχησης αυτής της μουσικής, το να ζήσετε καθαρά από τη μουσική ως μπάντα, είναι ευκολότερο να επιτευχθεί σε σύγκριση με μία μπάντα που παίζει ένα είδος που απέχει αρκετά από τη γενικότερη κουλτούρα του Έλληνα; Προφανώς ναι, δυστυχώς ναι, 100.000 φορές ναι, 3 σωροί από πεταμένα γαρύφαλλα που σχηματίζουν τη λέξη «ναι». Bασικά για τη μέση ελληνική μπάντα, το να βιοπορίζεται από τη μουσική είναι πρακτικά αδύνατο, επομένως για εμάς είναι λίγο πιο εύκολο από το αδύνατο (yaaay).

Τι θα δούμε από εσάς στο επερχόμενο live σας. Στο live στις 9 του μήνα στο TRES στα Εξάρχεια, θα δείτε  -μεταξύ άλλων- εμένα τον Νεκτάριο να τραγουδάω «τι κάνω μόνη μου / μες στο σαλόνι μου» σα να μην τρέχει τίποτα, κόσμο να χορεύει πάνω σε τραπέζια και εκατοντάδες πιάτα να σπάνε πάνω και κάτω από τη σκηνή. Το βασικό πράγμα που δουλεύουμε τώρα είναι η επέκταση του «λαϊκού» μέρους του προγράμματός μας. Στην παρούσα φάση έχουμε ένα τρίωρο σετ που χωρίζεται σε ένα «ποπ» κι ένα «λαϊκό» μέρος και επειδή απ’ ό,τι φαίνεται ο κόσμος διψάει για Πάολα και Μαζώ, το δεύτερο πρέπει να είναι μεγαλύτερο. Επίσης, that’s what she said.

Πώς θα περιγράφατε με τρεις λέξεις σε κάποιον που δεν σας γνωρίζει, αυτό που συμβαίνει στις εμφανίσεις σας προκειμένου να τον πείσετε να έρθει; Διονυσιασμός, Καψούρα, ΗλίαΡίχτο.

Έχει εκτυλιχτεί κάποιο ακραίο-αστείο σκηνικό που να σας έχει μείνει αξέχαστο; Σχετικά με το αξιομνημόνευτο σκηνικό, μια φορά μας είχαν πετάξει σουτιέν πάνω στη σκηνή. Σιγά το ακραίο δηλαδή OK, απλά τόσα χρόνια με τις rock/indie μπάντες μας δε μας είχε συμβεί ούτε μια φορά και νομίζω ότι αυτό έχει ένα κάποιο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον (ζήτω τα λαϊκά κορίτσια).

Έχετε σκεφτεί κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον να δημιουργήσετε και το δικό σας υλικό; Στο εγγύς σίγουρα όχι. Τώρα σε βάθος χρόνου, θέλω να πω όχι αλλά είμαστε λάγνοι του σουρεαλισμού και δε μας βλέπω να το γλιτώνουμε.