«Ενταφιάσαμε τους δίδυμους Αγιάλα στις 12 Δεκεμβρίου 2004. Έξι μέρες πριν, ο μεγαλύτερος, ο Ρώμος, είχε κρεμαστεί στη συκιά του πατρικού σπιτιού. Δεν είχαν περάσει δύο μήνες που είχε αφεθεί ελεύθερος με περιοριστικούς όρους».
Το μυστήριο γύρω από τον ασθενή του, Ρώμο Αγιάλα και τον δίδυμο αδερφό του Ρωμύλο στοιχειώνει τον ψυχολόγο Αλμπέρτο Αλμπόρες: «Εκείνο το πόρισμα σήμαινε την αποτυχία μου ως θεραπευτή. Ακόμη και σήμερα δεν σταματάω να σκέφτομαι πως αν είχα τολμήσει ν’αποκαλύψω έγκαιρα όσα γνώριζα, θα είχαν σωθεί δύο ζωές. Δεν θα πω ότι σιώπησα για λόγους δεοντολογίας. Το έκανα από φόβο. Θα καταλάβετε λοιπόν γιατί, από τη στιγμή που έκλεισε η υπόθεση, η ενοχή με οδήγησε να κλείσω το ιατρείο μου για να αφοσιωθώ στα ανοιχτά μέτωπα αυτής της ιστορίας».
Από τα πολλά ερωτήματα που θέλει να απαντήσει ο Αλμπόρες, το βασικότερο είναι πόσα από αυτά που του έλεγε ο Ρώμος στις συνεδρίες τους ήταν αλήθεια. Η μόνη λύση είναι η αναζήτηση των πραγματικών περισταστικών της ζωής των διδύμων, κάτι ιδιαίτερα περίπλοκο, καθώς καλύπτονται από μια άχλη μυστηρίου.
Ποια ήταν η μητέρα των διδύμων, την οποία δεν γνώρισαν ποτέ; Πέθανε όντως στη γέννα ή κάτι τους κρύβει ο (δικαστής) πατέρας τους; Υπήρξε όντως αυτό το ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα στους δίδυμους και τη Μάγδα; Μπορεί το πάθος για την Μικρή να γίνει θανάσιμο; Ποιος από τους δίδυμους δολοφόνησε τον Μάγο στο κατάμεστο μπαρ;
Η αφήγηση γίνεται σε πολλά μικρά κεφάλαια που περιλαμβάνουν γράμματα, εξιστορήσεις, συνεντεύξεις, ημερολόγια, ενώ διαρκώς η αφήγηση περνά από πρώτο σε δεύτερο και τρίτο πρόσωπο, σ’ έναν στρόβιλο που απαιτεί από τον αναγνώστη να παρακολουθεί με προσοχή τις διαρκείς αλλαγές προσέγγισης.
Ο Vicente Alfonso θέτει το βασικό ερώτημα: ποιανού η αλήθεια είναι η πιο αληθινή; Ή αλλιώς, ποιος τα θυμάται καλύτερα; «Πώς κατασκευάζονται οι αναμνήσεις; Μεταβάλλονται, συμφιλιώνονται, ωριμάζουν με τον χρόνο; Ή ξεθωριάζουν αργά όπως οι εφημερίδες στον ήλιο; Ίσως, κάποιες φορές, τα γεγονότα να κατακάθονται στη μνήμη, σαν τα λασπόνερα, που στην αρχή μας εμποδίζουν να δούμε αυτό που διαισθανόμαστε κοντινό. Όπως και να ‘χει, η ανασύσταση ενός αποσπάσματος μνήμης με χρήση διάφορων πηγών είναι σαν να ξυρίζεσαι μπροστά σε σπασμένο καθρέφτη: οι εκδοχές αντιφάσκουν σε κάποιες λεπτομέρειες και συμπίπτουν σε άλλες».
Τα Λείψανα του Αγίου Λαυρεντίου με τη νουάρ αισθητική, την αμείωτη δράση τόσο στο παρόν όσο και στο παρελθόν, τις δεισιδαιμονίες του Βορρά του Μεξικού και τις λογοτεχνικές αναφορές, είναι ένα κείμενο που σαγηνεύει τον αναγνώστη και επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς που υπόσχεται η εναρκτήρια φράση πρότασή του: «η πραγματικότητα είναι μία. Οι αναγνώσεις της, πολλές». Είναι, αναμφισβήτητα, άλλο ένα λαμπρό δείγμα της νέας Λατινοαμερικάνικης σχολής που συνεχίζει να εντυπωσιάζει.
