Κάποια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου, είναι σχεδόν σίγουρο, έρχεται η ώρα να βγάλει τους σκελετούς από τη ντουλάπα. Στη δική μου ντουλάπα οι «σκελετοί» βγαίνουν από μόνοι τους. Αφενός επειδή ο σύρτης δεν πιάνει καλά, αφετέρου, επειδή πιστεύω ότι οι θαμμένες εδώ και χρόνια εκεί μέσα VHS κασέτες έχουν ακόμη ζωή μέσα τους. Και ησυχία δεν βρίσκουν. Ίσως θα έπρεπε να τις είχα πετάξει νωρίς, να είχα διαβάσει τα μηνύματα από τα βίντεοκλαμπ που τις ξεφορτώνονταν σωριδόν, αλλά τώρα μάλλον είναι αργά. Ζουν, σαν ζόμπι, μια παράξενη ζωή εκεί μέσα.
Μη με παρεξηγήσετε, δεν τις κράτησα όλες. Πολλές, στ΄αλήθεια πολλές, τις πακετάραμε ωραία-ωραία κι αφού δεν τις ήθελε κανένας (να τις κάνει τι;) τις στείλαμε σε εκείνο τον κόσμο όπου κάτι πεθαίνει και κάτι γενιέται αν ισχύουν όσα μας υπόσχονται για την ανακύκλωση- κι αντίο. Μείνανε όμως οι άλλες. Οι λεγόμενες – με όρους παλιάς αγοράς- «σπάνιες». Που, αν θέλετε τη γνώμη μου, κάποιες είναι σπάνιες. Cult movies και bootlegs και υλικό ψαγμένο, τίμιο – πλην άτυχο όμως κι αυτό, αφού και τα video player σπανίζουν επίσης. Πιο σωστά, δεν τα βρίσκεις πουθενά. Τρίζουν οι σκελετοί στην ντουλάπα. Εξάλλου, όλα όσα θέλεις να δεις, υπάρχουν στο Ίντερνετ και μπορείς να το έχεις με τη γνωστή ευκολία, μπαμ –μπαμ.
Όλα; Λοιπόν, όχι όλα. Υπάρχουν πράγματα που κυκλοφόρησαν μόνο σε VHS και δεν πήγαν πουθενά αλλού. Για την ακρίβεια, μόνο το 40 με 50% των ταινιών που βγήκαν σε VHS πέρασαν και σε DVD, που σημαίνει ότι ναι, έχει κάποιο νόημα να φυλάς ακόμη βιντεοταινίες, και δεν είναι μόνο από βίτσιο που ζουν σε νουλάπες, ειδικά μάλιστα αν είσαι φίλος των splatter όπου η προσφορά είναι μεγάλη και εντυπωσιακή. VHS, η απέθαντη.
Απόδειξη και το γεγονός ότι έγινε ταινία, και όχι μόνο μία ταινία. Το Rewind This! του Τζος Τζόνσον, που προβλήθηκε στο SXSW φέτος και το είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας, βγαίνει στο κυνήγι της βιντεοκασέτας, βρίσκει φανατικούς οπαδούς, συλλέκτες και βουνά από κουτιά με πολύχρωμα εξώφυλλα και δείχνει στο τέλος πως οι VHS, θα αντέξουν, αν μην τι άλλο, περισσότερο από ότι τα blue ray.
Οι θαμμένες εδώ και χρόνια εκεί μέσα VHS κασέτες έχουν ακόμη ζωή μέσα τους. Και ησυχία δεν βρίσκουν.
Οι φαν των low budget horror ειδικά αυτών που γυρίζονταν στα 80ς, συνεχίζουν να απολαμβάνουν ηδονικά τις βιντεοταινίες τους και υπολογίζονται σαν ένα σεβαστό καλό κοινό για την αγορά που με τη σειρά της εξασφαλίζει και καινούργιες VHS, όπως η επανακυκλοφορία του Sledgehammer, το Things ή ακόμη και ολόκληρες ανθολογίες τρόμου.
Και αν ο τρόμος κάποιους δεν συγκινεί, υπάρχει πάντα και η κλειδαρότρυπα, και η ματιά στη ζωή του άλλου και η VHS το προσφέρει κι αυτό, μέσα από τα αλλεπάλληλα γραψίματα-σβησίματα- και πάλι γραψίματα πάνω στην ταινία, που μπορεί να αποκαλύψουν στα κενά, αν κρύβεται από κάτω ενας φαν των Wham! ή ένας θαυμαστής του Κορνήλιου Καστοριάδη.
Για όλα αυτά και άλλα πολλά, με πλήρες μενού ειδήσεων γύρω από τον κόσμο της VHS «λειτουργούν» τα ειδικά sites (πώς αλλιώς;) όπως το VHShitfest που υπόσχεται πλήρη κάλυψη και ετοιμότητα στις εξελίξεις. Γιατι, όπως και να το κάνεις, πίσω από το gore, τις adult movies, τα θρυλικά φτηνά science fiction κρύβονται τελικά οι πιο ρομαντικές ψυχές. Που πάνε και «χτυπάνε» tattoo βιντεοκασέτα και από κάτω με μεγάλα γράμματα γράφουν: Never Forget.
Οπότε δέχομαι πως υπάρχει ζωή μέσα στην ντουλάπα. Και δεν παρεμβαίνω, την αφήνω κλειστή, γιατί, εκτός των άλλων εκεί μέσα είναι και κάτι παλιοχαρακτήρες που καλύτερα να μην έχεις μπλεξίματα.
