Θα τολμούσα να πω, πέντε σειρές έτοιμες να δεις και στις διακοπές σου αν αυτές περιλαμβάνουν χωριό, μπάνια τη μέρα και αραλίκι το βράδυ στη βεράντα ή στην αυλή κάτω από τα δέντρα. Τις στιγμές δηλαδή που προσγειώνεται το laptop στα πόδια σου για λίγο ξόδεμα στα social και μια σειρά, της χρονιάς, του πρώτου κύκλου, γρήγορη, ολόφρεσκη, έξυπνη, απολαυστική, χωρίς πολλά-πολλά, έτοιμη να σε παρασύρει σε μακρινά ταξίδια.
Μη νομίζεις. Το πιο πιθανό είναι να μη δεις αυτές τις σειρές να πρωταγωνιστούν στα EMMY, πέρα ίσως κάποιων ερμηνειών. Αν γίνουν τα βραβεία, δηλαδή, γιατί με τις χολιγουντιανές απεργίες ποτέ δεν ξέρεις. Δεν πειράζει όμως. Εκεί κάτω από τις ελιές και τα πλατάνια ή δίπλα στη θάλασσα, θα διεκδικήσουν μια χαρά τον χρόνο σου όπως και τη βαθιά σου ανάγκη για αυθόρμητη τηλεοπτική διασκέδαση.
(Prime, 6 ep.)
https://www.youtube.com/watch?v=V4urrj-jT-k
Το στόρι
Citadel είναι μια ανεξάρτητη -κοινώς κάνει ότι θέλει- παγκόσμια κατασκοπευτική υπηρεσία με μπόλικο προσωπικό. Ξάφνου κάποιος αρχίζει να την καθαρίζει. Με συνοπτικές διαδικασίες. Σβήνει μνήμες, διαγράφει συνειδήσεις. Μάντεψε ποιος. Είναι η Manticore, μια αντίπαλη εταιρεία που εποφθαλμιά τη θέση της. Της ευχόμαστε τα καλύτερα. Ούτως η άλλως, τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό είναι δυσδιάκριτα – πάλι.
Η πρόθεση
Να παραδοθεί ένα απολαυστικό κατασκοπικό δρώμενο με μπόλικη δράση, με μπόλικες εξωφρενικές σκηνές, με μπόλικο μπουνίδι και πιστολίδι και κυνηγητό σε δρόμους, τρένα και κτήρια με τον σωστό χαλασμό που δεν θα σε στέλνει κάθε τόσο στην κουζίνα για σνακ και πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι που ψάχνει εναγωνίως να βρει τη χημεία του σε μια σχέση βασισμένη σε μυστικά και ψέματα και μια επικίνδυνη αλλά αθάνατη αγάπη (λέμε τώρα). Η πρώην μις Υφήλιος Priyanka Chopra από τις μακρινές Ινδίες και ο Richard Massen με τη χαρακτηριστική Σκωτσέζικη προφορά κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να περάσουν καλά και νομίζουμε πως κάποια στιγμή -επιτέλους- το καταφέρνουν. Αυτή τη θυμάσαι ίσως από το Quantico (ιδιαιτέρως έντιμο κατασκοπικό του 2015 με τρεις σεζόν) κι αυτόν από το GOT, καθότι ο Robb Stark και ο ματωμένος γάμος του θα είναι πάντα ο Robb Stark και ο ματωμένος γάμος του. Ό,τι κι αν κάνει μετά (the Bodyguard, Oasis). Στην άχρηστη πληροφορία της ημέρας, να πούμε πως όταν βρεθήκανε στα πρώτα γυρίσματα θα είχαν κάτι παραπάνω να πουν, αφού η τηλεοπτική αδερφή αυτού στο Θρόνο, Sophie -Sansa Stark- Turner, είναι συννυφάδα αυτής στην πραγματική ζωή, καθότι παντρεμένες με τους δύο εκ των τριών αδερφών του -βαριέμαι τόσο- συγκροτήματος Jonas Brothers.
Το αποτέλεσμα
Το εύρημα της διαγραφής της μνήμης των πρωταγωνιστών με το καλημέρα σας και τη δημιουργία άλλων ζωών μέχρι έστω την αναμενόμενη και καθόλου αναπάντεχη εκ νέου συνάντηση, δίνει καλή τροφή για σωστή σεναριακή εξέλιξη με ανατροπές και εξωφρενικότητα στον βαθμό που τις αντέχεις και τις επιθυμείς. Το έχεις ξαναδεί, ναι, αλλά ποτέ δεν το βαριέσαι. Ειδικά αν στο δίνουν σε πλούσιο και φαντασμαγορικό πακέτο που γρήγορα το ξεχνάς αλλά, μέχρι να γίνει αυτό, πολύ το απολαμβάνεις. Οι Russo Brothers των Avengers και Captain America στα credits είναι η εγγύηση που μάλλον αποζητάς
(Prime, 6 ep.)
https://www.youtube.com/watch?v=FA_XOruRFfU
Το στόρι
Δύο πανομοιότυπες δίδυμες ντοκτορέσες είναι αποφασισμένες να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο γεννούν οι γυναίκες. Μέχρι βεβαίως να το καταφέρουν αυτό, θα πρέπει να περάσουν από εκατό πενήντα συμπληγάδες και εκατό πενήντα ψυχολογικά roller coaster καθώς η ψυχασθένεια, οι νευρώσεις, και οι εμμονές παραμονεύουν σε ένα σκοτάδι που έχει μάθει να νικά το φως
Η πρόθεση
Να πιάσουν το αριστούργημα του David Cronenberg και να το πάνε στην «απέναντι πλευρά». Στη θέση του Jeremy Irons (και της αξέχαστης, μυθικής, κατασκότεινης ερμηνείας του) η γλυκύτατη Rachel Weisz, σε ένα διπλό πρόγραμμα τίμιας εξωστρέφειας (και εσωστρέφειας) και σε ένα ρίσκο καριέρας που ευτυχώς για όλους δεν την πετά στα βράχια.
Το αποτέλεσμα
Λιγότερο μαύρο από όσο θα θέλαμε και περισσότερο luxurious στις γωνίες του από όσο αντέχουμε, μοιάζει να προσπαθεί αγχωμένα και ανεπιτυχώς να συμβαδίσει με το ένδοξο παρελθόν. Και γι αυτό ίσως ξεχνιέται σε ένα πιο απλουστευμένο και εμφανισιακά λαμπερό ψυχογράφημα, στο οποίο κατοικούν κυρίως παράξενα όντα μια νέας εποχής – πέρα δηλαδή από τις εντυπωσιακές διχασμένες δίδυμες on crisis που κρύβονται στον τίτλο. Οπότε, όπως κατανοείς, πολύ γρήγορα πιάνεις τον εαυτό σου να απολαμβάνει περοσσότερο τους δεύτερους ρόλους, όπως για παράδειγμα την υπέροχα αμφισβητούμενη παρουσία της Poppy Liu ή την ανατριχιαστικά δομημένη και ναρκισσιστικά παραδομένη εμφάνιση της Jennifer Ehle σε ρόλο θηλυκού Ίλον Μάσκ που επιτέλους αναδεικνύει το άνοιγμα των δυνατοτήτων της. Κι αν στα καλύτερα επεισόδια της χρονιάς δεις να φιγουράρει με σιγουριά και αποφασιστικότητα το νούμερο δύο, μάθε πως θα το χρωστά περισσότερο σε αυτή, κι ας είναι η βαθιά βασιλική υπόκλιση της κεντρικής σταρ πιο φωτεινή από όλες.
(Apple TV+, 8 ep)
https://www.youtube.com/watch?v=4FvM5vsymG8
Το στόρι
Μια γυναίκα ανακαλύπτει τη μεγαλύτερη συλλογή κρασιών στον κόσμο που έχει αφήσει στη διαθήκη του ο πατέρας της, με τον οποίο παρεμπιπτόντως δεν είχε ποτέ καλές σχέσεις, και ανταγωνίζεται τον προστατευόμενο του – κάπου στη μακρινή Ιαπωνία – για να διεκδικήσει την κληρονομιά της.
Η πρόθεση
Να γίνει για τo κρασί ότι ήταν για το σκάκι -και 62 εκατομμύρια νοικοκυριά- το The Queen’s Gambit. Θα το ήθελε πολύ βεβαίως, αλλά κάπου μένει από λάστιχο. Προφανώς φταίει πως η συμπαθέστατη κατά τα άλλα Fleur Geffrier δεν είναι μια άλλη Anya Taylor Joy. Πως η χημεία της με τον Tomohisa Yamashita μοιάζει σαν να μην παίρνει ποτέ μπρος. Πως η ακατανόητη τριγλωσσία (Αγγλικά, Γαλλικά, Ιαπωνικά) αντί να ενώνει, χωρίζει (παύλα κουράζει). Και πως το ίδιο το στόρι γρήγορα δείχνει να χάνει στροφές μέσα από ένα αδιάκοπο και άσκοπο πήγαινε έλα στον χρόνο και τη γεωγραφία. Παρά την καλή διάθεση, τελικά, και την ευδιάκριτα εκλεπτυσμένη παραγωγή.
Το αποτέλεσμα
Παραδόξως το καταπίνεις αμάσητο. Η μάλλον καλύτερα, το ρουφάς με μια γουλιά. Φταίει αυτό το άρωμα σπάνιας εκλεκτικότητας που πλανάται παντού – είπαμε η καλλιτεχνική διεύθυνση τα σπάει. Σαν να παρακολουθείς και να συμμετέχεις σε ένα κυνήγι θησαυρού με έπαθλο το πιο σπάνιο μπουκάλι κρασιού της ιστορίας. Το οποίο χαλαρώνει μέσα σε ξύλινη κατασκευή από σπάνια καρυδιά ή βελανιδιά, ανέπαφη στον χρόνο. Και όλο αυτό είναι εν τέλει και το κλειδί που τα ανοίγει όλα. Αυτή η αίσθηση πολυτέλειας. Και μια υποψία πως περιφέρεσαι, πως ξεναγείσαι, σε μια ιστορία οινοποιίας που λίγοι έχουν τη δυνατότητα να περιηγηθούν. Ψέματα. Υπέροχα ψέματα.
(Apple TV+, 7 ep.)
https://www.youtube.com/watch?v=WxwKzsklvJo
Το στόρι
Ένα αεροσκάφος από το Ντουμπάι με κατεύθυνση το Λονδίνο «κατεβάζει ρολά» κατά τη διάρκεια μιας πτήσης 7 ωρών, την ίδια ώρα που οι αρχές στο έδαφος αγωνίζονται να βρουν απαντήσεις και να διορθώσουν την κατάσταση.
Η πρόθεση
Να πάρεις τον Luther και να τον μετατρέψεις σε John McClane. Όχι ακριβώς με τον τρόπο που γινόταν στα 80ς και στα 90ς, αλλά κάπως έτσι. Γιατί τώρα, στα νέα 20s, το Die Hard θέλει άλλη μοντερνιά και ο Bruce Willis περισσότερη σοφία και κατανόηση στο βλέμμα και λιγότερη ειρωνεία και τσαχπινιά στο χαμόγελο. Ο Idris Elba σε ένα ρόλο που θα μπορούσε να πει απλά όχι, κάνει αυτό που ξέρει πάντα να κάνει. Κοιτά την κάμερα με στωικότητα και ψυχολογία αιώνων, καθοδηγεί και καθησυχάζει.
Το αποτέλεσμα
Σε αυτή την αεροπειρατεία θα περάσεις καλά. Τουλάχιστον σε αυτό ποντάρουν όσοι σκέφτηκαν πως το να κλέψεις ένα αεροπλάνο από το Ντουμπάι δεν είναι δα και το εξωφρενικότερο που θα μπορούσες να συμβεί. Οι ανατροπές είναι αρκετές και ακατανόητες στον βαθμό που μπορούν και πρέπει, οι δεύτεροι χαρακτήρες ξεδιπλώνονται στο βαθμό και το μέτρο που τους επιτρέπεται και τα λεπτά κυλούν χορταστικά όσο ετοιμάζεται το βραδινό που θα συνοδεύσει το επόμενο επεισόδιο που ενστικτωδώς θα ακολουθήσει. Γιατί αν αυτή η σειρά έχει ένα χάρισμα, είναι αυτό. Δεν σε αφήνει στην ησυχία σου. Ακόμη κι αν δεν βλέπεις την πιο αγωνιώδη περιπέτεια που θα μπορούσε να υπάρξει, σε κρατάει γερά από το χέρι μέχρι να σου δώσει την τελική λύση που οκ, αναμενόμενο, σαν να έρχεται λίγο πιο άγαρμπα και πιο γρήγορα από ότι θα επιθυμούσες. Αλλά τι να κάνεις, βγες για ένα ποτό και θα το ξεπεράσεις.
(Apple TV+, 10 ep.)
https://www.youtube.com/watch?v=4w1xZA7pX2c
Το στόρι
Στο Μανχάταν, το καλοκαίρι του 1979, ένας νεαρός άνδρας συλλαμβάνεται για απόπειρα δολοφονίας και μια ερευνήτρια ψυχολογίας θα προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο που κρύβεται πίσω από αυτή.
Η πρόθεση
Να μετατρέψουν τον Tom Holland σε μια σοβαρή περίπτωση προορισμένη αποκλειστικά για μεγάλα βραβεία. Και να προσφέρουν μια πλούσια μεταφορά στη μικρή οθόνη μιας αληθινής ιστορίας που διαμόρφωσε την ψυχιατρική και την εγκληματολογία στις μέρες της, όταν δηλαδή «νέοι παίχτες» αποφασίσαν να μπουν στο παιχνίδι. Για παράδειγμα, οι ασθενείς με διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας. Σαν να λέμε, πόσα ανθρωπάκια χωρούν μέσα σας, σήμερα παρακαλώ; Α μάλιστα τα εξής πέντε. Στην περίπτωση του Dunny Sullivan δε, όπως περίτεχνα αποδείχτηκε -για πρώτη φορά στα χρονικά- πάνω από εικοσιπέντε.
Το αποτέλεσμα
Υπάρχουν πολλά που μπορεί να ειπωθούν για αυτή τη σειρά. Και όλα θα έχουν ένα (κάποιο) νόημα. Ξεκινάει με λάθος τρόπο, ή πες το και πιο κομψά: «άλλα αντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα». Δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς βλέπεις, μάλλον όχι, αναγνωρίζεις πως βλέπεις ίσως μια από τις πιο βαρετές αστυνομικές ιστορίες του κόσμου – ο πρωταγωνιστής μετά τις πρώτες άσχημες κριτικές του πρώτου επεισοδίου έτρεξε να διορθώσει και να εξηγήσει, να απολογηθεί και να υπερασπιστεί και το έκανε μάλιστα τόσο ζεστά που όλοι άρχισαν να επανεξετάζουν την αρχική εντύπωση και να περιμένουν το μετά και το γιατί (τα επεισόδια έπεφταν εντωμεταξύ αργά και βασανιστικά, πατροπαράδοτα, ένα την εβδομάδα).
Και ναι, ο νεαρός Spiderman είχε τα δίκια του. Μετά το τρίτο επεισόδιο όταν με ένα ε-ξαι-ρε-τι-κό πρωτότυπο τρόπο εμφανίζονται οι πολλαπλές προσωπικότητές σαν ξέχωρες οντότητες (Sasha Lane και Jasson Issacs θα έχετε για πάντα τον σεβασμό μου), η σειρά παθαίνει Zodiac και αλλάζει μέτρο και ρυθμό, ύφος και στυλ, δίνει τα στοιχεία της μπουκιά μπουκιά όπως πρέπει, τα rottens αρχίζουν και χτυπάνε κορυφή, τα φανς συρρικνώνονται γύρω από την ξαφνική εξέλιξη, και όταν δε η ιστορία της σεξουαλικής κακοποίησης που προκαλεί στον κεντρικό χαρακτήρα και όλη αυτή την εσωτερική πολυκοσμία πέφτει στο τραπέζι των εξηγήσεων, τότε το όλο στόρι αποκτά το βαθύ συναισθηματικά ζεμάτσιμα που όλοι χρειαζόμασταν. Μέχρι δηλαδή τα τελευταία δύο επεισόδια, oh no no, που γκρεμοτσακίζεται και πάλι. Η απόφαση να «μπουν στο δικαστήριο» αλλάζει ξανά τη σειρά, δεν λειτουργεί, μπουκώνει το σύστημα και αποσυντονίζει τα θαυμαστικά που συσσωρεύονται πια γύρω από ένα τεράστιο ερωτηματικό.
Όταν φτάσεις στο επ.7 περίμενε για μια σκηνή αδιανόητης ευρηματικότητας και ομορφιάς – αυτό που θα δεις δεν έχει ξανειπωθεί με αυτό τον τρόπο ποτέ, ούτε σε τηλεόραση ούτε σε κινηματογράφο. Αν αναρωτιέσαι πώς βιώνει εσωτερικά ένας τύπος με πολλαπλές προσωπικότητες αυτή τη συνεχόμενη στενάχωρη παρουσία, ήρθε η ώρα να το μάθεις.
Και ναι, ο Tom Holland είναι ένας πολύ δουλευταράς ηθοποιός.
