Στα γρήγορα: Εικοστός δίσκος για τη μπάντα από το Brooklyn στην Idlewild Recordings.
Την ακούσαμε: Εάν για κάποιους, μεγαλώνω σημαίνει ζώνομαι με τα φίδια της κατάθλιψης και της αναπόλησης για τα ωραία χρόνια που πέρασαν ανεπιστρεπτί, άλλοι απέναντι στο πέρασμα του χρόνου καλλιεργούν το χιούμορ τους, όπως στην περίπτωση των They Might Be Giants. Η παιδικότητα και η ελαφράδα των μελωδιών και το άτσαλο τραγούδι του John Flansburgh μπορεί να ξεγελάνε αλλά δεν παύει να είναι ένας κυνικός και σκοτεινός δίσκος που ξορκίζει συνεχώς το θάνατο βγάζοντάς του τη γλώσσα. Κάπως έτσι ίσως θα ακουγόταν ο καρτουνίστικος εαυτός του Stephen Merrit εάν αποφάσιζε να γράψει 15 αντι-“When I’m Sixty Four” που παίρνουν ισόποσα στην πλάκα τον ίδιο τον εαυτό τους και τη ζωή, χωρίς όμως να τη χλευάζουν.
Τρέξε μακριά: Εάν είσαι άνθρωπος αθεράπευτα ρομαντικός και θετικός.
Τ’ είπες τώρα; «Η μουσική του I Like Fun αρπάζει τη χαρά της στιγμής.» –All Music
Να τ’ αφήσω; 74/100 –Metacritic
