Πώς νιώθεις στις πρόβες για τον Γυάλινο Κόσμο που θα ερμηνεύσεις την Αμάντα; Πρόκειται για ένα αριστούργημα, ένα τέλειο δραματουργικά έργο, ο Τennessee Williams ήταν μεγάλος ποιητής. Με τις πρόβες καταλαβαίνω ότι είναι έργο έτοιμο, στα δίνει όλα, δεν του λείπει τίποτα, δεν υπάρχει καμία ανάγκη να εφεύρω κάτι για να το συμπληρώσω.
Ο Williams σχολίαζε πάντα τις παθολογικές σχέσεις που μπορούν να αναπτυχθούν ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Ο ίδιος είχε μια πολύ άσχημη οικογενειακή ζωή αλλά εδώ που τα λέμε δεν είχε και άδικο. Η οικογένεια είναι το πρώτο κοινωνικό κύτταρο και πάρα πολλά εξαρτώνται από αυτήν. Οι οικογένειες είναι σαν μικρά κράτη με αρχηγούς, υπαρχηγούς, θύματα και θύτες κι αυτό δεν έχει να κάνει με την κοινωνική τάξη. Όλα θέλουν δουλειά. Δεν έχω κάνει ποτέ ψυχανάλυση και δεν τη συμπαθώ κιόλας γιατί προτιμώ εναλλακτικές δράσεις, όπως γιόγκα και ό,τι άλλο έχει να κάνει με το πνεύμα, αλλά πάνω απ’ όλα πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να μιλάνε. Δεν πρέπει να υπάρχουν μυστικά στις οικογένειες. Το πιο δύσκολο πράγμα στη Γη είναι να μεγαλώσεις ένα παιδί. Μπορεί να σου φέρει τύψεις, εφιάλτες, είναι τρομερά δύσκολο,ειδικά αν είναι μονογονεϊκή ή δυσλειτουργική οικογένεια. Εγώ μεγάλωσα ένα παιδί μόνη μου. Σημασία έχει που όταν είπα στο παιδί μου ότι δεν υπήρξα καλή μάνα γύρισε και μου είπε «Πας καλά;». Με την κόρη μου μεγαλώσαμε περισσότερο σαν φίλες αν και πάντα έβαζα ένα όριο ότι «εγώ είμαι μάνα σου». Αισθάνομαι πολύ ωραία που τη βλέπω να στέκεται στα πόδια της, να αυτονομείται και να μιλάμε πια επί ίσοις όροις. Πάντως στο τέλος της ημέρας οι γονείς θα είναι πάντα οι γονείς σου και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από αυτούς αν δεν θέλουν να σε αφήσουν. Έχω δει παραδείγματα ανθρώπων που συνέθλιψαν τη ζωή των παιδιών τους. Υπάρχουν γύρω μας άπειρα «Σπιρτόκουτα». Η οικογένεια είναι μια σχέση κομβική. Στην περίπτωση του Γυάλινου Κόσμου μιλάμε για μια μητέρα που ζει στον δικό της κόσμο και αρνείται να δει την πραγματικότητα γιατί διαφορετικά θα αναγκαστεί να πάρει θέση και να αναιρέσει πολλά πράγματα. Ο δικός της ψεύτικος κόσμος γκρεμίζεται από τον γιο της που έρχεται σε σύγκρουση μαζί της.
Γίνεται να λειτουργήσουν οι ψεύτικοι κόσμοι ή είναι καταδικασμένοι να καταρρεύσουν; Μπορεί κάποιος να φτιάξει έναν πλαστό κόσμο και να αναγκάσει τους άλλους να ζήσουν έτσι μαζί του. Αυτός ή αυτοί που θα το αποδεχτούν είναι τα θύματα. Αν θελήσουν μπορούν να φτάσουν έτσι μέχρι το τέλος της ζωής τους κι εύχομαι να μην το συνειδητοποιήσουν ποτέ γιατί μόνο όταν το συνειδητοποιήσεις έρχεται η κατάρρευση του γυάλινου κόσμου. Αλλιώς πας εσαεί.
Μα πώς πας εσαεί μέσα σε μια τέτοια κατάσταση; Πας. Αν δεχτούν ότι έχουν ένα καλό γάμο ενώ δεν κάνουν έρωτα ποτέ, ενώ δεν επικοινωνούν ποτέ, αρκεί να έχουν κάποιο άλλο όφελος, συνήθως υλικό. Ακούς την άλλη να λέει «Μα εμένα ο άντρας μου με αγαπάει» και εσύ δεν μιλάς αν και γνωρίζεις ότι ο άλλος κάνει μονίμως παράλληλες σχέσεις, κι αυτή εκεί, δε θέλει να το δει, δεν το βλέπει.
Αυτοί είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι μέσα στην άγνοια τους; Είναι ευτυχία αμερικανικής σαπουνόπερας. Όχι, αγάπη μου. Δεν είναι ευτυχισμένοι. Αλλά μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να λέει «Θα ήθελα να είμαι κουτή, αμόρφωτη και η μόνη μου έννοια να είναι αν ταιριάζει αυτό το χρώμα μανό με το καλσόν μου». Γιατί εδώ που τα λέμε είναι σαδιστικό για όσους καταλαβαίνουν, είναι μεγάλη η μοναξιά. Εύχομαι στους ανθρώπους να είναι ευτυχισμένοι με όποιον τρόπο μπορούν, αρκεί να μην κάνουν κακό ο ένας στον άλλο. Βέβαια εγώ αυτό που προτείνω είναι οι άνθρωποι να μιλάμε, να προχωράμε, να διορθώνουμε αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα. Η ζωή είναι πάρα πολύ δύσκολη. Μας ξεγέλασαν όταν μας υποδέχτηκαν με τόσο ενθουσιασμό σε αυτό τον κόσμο. Γι’ αυτό πιστεύω στη δημιουργία, επειδή σου δίνει ένα στόχο. Όταν δημιουργείς δουλεύεις το μυαλό σου, τη φαντασία σου, την ψυχή σου, θέλεις να μαθαίνεις όλο και περισσότερα γι’ αυτό με το οποίο έχεις καταπιαστεί, ψάχνεσαι. Ό,τι έχω μάθει στη ζωή μου το έμαθα επειδή κάνω αυτή τη δουλειά, όχι επειδή πήγα σχολείο. Όταν έπαιζα «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», διάβαζα για τον Αμερικανικό Εμφύλιο, τώρα διαβάζω για το κραχ στην Αμερική. Είμαι ευτυχισμένη όταν μαθαίνω. Όσο πιο πολλές γνώσεις αποκτάς και διευρύνεις το μυαλό σου τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις, τόσο λιγότερο σε κοροϊδεύουν και τόσες περισσότερες ευκαιρίες έχεις να ξεφύγεις από παγίδες του νου, της ζωής, της κοινωνίας. Όσο μπορείς να ξεφύγεις. Είμαι ευλογημένη που ζω όπως ζω σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που περνάει η χώρα μου. Συνέχεια διαβάζω, συνέχεια περπατάω και απορώ πώς δεν με έχει πατήσει κανένα αυτοκίνητο ακόμη. Ξέρεις πόσες φορές με έχει τραβήξει η κόρη μου από το χέρι και με γλίτωσε τελευταία στιγμή;
H Θέμις Μπαζάκα θα πρωταγωνιστήσει στον «Γυάλινο Κόσμο», που θα ανέβει στο θέατρο Εμπορικόν σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, στα τέλη του Ιανουαρίου. Μαζί της θα παίξουν οι: Δημήτρης Καταλειφός, Κωνσταντίνος Γώγουλος και Στέλλα Βογιατζάκη.
