Τον λένε Takeshi Terauchi και έχει στοιχειώσει τα αυτιά και το μυαλό μας. Εμφανίστηκε στην μουσική σκηνή, όταν κατέφθασε το rock ‘n’ roll στην Ιαπωνία, δηλαδή στα μέσα της δεκαετίας του ’60, και δημιούργησε το δικό του μουσικό είδος· το Eleki, ένα γιαπωνέζικο surf rock. Ο ήχος του αποπνέει έναν αέρα άλλοτε πολεμικό, βιετναμέζικο κι άλλοτε ρομαντικό, ακόμα κι όταν διασκευάζει γνωστά κομμάτια κλασικής μουσικής. Βάλαμε στο repeat το Rashomon, αλμπουμάκι του 1972 που μας τρέλανε -μας ξετρέλανε- σε τέτοιο βαθμό που ξεθάψαμε τα κιμονό από το βάθος της ντουλάπας μας.
Βρήκαμε, όμως, χρόνο και για τον καινούριο δίσκο των Monster Magnet, το Last Patrol. Και χαρήκαμε που αποφάσισαν να γυρίσουν σε μια πιο ψυχεδελική ροκ προσέγγιση, σαν αυτήν που είχαν στους πρώτους τους δίσκους, δηλαδή πριν την κυκλοφορία του Powertrip το 1998, που είχε πιο χωσάδικο ύφος και δικαιολογημένα από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως ο «καλύτερος δίσκος για να κάνεις σεξ στο πίσω μέρος της νταλίκας». Δεκαπέντε χρόνια μετά, και έπειτα από περιοδείες όπου η μπάντα έπαιζε παλιούς της δίσκους, φαίνεται τους έπιασε νοσταλγία για τον παλιό καλό τους ήχο. Και τους έκανε καλό. Η σπασμένη από τα χρόνια φωνή του Dave Wyndorf ακούγεται πιο αυθεντική έτσι.
Την περασμένη εβδομάδα, επίσης, συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του Αλμπέρ Καμύ. Άλλο που δεν θέλαμε, βρήκαμε ευκαιρία και ξεφυλλίσαμε τα βιβλία του. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά και διάφορα αλλά ίσως αρκεί να μεταφέρουμε απλά κι ωραία μια από τις πιο όμορφες αρχικές γραμμές στην ιστορία της λογοτεχνίας. Ανοίγουμε λοιπόν τον Ξένο και διαβάζουμε: «Σήμερα πέθανε η μαμά. Ίσως και χτες, δεν ξέρω. Έλαβα ένα τηλεγράφημα από το άσυλο: ‘Μητέρα απεβίωσε. Κηδεία αύριο. Θερμά συλλυπητήρια΄. Αυτό δεν μου λέει τίποτα. Μπορεί να ‘ταν και χτες». Φανταστικό; Φοβερό πράγμα οι γαλλοαλγερινοί τελικά.
Εν τω μεταξύ, παρασυρμένοι από τον ντόρο και την παραφιλολογία γύρω από τον φετινό χρυσό φοίνικα των Καννών, είδαμε τη Ζωή της Αντέλ. Η «άγρια» και βαθιά συναισθηματική ενηλικίωση της ηρωίδας επισκιάστηκε από κατηγορίες περί lesbian anthem ή πορνογραφικής οπτικής ενός ευαίσθητου θέματος από τον «δυνάστη στα γυρίσματα» Αμπελατίφ Κεσίς. Εμείς διακρίναμε τον αισθησιασμό που όμως κουμπώνει μια χαρά με την συναισθηματική καταβύθιση που προτάσσει η ταινία και θα χαρακτηρίζαμε το φιλμ περισσότερο ως αισθαντικό. Ενώ μείναμε και έκθαμβοι από τον πλούτο της ερμηνείας της Αντέλ Εξαρχόπουλος.
Σε πιο προσωπικές εξομολογήσεις τώρα: Ο ίδιος λέει ότι αυτές οι 1660 ημέρες του κατέστρεψαν τη ζωή. Ότι ήταν η αιτία για να χωρίσει με τη σύζυγό του. Ότι του κλόνισαν την ψυχική υγεία. Ότι του στέρησαν τις διακοπές και την κοινωνική του ζωή. Ο λόγος για τον Paul Lester, τον άνθρωπο που -παρά τις αντιξοότητες- συνεχίζει ακάθεκτος εδώ και 4,5 χρόνια να γράφει κάθε μέρα για μια καινούρια μπάντα που θα κατακτήσει τον κόσμο στη στήλη New Band of the Day της ηλεκτρονικής έκδοσης του Guardian. Όχι, δεν τον διαβάζουμε ανελλιπώς κάθε εβδομάδα από συμπόνια, αλλά γιατί απ’ αυτόν μάθαμε τους MGΜΤ, τους Crystal Castles, τους Foals, τους Tame Impala, τους Vaccines και πολλούς άλλους πριν ακόμα καλά-καλά κυκλοφορήσουν το πρώτο τους δίσκο.
Καθώς, λοιπόν, όλα βαίνουν από το κακό στο χειρότερο, και ενώ όλους μας ρουφάει η κωλοτρυπίδα του σύμπαντος, εμείς είπαμε να ανοίξουμε μια μπύρα και να ξαναδιαβάσουμε κάτι χιουμοριστικό (;). Τι ήταν αυτό; Το The Killing Joke· ένα one-shot τεύχος του Batman και η μοναδική ιστορία του ανθρώπου-νυχτερίδα που έγραψε ο γκουρού Άλαν Μουρ. Εντός της εμπεριέχεται η συνταγή για το πώς σε σαράντα σελίδες αλλάζεις το ύφος ενός υπερήρωα μια και για πάντα. Επίσης και μια δεύτερη για το πώς το χιούμορ παίρνει την πιο σπαραχτική, την πλέον ανθρώπινη χροιά του σφραγίζοντας την τραγωδία που λέγεται ζωή. Μετά, βέβαια, θυμηθήκαμε πως του κου Μουρ, το τελικό αποτέλεσμα δεν του άρεσε. Άσε μας Άλαν, αγόρι μου, ξέρουμε πως είσαι ψυχάκι – αλλά όχι και έτσι!
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.
