Την εβδομάδα που μας πέρασε το Mercury Prize πήγε στον James Blake και το YouTube ανακήρυξε καλλιτέχνη της χρονιάς τον Eminem. Εμείς, όμως, επειδή είμαστε πολύ snob -και μας αρέσει-, ακούσαμε για χιλιοστή φορά ένα δίσκο του 1972.
Ένα δίσκο που κυκλοφόρησε σε 2000 αντίτυπα, αλλά τα 1000 ήταν ελαττωματικά. Ένα δίσκο που δεν επανακυκλοφόρησε ποτέ, επειδή η δισκογραφική του έκλεισε ένα χρόνο μετά. Ένα δίσκο, που φέτος τον Οκτώβρη, βγήκε σε περιοδεία μετά από τέσσερις δεκαετίες με τη συμμετοχή του Jarvis Cocker των Pulp. Ένα δίσκο που στην εποχή του έφαγε πολύ κράξιμο, αλλά πλέον θεωρείται ένα folk classic.
Κάναμε επίσης κάτι που χρωστούσαμε καιρό στους εαυτούς μας, τελειώσαμε τη μία και μοναδική σεζόν του Caprica, του επικού prequel της κλασικής πια sci-fi σειράς Battlestar Galactica. Και ενθουσιαστήκαμε με όλες τις λεπτομέρειες που μάθαμε για το παρελθόν των χαρακτήρων του «Battlestar», αλλά και για τον κόσμο που αργότερα καταστράφηκε από τη μάχη των ανθρώπων με τις μηχανές που απέκτησαν συνείδηση. Kαι μας άρεσε τόσο πολύ που πραγματικά αναρωτιόμαστε πώς γίνεται τόσες χλιαρές σειρές να παίζονται για χρόνια, ενώ η Caprica που θα μπορούσε να είναι το The Wire της επιστημονικής φαντασίας να έπρεπε να σταματήσει άρον-άρον επειδή οι φίλοι του Battlestar Galactica δεν έπιασαν το νόημα αρκετά γρήγορα.
Ημέρα Τετάρτη, ημέρα πληρωμών προς τις δημόσιες υπηρεσίες, και αντιληφθήκαμε με τρόμο πως δεν έχουμε κάποιο βιβλίο να πάρουμε μαζί. Τότε πουρνού πουρνού με την αυγούλα τραβήξαμε από το ράφι μας μια αρχαία έκδοση με διηγήματα του Edgar Allan Poe (σε πολυτονικό). Μας έσωσε ως διά (μαύρης) μαγείας. Καθήμενοι άβολα άπειρες ώρες σε πολυθρόνα που μύριζε 80τίλα, περιμένοντας τη σειρά μας ωσάν τον Ιώβ, βυθιστήκαμε με ιερή ευλάβεια στη «Ρουφήχτρα του Μάελστρομ». Σε μία από τις καλύτερες, κατά την αποψάρα μας, ιστορίες του καταραμένου συγγραφέα. Εκεί όπου ο φυσικός τρόμος του πνιγμού συναντά τον υπερφυσικό φόβο του απόλυτου μηδέν. Και καθώς ήμασταν έτοιμοι να αναφωνήσουμε μαζί με τον ήρωα αφηγητή «Έλεος!», μια φωνή από το υπερπέραν της ΔΕΔΔΗΕ είπε: «Να περάσει το νούμερο 182, παρακαλώ».
Τι άλλο; Τι είναι το σύνδρομο Σταντάλ ξέρουμε; Πρόκειται για μια αμφιλεγόμενη ψυχοσωματική ασθένεια που εντοπίζεται συνήθως σε περιπτώσεις τουριστών που εκτίθενται απότομα σε μεγάλες ποσότητες υψηλής τέχνης. Σκεφτείτε δηλαδή γιαπωνέζους τουρίστες να ζαλίζονται και να λιποθυμάνε μπροστά σε πίνακες στο Λούβρο ή στο Ουφίτσι. Αυτόν τον όρο διάλεξε ο Γιάννης Δούκας για να ονομάσει την ποιητική του συλλογή που κυκλοφόρησε προ ημερών από τις εκδόσεις Πόλις. Διαβάζουμε και ποίηση. Ναι, ποίηση. Και την απολαμβάνουμε, αν είναι, όπως στην περίπτωση αυτή, ευφυής, καλογραμμένη και πρωτότυπη. Ο ποιητής (ή ο αναγνώστης) εκτίθεται στην «υψηλή τέχνη» αγαλμάτων που συναντά/ συναντάμε (κυρίως) στην Αθήνα. Το Σύνδρομο Σταντάλ είναι μια μελαγχολική συλλογή που χρησιμοποιεί ως βασικό όπλο ένα κυνικό χιούμορ που σε αφήνει να γελάς δυνατά χωρίς να βγάζεις καθόλου ήχο.
Κατά τ’ άλλα, όταν οι Justice συνάντησαν τον Romain Gavras μπορεί συνέβησαν πολλά, αλλά εμείς αναφερόμαστε στο «A cross the universe» (2008), το μονόωρο δηλαδή ντοκιμαντέρ, που ξεγύμνωσε κυριολεκτικά και μεταφορικά τα δύο άτακτα αγόρια. Μουσική, περιοδείες, groupies, σεξ και βία στον πλανήτη Δία (α, όχι, αυτό είναι για άλλους), αλκοόλ, όπλα, σπιταρόνες, ένας μεθυσμένος γάμος και τα σάλια μας που τρέχουν για κάτι από αυτά ή και για όλα. Δηλαδή μιλάμε για ένα κράμα βουτηγμένο στο δέλεαρ του απαγορευμένου που θυμίζει από τη μια ζωή ροκ σταρ κι από την άλλη κάτι από Spring Breakers. Συνεντεύξεις μην περιμένετε. Οι ήχοι, τα πλάνα και αυτό που λέμε «η φάση τους» θα μιλήσουν από μόνα τους. Να τα λέμε όλα: Το ντοκιμαντέρ που έκανε Εκείνη να ερωτευτεί τον Gaspard και Εκείνον να τον φθονήσει βαθιά.
Τέλος καμαρώσαμε το αγαπημένο μας αμερικανάκι Tom Hanks σε ένα ακόμη ρεσιτάλ ερμηνείας (πιο κλισέ ίσως πεθαίνεις). Όχι ότι δεν έχει κάνει δυσκολότερα ή καλύτερα πράγματα, αλλά θαυμάσαμε μια based on a true story ερμηνεία που φέρνει μια επιστροφή από τα παλαιά του Captain Hanks και ίσως του χαρίσει μια θέση στην πολυπόθητη πεντάδα. Όχι της Eurovision. Των οσκαρικών υποψηφιοτήτων. Από κοντά, γουστάραμε και την «διαδραστικά» νευρώδη κάμερα του Πολ Γκρίνγκρας, με τα ευτυχώς όχι απολύτως φιλοαμερικάνικα κρεσέντα μιας ταινίας που θα μπορούσε να αποτελεί ένα τέτοιο κρεσέντο και μόνο από την ύπαρξή της. Λέγε με Captain Philips, λοιπόν.
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.
