Στο μυαλό των Κόρε.Ύδρο.

Αυτοί που τους λατρεύουν είναι μάλλον λιγότεροι από όσους βγάζουν φλίκταινες στο άκουσμα πρώτα και κύρια της ένρινης ερμηνείας του Παντελή Δημητριάδη επί των δύσκολων (ή μήπως εύκολων;) στίχων του και δευτερευόντως των συνθέσεών τους που βρίσκονται σε ευθεία, αταλάντευτη και ακομπλεξάριστη σύνδεση τόσο με το δυτικό ροκ όσο και με τον Χατζιδάκι, τον Χατζηνάσιο και τον Χατζή (σκέτο). Αμφότεροι το κάνουν όμως με αυθεντική οπαδική ζέση που θα ζήλευαν οι Μεξικάνοι fans του Μόρισεϊ, και αυτό είναι κάτι που κανείς δεν έχει καταλάβει αν τελικά κάνει πιο εύκολες ή δύσκολες τις ημέρες και τα έργα αυτών των Κερκυραίων που ίσως και να μην είναι τελικά τόσο περίεργοι τύποι όσο όλοι θα θέλαμε να πιστεύουμε.

Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες; Πότε; Πού βρήκες τα λεφτά; Το Chorus των Erasure ή το Sugar Tax των OMD (δε θυμάμαι ποιο είχα πάρει πρώτο) σε κασέτα. Από τον οικογενειακό κορβανά.

Ποιος είναι ο τελευταίος; Το Yellow and Green των Baroness και το Life Is People του Bill Fay, μαζί.

Ποιοι είναι οι 3 δίσκοι που έχεις στη δισκοθήκη σου, αλλά ντρέπεσαι γι’αυτό; Και ποιοι οι 3 που δεν έχεις και ντρέπεσαι ακόμη περισσότερο γι’ αυτό; Δε ντρέπομαι για τίποτα. Είμαι περήφανος για ό,τι έχω και πάντα ερωτευμένος με ό,τι δεν έχω και θα ήθελα να έχω (μέχρι να το αποκτήσω τουλάχιστον).

Ποιους δίσκους έχεις δανειστεί από φίλους σου και δεν τους επέστρεψες ποτέ; Ό,τι έχω δανειστεί, το έχω επιστρέψει. Έχω κλέψει, χωρίς το άλλοθι του δανεισμού, αλλά, όπως καταλαβαίνεις, δεν μπορώ να αναφέρω λεπτομέρειες.

Ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχεις δει στη ζωή σου μέχρι σήμερα; Η πρώτη μου εκτός φρουρίων Κέρκυρας. Οι dEUS το 1996 στη Θεσσαλονίκη.

Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι sex, drugs και rock ‘n’ roll (το καθένα από αυτά ξεχωριστά); Από την ύστερη εφηβεία μου επίσης:

sex: Tindersticks – Another Night In

drugs: Beck – Pay No Mind (Snoozer)

rock ‘n’ roll: Cracker – I Hate My Generation

Είναι πρωί Κυριακής. Το κεφάλι σου κοντεύει να σπάσει από τον πονοκέφαλο και το στομάχι σου είναι σαν πλυντήριο στη λειτουργία του στυψίματος. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ. Τι μουσική θα βάλεις να παίζει για να έρθεις στα ίσια σου; Νομίζω πως δεν έχω πιει ποτέ τόσο, ώστε να μη θυμάμαι. Και σίγουρα ποτέ δεν είχα σοβαρή στομαχική διαταραχή λόγω αλκοόλ. Επίσης, συνήθως «φτιάχνομαι» μεσημέρια, και σχεδόν αποκλειστικά με ούζο. Στην περίπτωση που περιγράφεις πάντως, μάλλον θα έβαζα τη Λειτουργία στην (όποια) ΕΤ1.

Είσαι backstage, έτοιμος να ανέβεις στη σκηνή για μία συναυλία. Ξαφνικά σε ενημερώνουν ότι στο venue έχει έρθει ο David Bowie. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό σου; Ότι μου κάνουν πλάκα.

Μιας και τον έφερε η κουβέντα: Ντέιβιντ Μπόουι ή Ίγκι Ποπ; Ντέηβιντ Μπόουι.

Πόσες φορές στη ζωή σου μέχρι σήμερα έχεις μετανιώσει που παίζεις μουσική και δεν ζεις μία «κανονική» ζωή; Άπειρες.

Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του Rob Gordon στο High Fidelity. Το έτερόν σου ήμισυ σε έχει μόλις αφήσει σύξυλο, της σέρνεις τον εξάψαλμο από το παράθυρο και όταν το κλείνεις, βάζεις τέρμα τη μουσική. Ποιο τραγούδι ακούγεται; Νομίζω πως δεν μου έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο. Γενικά σπανίως θυμώνω σε τέτοιο βαθμό για θέματα επιλογής, και ακόμα πιο σπανίως επιλέγω να ακούσω μουσική όταν θυμώνω. Για όσους κρέμονται απ’ τα λόγια μου, θα βάλω την ταινία και θα επανέλθω πιο ενήμερος.

Τι μουσική άκουγες την τελευταία φορά που σου έκαναν παρατήρηση οι γείτονες για να χαμηλώσεις την ένταση; Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν ότι, όταν ηχογραφούσαμε το Μαζούτ στο σαλόνι του πατρικού μου το 1995, μια γειτόνισσα, η συχωρεμένη η κυρά-Ρήνη, που έμενε στο από κάτω διαμέρισμα, μονολογούσε από το φωταγωγό «Έρχονται οι νεκροθάφτες».

Κρατάς στα χέρια σου το τιμόνι ενός Delorean. Ποιες τρεις από τις παρακάτω χωροχρονικές περιόδους θα ήθελες να επισκεφτείς και γιατί; 1) To 1962 στην Ύδρα, με τον Λέοναρντ Κοέν. 2) Το 1968 στην Καλιφόρνια, με τον Νηλ Γιανγκ. 3) To 1960 στην Ινδία με τους Beatles. 4) Το 1973 στη Νέα Υόρκη με τους New York Dolls. 5) Το 1977 στο Λονδίνο με τον Τζό Στράμερ. 5) Το 1979 στο Manchester με τους Joy Division. 6) Το 1987 στη Θεσσαλονίκη με τον Γιάννη Αγγελάκα. 7) Το 1990 στο Seattle με τον Κερτ Κομπέιν. 8) Το 1993 στο Περιστέρι με τους Στέρεο Νόβα. Την κουρτίνα 7.

Ποια μπάντα θα ήθελες να παίξει live στην κηδεία σου; Η Μάντζαρος.

Με ποιον από τη «μεγάλη μπάντα του ουρανού» θα έκανες κολλητή παρέα; Ο Κομπέην μού έρχεται στο μυαλό, αλλά θα είχαμε θεματάκια…

Είναι τέλικα ο Μόρισεϊ ο Μεγαλοδύναμος; Χωρίς το οριστικό άρθρο.

Ο τελευταίος δίσκος των Κόρε. Ύδρο. «Απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό» κυκλοφορεί από την Inner Ear.