Οι τρεις αγαπημένοι σου δίσκοι; Τρεις συν ένας. The Smiths – The Smiths (1984), Lou Reed/John Cale – Songs For Drella (1990), Kiss – Kiss (1974) και Kiss – Hotter Than Hell (1974).
Ποιου άλλου καλλιτέχνη ή συγκροτήματος την ιστορία θα ήθελες να εικονογραφήσεις; Παλιότερα είχα δηµοσιεύσει µια αυτοτελή ιστορία µε την ζωή του Gram Parsons που παραµένει µουσική επιρροή µου. Κατάφερα επίσης να βγάλω το άχτι µου µε τους Sex Pistols, τους Velvet Underground και τη Nico εντός του Tales of The Smiths στα πλαίσια των sidestories που αφηγούµαι. Ωστόσο, ως biography junkie και µελετητής των πιο ακραίων ιστοριών που αφορούν συγκροτήµατα και µουσικούς, νοµίζω ότι ο Boy George έχει ζήσει απίστευτη, και συνάµα τραγική, ζωή, ενώ απίστευτο ενδιαφέρον έχουν η Siouxsie Sioux, ο Ace Frehley των Kiss, ο Peter Murphy των Bauhaus, ο Richard Manual των The Band, ο Dennis Wilson των Beach Boys..Bασικά δεν τελειώνει ποτέ η λίστα.
Ο αγαπημένος σου στίχος από τους Smiths; Η πεµπτουσία του συγκροτήµατος: “It’s so easy to laugh/It’s so easy to hate/It takes strength to be gentle and kind» από το “I Know it’s Over” του άλμπουμ The Queen is Dead (1986).
Στο μέλλον, ας πούμε σε δύο χρόνια από τώρα, σε φαντάζεσαι να συνεχίζεις στο Ηνωµένο Βασίλειο, όπου υπάρχουν καλύτερες επαγγελµατικές και κοινωνικές συνθήκες ή περνάει από το μυαλό σου να επιστρέψεις στην Ελλάδα; Δεν θέλω να λέω µεγάλα λόγια, γιατί µου έχουν συµβεί τα πιο παράξενα πράγµατα. Αλλά δε νοµίζω να γυρίσω. Δεν µένω στην Βρετανία µόνο για οικονοµικούς λόγους.
Η σύγχρονη Ελλάδα είναι ένας συµπεριφορικός, πολιτιστικός και οικολογικός βόθρος. Μακριά και αγαπηµένοι. Βλέπεις, το πρόβληµα της κρίσης δεν ήταν οικονοµικό. Ήταν ηθικό και συµπεριφορικό. Και µε προβληµάτιζε πολύ πριν την «κρίση». Η αλήθεια είναι ότι γνωρίζω κόσµο στην Βρετανία που τυγχάνει να έχει πολύ χειρότερα οικονοµικά προβλήµατα, ω ναι,, αλλά δεν το χρησιµοποιεί ως πρόσχηµα για να µειώσει το ανθρωπιστικό του επίπεδο.
Στην τελική και οικονοµικά να το πάρω το θέµα, να γυρίσω που; Υπάρχει εκδότης εκεί έξω που πουλάει οµαδικό κόμικ, το οποίο συνοργάνωνα και στο οποία συµµετείχα µε άπειρες ιστορίες και για το οποίο δεν πληρώθηκα ποτέ. Και εισπράττει ανενόχλητος για πάνω από µια δεκαετία. Θα αλλάξει αυτό το µοντέλο; Οι περισσότεροι εκδότες ή είναι άχρηστοι και έχουν µπει µέσα από κακοδιαχείριση ή πουλάνε φούµαρα στον υπόλοιπο ανυποψίαστο κόσµο για µια ανύπαρκτη σκηνή. Σε πρόσφατο φεστιβάλ είδα ότι άρχισαν να κυκλοφορούν κόμικ δηµιουργών σε 350 αντίτυπα. Τόση τη κατάντησαν τη σκηνή, τόσα αντίτυπα βγάζουν. Πιάσ’τον εκδότα και κούρευτον είναι η κατάσταση.Εν πάσει περιπτώσει, αυτές είναι µερικές αναπόφευκτες σκέψεις πρν επιστρέψει κανείς στην «Ελλάδα της κρίσης». Αλλά και πάλι, ποτέ δεν ξέρεις.
Στο αιώνιο δίληµµα, Morrissey ή Marr, τι θέση παίρνεις; Andy Rourke. Ο µπασίστας των Smiths παραµένει όχι µόνο παραγκωνισµένος από τα μέσα, αλλά και βαθύτατα υποτιµηµένος σαν µουσικός, ενώ υπήρξε απαραίτητο και κινητήριο µέρος της µηχανής του Marr. Οι µελωδίες των τραγουδιών των Smiths δεν θα σήµαιναν τίποτα χωρίς την παράλληλη υποστήριξη και την δευτερεύουσα (εξίσου περίπλοκη) µελωδία του Rourke που δεν ακολουθούσε δουλικά τον σκοπό του Marr αλλά συµπλήρωνε µε ένα χαρακτηριστικό groove. Δυστυχώς στην λυσσώδη µάχη για τα δικαιώµατα του συγκροτήµατος τον έφαγαν λάχανο, όχι µόνο ο Morrissey κι ο άλλοτε παιδικός του φίλος, Marr, αλλά ακόµα και ο ντράμερ, Mike Joyce, που όντως δεν έχει γράψει ούτε µια νότα στη ζωή του. O Andy Rourke είναι ο ορισµός του underdog, άρα έχει τη συµπάθεια µου ως «συνάδελφος».
H έκθεση του Con Chrisoulis με τίτλο “Tales of The Smiths” θα φιλοξενείται στο Χοροστάσιο (Σκουλενίου 2, Πλατεία Κλαυθμώνος) στις 25 και 26 Απριλίου.
H επίσημη σελίδα του Con Chrisoulis στο Facebook: https://www.facebook.com/con.chrisoulis.artist
