Η μετάβαση του Sigmataf

Τον Στέλιο, ΑΚΑ Sigmataf, τον γνώρισα πριν από τρία χρόνια, έναν χρόνο δηλαδή μετά την κυκλοφορία της δεύτερης δισκογραφικής δουλειάς του «Tι κάνει σε είσαι να ; εδώ». Ενώ πίστευα ότι ο γνωστός σε κάποιους ως «Κοράκι» στους Βαβυλώνα θα είναι ένας δύσκολος τύπος που δεν θα του παίρνεις λέξη, αποδείχτηκε όχι μόνο πολύ άνετος αλλά και ένας από τους ανθρώπους που θα μοιραζόμασταν πολλά στη συνέχεια. Καφέδες, ποτά, χορούς, ατελείωτες κουβέντες και εν τέλει τη δημιουργία του τελευταίου του video clip «Δ.Υ.Ι.» στο οποίο μου ζήτησε να συμμετάσχω.

Το τραγούδι συμπεριλαμβάνεται στο νέο του EP που κυκλοφόρησε ψηφιακά πριν λίγους μήνες με τον τίτλο “METAVASI 3” και την Παρασκευή 12 Μαΐου θα το παρουσιάσει ζωντανά στην Death Disco. Την μια και μοναδική φορά που τον έχω δει live -μιας και τα τρία τελευταία χρόνια απείχε από εμφανίσεις- μου έκανε εντύπωση η ενέργειά του επάνω στη σκηνή. Έμοιαζε σαν ένα ζιζάνιο που του έχεις βάλει φιτιλιές και δεν μπορεί να ησυχάσει για κανέναν λόγο και μου θύμισε τις πρώτες εμφανίσεις του Moby στην Ελλάδα πριν από κάτι δεκαετίες, που μας έκαναν να παραμιλάμε «εδώ ο Moby, εκεί ο Moby, πού είναι ο Moby»;

Κάτι τέτοιο είχε συμβεί εκείνο το βράδυ και με τον Sigmataf, ο οποίος σχεδόν πετούσε στην σκηνή έχοντας μαζί του τον αγαπημένο του τεράστιο, λούτρινο λαγό (για την ακρίβεια μόνο το κεφάλι αυτού). Προσπαθώντας να κάνω αυτή τη συνέντευξη μαζί του διαπίστωσα πόσο δύσκολο είναι τελικά να καταφέρεις να μιλήσεις σοβαρά με έναν φίλο σου, ειδικά όταν είστε και οι δύο αγουροξυπνημένοι στις 3 το απόγευμα και θέλετε απλώς να κουτσομπολέψετε πίνοντας καφέ.

https://www.youtube.com/watch?v=VsDhVzM41Fg&ab_channel=Mr.Sigmataf

Έχουν περάσει 4 χρόνια από την τελευταία σου κυκλοφορία. Τί έχει μεσολαβήσει από τότε μέχρι σήμερα και γιατί άργησες τόσο; Έγραφα κομμάτια και στη μέση της διαδικασίας κάτι δεν μου άρεσε και τα άφηνα και ξεκινούσα καινούργια. Ήμουν συνεχώς ανικανοποίητος και δεν τα ολοκλήρωνα. Προέκυψαν και διάφορες μετακομίσεις, τρεξίματα και το πράγμα πήγε αργά.

Τί σκέφτηκες σε εκείνη τη φάση; Πού ήθελες να το πας; Δεν κατέληξα πουθενά. Ή μάλλον κατέληξα στα τρία κομμάτια που μου άρεσαν περισσότερο και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε το EP. Αν τα είχα ολοκληρώσει όλα, τώρα θα είχα βγάλει διπλό άλμπουμ. Ίσως κάποια στιγμή τα ξαναπιάσω, θα δούμε.

Είσαι λίγο περίεργος; Ναι, είμαι. Αλλά η συγκεκριμένη φάση δεν ξέρω αν ήταν θέμα παραξενιάς. Μάλλον ήταν θέμα διάθεσης. Γι’ αυτό σου είπα ότι ίσως κάποια στιγμή τα ξαναπιάσω τα κομμάτια αυτά.

Η νέα σου δουλειά σε ποιους απευθύνεται; Δεν έχω ιδέα. Αυτό που ξέρω είναι ότι όντως πρόκειται για μία μετάβαση δική μου.

Πώς δημιουργήθηκε αυτό το EP; Θυμάμαι όταν ηχογραφούσες τη «Νεφέλη», το αγαπημένο μου track από το δεύτερο άλμπουμ σου, μεγάλο μέρος των στίχων ήταν ένας ντελιριακός αυτοσχεδιασμός. Αυτοσχεδίασες κι εδώ; Συνεργάστηκα και πάλι με τον Αλέκο Σώρρο και τον Χρήστο Μελαχροινό, τους οποίους γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια και τα τελευταία δέκα συνεργαζόμαστε σε κάθε δουλειά μου. Δεν γράφτηκαν λόγια για τα κομμάτια αυτού του EP. Έλεγα στο μικρόφωνο ό,τι μου ερχόταν και μετά απλώς τα μόνταρα. Μετά πήγαιναν στον Αλέκο και κάναμε πολλά πέρα-δώθε μέχρι το τελικό αποτέλεσμα. Ήταν πολύ ομαδική διαδικασία. Γι’ αυτό και τρία τραγούδια. Ένα για κάθε έναν που δούλεψε για τη δημιουργία του. Ο τίτλος “METAVASI 3” επιλέχθηκε γιατί πραγματικά δεν έχω ιδέα πού πάμε. Το πρώτο single ήταν το «Κέντρο 16».

https://www.youtube.com/watch?v=SzAmQ70-SsA&ab_channel=Mr.Sigmataf

Έχω παρατηρήσει ότι γενικά με τη λέξη «αποδόμηση» έχεις μια ιδιαίτερη σχέση. Νιώθεις ότι δοκιμάζεις πράγματα για να τα αποδομήσεις μετά; Πιο παλιά το έκανα αυτό, ισχύει. Πλέον θέλω απλώς να δοκιμάζω πράγματα. Θέλω να κρατήσω και πράγματα, όχι μόνο να τα διώχνω. Μεγαλώνω και όπως όλοι μας νιώθω την ανάγκη να έχω κάποιες σταθερές. Αλλά να είναι δικές μου σταθερές, όχι φορετές επειδή έτσι μας έχουν μάθει να λειτουργούμε. Να είναι από επιλογή.

Νιώθεις ότι σοβαρεύεις απότομα; Εντάξει πάντα σοβαρός ήμουν (γέλια).

Αν αυτή η συνέντευξη έβγαινε σε βίντεο δεν ξέρω κατά πόσον θα συμφωνούσαν όλοι με αυτό, αλλά ας το θέσω αλλιώς. Όταν σε γνώρισα, λίγο μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ σου, περνούσες μια αρκετά σκοτεινή περίοδο. Και στιχουργικά και μουσικά. Το EP αυτό είναι πιο οπτιμιστικό ή έστω πιο περιπαικτικό παρά το γεγονός ότι η γενικότερη κατάσταση που βιώνουμε όλοι δεν βοηθάει. Εντάξει, έχεις και μία ζωή που πρέπει να βγει. Χαίρομαι που φαίνεται έτσι γιατί όντως έτσι νιώθω παρά το γεγονός ότι όλα γύρω μας είναι δύσκολα. Και είναι πολύ δύσκολα. Αλλά ο καθένας μας έχει ένα κέντρο και μέσα σε αυτό το κέντρο πρέπει να υπάρχει και μία ανάσα. Διαφορετικά δεν βγαίνει. Πρέπει να ψάχνουμε και να το βρίσκουμε αυτό. Να δουλεύουμε με τον εαυτό μας. Γιατί πέρα από τη φιλοσοφία και τις αναζητήσεις, πρέπει κάποια στιγμή να καταλαβαίνουμε ότι έχουμε και μία υπαρκτή ζωή που κάπως πρέπει να τσουλίσει. Χρειάζεται αποσυμπίεση.

Εσύ πώς καταφέρνεις να αποσυμπιέζεσαι; Βάζω να δω Ροζ Πάνθηρα καρτούν. Ή μπορεί να δουλεύω και από πίσω να παίζει ο Ρατατούης. Χρειάζονται και τα πιο ανάλαφρα πράγματα, χρειάζεται και η βλακεία πού και πού στη ζωή μας. Δεν γίνεται αλλιώς.

Ποια είναι η ιδανική συνθήκη για να διασκεδάσεις ένα βράδυ και να νιώσεις ευτυχία στην Αθήνα του 2017; Σε μία συναυλία με ένα ωραίο σχήμα και καλούς φίλους. Γενικά πιστεύω ότι οι καλοί φίλοι και οι σωστές μουσικές είναι τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορεί να μας φτιάξουν τη διάθεση και ειδικά όταν συνδυάζονται.

Προέρχεσαι από την ελληνική χιπ χοπ σκηνή. Εκεί έκανες τα πρώτα σου βήματα στο χώρο. Ποια είναι η σχέση σου με αυτή τη σκηνή σήμερα; Είναι σαν ένας παλιός γνωστός. Τον βλέπεις, του κάνεις «επ, τι λέει;», αυτό. Και συνεχίζει ο καθένας το δρόμο του.

Δεν ακούς καθόλου; Όχι, όχι. Γενικά πριν ενταχθώ στην κατάσταση αυτού που ονομάζουν ελληνικό χιπ χοπ, άκουγα ροκ. Δεν είχα σχέση με το είδος. Ήμουν κοντά στη Brit Pop και από Ελλάδα άκουγα Τρύπες. Απλώς μπήκα εκεί επειδή έτυχε. Μουσικά ήμουν πάντα πολύ αλλού. Και αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που αποχώρησα.

Τώρα τι ακούς από την ελληνική σκηνή; Μου άρεσε πολύ το πρώτο άλμπουμ των Οδός 55, κάποια τραγούδια των Mechanimal, το πρώτο άλμπουμ επίσης των Gravity Says I. Γενικά είμαι πολύ των debut albums. Αν εξαιρέσεις ότι το δικό μου ντεμπούτο σαν Sigmataf δεν μου αρέσει, στις περισσότερες περιπτώσεις κολλάω πάντα με τον πρώτο δίσκο.

Μια άλλη μεγάλη σου αγάπη είναι η φωτογραφία. Όσοι σε ακολουθούν στο instagram το ξέρουν. Έχεις σκεφτεί να κάνεις κάποια έκθεση ή κάποιο οπτικοακουστικό πρότζεκτ; Όχι είναι η αλήθεια. Αλλά μιας και το πρότεινες, αν ποτέ συμβεί θα σε φωνάξω να με βοηθήσεις να καθαρίσουμε το χώρο.

Δεν είχα αυτό στο μυαλό μου αλλά εντάξει. Σκηνοθετείς και τα βίντεο κλιπ σου. Μήπως είσαι λίγο δύσκολος στο να εμπιστευτείς άλλους; Δεν είναι αυτό σε καμία περίπτωση, απλώς όταν φτάνει ένα κομμάτι στη φάση της μίξης και της παραγωγής, το κάνω εικόνα και επειδή μου αρέσει πολύ η οπτικοποίηση της μουσικής, είναι για μένα σαν το επόμενο βήμα της όλης διαδικασίας.

Φεύγω για διακοπές σε ένα νησί και έχω στο mp3 το νέο σου EP. Με ποιο βιβλίο θα μου προτείνεις να συνοδεύσω την ακρόασή του; Μιας και είσαι διαβαστερό παιδί. Δεν μου είναι εύκολο να ακούω στίχους όταν διαβάζω αλλά το πρώτο βιβλίο που μου ήρθε στο μυαλό είναι «Ο Επιζών» του Chuck Palahniuk. Αισιοδοξία πάνω απ’ όλα.

Τί θα έλεγες σε κάποιον που ετοιμάζεται να έρθει στη Death Disco για να σε παρακολουθήσει live για πρώτη φορά; Γενικά έχω δώσει πάρα πολλά live από το 1999 που ξεκίνησα και είναι η πρώτη φορά ίσως που είμαι κι εγώ πολύ περίεργος να δω πώς θα βγει. Σίγουρα θα δει μία ειλικρίνεια και από τους τρεις μας που θα ήμαστε στη σκηνή.

Ο λαγός θα είναι εκεί; Ο λαγός την έχει κάνει.

Πού πήγε; Δεν σου είπε τίποτα; Ναι, μου είπε «δεν με χρειάζεσαι».