Το Netflix τελικά ίσως έχει ένα κακό: σκοτώνει την επιθυμία για επιθυμία. Αυτό που τελειώνεις ένα επεισόδιο και όσο βλέπεις τους τίτλους τέλους να πέφτουν, σκέφτεσαι για λίγο, πόσο πολύ δε μπορείς να περιμένεις μέχρι την άλλη εβδομάδα. Μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Ακούγεται κάπως χαζό – it’s just TV after all – αλλά έχεις μια λαχτάρα να μάθεις τι γίνεται, να δεις πώς θα εξελιχθεί η ιστορία: αν θα τα φτιάξουν, αν θα πεθάνει, αν θα πάρει το θρόνο, αν θα δραπετεύσει… είναι όλα αυτά τα «αν» που σε κάνουν να επιστρέφεις με αγωνία μια εβδομάδα αργότερα. Με το Netflix, το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να περιμένεις μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να αρχίσει αυτόματα το επόμενο επεισόδιο. Πάλι θα μάθεις αν θα πεθάνει, αλλά η διάρκεια του «αν» είναι που κάνει τη διαφορά.
Γι’ αυτό νομίζω ότι δεν σου είπα για το Sense8 νωρίτερα. Γιατί το «κατανάλωσα» μέσα σε μερικές μέρες, χάνοντας το χρόνο να το επεξεργαστώ σωστά και να σκεφτώ τι θέλω να σου πω. Σε περίπτωση που δεν το έχει παρει το μάτι σου, έκανε πρεμιέρα τον Ιούνιο, αποτελείται από 12 επεισόδια, και είναι φτιαγμένο από τα αδέλφια Wachowski – φτάνει πια μ’ αυτό το «αδελφοί Wachowski». Είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι!* O Andy και η Lana, μαζί με το συγγραφέα και σεναριογράφο Michael Straczynski, «γέννησαν» οχτώ ήρωες σε οχτώ γωνιές του πλανήτη, που με κάποιο τρόπο δένονται συναισθηματικά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο Capheus, η Sun Bak, η Nomi, o Wolfgang, η Kala, η Riley, o Lito και ο Will είναι συνηθίσμενοι άνθρωποι με λιγότερο ή περισσότερο συνηθισμένες ζωές, ο καθένας με τα δικά του προβλήματα. Ζουν από το Ναιρόμπι και τη Σεούλ μέχρι το Μεξικό και το Βερολίνο και είναι παντελώς άγνωστοι, μέχρι τη στιγμή που η Daryl Hannah τους «γεννάει» και συνδέει τις αισθήσεις τους, με τέτοιο τρόπο ώστε, ότι αισθάνεται έντονα η Nomi στο San Francisco – καλό ή κακό –, μπορεί να το νιώσει ο Lito στο Μεξικό. Με τον ίδιο τρόπο, μπορούν να «δανείσουν» ικανότητες και προσόντα ο ένας στον άλλο, για να ξεφύγουν από δύσκολες καταστάσεις. Μέχρι το τέλος του πρώτου κύκλου ακριβώς γιατί δε μαθαίνουμε, αλλά δεν έχει σημασία, αφού η «σύνδεση» παρουσιάζεται μ’ έναν πολύ ευρηματικό και fun to watch τρόπο.
Τεχνικά δεν είναι τίποτα λιγότερο απ’ ότι θα περίμενες από μια καλογυρισμένη αμερικάνικη σειρά. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο φυσικά είναι ότι οι on location σκηνές γυρίστηκαν on location:τοποθεσίες σε Σικάγο, Σαν Φρανσίσκο, Λονδίνο, Βερολίνο, Σεούλ, Ρεϊκιαβικ, Μεξικό, Ναϊρόμπι και Μουμπάι χρησιμοποιήθηκαν για να δώσουν στις ιστορίες και τους χαρακτήρες το πολύ έντονο international στοιχείο τους. Και το καταφέρνουν τέλεια, ειδικά αν αναλογιστείς πως όταν η Kala «συνδέεται» από το Ναιρόμπι στο Βερολίνο, η συγκεκριμένη ηθοποιός έπρεπε να πάει στο Βερολίνο! Και το εντυπωσιακό δεν είναι οι 14 ώρες πτήση αλλά το ότι είναι όντως εκεί. Στη σειρά και στην πραγματικότητα, ενισχύοντας το concept του sensate. Στην τηλεοπτική εποχή του green screen, μια τέτοια προσέγγιση και εκτέλεση είναι τουλάχιστον αξιόλογη και πολύ, μα πολύ ευπρόσδεκτη.
Το άλλο εντυπωσιακό που έχει αυτή η σειρά είναι το sex. Mε πολλές έννοιες. Από την πράξη αυτή καθ’αυτή, μέχρι τη σεξουαλική ταυτότητα και τα φύλα. Κι αυτό γιατί οι δημιουργοί ήθελαν να παρουσιάσουν θέματα που άλλες sci-fi σειρές συνήθως δεν αγγίζουν: πολιτική, ταυτότητα, σεξουαλικότητα, φύλα και θρησκεία. Γι’ αυτό λοιπον θα δεις και τον closeted ηθοποιό με τη δήθεν γκόμενα στο κόκκινο χαλί και τον γκόμενο να περιμένει σπίτι και την transgender ακτιβίστρια με τη μάνα που «θέλει να την κάνει καλά» και την κοπέλα της. (Της ακτιβίστριας, όχι της μάνας.) Ιστορία που υποθέτω προήλθε από την εμπειρία της ίδιας της Lana Wachowski, που είναι πλέον η πρώτη ανοιχτά transgender σκηνοθέτιδα στο Hollywood.
*Και γι’αυτό δε λέμε πλέον, «οι αδελφοί Wachowski». Μιλώντας για σεξ λοιπόν, δε γίνεται να μην αναφερθώ στη σκηνή-κόλαση του έκτου επεισοδίου που, δε θα ντραπώ να σου πω, έχω δει και ξαναδεί μέχρι σήμερα αρκετές φορές. Κι αυτό γιατί είναι το πιο hot και multinational τηλεπαθητικό όργιο ever εντός, μη σου πω και εκτός, μικρής οθόνης! Αν αυτό δε σε κάνει να γραφτείς αύριο κιόλας στο γυμναστήριο, μάλλον δε θα γραφτείς ποτέ.
Αλλά πέρα απ’ την πλάκα, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για να δεις το Sense8. Πέρα από την πολύ εντυπωσιακή φωτογραφία από τόσο διαφορετικές χώρες, έχει και ένα πολύ ωραίο soundtrack από τον Tom Tykwer και τον Johnny Klimer του Cloud Atlas. Ναι οκ, δεν έχει τις καλύτερες ερμηνείες που θα δεις φέτος, αν και η Tuppence Clayton και ο Brian J. Smith ξεχωρίζουν ευχάριστα. Και το σενάριο ορισμένες φορές είναι τόσο αμερικάνικα cheesy με ατάκες όπως, «hacking is what I do», ή «fighting is what I do». Αλλά όλα αυτά τα συγχωρείς γιατί στη «καρδιά» του το Sense8 έχει ένα ένα βασικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης: τη συμπόνια, όσο δραματικό κι αν ακούγεται. Την έμφυτη επιθυμία να βοηθήσεις κάποιον που υποφέρει. Ε, εδώ αυτός ο κάποιος είναι ο τηλεπαθητικά συνδεδεμένος σου άγνωστος 6,000χλμ μακριά. Τηλεόραση είναι αυτή! Και στην τελική, όποια σειρά φέρνει ξανά στους δέκτες μας την Daryl Hannah, αξίζει respect. Μένει μόνο να δούμε αν και ο δεύτερος κύκλος θα αξίζει το ίδιο.
