Έρωτας αλά Ισπανικά (Ocho Apellidos Vascos) *****
Ισπανία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Emilio Martínez Lázaro
Πρωταγωνιστούν: Dani Rovira, Clara Lago, Karra Elejalde
Διάρκεια: 98’
Ο Rafael, κάτοικος της Σεβίλλης, θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο της Amaia, μιας όμορφης Βάσκης. Μεθυσμένος από την καψούρα του, θα την αναζητήσει πίσω στην γενέτειρά της. Ο πατέρας της, όμως, κλασικός Βάσκος, θα νομίσει ότι αυτός είναι ο ντόπιος αρραβωνιστικός της για τον οποίο του μίλαγε και δε θα ανεχθεί τίποτα λιγότερο από ένα γνήσιο απόγονο της περιοχής τους. Προσπαθώντας να κρύψουν την καταγωγή του Rafael, θα οδηγηθούν σε αφάνταστα παρανοϊκές καταστάσεις. Αν δεν επιθυμείτε κάτι πλήρως αναίμακτο ή είστε ψυχωτικοί με την Ισπανία σε σημείο να καταλάβετε τα στερεοτυπικά (και πολλές φορές άνοστα και πλήρως τετριμμένα) αστεία των Ισπανών, θα αναρωτηθείτε με την επιτυχία της ταινίας όσο πιθανόν να αναρωτιόταν ένας Ισπανός αν του έβαζαν να δει τη Λούφα Και Παραλλαγή. Μόνο που η Λούφα είναι εκπληκτική και αυτή όχι.
Είμαι σίγουρος πως ο Έρωτας αλά Ισπανικά έκοψε πολλά εισιτήρια στη χώρα του ακριβώς επειδή είναι αυτό που είναι: μια ταινία που απευθύνεται σε Ισπανούς, με πλήρως ισπανικό χιούμορ και ταμπεραμέντο που ενδεχομένως στο διεθνές προσκήνιο να χαρακτηριστεί ως πάναπλο και απαρχαιωμένο. Αν και μοιραζόμαστε μια θάλασσα και μερικά στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας μας με τους «γείτονές» μας, δε νομίζω το συγκεκριμένο χιτάκι να πιάσει τόπο εδώ, εκτός και αν προτιμηθεί για την πλήρη ελαφρότητά του. Καταστάσεις που έχουμε ξαναδεί κάπου αλλού καλύτερα, ατάκες που έχουμε ακούσει όμοιες και προφανώς πιο έξυπνες, ερμηνείες τραβηγμένες και πλοκή θανατηφόρα προβλέψιμη. Και το ότι αποτελεί διασκευή μιας γαλλικής ταινίας δεν αρκεί ως εναντίωση στις παραπάνω δηλώσεις.
Ωστόσο, αυτό που δεν μπορεί να καταλογιστεί στην ταινία ως αρνητικό είναι ότι εν μέρει αποδίδει πιστά την ψυχολογία της χώρας της, έστω και αρκετά γελοιοποιημένη, όπως και ο παντελώς ανάλαφρος χαρακτήρας της. Βλέπεται σχεδόν ευχάριστα, ενδεχομένως και παραπάνω από μια φορές, μα δεν πρόκειται για εμπειρία που θα αλλάξει εξ’ ολοκλήρου το χάρτη και θα στρέψει όλα τα βλέμματα στην ισπανική κωμωδία. Εντός συνόρων μπορεί να αποτελεί μια εκπληκτική περίπτωση κωμωδίας, εκτός μια απλή ανακύκλωση παλιότερων αστείων.
Οπότε μην επισκεφτείτε κάποιον κινηματογράφο με την προσδοκία να δείτε μια φρεσκότατη κωμωδία-κεραυνό εν αιθρία. Αρκεστείτε στο να δείτε κάτι αφελώς ανάλαφρο και τίποτα παραπάνω, γιατί αν σας πιάσουν οι απαιτήσεις και οι ελιτισμοί, καήκατε.
Parker
ΗΠΑ, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Taylor Hackford
Πρωταγωνιστούν: Jason Statham, Jennifer Lopez, Michael Chiklis
Διάρκεια: 118’
Ένας σκληροτράχηλος εγκληματίας που δεν αγνοεί την εντιμότητα, πέφτει θύμα προδοσίας από τους συναδέλφους του κατά τη διάρκεια μιας ληστείας τράπεζας. Η εκδίκηση θα γίνει η εμμονή του και, με τη βοήθεια της νέας του συνεργάτιδος, θα τους ακολουθήσει, γυρεύοντας την ανταπόδοση της αδικίας που διέπραξαν τα πάλαι πότε «φιλαράκια» του. Μονοδιάστατο, άρρυθμο και ψευτοηθικολογικό, προσπαθεί να φανεί πιο δραματικό απ’ όσο θα μπορούσε ποτέ να γίνει.
Έλα Να Πάρεις Τον Καφέ Σε Μας (Venga a Prendere Il Caffé… Da Noi)
Ιταλία, 1970, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Alberto Lattuada
Πρωταγωνιστούν: Ugo Tognazzi, Francesca Romana Coluzzi, Angela Goodwin
Διάρκεια: 98’
Ένας από τους θεμέλιους λίθους της ιταλικής (σέξο)κωμωδίας του ’70 επιστρέφει 44 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της και μας θυμίζει μια «σχολή» σχεδόν ξεχασμένη, νοσταλγικά και ευχάριστα. Ο προικοθήρας Emerenziano παίρνει μετάθεση στη βόρεια Ιταλία, όπου και γνωρίζει τρεις μη εμφανίσιμες πλην πλούσιες αδερφές. Παίρνει τη μεγάλη απόφαση να οδηγηθεί σε έγγαμο βίο με μια από αυτές, απλώνοντας τα πλοκάμια του και στις άλλες δύο, για μεγαλύτερα οφέλη στην τσέπη του. Η είσοδος μιας νεαρής υπηρέτριας στη ζωή του και τα ερωτικά παιχνίδια του με τις αδερφές τον μετατρέπει από κυνηγό σε κυνηγημένο.
