The Returned
Δεν νομίζω να έχει υπάρξει ποτέ πιο υπέροχο ξεκίνημα για ζομποϊστορία, από τη σκηνή που ανοίγει το The Returned, με πεταλούδες να ζωντανεύουν και να δραπετεύουν ανάλαφρες απ’ το κάδρο που ήταν καρφωμένες. Αυτήν την αίσθηση μειλίχιας καταβύθισης στην αλλόκοτη ιστορία της, διατηρεί σε όλη τη διάρκεια των οκτώ επεισοδίων της η γαλλική μίνι σειρά που βάσισε στην ομότιτλη ταινία του ο Φαμπρίς Γκομπέρ, αίσθηση που εντείνεται απ’ την ατμοσφαιρική μουσική που του γράψαν οι Mogwai, ουσιαστικά θέτοντας και τον τόνο της κινηματογράφησής της. Τυπικά παραγωγή του 2012, το The Returned είναι το υποβλητικό μεταφυσικό αμάγαλμα που κέρδισε το φετινό Διεθνές Έμμυ καλύτερης δραματικής σειράς, κι ανέβηκε στην κορυφή των προτεραιοτήτων όσων το είχαν στη λίστα των to-watch τους, αν μη τι άλλο για την εναλλακτική, κοινωνιολογικών αφετηριών προσέγγιση που προσφέρει στο θέμα των νεκροζώντανων, η ιστορία μιας ασύνδετης ομάδας πεθαμένων, που ξαφνικά αρχίζουν να εμφανίζονται στην μικρή επαρχιακή τους πόλη, πρακτικά σα να μην πέρασε μια μέρα.
Οκτώ ωριαία επεισόδια υποβλητικού πολυσχιδούς δράματος, με έντονο το στοιχείο της οικογένειας και των δεσμών της, θα σου προσφέρουν μπόλικο τηλεοπτικό ψαχνό για όλη τη βδομάδα των οικογενειακών αυτών γιορτών.
Veep
Αν δεν ξέρεις τον Αρμάντο Ιανούτσι απ’ τις επικές επιδείξεις βρετανικού φλέγματος στο In The Loop και το The Thick of It, το Veep είναι μια καλή περίπτωση να συστηθείτε, ειδικά τώρα που το πέρασμά του απ’ την βρετανική στην αμερικανική τιβί, έχει πιάσει άλλα επίπεδα κωμικής ευστοχίας στη δεύτερη σεζόν του. Δεν είναι μόνο που η Τζούλια Λιούις Ντρέιφους έχει απογειώσει το ρόλο της ως τρελαμένη αντιπρόεδρος της Αμερικής που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες στο Λευκό Οίκο χωρίς να δαγκώσει κανενός το λαρύγγι. Είναι και που στο δεύτερό της κύκλο, η σειρά προσθέτει το φινίρισμα που της έλειπε, στο καυστικό βλέμμα με το οποίο κοιτά τα παιχνίδια μικρότητας, εξουσίας και μικροεξουσίας, βρίσκοντας πιο ρεαλιστικά πατήματα στην απεικόνιση των γελοιότερων πτυχών της γραφειοκρατικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Αν το πιάσεις κατευθείαν απ’ τη δεύτερη σεζόν του, τα δέκα εικοσάλεπτα επεισόδιά της, θα σου κάθονται μια χαρά σαν ανακουφιστική σοδίτσα μετά το τα The Returned σου.
The Wrong Mans
Το εκστατικό κωμικό break-out της χρονιάς, είναι ό,τι πιο κοντινό θα μπορούσες να φανταστείς στο να δεις τον Άλφρεντ Χίτσκοκ να κάνει αστυνομοκατασκοπευτικό sit-com. Δυο φαινομενικά αταίριαστοι υπάλληλοι γραφείου, που τους συνδέει μονάχα το πόσο βαρετή είναι η καθημερινότητά τους, έρχονται κοντά, όταν στο δρόμο για τη δουλειά, ο ένας τους γίνεται μάρτυρας εντυπωσιακού τροχαίου, κι αφού κατακάτσει η σκόνη, σηκώνει τηλέφωνο παρατημένο στη σκηνή, κι ακούει απειλητική φωνή να προειδοποιεί ότι θα σφάξει τη σύζυγό του, αν δεν του παραδώσει τα λεφτά που περιμένει. Άνετα το παίρνεις και για το τέταρτο, νόθο αδερφάκι της τριλογίας των Cornetto, των Σάιμον Πέγκ, Νικ Φροστ και Έντγκαρ Ράιτ.
Με έξι ημίωρα επεισόδια όλο κι όλο, το έχεις τελειώσει όσο περιμένεις τη γαλοπούλα να ψηθεί. Ύστερα θα θέλεις κι άλλο, αλλά θα έχεις γαλοπούλα, οπότε ok.
Brooklyn Nine Nine
Πάρε το The Office, μετάφερέ το σε setting δημόσιας υπηρεσίας, αντικατάστησε τον κυνισμό με μια ένεση ζεστασιάς και οικειότητας από εκείνη που κυλούσε στο Friends, ρίξε μέσα και τον Άντυ Σάνμπεργκ στο πιο ευθύβολο κωμικό του κοστούμι, κι έχεις περίπου μια ιδέα για το τι κάνει τόσο εθιστικό, αυτό το κωμικό τριπάκι που έσκασε φέτος στην τιβί σου, και σε βάζει σε αστυνομικό σταθμό του Μπρούκλιν, να παρακολουθείς τον πολλά βαρύ Αντρέ Μπρώερ ως καινούριο διοικητή και πρώτο ανοιχτά γκέι αστυνομικό αξιωματικό, που προσπαθεί να σουλουπώσει μια ομάδα από ντετέκτιβ, οι οποίοι κυμαίνονται απ’ τους κωμικά άχρηστους, στους ασυμμάζευτα ιδιοφυείς.
Αν πιάσεις την πρώτη εντεκάδα των 20λεπτων επεισοδίων της σειράς λίγο μετά την Πρωτοχρονιά, θα είσαι έτοιμος για την επιστροφή της σεζόν στις 7 Γενάρη.
