Το «Freaks of Nature» είναι ένα project εμπνευσμένο από το βιβλίο «The Melancholy Death of Oyster Boy and other Stories» του Tim Burton, για κορίτσια με βελόνες στην καρδιά που μπήγονται πιο βαθιά όταν κάποιος τα πλησιάζει και αγόρια που λατρεύουν το καυσαέριο και πεθαίνουν όταν αναπνεύσουν καθαρό αέρα. Ο Απόλλωνας Ρέτσος, ο ταλαντούχος μουσικός που αναδείχθηκε μέσω του θεσμού του Schoolwave με το συγκρότημα Musica Ficta, αγνοούσε την ιδιότητα του Burton ως συγγραφέα μικρών ιστοριών. Όταν αυτές έπεσαν στα χέρια του, ένιωσε να του μίλησαν και αποφάσισε να τις μελοποιήσει. Λίγο πριν την δεύτερη παρουσίαση του «Freaks of Nature», μιλά στην Popaganda για την χαρακτηριστική ψιλή του φωνή που σημάδεψε την αρχή της μουσικής του πορείας, την διαδικασία σύνθεσης μουσικής για παιδικές παραστάσεις και για το αν η μουσική τελικά θα σώσει τον κόσμο.
Πόσα χρόνια δουλεύεις σόλο και γιατί τελείωσε η συνεργασία με τους Musica Ficta; Οι Musica Ficta ήταν μια εφηβική φάση που κάποια στιγμή το 2011 τελείωσε. Ξαναβρεθήκαμε για μια τελευταία φορά πέρυσι όταν μας κάλεσε το Schoolwave για να γιορτάσουμε τα δέκα του του χρόνια. Ο κύκλος έκλεισε με ένα πολύ ωραίο τραγούδι των Mary and the Boy, το Fuck Me.
Τι αλλαγές εντοπίζεις στον μουσικό εαυτό σου σε αυτά τα δέκα χρόνια από την πρώτη σου συμμετοχή σε φεστιβάλ Schoolwave; Μουσικά αυτό που έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια είναι ότι έχω γίνει πιο εμμονικός και πιο αυστηρός. Δεν αντέχω να ακούω πράγματα που έκανα παλιά. Το κύριο χαρακτηριστικό όμως της τότε φάσης ήταν το ότι μέχρι το 2010 μιλούσα και τραγουδούσα με μια ψιλή και λεπτή φωνή.
Εκμεταλλεύτηκες δημιουργικά το στάδιο της μεταφώνησης που σου έδινε αυτή τη χροιά; Η μεταφώνηση που γίνεται στα αγόρια γύρω στα 12-13, εμένα έγινε στα 20. Στο μεταξύ είχα φάει πολλή κοροϊδία, με παρομοίαζαν με τον Ταμπάκη – μια περιθωριακή φιγούρα της εποχής – και άλλα τέτοια, κάτι που με έκανε να κλειστώ πιο πολύ στον εαυτό μου. Ένας φωνίατρος μου είπε ότι ήταν μια ασυνείδητη επιλογή “να μείνω παιδί”.
Πώς ενεπλάκης με την σύνθεση μουσικής για θεατρικές παραστάσεις σε τόσο μικρή ηλικία; Ο χορογράφος Κώστας Τσιούκας με έβαλε στον χώρο του θεάτρου. Εγώ ήμουν στην δευτέρα λυκείου και εκείνος χρειαζόταν κάποιον να του γράψει μουσική για μια παράσταση που θα ανέβαζε σε 10 μέρες. Ο Γιώργος Κουμεντάκης, που με είχε ακούσει μέσα από τις ακροάσεις του Schoolwave, τού πρότεινε εμένα. Το σχολείο φυσικά πήγε περίπατο.
Είναι διαφορετικό να γράφεις μουσική για μια παράσταση από το να γράφεις μουσική για έναν προσωπικό δίσκο; Στο θέατρο έχεις περιορισμούς. Ακολουθείς τις οδηγίες του σκηνοθέτη και υπηρετείς το έργο. Εμένα αυτό με βοηθάει. Μου έρχονται πιο εύκολα οι ιδέες. Στην άλλη περίπτωση, που είσαι μόνος σου, τα πράγματα είναι πιο χαοτικά. Μπορεί να περνάς ώρες χτυπώντας τα πλήκτρα του πιάνου και στο τέλος της μέρας να μην έχεις καταλήξει πουθενά.
Πώς προέκυψε το project “Freaks Of Nature”; Το Freaks of Nature είναι ένας κύκλος τραγουδιών πάνω σε ποιήματα του Αμερικανού σκηνοθέτη Tim Burton από το βιβλίο του “The Melancholy Death of Oyster Boy and other stories”. Το 2008 δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Schooligans κάποια από αυτά. Θυμάμαι τότε μου είχε κολλήσει το Voodoo Girl. Ένα κορίτσι με χρωματιστές βελόνες στην καρδιά που το ακολουθούσε πάντα μια κατάρα. Όταν κάποιος το πλησίαζε, οι βελόνες έμπαιναν όλο και πιο βαθιά. Κάπως έτσι ξεκίνησα να μελοποιώ το ένα ποίημα μετά το άλλο.
Πώς και τόσο καιρό δεν είδαμε ένα δικό σου ολοκληρωμένο άλμπουμ; Έχεις υλικό; Έχω πολλά τραγούδια. Θα ήθελα όμως το πρώτο μου ολοκληρωμένο άλμπουμ να είναι με τα ποιήματα του Tim Burton.
Πότε ένιωσες ότι θες να γίνεις μουσικός; Ακόμα δεν είμαι καν σίγουρος αν είμαι όντως μουσικός, οπότε δεν μπορώ να σου απαντήσω. Πολλές φορές, ξέρεις, νιώθω ότι η μουσική με απομονώνει από τον έξω κόσμο. Νιώθω ενοχές, γιατί άλλοι περνάνε πραγματικά άσχημα και εγώ ασχολούμαι με την τέχνη. Αλλά η ανάγκη που έχω για τη μουσική κάποιες στιγμές είναι τόσο ισχυρή που απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Θα έγραφες ποτέ κάτι πολιτικοποιημένο; Πριν τρία χρόνια έγραψα το P.I.G.S., ένα ειρωνικό τραγούδι αφιερωμένο με «αγάπη» στην Μέρκελ. Πιστεύεις ότι αλλάζει κάτι στη χώρα; Από τότε που έγιναν οι εκλογές, νιώθω ότι κάτι άλλαξε προς το καλύτερο. Αυτό που με ανησυχεί όμως είναι ότι όσο ανεβαίνει η αξιοπρέπεια των ανθρώπων, τόσο πέφτει το χρηματιστήριο και δυστυχώς οι έξω ενδιαφέρονται μόνο για τους αριθμούς.
Τελικά η μουσική Απόλλωνα, θα σώσει τον κόσμο; Όχι, δεν θα τον σώσει από μόνη της. Θα τον επηρεάσει όπως έκανε πάντα, αλλά δεν θα τον σώσει, αν δεν κάνουμε και εμείς κάτι.
Την Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου θα παρουσιαστούν τα τραγούδια αυτά για δεύτερη φορά live στο Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5, Ομόνοια).
http://youtu.be/PFUjIEOk9uw
