Άραγε τι είναι πιο δύσκολο; Να ξεκινήσει κανείς μουσική καριέρα ως παντελώς άγνωστος, ή να φέρει ένα πασίγνωστο, διάσημο, μυθικό θα έλεγα, επώνυμο, και να παραμένει πάντα σκλάβος στα δεσμά του; Τι να σας πω. Ρωτήστε τον Julian Lennon, για παράδειγμα, να σας πει τι πιθανότητες έχει να αντιμετωπιστεί ποτέ ως αυτόφωτη μουσική προσωπικότητα, ό,τι κι αν κάνει. O Adam Cohen, πάντως, του οποίου την εμφάνιση στο Ηρώδειο αναμένουμε με ενδιαφέρον, είναι σίγουρα μια ιδιάζουσα περίπτωση.
Ο Adam είναι αναπόφευκτα δεμένος με πολλά κομμάτια από το παζλ της μυθολογίας που περιβάλλει τη ζωή της ποιητικής και τραγουδιστικής ιδιοφυίας που του έλαχε για πατέρας, του Leonard Cohen: Μόντρεαλ, Ύδρα, Παρίσι, Νότια Γαλλία… Όταν, μετά από ποικίλες περιπλανήσεις και περιπέτειες τα βήματά του τον φέρνουν στο Λος Άντζελες, σε αναζήτηση καριέρας στη μουσική (σαν κάτι τέτοιο να ήταν, τελικώς, αναπόφευκτο), γίνεται Μήλο της Έριδος ανάμεσα σε τρεις, τουλάχιστον, δισκογραφικές εταιρίες, για να καταλήξει στην ίδια όπου είχε βρεθεί κι ο πατέρας του ακριβώς τριάντα χρόνια νωρίτερα: την Columbia. Παρόλο που ποτέ δεν απαρνήθηκε τις επιρροές από το μυθικό Leonard, o Adam φέρει στη μουσική του απόηχους κι από άλλα, διαφορετικά ακούσματα, κι έχει εμφανώς διακριτό μουσικό ύφος. Ρίχνεται, όμως, στο κυνήγι μιας μεγάλης επιτυχίας, η οποία μοιάζει να του ξεφεύγει συστηματικά – σε αντίθεση με την κριτική, που είναι εμφανώς αβρότερη μαζί του από ότι με άλλους γόνους διασήμων. Παρόλα αυτά, ο Adam θα εγκαταλείψει προσωρινά τη μουσική το 2007, απογοητευμένος από την έλλειψη εμπορικής απήχησης των δίσκων του, για να επιστρέψει στη δισκογραφία πέντε χρόνια αργότερα με το Like a Man, που πήγε πολύ καλά στον πατρογονικό του Καναδά, ενώ μόλις πέρυσι κυκλοφόρησε το We Go Home, που γνώρισε την επιτυχία και στην Ευρώπη.
Το συμπέρασμα είναι αυτό που θα ίσχυε και σε οποιαδήποτε άλλο επαγγελματικό χώρο (της πολιτικής μη εξαιρουμένης – για να μη ξεχνιόμαστε): το να φέρει κανείς ένα σημαντικό όνομα σίγουρα μπορεί να βοηθήσει στο αρχικό άνοιγμα της πόρτας. Από κει και πέρα έγκειται στον ίδιο τον απόγονο να αποδείξει κατά πόσον μπορεί να σταθεί στα δικά του πόδια και να ακολουθήσει ξεχωριστή πορεία, ή αν απλώς θα δικαιώσει την παροιμία που λέει πως «Κάτω από τον πλάτανο φυτρώνουν μόνο χόρτα», μη ξεφεύγοντας ποτέ από τον ίσκιο του μεγάλου γεννήτορα. Ο Adam Cohen, πάντως, δείχνει πια να στέκει γερά στα δικά του πόδια, τόσο που να μη διστάζει να διασκευάζει με τον τρόπο του και κομμάτια του γίγαντα πατέρα του, χωρίς να φοβάται τη σύγκριση. Νομίζω πως αξίζει να ανηφορίσουμε στο Ηρώδειο αυτή τη Δευτέρα να χαρούμε τη συναυλία του – ως συμπατριώτες άλλωστε, καθώς ο Adam έχει δηλώσει πως, από όλες τις χώρες όπου περιπλανήθηκε κατά την πολυτάραχη παιδική και εφηβική του ηλικία, πατρίδα του θεωρεί την Ελλάδα!
