![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
Κάθε είδος προλόγου που προσπαθεί να συνδυάσει τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία τονίζοντας με πόση λαχτάρα περιμέναμε τους Neurosis να μας επισκεφτούν, διευκρινίζοντας ταυτόχρονα το μουσικό τους μεγαλείο, κάπου/κάπως ήδη υπάρχει. Οπότε λέμε τα αυτονόητα και πάμε παρακάτω: ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ NEUROSIS.
Αυτή η δήλωση και μόνο αποτελεί ίαση για αυτούς που σκέφτονταν να ξενιτευτούν προκειμένου να τους δουν -και είναι και πολλοί αυτοί, και άλλοι τόσοι που το έχουν κάνει ήδη-, μιας και από τα μέρη μας μέχρι στιγμής μόνο ο Scott Kelly με τα ακουστικά του σετ και ο Josh Graham με τους Storm of Light μας έχουν τιμήσει. Η καλύτερη συναυλία της χρονιάς είναι προ των πυλών.
Μπορεί το post metal πλέον να έχει γίνει καραμέλα και οι μπάντες που δεν γράφουν κομμάτι κάτω από 6-7 λεπτά να ξεφυτρώνουν παντού, μα πριν η όλη φάση αποκτήσει hype, οι Neurosis το έκαναν χωρίς να πατάνε σε κάποιον προϋπάρχοντα ήχο. Σίγουρα, στο κοινόβιο που τζάμαραν και έπιναν μπύρες άκουγαν συγκροτήματα στα οποία ήθελαν να μοιάσουν, όπως τους Celtic Frost, τους Amebix, τους Voivod και κυρίως τους Swans (μην ξεχνιόμαστε, κοτζάμ δίσκο-συνεργασία με τη Jarboe έχουν), μα όταν τελικά παράτησαν την crust τσαντίλα και προχώρησαν στο ύφος το οποίο τους καθιέρωσε, κατέληξαν να μην μοιάζουν με τίποτα απ’ ότι είχε μέχρι στιγμής ακούσει ο κόσμος. Ακόμα και σήμερα παραμένουν μια μπάντα την οποία χαρακτηρίζουμε ως post metal για να μην αναλωνόμαστε σε περίπλοκες, δοκιμιακού μεγέθους κατηγοριοποιήσεις του ήχου τους. Θες avant garde; Ambient; Tribal; Doom; Drone; Sludge; Apocalyptic folk (εντάξει, λιγότερο απ’ τα παραπάνω); Όλα τα έχουν και τα εναρμονίζουν στο δικό τους κράμα που όμοιό του δε βρίσκεται. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως, αναλογιζόμενοι την ογκώδη μονολιθικότητα, τις μακροσκελείς συνθέσεις και την –ηχητική και στιχουργική- δυστροπία τους, είναι η μόνη μπάντα που κατάλαβε τι ακριβώς έκαναν οι Swans, όχι απαραίτητα ηχητικά, μα κυρίως σε νοοτροπία, όταν όλοι οι υπόλοιποι θεωρούνταν «προχώ» επειδή ενσωμάτωναν αρχετυπικό prog rock και ηλεκτρονική μουσική στο metal τους. Εξαιρουμένων των Arcturus που κατάφεραν να αποκωδικοποιήσουν τους Devil Doll.
Όσο για τα live τους, θα πρέπει να στηριχτώ στις άναρθρες κραυγές και τα ακατάληπτα παραμιλητά όσων γνωστών μου πήραν τα μπογαλάκια τους και έφυγαν στο εξωτερικό για να «κοινωνήσουν». Όλοι μου μίλησαν για μια εμπειρία ζωής, για αλλεπάλληλα βουρκώματα, για τη σκηνική παρουσία του καθενός εξ’ αυτών. Τη γιγάντια, εκφοβιστική φιγούρα του Steve Von Till, τις στιγμές που τα συνδυαζόμενα σκισμένα φωνητικά του ίδιου και του Scott Kelly ακινητοποιούσαν την τροχιά της γης. Την αγνή τρέλα στα μάτια του Dave Edwardson, την αδρεναλίνη στα χτυπήματα των πλήκτρων του Noah Landis και το ιδρωμένο drumming του Jaon Roeder. Και τα εκπληκτικά visuals του Josh Graham, τα οποία βέβαια εμείς δε θα δούμε, καθώς έφυγε από τη μπάντα πριν δύο χρόνια. Ας είναι.
Ας μη μακρηγορώ, πιο πειστικός δε νομίζω να γίνω σε όσους, τουλάχιστον σε όσους δεν είναι ήδη γνώριμοι με το ποιοι είναι οι κύριοι από το Oakland, οι ιθύνοντες της Neurot Records, οι άνθρωποι που έβγαλαν δίσκους όπως το Enemy of The Sun, το Through Silver in Blood, το Times of Grace, που επιβεβαιώνουν ότι το heavy σημαίνει προπάντων «βαρύς» και το υποστηρίζουν με τον μελετημένο ορυμαγδό τους. Το βράδυ της 3ης Ιουλίου δύσκολα θα το ξεπεράσουμε. Θα με θυμηθείτε.
Πέμπτη 3 Ιουλίου, Fuzz Live Music Club, (Πειραιώς 209 & Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Ταύρος, Αθήνα, 210 3450817, www.fuzzclub.gr).
Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00.
Εισιτήρια: 35 ευρώ προπώληση, 38 ευρώ στο ταμείο.
Σημεία διάθεσης: τηλεφωνικά στο 11 876 και στα καταστήματα Public, Seven Spots, Παπασωτηρίου, Ιανός. Οnline στο www.viva.gr.
