Θέλω να διαφοροποιηθώ από την αρχή απέναντι σε εξυπναδίστικα αντρικά σχόλια του τύπου «πωπω θα με σέρνει η κοπέλα μου (sic) του Αγίου Βαλεντίνου να βλέπω 50 Shades of Grey» και κλισέ δυναμικά γυναικεία («εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες, κοιτάξτε με») του τύπου «κορίτσια,για όνομα, μη σέρνετε το αγόρι σας να δει 50 Shades Of Grey» λες και οι άντρες δεν ξέρουν από εμπορικούς, γλυκερούς και μονοδιάστατους χαρακτήρες, όχι, απλώς έβλεπαν Baywatch για 11 σεζόν. Κάντε μας τη χάρη.
Το 50 Shades of Grey για εμένα, που δεν έχω διαβάσει τα βιβλία, όχι επειδή δαιμονοποιώ αυτό το είδος της λογοτεχνίας αλλά απλώς επειδή δεν είναι του γούστου μου (διάβασα νεράκι το πρώτο Twilight έτσι για το pop culture αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να ασχοληθώ και με τα sequels), ήταν μια Γραμματέας for the masses, ένας τρόπος να πεις στη μαμά μου που προφανώς πέρασε όλη της τη ζωή κάνοντας ιεραποστολικό (δυο φορές δηλαδή, μια για εμένα και μια για την αδερφή μου) ότι υπάρχει και αυτό το σεξ, χωρίς να τη φρικάρεις ή να την ξενίσεις και πάρα πολύ. Γιατί άμα τη φρικάρεις και την ξενίσεις πάρα πολύ, θα μιλάμε πλέον για ταινία με arthouse διανομή και μικρά σινεμά. Εδώ όμως θέλουμε blockbuster. Επιπλέον, η Γραμματέας μου άφησε τη ρομαντική επίγευση ότι για κάθε άνθρωπο, όσο δυσλειτουργικός και να είναι, υπάρχει ένα ταίρι με το οποίο μπορούν μαζί να δημιουργήσουν μια δυστοπία για να ζήσουν για πάντα ευτυχισμένοι, μέσα και έξω ταυτόχρονα από τις νόρμες της κοινωνίας, απολαμβάνοντας μια συνενοχή και ένα μυστικό που μπορεί κάποιος να το υποψιάζεται ή να είναι εντελώς βέβαιος για αυτό, αλλά σκασίλα τους κιόλας (την είχα δει μικρή τη Γραμματέα. Μου είχε μείνει ακόμα λίγος ρομαντισμός). Εδώ όμως δεν θέλουμε «αποκλίνουσες συμπεριφορές» και δυστοπίες γιατί η μαμά μου μπορεί και να μπερδευτεί, ενώ, επαναλαμβάνω, αυτό που θέλουμε είναι να πάει στο σινεμά και να μην τη φρικάρει ή την ξενίσει πάρα πολύ αυτό που θα δει. Για αυτό απλοποιούμε τα πράγματα: η Anastasia Steele είναι παρθένα, ντροπαλή και άβγαλτη, καλή φοιτήτρια και ελαφρώς συντηρητική, γιατί, μάντεψε, έτσι καταλήγουν τα παιδιά που οι γονείς τους είναι κάπως απελευθερωμένοι και κουλ (η μαμά της είναι μια όμορφη γυναίκα, ευτυχισμένη στον τέταρτο γάμο της, και μοιάζει με αδερφή της) και ο Christian Grey είναι βαθιά ανασφαλής, με φόβο δέσμευσης, πολυγαμικός και, μάντεψε, του αρέσει να είναι Αφέντης επειδή είχε τραυματική παιδική ηλικία που τον καημένο τον σημάδεψε.
Φυσικά. Γιατί άμα σου αρέσει κάτι «μη παραδοσιακό» στο σεξ, κάτι φταίει, δεν μπορεί να είναι φυσιολογικό. Και αν δεν υπάρχει κάτι τραυματικό στο παρελθόν του Grey, πώς θα συμπαθήσει τον ήρωα η μαμά μου; Και θέλουμε να τον συμπαθήσει, γιατί είπαμε, blockbuster. Και θα υπάρξουν άλλα δύο sequels, καταλαβαίνετε.
Προσωπικά θεωρώ το ψυχαγωγικό σινεμά (πείτε το εμπορικό, δεν με ενοχλεί στο ελάχιστο ο χαρακτηρισμός) απόλαυση. Λίγα πιο ευχάριστα πράγματα υπάρχουν για εμένα από το να βλέπω δύο ωραίους ανθρώπους με ωραία σώματα και ωραία κοντινά να κινούνται μέσα σε ωραία σπίτια και ωραία γραφεία και όλα αυτά να καταγράφονται με ωραία πλάνα και ωραία μουσική, και αυτά συνέβαιναν στην αρχή της συγκεκριμένης ταινίας. Μου φαινόταν μάλιστα ότι τόσο οι ηθοποιοί, όσο και η σκηνοθέτης και η κατεύθυνσή της ήταν κάπως αυτοσαρκαστικοί, σαν να έκλειναν, ανά στιγμές, με χιούμορ το ματάκι σε αυτό που κάνουν. Ακόμα και το διαρκές δάγκωμα των χειλιών της ηρωίδας το βρήκα πολύ σαχλό για να μην υπερτονίζεται επίτηδες, θα μπορούσε ας πούμε να είναι ένας ειρωνικός συμβολισμός, ένα meta εύρημα. Αυτό που με ενοχλεί σε όλο το εγχείρημα είναι η σκανδαλώδης αναπαραγωγή όλων των πατριαρχικών στερεοτύπων που μπορεί κανείς να φανταστεί στη συσκευασία του ενός: η γυναίκα, γενικά, είναι ταυτόχρονα και η Σταχτοπούτα που βρίσκει τον πρίγκιπα, και η παρθένα που κάνει τους άντρες να τη βλέπουν ως τρόπαιο, και η ερωμένη με το σύνδρομο μάνας που προσπαθεί να σώσει τον καταραμένο, πληγωμένο εραστή, και εκείνη που, κάπου στο παρελθόν, ευθύνεται για την πληγή του – α, και φυσικά, για να μην ανησυχείτε δηλαδή, είναι και εκείνη που θέλει σχέση ενώ της το έχουν ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι δεν θα την έχει. Και όλα αυτά παίρνοντας ως δεδομένο ότι η σαδομαζοχιστική σχέση κάπου της αρέσει, και όχι ότι απλώς τη δέχεται για να μη χάσει το κελεπούρι – γιατί αυτό είναι άλλη, μεγάλη ιστορία.
Όσο για το σεξ – παιδιά, οι Βρετανοί είπαν πως ήταν λίγο. Δεν ξέρω τι προσδοκίες είχαν οι αναγνώστες, αλλά το Αν του Παπακαλιάτη που είδα προχθές στην τηλεόραση, ίσως είχε και περισσότερο.
Διαβάστε επίσης την κριτική του Φοίβου Κρομμύδα, στις ταινίες της εβδομάδας.
