Όποιος ήταν σε συναυλιακή ηλικία στα mid ‘90s και στα ‘00s, δεν υπάρχει περίπτωση να μη θυμάται τις επικές συναυλίες των Puressence σε διάφορες πόλεις στη χώρα μας και φυσικά στο ασφυκτικά γεμάτο Ρόδον, κάποιες φορές με διπλά, back to back sold out. Ήταν οι πρίγκιπες της μελαγχολίας, με συνθέσεις γεμάτες μελωδικότητα και βαθιά, καταιγιστική ένταση αλλά και απίστευτα δυναμική σκηνική παρουσία, γι’ αυτό και το ελληνικό κοινό ταυτίστηκε τόσο πολύ μαζί τους.
Η βρετανική μπάντα ιδρύθηκε από τους James Mudriczki (φωνητικά), Neil McDonald (μπάσο), Kevin Matthews (κιθάρα) και Tony Szuminski (ντραμς) στο Μάντσεστερ. Γνωρίστηκαν σε ένα λεωφορείο πηγαίνοντας στη θρυλική συναυλία των Stone Roses στο Spike Island, τον Μάιο του 1990. Όταν σχημάτισαν το γκρουπ, ο Neil ήταν ο μόνος με κάποια μουσική γνώση. Ξεκίνησαν παίζοντας σε μικρούς χώρους και κλαμπ, αναζητώντας τη δική τους μουσική ταυτότητα σε μια εποχή που η britpop και το grunge κυριαρχούσαν στη μουσική βιομηχανία.
Αν και η εικόνα τους είχε το αλαζονικό στυλ που είχαν και άλλα indie rock συγκροτήματα της βορειοδυτικής Αγγλίας, όπως οι Oasis, η αιθέρια φωνή του James με τα φαλτσέτα, που αγγίζει υψηλές οκτάβες με μεγάλη ευκολία ακόμα και σήμερα, έδινε πάντα μια πιο εκλεπτυσμένη χροιά. Με την ιδιαίτερη και συναισθηματικά φορτισμένη φωνή του, ήταν αναμφίβολα το σήμα κατατεθέν των Puressence, ενώ τα υπόλοιπα μέλη χάριζαν με τον δυναμισμό τους τον δικό τους βαρύ, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό ήχο, που στήριξε την πρωτοποριακή τους προσέγγιση.
Παρ’ ότι αρχικά δεν είχαν μεγάλη εμπορική επιτυχία στη Βρετανία, οι Puressence έκαναν εντύπωση με το πρώτο τους ομότιτλο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1996 και ο ήχος του συνδύαζε το shoegaze, την indie rock και το dark wave, με ισχυρή επιρροή από μπάντες όπως οι The Smiths και Joy Division. Μπορεί στη Βρετανία να μην είχαν ιδιαίτερη απήχηση, στην Ελλάδα όμως έγιναν δημοφιλείς με έναν σχεδόν απρόσμενο τρόπο και τραγούδια όπως τα: I Suppose, Mr. Brown, Fire, India και Casting Lazy Shadows παίζονταν σε πολλούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και προκαλούσαν πανικό στις συναυλίες τους.
Από το άλμπουμ Only Forever (1998) βγήκαν πολλές επιτυχίες: This Feeling, Standing in Your Shadow, It Doesn’t Matter Anymore, Never Be the Same Again, Turn the Lights Out When I Die και φυσικά το επικό Sharpen Up the Knives (και προσωπικό αγαπημένο μου), ενώ από το άλμπουμ Planet Helpless (2002) το How Does it Feel έγινε τεράστιο χιτ στη χώρα μας και αγαπήθηκε πολύ και το Walking Dead. Το 2003 το συγκρότημα χώρισε από τη δισκογραφική του εταιρεία, από τον μάνατζέρ του αλλά και τον Neil McDonald. Ένας θαυμαστής της μπάντας, ο Lowell Killen, πήρε τη θέση του στην κιθάρα, ενώ τα επόμενα χρόνια έδιναν σποραδικές ζωντανές εμφανίσεις. Οι φήμες για τη διάλυση του συγκροτήματος καταρρίφθηκαν τον Σεπτέμβριο του 2007, όταν επέστρεψαν με το άλμπουμ Don’t Forget to Remember, που κυκλοφόρησε ανεξάρτητα. Το αναδρομικό Sharpen Up the Knives κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2009, λίγο πριν από τη μεγαλύτερη συναυλία τους στη Βρετανία, στο Manchester Apollo μπροστά σε 3.500 θαυμαστές, και το τελευταίο τους άλμπουμ, Solid State Recital, το 2011.
Οι Puressence ήρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στα μέσα των ‘90s, και από τότε συνέχισαν να επιστρέφουν, γεμίζοντας μουσικές σκηνές και κλαμπ, με όλους εμάς από κάτω να τραγουδάμε τα τραγούδια τους από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο James Mudriczki κατάφερνε κάθε φορά να συνδέεται συναισθηματικά με το κοινό, το οποίο έβλεπε στους στίχους της μπάντας έναν καθρέφτη των δικών του συναισθημάτων. Και οι ίδιοι όμως αναγνώρισαν τη σημασία του ελληνικού κοινού στην πορεία τους και σε συνεντεύξεις τους ανέφεραν ότι αισθάνονταν σαν να είχαν βρει ένα δεύτερο σπίτι στην Ελλάδα.
Το 2013 ανακοίνωσαν ότι διαλύονται, ο Mudriczki συνέχισε με άλλους μουσικούς δικά του πρότζεκτ (Nihilists), ενώ οι υπόλοιποι μουσικοί ακολούθησαν δικούς τους δρόμους. Ευτυχώς τελικά ήταν μόνο ένα διάλειμμα, αφού είναι και πάλι μαζί και μάλιστα έρχονται στη χώρα μας για μία συναυλία. Οι Puressence είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής μουσικής ιστορίας και η επιρροή τους συνεχίζει ακόμα και σήμερα.
Μπορεί να τους αγνόησε το μεγάλο πλήθος παγκοσμίως, αλλά τους λάτρεψε το πιστό και αφοσιωμένο κοινό τους, κάτι που φάνηκε και στη sold out εμφάνιση επανασύνδεσής τους τον περασμένο Ιούνιο, στο Manchester Albert Hall. O James Mudriczki, παρ’ ότι λίγους μήνες πριν είχε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία (κάτι από το οποίο ακόμα αναρρώνει), βγήκε στη σκηνή με το ίδιο πάθος και την ίδια κρυστάλλινη φωνή που θυμόμαστε και είχαμε αγαπήσει εξαρχής, σχεδόν 30 χρόνια πριν.
Με τον James και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος είχαμε γνωριστεί πρώτη φορά το 1997, όταν δούλευα στη δισκογραφική τους τη Universal Greece και ένα βράδυ τους είχαμε βγάλει έξω για clubbing, στο Memphis στη Βεντήρη και στο Χοροστάσιο. Φέτος, δύο μήνες πριν, κάναμε οι δυο μας μια κουβέντα με zoom και μιλήσαμε για τα χρόνια εκείνα, για όσα μεσολάβησαν μέχρι σήμερα αλλά και όσα θα ακούσουμε στo Floyd Music Venue στις 14 Δεκεμβρίου. Ένα από τα χαρακτηριστικά στις κυκλοφορίες τους ήταν τα καταπληκτικά b-sides τραγούδια στα singles τους (θυμάμαι ότι έκανα συλλογή για να μη χάσω κανένα b-side) και θα είμαστε τυχεροί γιατί στην Αθήνα σκοπεύουν να παίξουν τουλάχιστον ένα από αυτά. Και ξέρω και ποιο…
James, έχει περάσει πολύς καιρός. Τι κάνεις; Είμαι καλά, είμαι καλά. Ξέρεις, είχα ένα πολύ ενδιαφέρον πρώτο εξάμηνο φέτος, μου συνέβησαν πολλά πράγματα. Έπαθα εγκεφαλική αιμορραγία τον Ιανουάριο. Πέρασα πολύ καιρό στο νοσοκομείο και μου πήρε πολύ χρόνο να γίνω καλά, αλλά επιτέλους αρχίζω να νιώθω καλύτερα.
Και κατάφερες να κάνεις πολύ σύντομα μια ζωντανή εμφάνιση μετά από αυτό. Ναι, έκανα μία ζωντανή εμφάνιση χωρίς πρόβα. Απλώς πήγα και έκανα τη συναυλία και ήταν υπέροχα. Ήταν υπέροχα και ηρέμησε η ψυχή μου. Με βοήθησε να γίνω καλύτερα.
Δεν έκανες καθόλου πρόβα; Η υπόλοιπη μπάντα έκανε; Οι υπόλοιποι έκαναν, ναι. Εγώ δεν μπορούσα να κάνω πρόβα λόγω του τύπου του τραυματισμού. Δεν ήθελα να συνεχίσω να ασκώ πίεση στον εγκέφαλό μου με τον τρόπο που τραγουδάω. Οπότε απλώς έκανα τη συναυλία. Και ήταν υπέροχα.
Είναι απίστευτο, γιατί δεν έγινε αντιληπτό τίποτα από αυτά. Φάνηκε λες και παίζατε χθες. Είχες τρακ; Όλα υπάρχουν στη μυϊκή μνήμη του εγκεφάλου και απλώς πίστευα ότι θα ήταν ακόμα εκεί και ευτυχώς ήταν. Ω, δόξα τω Θεώ. Είχα λίγο τρακ, ναι, φυσικά. Αλλά, ξέρεις, μόλις ανέβεις στη σκηνή, κάτι σε κυριεύει όταν όλη η μπάντα είναι μαζί. Είναι τόσο ωραίο συναίσθημα που νιώθεις ότι βρίσκεσαι οπουδήποτε, ότι στέκεσαι σε οποιοδήποτε μέρος στη γη, ενώ στην πραγματικότητα είσαι σε αυτόν τον ένα χώρο με την μπάντα.
Τι σε έκανε να αποφασίσεις 11 χρόνια πριν ότι έπρεπε να διαλυθείτε ως μπάντα; Ήταν δύσκολη απόφαση; Η μπάντα υπήρχε για πολύ, πολύ, πολύ καιρό. Και νομίζω ότι μερικές φορές, όπως όταν οργώνεις ένα χωράφι, όταν καλλιεργείς, ξέρεις, καλλιεργείς για τρία χρόνια και μετά δίνεις στο χωράφι χρόνο να ανακτήσει τα θρεπτικά του συστατικά, το αφήνεις να ξεκουραστεί για λίγο και μετά είναι ξανά θρεπτικό και μπορείς να γυρίσεις πίσω και να φυτέψεις ξανά. Ήταν πολύς καιρός που ήμασταν στη μπάντα, κάναμε συναυλίες και εμφανίσεις, και νομίζω ότι χρειαζόμασταν αυτή την περίοδο για να ανασυνταχθούμε και να αναζωογονηθούμε και να ανακτήσουμε την ενέργειά μας. Εγώ πάντως το έκανα αυτό.
Ο κόσμος έχει αλλάξει ραγδαία την τελευταία δεκαετία. Τι άλλαξε στη δική σας ζωή; Ο κόσμος είναι ένα τρομακτικό μέρος πλέον. Είναι πολύ πιο επικίνδυνα παντού από ό,τι ήταν πριν από έντεκα χρόνια. Νομίζαμε ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα πριν από έντεκα χρόνια αλλά οι άνθρωποι στη Βρετανία τώρα περνάμε πολύ δύσκολες στιγμές. Ξέρω και ότι ο ελληνικός λαός περνάει δύσκολα με τη λιτότητα, με τις δουλειές, προσπαθώντας να θρέψει τις οικογένειές του. Νομίζω ότι είναι δύσκολο για όλους μας. Οι άνθρωποι πρέπει να πληρώσουν χρήματα για ένα εισιτήριο μιας συναυλίας, για να έρθουν να μας δουν και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Να δίνουμε ό,τι έχουμε στη σκηνή.
Έχετε οικογένειες τώρα; Ναι, φυσικά, ναι. Μερικοί στην μπάντα έχουν παιδιά. Ο κιθαρίστας μας, ο Lowell, αγάπησε τόσο πολύ την Ελλάδα που έμεινε εκεί. Ο Lowell λοιπόν ζει στην Αθήνα με Ελληνίδα σύζυγο και ένα παιδί. Ο Kevin… Κανείς δεν ξέρει ακριβώς πού μένει ο Kevin. Είναι μυστικό. Το FBI και η CIA και το συμβούλιο του Oldham θέλουν να ξέρουν πού μένει ο Kevin, κανείς δεν ξέρει, χαχα. Η αλήθεια είναι ότι ο Kevin περνάει αρκετό χρόνο στην Κρήτη, έχουν σπίτι εκεί με την κοπέλα του. Όλοι έχουν πράγματα που πρέπει να κάνουν εκτός μουσικής, αλλά υπάρχει πάντα χώρος για μουσική. Η μουσική τα κάνει όλα αυτά καλύτερα.
Manchester Albert Hall
Εσύ τι κάνεις αυτά τα τελευταία χρόνια, εκτός από τη μουσική; Τους τελευταίους έξι μήνες αναρρώνω από την εγχείρηση εγκεφάλου, γιατί τώρα έχω ένα κομμάτι μέταλλο στο κεφάλι μου. Είναι ένας τραυματισμός που χρειάζεται αρκετό χρόνο για να ξεπεραστεί. Είμαι πολύ τυχερός που είμαι καλά και μπορώ να κινηθώ και να μιλήσω. Είμαι πολύ, πολύ ευγνώμων για αυτό και κάνω απλά πράγματα αυτό το διάστημα. Βγάζω τα σκυλιά μου βόλτα, γεμίζω το σπίτι μου με πολλά φυτά και είναι σαν ζούγκλα και έχω και πολλές γυάλες με ψάρια, μεγάλα ενυδρεία γεμάτα με όλα τα διαφορετικά είδη ψαριών. Οπότε όπως καταλαβαίνεις το σπίτι μου είναι πραγματικά σαν ζωολογικός κήπος. Είναι καλό για την ψυχή μου.
Το συνειδητοποιήσαμε αυτό όλοι κατά την περίοδο του COVID. Ναι, χρειαζόμαστε λίγη ηρεμία, έτσι δεν είναι; Χρειαζόμαστε λίγη ηρεμία στη γη και λίγη κατανόηση. Πρέπει οι άνθρωποι να σβήσουν τα πάντα από την αρχή και απλώς να προσπαθήσουν να μιλήσουν περισσότερο μεταξύ τους.
Πιστεύεις ότι άλλαξες τις μουσικές σου προοπτικές; Όχι, γιατί έχω ακόμα το ίδιο συναίσθημα όταν ακούω ένα κομμάτι μουσικής που μου αρέσει ή όταν γράφω τραγούδια και δουλεύω για το project Nihilists. Εδώ και μερικά χρόνια, κυκλοφορώ δίσκους. Είναι μια δημιουργική διέξοδος για μένα. Η μουσική είναι το soundtrack για ό,τι κάνω κάθε μέρα, η μουσική με γυρίζει πίσω σε μέρη της ζωής μου όπου δεν θέλω αλλά και θέλω να είμαι. Η μουσική σου δίνει προοπτική και κάνει τα πάντα να βγάζουν νόημα γιατί φέρνει κοντά την πληροφορία και το συναίσθημα.
Όταν άκουσα τα αποσπάσματα από την πρόσφατη συναυλία των Puressence στο Μάντσεστερ, ένιωσα σαν να ήταν χθες. Η ενέργεια είναι ακόμα φλογερή και η φωνή σου είναι πεντακάθαρη. Είμαι πολύ τυχερός που μπορώ να τραγουδήσω, που αρέσει σε μερικούς ανθρώπους στον κόσμο και που μπορούμε να ανταλλάξουμε την ενέργειά μας και μεταξύ μας και με τον κόσμο όταν δίνουμε συναυλίες.
Τα πράγματα στη μουσική βιομηχανία είναι πολύ διαφορετικά στις μέρες μας. Πόσο δύσκολο ήταν τότε για σένα; Όταν ξεκινήσαμε η τεχνολογία ήταν διαφορετική. Είχαμε κασετόφωνα, δεν είχαμε ίντερνετ, δεν είχαμε όλα αυτά τα διαφορετικά πράγματα. Όπως σε όλα, υπάρχουν τα θετικά και τα αρνητικά. Αν έχεις ταλέντο, πρέπει ακόμα να δουλέψεις, πρέπει ακόμα να το αγαπάς, πρέπει ακόμα να γράφεις τα τραγούδια. Αλλά νομίζω ότι είναι πιο εύκολο τώρα να σε ανακαλύψουν, αλλά επίσης, αν δεν είσαι πολύ καλός, είναι πιο εύκολο να σε καταλάβουν γιατί όλοι μπορούν να σε δουν. Οπότε κατά κάποιο τρόπο, είχαμε την πολυτέλεια να μεγαλώσουμε ιδιωτικά όταν κάναμε πρόβες με την μπάντα, μπορούσαμε να κάνουμε πράγματα και κανείς δεν ήξερε γι’ αυτά. Τώρα, μόλις είσαι σε μια μπάντα, όλοι ξέρουν τι κάνεις. Νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο αυτό δεν επιτρέπει στους ανθρώπους, τους μουσικούς και τη μουσική να αναπτυχθούν τόσο οργανικά όσο θα έπρεπε.
Υπάρχουν νέες μπάντες και καλλιτέχνες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά τώρα στη μουσική βιομηχανία; Είναι δύσκολο να το πεις, έτσι δεν είναι; Ξέρεις, το να κάνουν τη διαφορά. Μου αρέσουν οι Sleaford Mods που είναι πολύ διαφορετικοί, μια μπάντα από το Μάντσεστερ που λέγεται Concrete Club και βέβαια οι Idles είναι μια σπουδαία μπάντα.
Ήσασταν πιο μεγάλο όνομα στην Ελλάδα από ό,τι στην πατρίδα σας. Σας έκανε ποτέ αυτό να νιώθετε αναστατωμένοι ή απογοητευμένοι; Προσπαθούσατε να βρείτε μια απάντηση σε αυτό; Όχι, όχι ακριβώς. Όταν δώσαμε τη συναυλία πριν από λίγους μήνες στο Μάντσεστερ, την πατρίδα μας, νομίζω ότι είχαμε περίπου 3.000 άτομα και τα εισιτήρια έγιναν sold out περίπου σε πέντε λεπτά. Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει δύο βράδια εκεί. Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει τρία βράδια στον ίδιο χώρο, μας το ζήτησαν, αλλά ήθελα να να είναι ξεχωριστό, για μια φορά. Επίσης λόγω της υγείας μου ήθελα να είμαι προσεκτικός και να δώσω τα πάντα σε μια συναυλία. Οπότε, το περίεργο είναι ότι εδώ τώρα οι Puressence είναι μεγαλύτεροι από ποτέ. Και είναι πολύ όμορφο. Οι άνθρωποι μιλούσαν για τους Puressence για χρόνια. Μας άκουγαν από την αρχή και τώρα φέρνουν τα παιδιά τους, που είναι 19-20 χρονών, σε συναυλίες μας.
Πόσα αστεία περιστατικά θυμάσαι από τις παλιές συναυλίες σας; Εκατομμύρια. Εκατομμύρια. Υπήρχε ένα περιστατικό, δεν ξέρω αν ήταν στο Rockwave ή κάπου αλλού, που ο Kevin είχε δανειστεί ένα μπάσο για να παίξει. Δεν ήταν δικό του. Και μετά στο τέλος της συναυλίας, για κάποιο λόγο, πέταξε αυτό το μπάσο σε κάποιον στο πλήθος. Νομίζω ότι ήθελε να τον αφήσει να το δοκιμάσει, αλλά εκείνος εξαφανίστηκε με το μπάσο και δεν επέστρεψε ποτέ. Είναι αστείο τώρα, αλλά τότε, ξέρεις, όταν βγήκαμε από τη σκηνή, έγινε χαμός, ο Kevin απλώς στεκόταν εκεί πολύ ντροπιασμένος. Νομίζω πάντως ότι τελικά κάποιος το πλήρωσε, οπότε όλα έληξαν εντάξει.
Είχατε δώσει συναυλίες σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Έχεις έρθει εσύ προσωπικά εδώ καθόλου μετά τη διάλυση της μπάντας; Ναι, έχω πάει μερικές φορές στους Παξούς. Νοίκιασα μια βάρκα και μετά οδήγησα τη βάρκα στους Αντίπαξους, κολύμπησα μέχρι την ακτή, ξέρεις, τα μικρά ψαράκια μου έτρωγαν τα πόδια. Και ήταν υπέροχα. Λατρεύω τους Παξούς. Δεν έχω έρθει στην Αθήνα όμως. Έχω πολλές αναμνήσεις από την Ελλάδα, θυμάμαι μία φορά που δώσαμε μία συναυλία στην Πάτρα και είχε τόση ζέστη και τόσο κόσμο που ο ιδρώτας και το νερό έσταζαν από το ταβάνι. Ήταν όμως μια τόσο καταπληκτική ατμόσφαιρα. Λατρεύω να παίζω στην Καβάλα, στα Γιάννενα, τόσα πολλά διαφορετικά όμορφα μέρη στην Ελλάδα. Να πηγαίνω στην Πελοπόννησο, είναι τόσα πολλά αγαπημένα μέρη.
Είναι πραγματικά ωραίο να ακούω ότι θυμάσαι όλα αυτά τα ονόματα πόλεων. Α, φυσικά, φυσικά. Είμαι ένας άντρας που μεγάλωσε σε ένα μικρό μέρος στο Μάντσεστερ και το να μπορώ να πηγαίνω σε αυτά τα μέρη είναι καταπληκτικό. Έχω ακόμα μια αίσθηση θαυμασμού όταν βγαίνω από το αυτοκίνητο ή το πούλμαν και βλέπω αυτά τα μέρη και συναντώ αυτούς τους ανθρώπους. Είναι απολύτως υπέροχο. Νομίζω ότι λόγω αυτού που μου συνέβη πρόσφατα με την εγκεφαλική αιμορραγία, όλα είναι ακόμα πιο υπέροχα για μένα τώρα και ακόμα πιο καταπληκτικά.
Τον Δεκέμβριο θα είσαι πάλι εδώ με τους Puressence. Ανυπομονώ τόσο πολύ να έρθω για τη συναυλία. Μέσα σε διάστημα 10 χρόνων, οι μοναδικές δύο συναυλίες μας θα είναι στο Μάντσεστερ και στην Αθήνα. Οπότε είναι πολύ, πολύ, πολύ ξεχωριστό. Ένας από τους λόγους που αγαπώ τους Έλληνες είναι ότι είναι πολύ, πολύ πιστοί στη μουσική που επιλέγουν. Μόλις βάλουν την μπάντα σου ή τη μουσική σου στην καρδιά τους, είναι εκεί για πάντα.
Σαν Puressence σκοπεύετε να ηχογραφήσετε κάτι καινούργιο; Θα μαζευτούμε, θα παίξουμε λίγο περισσότερο, θα παίξουμε μαζί ζωντανά, θα κάνουμε πρόβες και θα δούμε τι θα γίνει. Δεν θα πω ότι δεν θα υπάρξουν άλλοι δίσκοι των Puressence, γιατί μπορεί και να υπάρξουν.
Θυμάμαι ότι αγόραζα όλα τα CD singles σας γιατί πάντα είχατε τρομερά b-sides που δεν υπήρχαν στα albums. Σκοπεύετε να παίξετε κάποια στη συναυλία; Ποια είναι τα αγαπημένα σου b-sides;
Ω, έχω τόσα πολλά. Το London in the Rain είναι ένα από αυτά. Το λατρεύω. Ίσως το παίξουμε λοιπόν μόνο για σένα, Αντιγόνη. Θέλω να σου πω ότι όλοι στην μπάντα, ανυπομονούμε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα γι’ αυτή τη συναυλία και να δούμε όλους τους φίλους μας ξανά.
